โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซีย

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 จ่ายตลาดกันเถอะ

บทที่ 5 จ่ายตลาดกันเถอะ

                เลล่ากำลังยืนรอฝาแฝดของเธออยู่ ในมือของเธอมีหนังสือเล่มใหญ่ขนาดหกร้อยแผ่น หน้าปกสีน้ำตาลเก่า ๆ มีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า ตำนานสัตว์ลี้ลับของป่าเวทย์มนตร์ เลล่าชอบหนังสือเล่มนี้มาก อันที่จริงเธอชอบหนังสือทุกเล่ม แม้ว่าเนื้อหาภายในหนังสือพวกนี้จะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม แต่ที่เธอชอบเล่มนี้ก็เพราะเนื้อหามันเกี่ยวกับสัตว์แถมยังเป็นสัตว์โบราณที่ปัจจุบันไม่มีอยู่ หรือมันอาจจะไม่มีอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ มันอาจจะเป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นมา แต่เธอก็ชอบมันอยู่ดี

                ขณะที่เธอกำลังอ่านหนังสือไปจนถึงแผ่นที่ 300 (อ่านเร็วจัง) เสียงเรียกชื่อของเธอก็ดังขึ้นมาพร้อมแรงปะทะ (?) ที่สีข้างของเธอ คิร่านั่นเอง ทันทีที่คิร่าเห็นเธอก็ส่งเสียงเรียก พร้อมกระโดดเข้ากอดเอวของเธออย่างกับไม่เจอกันานมาก ทั้ง ๆ ที่ห่างกันแค่สองชั่วโมงเอง

                “ เธอไม่คิดว่าพี่จะเจ็บบ้างรึไง คิร่า ? ” เธอถอนหายใจพร้อมเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเป้ของเธอ

                “ คิร่าคิดถึงพี่เลล่าจัง ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งนาน ” คิร่าตอบพลางทำแก้มป่องอย่างน่ารัก

                “ สองชั่วโมงเนี่ยนะ ? เธอนี่เป็นเอามากนะเนี่ย ” เธอบ่นพร้อมออกเดินไปข้างหน้า คิร่าจึงส่งเสียงโวยวายพร้อมรีบมาจับแขนเธอไว้

                “ พี่เลล่าจะรีบไปไหนคะ รอคิร่าด้วยสิ ” ยังไม่ทันที่เลล่าจะตอบอะไรก็มีเสียงหอบ ๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาขัดจังหวะเสียก่อน

                “ แฮก ๆ เฮ้ออ... คิร่าลืมฉันแล้วหรอ จะทิ้งฉันไว้คนเดียวหรอคะ ? ” เธอพูดพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย คาโรลิน่านั่นเอง เธอเดินออกมาจากหอพร้อมกับคิร่า เพราะคิร่าชวนเธอออกไปซื้อของด้วยกัน แต่พอคิร่าเห็นฝาแฝดยืนรออยู่ที่โถงกลางก็รีบวิ่งไปหาแฝดของเธอทันที ทำให้คาโรลิน่าต้องรีบวิ่งตามมาเพราะกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนไปซื้อของ และอีกอย่างถ้าพี่ชายของเธอรู้ว่าเธอคลาดสายตาไปจากคิร่า เธอต้องโดนดุแน่ ๆ

                “ ขอโทษนะคะ คาเลีย ฉันลืมน่ะค่ะว่าคุณมาด้วย ขอโทษจริง ๆ นะคะ ฉันเนี่ยแย่จริง ๆ เลย ” คิร่าเอ่ยพลางโค้งขอโทษคาโรลิน่าเสียยกใหญ่

                “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ” คาโรลิน่าตอบก่อนส่งยิ้มให้กับคิร่า

                “ อ๊ะ ! ฉันนี่แย่จริง ๆ ลืมแนะนำคาเลียให้พี่เลล่ารู้จักเลย ” คิร่าเขกหัวตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยแนะนำคาโรลิน่าให้ฝาแฝดของเธอรู้จัก

                “ พี่เลล่า นี่คือคาโรลิน่า ดาเรียล์ค่ะ เรียกสั้น ๆ ว่าคาเลียก็ได้ คาเลียจ๊ะ นี่พี่เลล่า ฝาแฝดของฉันค่ะ ” คิร่าแนะนำคาโรลิน่าให้รู้จักกับพี่สาวฝาแฝดของเธอ

