ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เชียดตาย
หมับ! มีมือปลาไหลมาจับรัดตัวฉัน
"กริ๊ด!เฟิ่นไคช่วยช้านด้วย"
ฉันพยายามดิ้น แล้วก็ดิ้นให้ไอ้บ้านี้ปล่อย ฮือออออช้านยางม่ายอยากตายยยยยยย
"อยู่เฉยๆถ้ายังไม่อยากจะหยุดลมหายใจตอนนี้"
ไอ้หน้าหนวดเปลี่ยนจากรัดตัวฉันมาเป็น จับหักคอ แต่มันยังไม่ได้หักคอมันเพียงแต่แค่จับตรงหน้าผากและค้างเตรียมที่จะหักเท่านั้น กริ๊ด พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด
"ฮึก...ฮืออ"
"แค่นี้ถึงกับร้องเลยหรอจ๊ะ หุ่นเธอนี้ก็น่าลองลิ้มรสเหมือนกันนะขาวๆนุ่มๆเนี่ย"
ไอ้หนวดเต็มปากเปลี่ยนท่ามาเป็นค่อยๆเอามือลูบคลำไปทั่วไหล่ของฉัน และค่อยๆเลื่อนมาเรื่อยๆจนหยุดที่หน้าอก น่าขยักแขยงชะมัด น่าก็แก่ หนวดก็เต็ม ไม่เจี้ยมบอดี้เลย
"อั่ก"
เสียงจุกรอดผ่านร่างกายที่แก่ระบม
"เป็นไงล่ะศอกฉัน นิ่มสมใจมั๊ย"
ฉันรีบลุกขึ้นยืนเยาะเย้ยไอ้แก่ตัณหากลับ
"หนอยนังนี่ คิดจะลองดีกับฉันรึไง"
ไอ้แก่รีบลุกขึ้นยืน แล้วดึงแขนฉันข้างซ้ายบิดสามร้อยเก้าสิบองศา ทำให้ตัวฉันเคลื่อนไปตามแรง อยู่ที่ตัวมัน ก่อนใช้ลิ้นแลบออกมาเลียอยู่ที่คาง
กริ๊ด เฟิ่นไคนายอยู่ไหนทำไมนายถึงไม่ยอมมาช่วยช้าน ฮือๆ
"เธอคงจะเป็นนางบำเริงของเฟิ่นไคมันสินะ ไอ้นั้นมันเข้าใจเลือกนะ ดูผิวเธอนี้ก็นุ่มเหมือนเป็นลูกคุณนู๋แต่ทำไมมาทำงานต่ำๆแบบนี้ล่ะจ้ะ"
"แกเข้าใจผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย ถ้าแกรู้ว่าพ่อกับแม่ฉันเป็นใครล่ะก็ แกไม่รอดแน่ โดยเฉพาะคู่หมั้นของฉัน"
"โอ๊ะโอ๋ มีคู่หมั้นด้วยหรอจ้ะ สาวๆอย่างเธอหมั้นแล้วเรอะ แล้วไอ้คู่หมั้นที่เธอพูดถึงเนี่ยมันเป็นใครกัน"
"นายรู้จักคนที่ชื่อฮารุมั๊ย "
"เข้าใจหาคนอ้างนะเนี่ย ผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดของตำรวจเขาจะไปเป็นคู่หมั้นกับคนอย่างเธอได้ยังไงกัน"
แกร้ก!เสียงเสื้อฉีกขาด เปิดให้เห็นผิวขาวสว่างที่ฉันถนุถนอมดูแลรักษามันอย่างดี เฮ้ยยยยยฉันอุตส่าดูแลมันอย่างดี ไม่ใช่เพื่อให้แกมาฉีกเสื้อฉันนะเว้ย
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดช่วยด้วย ฮืออๆ "
ฉันยังไม่อยากจะเสียเวอร์จิ้นใครก็ได้ช่วยฉันด้วย
"ปัง!"
