โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซีย

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซีย

บทที่ 2 โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซีย

                ...โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซีย ถูกก่อตั้งขึ้นหลังจากการสวรรคตของกษัตริย์วิลเลียม โดยความร่วมมือของกษัตริย์ทั้งห้าอาณาจักร และราชินีแคทเทอรีนแห่งนครหยั่งรู้ อีกทั้งผู้อำนวยการคนแรกของโรงเรียนก็คือองค์ราชินีเองอีกด้วย

            โรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซียก็เหมือนโรงเรียนประจำทั่วไป นักเรียนทุกคนจะต้องพักอยู่รวมกันเป็นหอ การเรียนการสอนของที่นี่มีหลายรูปแบบ นักเรียนที่จบจากโรงเรียนแห่งนี้ต่างมีอนาคตที่สดใส เป็นถึงจอมกษัตริย์ ศัลยแพทย์มือหนึ่ง สถาปนิกฝีมือเยี่ยม นักรบสุดแกร่ง นักดาบในตำนาน จอมเวทย์ รวมถึงนักต้มตุ๋นมืออาชีพ? จึงไม่ต้องแปลกใจที่โรงเรียนแห่งนี้มีคนที่ต้องการส่งบุตรหลานเข้าเรียนเป็นจำนวนมาก แน่นอนว่าเข้าเรียนต้องแพงแบบกระเป๋าฉีก แบบที่มีเฉพาะพวกลูกท่านหลานเธอเท่านั้นจึงจะมีสิทธิมาเรียน แต่ทางโรงเรียนก็ไม่ได้ปิดกั้นเด็กธรรมดาหากเก่งจริง ก็ไม่มีปัญหากับค่าเล่าเรียน เพราะเรามีทุนการศึกษาให้ทุกคนที่สามารถสอบผ่านข้อสอบชิงทุนของเราได้

                การเรียนในรั้วโรงเรียนมหาเวทย์มอนตาเซียแห่งนี้ตลอดสี่ปี จะมีกิจกรรมมากมายไม่ว่าจะเป็นศึกชิงตราประจำหอพัก ,การคัดเลือก 9 นภา และ 12 ดวงดารา ( หรือที่เรียกกันง่ายๆว่าหาผู้คมกฎ กับประธานและรองประธานหอ ) นอกจากนี้ยังมีศึกกระชับมิตรระหว่างอาณาจักร โดยส่งตัวแทนนักเรียนของแต่ละอาณาจักร อาณาจักรละหกคนเข้าร่วมประลอง...

            เสียงบรรยายจากอาจารย์ท่านหนึ่งยังคงดังอย่างต่อเนื่องแต่น้อยคนนักที่จะตั้งใจฟัง ทุกคนต่างตื่นเต้นที่จะได้รับการทดสอบคัดเลือกเข้าประจำหอต่าง ๆ มีแต่เสียงซุบซิบเต็มไปหมดทั้งห้องโถง เลล่านั่งอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ต่างจากคิร่าที่ออกจะตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องพวกนี้มากจนเกินเหตุ

                “ นี่ ๆ ๆ พี่เลล่า พี่ว่าเราสองคนจะได้อยู่หอเดียวกันมั้ยคะ ? ” คิร่าเอ่ยถามพี่สาวอย่างฉันผู้เกิดก่อนเธอเพียงแค่ 2 นาที แต่ฉันก็เกิดก่อนนี่นะ

                “ ไม่รู้หรอกคิร่า อาจจะไม่ได้อยู่หอเดียวกันก็ได้ ถึงเราจะเป็นแฝดกัน แต่ก็ใช่ว่าพลังเวทย์ของเราจะเหมือนกันนี่นา ” ฉันตอบ จากนั้นก็เหลือบมองไปยังคิร่า เพื่อดูปฏิกิริยา เพราะคำตอบของเธอต้องไม่ถูกใจน้องสาวฝาแฝดของเธอเป็นแน่