                “ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเลล่า ” คาโรลิน่าเอ่ยอย่างเป็นมิตร เลล่าพิจารณาท่าทางของคาโรลิน่าเงียบ ๆ คาโรลิน่าท่าทางเป็นมิตรกับเธอและคิร่าเป็นอย่างดี แถมอยู่หออรุณเช่นเดียวกับคิร่า น่าจะดูแลแทนเธอตอนที่คิร่าอยู่ที่หอได้    เลล่าจึงคิดว่าคาโรลิน่า น่าจะเป็นเพื่อนของเธอได้เช่นกัน

                “ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คาโรลิน่า ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร คาโรลิน่าตะลึงกับน้ำเสียงของเลล่านิดหน่อย ทำไมไม่เห็นเหมือนที่พี่ชายเคยเล่าให้ฟังเลยล่ะ พี่ชายเคยเล่าให้เธอฟังว่า เลล่าน่ะทั้งเย็นชาและโหดร้ายป่าเถื่อน แต่ที่เธอเห็น ถึงเลล่าจะทำหน้าเฉยชาไม่เหมือนกันกับคิร่าที่ร่าเริง แต่ก็ไม่ได้เป็นคนโหดร้ายอะไร ทำไมพี่ชายถึงพูดแบบนั้นนะ คาโรลิน่าคิดอย่างสับสน แต่ถ้าคาโรลิน่ารู้ว่าพี่ชายของเธอเจอกับเหตุการณ์อะไรมาคงจะเข้าใจพี่ชายเธอเป็นแน่

                คิร่าที่เห็นสีหน้าตกตะลึงของคาโรริน่า ก็แอบหัวเราะเบา ๆ แน่ล่ะ คนที่ไม่รู้จักกับพี่เลล่าของเธอ คงคิดว่าพี่เลล่าเป็นคนเย็นชาแถมหยิ่งมากแน่ ๆ แต่จริง ๆ แล้วพี่เลล่าแค่เป็นคนไม่ชอบพูดและไม่ค่อยยิ้มเท่านั้น และถ้าหากใครดีกับเธอ พี่เลล่าก็จะทำตัวดีตอบเช่นกัน

                หลังจากการแนะนำตัวจบลง เลล่าก็เดินนำฝาแฝดของเธอและคาโรลิน่าออกไปที่หน้าโรงเรียนทันที ทันทีที่คิร่าได้สติก็รีบคว้ามือของคาโรลิน่าแล้ววิ่งตามพี่สาวของเธอไปทันที

ตลาดกลางจัตุรัสแลงค์เคสเตอร์

                เลล่ากำลังเดินหาร้านหนังสือตามที่รุ่นพี่ดีออนบอกกับพวกเธอตอนประชุมที่หอ ด้านหลังของเธอมีคิร่ากับคาโรลิน่าเดินตามมาติด ๆ ขณะที่เลล่ากำลังมองหาร้านหนังสืออยู่นั้น ก็มีคนตะโกนเรียกชื่อของเธอ เธอจึงหันหลังกลับไปมองแล้วพบว่าเป็นเฟอนัลโด้พร้อมกับหลุยส์ และนิโคลัสกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

                “ เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ” เฟอนัลโด้เอ่ยถามเธอ

                “ หาซื้อของตามใบรายการ ” เลล่าตอบเรียบ ๆ พร้อมกับกับเอ่ยแนะนำทั้งสามคนให้คิร่าและคาโรลิน่ารู้จัก

                “ นั่นเฟอนัลโด้ หลุยส์ แล้วก็นิโคลัสคนของหอราตรี นี่คิร่าแฝดของฉัน แล้วก็คาโรริน่าเพื่อนของเรา ” หลังจากเลล่าพูดจบก็หันกลับไปเดินหาร้านขายหนังสือต่อ ทั้งห้าคนมองตามเธอแบบงง ๆ ก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วเดินตามเธอมา แต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนก็มีคนเดินมาจับแขนเธอ เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัยและไม่ชอบใจก่อนหันไปมองคนที่มาจับแขนของเธอ คนตรงหน้ามีผมสีฟ้า แถมมีตาสีฟ้าอีกด้วย

                “ เธอจะไปไหนน่ะคิร่า ” เด็กหนุ่มตาสีฟ้าเอ่ยถามเลล่าด้วยเสียงง่วงงุน พลางยกอีกมือนึงขยี้ตาเบา ๆ