เลือดค่อยๆไหลออกมาจากตัวไอ้หน้าหนวด เฮือก!ฉันเป็นพวกแพ้เลือด ใครกันเป็นคนมาช่วยฉันต้องขอบคุณคนๆนั้นจริงๆ
ฉันพยายามมองหาคนช่วยแต่น้ำตามาบ่ดบังภาพข้างหน้า ทำให้ฉันเห็นมันรางๆก่อนจะเห็นทุกอย่างค่อยๆรางๆรางมากจนกลายเป็นสีดำทั้งหมด
"วี้หว่อๆๆ"
ฉันได้ยินเสียงรถตำรวจ ตอนนั้นเสียงมันดังมาก เสียงฝีเท้าหลายคนวิ่งหนีกันคนล่ะทิศละทางแม้ฉันหลับตาลงแต่ก็ยังจะพอเดาความได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆเงียบกริ่ม ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น รู้สึกอ่อนล้าไปหมด
"กริ๊ด!เฟิ่นไคช่วยช้านด้วย"
ฉันพยายามดิ้น แล้วก็ดิ้นให้ไอ้บ้านี้ปล่อย ฮือออออช้านยางม่ายอยากตายยยยยยย
"อยู่เฉยๆถ้ายังไม่อยากจะหยุดลมหายใจตอนนี้"
ไอ้หน้าหนวดเปลี่ยนจากรัดตัวฉันมาเป็น จับหักคอ แต่มันยังไม่ได้หักคอมันเพียงแต่แค่จับตรงหน้าผากและค้างเตรียมที่จะหักเท่านั้น กริ๊ด พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด
"ฮึก...ฮืออ"
"แค่นี้ถึงกับร้องเลยหรอจ๊ะ หุ่นเธอนี้ก็น่าลองลิ้มรสเหมือนกันนะขาวๆนุ่มๆเนี่ย"
ไอ้หนวดเต็มปากเปลี่ยนท่ามาเป็นค่อยๆเอามือลูบคลำไปทั่วไหล่ของฉัน และค่อยๆเลื่อนมาเรื่อยๆจนหยุดที่หน้าอก น่าขยักแขยงชะมัด น่าก็แก่ หนวดก็เต็ม ไม่เจี้ยมบอดี้เลย
"อั่ก"
เสียงจุกรอดผ่านร่างกายที่แก่ระบม
"เป็นไงล่ะศอกฉัน นิ่มสมใจมั๊ย"
ฉันรีบลุกขึ้นยืนเยาะเย้ยไอ้แก่ตัณหากลับ
"หนอยนังนี่ คิดจะลองดีกับฉันรึไง"
ไอ้แก่รีบลุกขึ้นยืน แล้วดึงแขนฉันข้างซ้ายบิดสามร้อยเก้าสิบองศา ทำให้ตัวฉันเคลื่อนไปตามแรง อยู่ที่ตัวมัน ก่อนใช้ลิ้นแลบออกมาเลียอยู่ที่คาง
กริ๊ด เฟิ่นไคนายอยู่ไหนทำไมนายถึงไม่ยอมมาช่วยช้าน ฮือๆ
"เธอคงจะเป็นนางบำเริงของเฟิ่นไคมันสินะ ไอ้นั้นมันเข้าใจเลือกนะ ดูผิวเธอนี้ก็นุ่มเหมือนเป็นลูกคุณนู๋แต่ทำไมมาทำงานต่ำๆแบบนี้ล่ะจ้ะ"
"แกเข้าใจผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย ถ้าแกรู้ว่าพ่อกับแม่ฉันเป็นใครล่ะก็ แกไม่รอดแน่ โดยเฉพาะคู่หมั้นของฉัน"
"โอ๊ะโอ๋ มีคู่หมั้นด้วยหรอจ้ะ สาวๆอย่างเธอหมั้นแล้วเรอะ แล้วไอ้คู่หมั้นที่เธอพูดถึงเนี่ยมันเป็นใครกัน"
"นายรู้จักคนที่ชื่อฮารุมั๊ย "
"เข้าใจหาคนอ้างนะเนี่ย ผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดของตำรวจเขาจะไปเป็นคู่หมั้นกับคนอย่างเธอได้ยังไงกัน"
แกร้ก!เสียงเสื้อฉีกขาด เปิดให้เห็นผิวขาวสว่างที่ฉันถนุถนอมดูแลรักษามันอย่างดี เฮ้ยยยยยฉันอุตส่าดูแลมันอย่างดี ไม่ใช่เพื่อให้แกมาฉีกเสื้อฉันนะเว้ย
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดช่วยด้วย ฮืออๆ "
ฉันยังไม่อยากจะเสียเวอร์จิ้นใครก็ได้ช่วยฉันด้วย
"ปัง!"
เลือดค่อยๆไหลออกมาจากตัวไอ้หน้าหนวด เฮือก!ฉันเป็นพวกแพ้เลือด ใครกันเป็นคนมาช่วยฉันต้องขอบคุณคนๆนั้นจริงๆ
ฉันพยายามมองหาคนช่วยแต่น้ำตามาบ่ดบังภาพข้างหน้า ทำให้ฉันเห็นมันรางๆก่อนจะเห็นทุกอย่างค่อยๆรางๆรางมากจนกลายเป็นสีดำทั้งหมด
"วี้หว่อๆๆ"
ฉันได้ยินเสียงรถตำรวจ ตอนนั้นเสียงมันดังมาก เสียงฝีเท้าหลายคนวิ่งหนีกันคนล่ะทิศละทางแม้ฉันหลับตาลงแต่ก็ยังจะพอเดาความได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆเงียบกริ่ม ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น รู้สึกอ่อนล้าไปหมด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น