                ‘ นั่นประไร ! ไม่พอใจทีไรทำหน้าแบบนี้ทุกที ’ เลล่าคิดในใจ พลางจ้องหน้าน้องสาวตนเอง เพราะร่างบางตรงหน้า ตอนนี้หน้าตาที่แสนจะน่ารักและยิ้มแย้มในยามปกติ ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่น แถมพองลมที่แก้มอีกต่างหาก เลล่ากรอกตาพร้อมกับถอนหายใจก่อนกลับไปสนใจหนังสือประวัติศาสตร์ในมือ และไม่มีทีท่าว่าจะสนใจร่างบางข้าง ๆ ซักนิด จนคิร่าเห็นว่าพี่สาวของเธอไม่มีทีท่าว่าจะมาง้อเธอ เธอจึงจะเริ่มโวยวาย แต่ยังไม่ทันได้เริ่มโวยวายอย่างที่ตั้งใจไว้ เสียงเย็น ๆ ของพี่สาวเธอก็ทำให้เธอชะงัก

                “ พี่เคยบอกเธอว่ายังไงคิร่า ? ” เลล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ถึงจะไม่ดังมากแต่เธอก็เงียบแต่โดยดี ไม่ใช่ว่าเธอกลัวพี่เลล่าหรอกนะ แต่พี่สาวของเธอไม่ค่อยดุเธอบ่อยนักหรอก และการที่เป็นฝาแฝดกันก็ทำให้เธอค้นพบว่าตอนนี้พี่ของเธอเริ่มหงุดหงิดแล้ว และจะเป็นการดีต่อคนรอบข้างมากกว่าถ้าเธอไม่อยากให้หอประชุมนี้เละเทะด้วยฝีมือพี่สาวที่แสนจะเงียบขรึมของเธอ เธอจึงจะกลับไปสนใจที่อาจารย์พูดข้างหน้า แต่ยังไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ ก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาสะกิดเธอจากด้านหลัง คิร่าจึงหันไปและเห็นว่าเจ้าของมือที่เอื้อมมาสะกิดเธอนั้นเป็นเด็กผู้ชายตาสีฟ้าใสแจ๋ว แถมสีผมของเค้าก็เป็นสีน้ำทะเลอีกด้วย

                “ เธอชื่ออะไรหรอ ? ” เด็กหนุ่มตาสีฟ้าถามด้วยสีหน้าง่วง ๆ คิร่ามองเด็กหนุ่มนั่นอย่างสนอกสนใจ ก็แหม ตาของหมอนี่สีสวยดีจัง

                “ ชั้นชื่อคิร่าค่ะ คุณล่ะคะ ? ” คิร่าตอบพร้อมกับส่งยิ้มสดใสกลับไปให้ ดวงตาสีฟ้ามองเธอด้วยความง่วงงุน ก่อนตอบเสียงเอื่อย ๆ ว่า

                “ ชั้นเอิร์ล ไดเรน มาจากอควอเทียร์น่ะ ” เอิร์ลตอบก่อนปิดปากหาว คิร่ามองเด็กหนุ่มแล้วก็ยิ้มกว้างให้พร้อมกับเอ่ยเสียงตื่นเต้นว่า

                “ อควอเทียร์หรอคะ ดีจัง ชั้นไม่ได้ไปมานานแล้ว ที่นั่นสวยทะเลสวยมากเลย ” คิร่ากำลังจะหันไปคุยกับพี่สาวของเธอ แต่เธอก็หันหน้ากลับมาพร้อมกับคิดในใจว่า เรื่องอะไรล่ะ ไปกวนเลล่าตอนนี้ได้โดนสายตาพิฆาตแน่ คิร่าจึงหันกลับมาคุยกับเอิร์ลต่อ จากนั้นก็มีคนอื่น ๆ เริ่มเข้ามาร่วมวงด้วยจนกลายเป็นกลุ่มย่อม ๆ และเริ่มเสียงดัง

          " นี่พวกเธอกลุ่มนั้นน่ะ ตั้งใจฟังกันเป็นมั้ย !! " เสียงอาจารย์จากบนเวทีตะโกนถามกลุ่มของพวกคิร่า ทำให้วงสนทนาสลายตัวทันที