                “ ฉันไม่ใช่คิร่า ” เลล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เด็กหนุ่มตาสีฟ้าขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเธออย่าง งง ๆ ก่อนที่เค้าจะพูดอะไรเสียงของคิร่าก็ตะโกนเรียกชื่อของเค้ามาแต่ไกล

                “ คุณเอิร์ล ! มาซื้อของหรอคะ แล้วนั่นคุณจะทำอะไรพี่เลล่าน่ะ ? ” คิร่าเอ่ยถามทันทีที่เห็นเอิร์ลกำลังจับแขนของพี่สาวฝาแฝดเธอ เอิร์ลทำหน้าตางง ๆ ก่อนมองคิร่ากับเธอสลับกันไปมา ก่อนที่เด็กหนุ่มจะส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ และรีบปล่อยมือจากแขนของเธอ

                “ อ่า... ฝาแฝดกันหรอเนี่ย ขอโทษนะชั้นคิดว่าเธอเป็นคิร่าน่ะ ” เอิร์ลเอ่ยขอโทษเบา ๆ พร้อมกับหลับตาและนวดขมับ น่าปวดหัวชะมัด เอิร์ลคิด คิร่ามองท่าทางของเอิร์ลก่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนเอ่ยทีเล่นทีจริงว่า

“ คุณเอิร์ลไปอยู่ที่ไหนมาคะ ถึงไม่รู้ว่าฉันมีฝาแฝด ”

“ หลังจากขึ้นไปคัดเลือกหอแล้วไปนั่งประจำที่แล้วฉันก็หลับไปน่ะ ” เอิร์ลตอบพร้อมปิดปากหาว คิร่าหัวเราะออกมา คุณเอิร์ลนี่ขี้เซาจริง ๆ ดูเหมือนจะหลับได้ในทุกๆ ที่อีกด้วย คิร่าคิดในใจ

                เลล่ามองเด็กหนุ่มที่ชื่อเอิร์ลอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะเลิกสนใจ เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้ซื้อของเลยซักอย่างและเธอก็เริ่มหิวแล้วด้วย เธอจึงรีบออกเดินอีกครั้ง ทุกคนเลยรีบเดินตามเธอออกมา คิร่าลากเอิร์ลเดินตามมาด้วย เพราะเอิร์ลก็ยังไม่ได้ซื้อของเช่นกัน

                เดินไปได้ซักพักก็เจอกับพวกปีหนึ่งของหออรุณและหอราตรี ตอนนี้กลุ่มของพวกเธอเลยกลายป็นกลุ่มใหญ่ถึงสิบห้าคน เพราะทุกคนเดินเข้ามารวมกลุ่มกับพวกเธอเพราะอย่างไรก็ต้องไปซื้อของใช้เหมือนกันอยู่แล้ว ตอนนี้เลล่าซื้อหนังสือไปแล้ว หนังสือเรียนทั้งหมดเจ็ดเล่ม แต่ละเล่มหนาและหนักมาก ทางร้านจึงจะจัดการจัดส่งหนังสือไปให้พวกเธอที่หอ จากนั้นพวกเธอก็เดินไปร้านขายเครื่องแบบนักเรียนที่ร้านนี้เป็นร้านที่ต้องใช้เวลาเพราะทุกคนต้องทำการวัดตัว และเลือกชุดที่ใช้ในงานพิธีการอีกสองชุด ตอนนี้เธอกำลังเดินหาร้านขายอาวุธและคทา แล้วก็ร้านขายสัตว์วิเศษ เพราะทางโรงเรียนมีวิชาเรียนเกี่ยวกับการบังคับและควบคุมสัตว์วิเศษ อีกทั้งทางโรงเรียนยังเห็นว่าการมีสัตว์เลี้ยงอาจทำให้นักเรียนมีความรับผิดชอบมากขึ้นอีกด้วย

                เดินมาไม่นานก็ค้นพบกับร้านขายอาวุธ เธอจึงรีบดิ่งเข้าไปที่ร้านทันที คนอื่น ๆ ก็เดินเข้ามาเช่นกันทำให้ร้านแน่นขนัดไปด้วยเด็กหนุ่มสาวทั้งสิบห้าคน เลล่ากำลังเลือกอาวุธตามที่ทางโรงเรียนกำหนดมาคือดาบหนึ่งเล่ม คทาเวทย์มนตร์ ขณะที่เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ร้านเธอก็เห็นประกายแสงวูบหนึ่ง เธอเดินตรงไปที่ประกายแสงนั่นทันที

