ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ช่วยพาออกไปจากที่นี้ที
"เธอ...ทำอะไรน่ะ"
"ฉัน ป่าวเปิดดูนะ"
ปากของฉันอยู่ๆก็สั่นขึ้นมาด้วยความกลัว ฉันควรหนีออกที่นี้งั้นสิ แต่ทำไมขามันชาอย่างงี้วิ่งสิวิ่ง วิ่งออกไปจากนรกนี้
"รู้ความจริงแล้วใช่มั๊ย! เธอแอบฟังเรื่องเมื่อกี้แล้วก็ลงไปข้างล่างนี้แล้วใช่มั๊ย"
"นายอย่าตะโกนสิ ฉ...ฉันกลัวนะ"
พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิดพาลูกออกจากที่นี้ด้วย ลูกไม่อยากอยู่แล้ว
"อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เราเป็นเพื่อนกันนิ"
เพื่อน!เราเคยเป็นแฟนกันตั้งหาก นายคิดแค่เพื่อนหรอความสัมพันธุ์ระหว่างเรามันเกินคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ นายผู้ที่แสนดีความฉันหายไปไหน นายไม่เคยตะโกนใส่ฉัน นายคนที่ฉันรู้จักต้องเรียบร้อย เอาใจเก่ง ร่าเริงไม่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครคนๆนั้นตอนนี้มันหายไปแล้วใช่มั๊ย เหลือเพียงภาพผู้ชายคนหนึ่งที่เปลี่ยนไป
เป็นมาเฟีย...ที่น่ากลัว
"อ๊ายยปล่อยมือฉันนะ"
นายจะรั้งฉันทำไมฉันไม่อยากอยู่ที่นี้
"เธอกลัวหรอ?"
"ก้อ...ปล่าว...นิ"
"ก๊อกๆนายครับข้างล่างเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ กลุ่มไต่หลี่มันมาอารวาทถึงที่นี่เลยครับ"
"ห๊าาาาา...มันบังอาจมาถึงที่นี้เชียวหรือ เธออยู่นี้นะอย่าลงไปเด็ดขาดเดี๋ยวฉันมา"
ชายหนุ่มมาเฟียบอกอย่างเป็นห่วง ก่อนจะลงไปจัดการกับข้างล่างทิ้งให้หญิงสาว
ร่างบางอยู่คนเดียว แต่เธอก็อดเป็นห่วงชายหนุ่มไม่ได้จึงแอบลงไปดูสถานการณ์ข้างล่าง
สถานการณ์ข้างล่างดูเหมือนว่าเฟิ่นไคจะได้เปรียบ เพราะพวกนั้นซุดไปอยู่ที่เท้าแทบทุกคน
"ไอ้เฟิ่นแกตายแน่" ชายร่างใหญ่ยักษ์ถือไม้อัดวิ่งไปเตรียมที่จะใส่เฟิ่นไคเต็มที่ ฉันรีบวิ่งไปขว้างไว้แต่นายเฟิ่นจับตัวฉันแล้วหมุนตัวเพื่อบังไม้นั้น ทำให้เสียหลักล้มลง ชายร่างใหญ่ยักษ์เตรียมที่จะฟาดไม้อีกครั้งแต่เฟิ่นไคตั้งสติได้ จึงลุกขึ้นแตะเข้าไปเต็มหน้าชายร่างยักษ์ผู้นั้น
"ฉัน ป่าวเปิดดูนะ"
ปากของฉันอยู่ๆก็สั่นขึ้นมาด้วยความกลัว ฉันควรหนีออกที่นี้งั้นสิ แต่ทำไมขามันชาอย่างงี้วิ่งสิวิ่ง วิ่งออกไปจากนรกนี้
"รู้ความจริงแล้วใช่มั๊ย! เธอแอบฟังเรื่องเมื่อกี้แล้วก็ลงไปข้างล่างนี้แล้วใช่มั๊ย"
"นายอย่าตะโกนสิ ฉ...ฉันกลัวนะ"
พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิดพาลูกออกจากที่นี้ด้วย ลูกไม่อยากอยู่แล้ว
"อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เราเป็นเพื่อนกันนิ"
เพื่อน!เราเคยเป็นแฟนกันตั้งหาก นายคิดแค่เพื่อนหรอความสัมพันธุ์ระหว่างเรามันเกินคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ นายผู้ที่แสนดีความฉันหายไปไหน นายไม่เคยตะโกนใส่ฉัน นายคนที่ฉันรู้จักต้องเรียบร้อย เอาใจเก่ง ร่าเริงไม่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครคนๆนั้นตอนนี้มันหายไปแล้วใช่มั๊ย เหลือเพียงภาพผู้ชายคนหนึ่งที่เปลี่ยนไป
เป็นมาเฟีย...ที่น่ากลัว
"อ๊ายยปล่อยมือฉันนะ"
นายจะรั้งฉันทำไมฉันไม่อยากอยู่ที่นี้
"เธอกลัวหรอ?"
"ก้อ...ปล่าว...นิ"
"ก๊อกๆนายครับข้างล่างเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ กลุ่มไต่หลี่มันมาอารวาทถึงที่นี่เลยครับ"
"ห๊าาาาา...มันบังอาจมาถึงที่นี้เชียวหรือ เธออยู่นี้นะอย่าลงไปเด็ดขาดเดี๋ยวฉันมา"
ชายหนุ่มมาเฟียบอกอย่างเป็นห่วง ก่อนจะลงไปจัดการกับข้างล่างทิ้งให้หญิงสาว
ร่างบางอยู่คนเดียว แต่เธอก็อดเป็นห่วงชายหนุ่มไม่ได้จึงแอบลงไปดูสถานการณ์ข้างล่าง
สถานการณ์ข้างล่างดูเหมือนว่าเฟิ่นไคจะได้เปรียบ เพราะพวกนั้นซุดไปอยู่ที่เท้าแทบทุกคน
"ไอ้เฟิ่นแกตายแน่" ชายร่างใหญ่ยักษ์ถือไม้อัดวิ่งไปเตรียมที่จะใส่เฟิ่นไคเต็มที่ ฉันรีบวิ่งไปขว้างไว้แต่นายเฟิ่นจับตัวฉันแล้วหมุนตัวเพื่อบังไม้นั้น ทำให้เสียหลักล้มลง ชายร่างใหญ่ยักษ์เตรียมที่จะฟาดไม้อีกครั้งแต่เฟิ่นไคตั้งสติได้ จึงลุกขึ้นแตะเข้าไปเต็มหน้าชายร่างยักษ์ผู้นั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น