                ประกายแสงนั่นเกิดจากด้ามดาบสองเล่ม เล่มหนึ่งเป็นดาบทรงกางเขนสีดำ ทั้งด้ามดาบและใบมีดมีการแกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม เลล่าพิจารณาดาบเล่มนี้อย่างละเอียด น้ำหนักของมันถือว่าไม่หนักมาก ด้ามดาบและใบมีดทำจากเหล็กเนื้อดี เธอตรวจดูว่าดาบเล่มนี้มีตำหนิหรือเปล่า ขณะที่เธอมองหาตำหนิของดาบนั้น เธอก็เห็นว่าตรงกลางระหว่างด้ามจับกับใบมีดที่มีลักษณะเป็นกางเขนนั้นมีชื่อ ๆ หนึ่งสลักไว้

                ‘ Black King ’ เลล่าขมวดคิ้ว เธอไม่คุ้นกับชื่อดาบเล่มนี้เลย แต่เธอก็ตัดความสงสัยทิ้งพร้อมหยิบดาบอีกเล่มขึ้นมาดู ดาบอีกเล่มเป็นดาบที่คล้ายกันมาก แต่เป็นสีขาว มีการแกะสลักที่ด้ามดาบ แต่ไม่ได้แกะสลักที่ใบมีด ตรงกลางมีชื่อสลักไว้เช่นเดียวกันว่า

                ‘ White Queen ’ เลล่าคิดว่าดาบสองเล่มนี้น่าสนใจเธอจึงจะซื้อทั้งสองเล่ม เธอหยิบดาบทั้งสองเพื่อที่จะไปจ่ายเงิน เธอไม่คิดจะซื้อคทาเวทย์มนตร์เพราะเธอมีคทาประจำตัวอยู่แล้ว อันที่จริงเธอก็มีดาบของเธออยู่แล้ว แต่เธอตั้งใจที่จะซื้อใหม่ เพราะ ‘ ดาบเล่มนั้น ’ ค่อนข้างจะพิเศษแล้วเธอก็ชอบสะสมดาบอีกด้วย

                ขณะที่เลล่ากำลังที่จะเดินไปจ่ายเงินค่าดาบทั้งสองเล่มนั้น เธอก็เห็นชุดมีดสั้นชุดหนึ่ง  มันประกอบไปด้วยมีดสั้นทั้งหมดสี่เล่ม ด้ามจับเป็นห่วงกลม ใบมีดมีลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยม กลางใบมีดแต่ละอันจะแกะสลักเป็นรูปโพดำ สี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด หัวใจ และรูปดอกจิก เลล่าหยิบมันขึ้นมาด้วยก่อนเดินไปที่เคาท์เตอร์หน้าร้านเพื่อจ่ายเงิน เจ้าของร้านเห็นดาบและมีดสั้นที่เธอเลือกก็ชมว่าเธอสายตาแหลมคมจริง ๆ เพราะดาบทั้งสองเล่มถือว่าเป็นดาบที่ตีขึ้นมาจากช่างตีดาบในตำนาน และชุดมีดสั้นที่เธอหยิบมาด้วยความบังเอิญนั้น ก็ทำมาจากช่างฝีมือคนเดียวกัน เลล่าพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนให้เจ้าจองร้านทำการห่อดาบอย่างดี เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วเธอก็เดินออกไปรอทุกคนที่หน้าร้าน

                ทางด้านของคิร่าที่ตอนนี้เธอกำลังเลือกซื้อดาบอยู่ เธอไม่เหมือนฝาแฝดของเธอ เธอไม่ได้ชื่นชอบดาบมากขนาดนั้น เธอมีอาวุธประจำตัวของเธอ แต่ทางโรงเรียนกำหนดให้ใช้ดาบทำให้เธอต้องมาหนักใจในการเลือกดาบอยู่ในขณะนี้ ขณะที่เธอกำลังคิดไม่ตกว่าจะซื้อเล่มไหนดี สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นดาบเล่มหนึ่ง ปลายด้ามจับประดับด้วยอัญมณีสีเขียว โกร่งดาบเป็นเส้นคล้ายกับเกลียวของลม อีกทั้งใบดาบยังมีการแกะสลักคล้ายรูปของวงพายุอีกด้วย คิร่าลองหยิบดาบเล่มนั้นขึ้นมาและพบว่ามันเบากว่าที่คิด เธอลองฟันดูและพบว่ามันเบามาก เธอสำรวจดาบอย่างละเอียดเพื่อหาชื่อของดาบ พี่เลล่าเคยบอกเธอว่าดาบทุกเล่มจะมีชื่อของมันอยู่ และแล้วเธอก็พบว่ามันอยู่ที่โกร่งดาบนั่นเอง

                ‘ Spring Wind ’ สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิงั้นเหรอ คิร่าคิดว่าชื่อของมันเพราะมาก และเธอเลือกแล้วว่าเธอจะซื้อดาบเล่มนี้ เธอหยิบดาบพร้อมเดินไปเลือกคันธนูต่อ เพราะเธอเลือกเรียนวิชาอาวุธระยะไกล และเธอก็คิดว่าธนูน่าจะเป็นคำตอบที่ดี

                การเลือกธนูของเธอเป็นไปอย่างรวดเร็ว เธอพบกับคันธนูอันหนึ่งแขวนอยู่บนผนังร้าน มันทำมาจากทองเหลือง ประดับด้วยทับทิมเม็ดเล็ก ๆ ทั้งเก้าเม็ด เธอชอบมันทับทิมที่ประดับรอบคันธนูมาก เธอหยิบมันลงมาดูด้วยความสนใจ ก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงิน เธอมีคทาเวทย์อยู่แล้วเช่นเดียวกับฝาแฝดของเธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องซื้อเพิ่มไปอีก

                เพื่อน ๆ แต่ละคนก็ได้อาวุธครบกันหมดแล้ว คาโรลิน่าบอกว่าเธอมีดาบและคทาอยู่แล้วจึงซื้อแค่อาวุธระยะไกลคาโรลิน่าซื้อธนูเช่นเดียวกับเธอแต่ธนูของคาโรริน่าสลักเป็นรูปเถาวัลย์สีเงินเกี่ยวกวัดอยู่รอบคันธนูที่ทำจากทองเหลือง ส่วนเอิร์ลซื้อทั้งดาบและคทา เอิร์ลบอกว่าจริง ๆ เค้าชอบที่จะใช้หอกมากกว่า ดาบที่เอิร์ลซื้อเป็นดาบคู่สีฟ้าชื่อว่า ‘Twin Age’ และคทาที่เค้าซื้อทำจากงาช้างสีขาวที่หัวคทาเป็นลูกแก้วสีน้ำเงิน ส่วนเฟอนัลโด้ซื้อคทาที่ชื่อว่า Dark ghost เป็นคทาสีดำสนิทส่วนหัวคทาเป็นลูกแก้วสีขาว ข้าง ๆ ลูกแก้วด้านซ้ายมีสายโซ่ต่อลงมานิดหน่อยปลายสายโซ่เป็นทับทิม ส่วนด้านขวามีแท่งคริสตัลแขวนอยู่ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ได้ดาบบ้าง หรือคทาบ้าง บางคนก็ซื้อทั้งสองอย่าง บางคนก็ซื้ออาวุธเพิ่มเติมที่ไม่ได้อยู่ในรายการที่โรงเรียนกำหนด หลังจากที่จ่ายเงินกันครบหมดแล้วก็พากันออกมานอกร้าน แล้วพบว่าเลล่ารออยู่ก่อนแล้ว

                “ ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ ” เลล่าเอ่ยออกมา ตอนนี้เธอหิวมากจริง ๆ การเลือกซื้ออาวุธใช้เวลานานกว่าที่เธอคิด ทุกคนพึมพำเห็นด้วย พลางถกเถียงกันว่าจะไปร้านไหนดี ในที่สุดก็ได้ข้อสรุป

                “ งั้นเดี๋ยวฉันนำไปเอง ฉันรู้จักอยู่ร้านนึง ” เฟอนัลโด้ตอบก่อนเดินนำออกไป เลล่าพยักหน้าแล้วเดินตามไปทันทีโดยไม่แย้งอะไร ทั้งหมดก็ค่อย ๆ ทยอยเดินตามกันไป

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า คอมค่อนข้างเก่าและเริ่มเกิดปัญหาแล้วค่ะ อีกทั้งงานกลุ่มและเล่มรายงานใกล้ถึงกำหนดส่งแล้ว อาจจะมาอัพช้านิดนึงนะคะ 

หากมีข้อผิดพลาด สามารถบอกได้ทันทีเลยนะคะ ยินดีรับคำติชมค่ะ

ปล. ขอบคุณที่ติดตามนะคะ