ดิโอเมนกับเทศกาลพระจันทร์ยิ้ม

ลำดับตอนที่ #2 : ซุ้มแรก ลุย!!!

เฟี้ยวววววววววววววววว .......ปัง!!!!!

 เสียงกระสุนดังขึ้นต่อเนื่องกันไป เป้าหมายสังหารมีเพียงหนึ่งเดียว

 กระป๋องน้ำอัดลม!!!

 แน่ล่ะว่ามันก็เป็นหนึ่งในซุ้มกิจกรรมของงานเช่นกัน  ผู้ที่กำลังจับปืนกระบอกยาวอยู่ขณะนี้คือสาวน้อยนางหนึ่ง ผมสีน้ำตาลถูกมัดไว้ดังเช่นเคยเพื่อความทะมัดทะแมง หากแต่ในเวลานี้มันทำให้เจ้าหล่อนดูอย่างกับคาวบอย ......นัยน์ตาสีน้ำตาลยังคงจ้องจะจัดการศัตรูตรงหน้า ซึ่งแม้จะเป็นแค่กระป๋องธรรมดาๆ แต่ก็มีฝีมือร้ายกาจนัก เนื่องจากหลบการโจมตีของเธอได้ทุกนัด

 หรือจะพูดให้ถูกก็คือ เอลไลย่ายิงไม่เข้าสักนัดเลยต่างหาก - -"

 ที่เอลไลย่ามาอยู่ตรงนี้ก็เพราะ... ระหว่างที่เพื่อนๆกำลังดูการต่อสู้ทางฝีปากของเจ้าแม่สายฟ้ากับลิงเกย์อยู่นั้น เจ้าหล่อนเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะได้ยินเสียงดังกระหึ่มจากทางหนึ่ง เมื่อหันไปดูก็ได้พบกับ ซุ้มยิงปืนของปี 5 สีเหลืองเข้า ด้วยความที่ยังไม่รู้จะทำอะไรเธอก็ย่องเข้ามาดู

 กติกาง่ายๆ ยิงกระป๋องเปล่าให้ได้ครบ 10 ใบ จากปืนที่ให้ไว้พร้อมกระสุน 10 นัด ใบแรกๆจะง่ายหน่อย หากยิงได้ครบจำนวนก็จะได้รับของรางวัลเล็กๆน้อยๆ หรือจะเลือกเล่นต่อในระดับที่ยากขึ้นอีก ซึ่งจะไปสิ้นสุดลงที่ระดับที่ 10 ให้เลือกของรางวัลในร้านได้ตามสบาย 1 ชิ้น ของรางวัลก็มีทั้งดาบ สมุด หนังสือ ไปยันตุ๊กแก เอ๊ย! ตุ๊กตา สำหรับเอลไลย่านี่คือการเล่นแก้เซ็งไม่หวังของรางวัล แต่ในความเป็นจริงแล้วเอลไลย่ายังยิงเจ้ากระป๋องอันแรกไม่ได้เลย ทั้งที่เสียกระสุนไปหมดแล้วแท้ๆ 

 "ว้า~ไม่เห็นง่ายเลย ทำไมคนอื่นเค้าทำกันดูมันง่ายนักนะ" เจ้าตัวบ่นพึมพำกับตัวเอง

 "โถ่...ก็เธอน่ะ มีดก็ปาไม่เคยโดนเป้า ธนูก็ยิงไปไม่ถึง แล้วจะเอาอะไรกับยิงปืนล่ะ มันก็เหมือนๆเดิมนั่นแหละ" เคอัสพูดแซว เสียงปนหัวเราะ เอลไลย่าหันไปดูก็พบว่าเพื่อนๆมายืนดูเธอกันหมดแล้ว

 "อ้าว! มากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

 "มัวแต่เล่นเลยไม่เห็นพวกเราน่ะสิ" เคอัสว่า ทำเอาคนถูกว่าแยกเขี้ยวให้

 "ว่าแต่น่าสนุกดีเหมือนกันนะเนี่ย" เคอัสพูดต่อโดยที่มองคนข้างๆยิงกระป๋องเป็นใบที่ 10

 "ไม่เอาล่ะ ฉันว่าไปซุ้มอื่นกันดีกว่า เสียงดังแบบนี้สาวน้อยอย่างฉันตกใจแย่เลย" แอมเบอร์กล่าว

 "แต่ฉันว่าเธอจะไปหาใครบางคนมากกว่าน่ะสิ"เคอัสบอกอย่างรู้ทัน

 "นี่! นาย........."

 "เอาน่าๆ เอาเป็นว่าเราแยกกันเดินก็ได้ จะได้ไม่ต้องเถียงกันเอง" จูปิไตคิดจะพูดว่า 'จะได้ไม่ต้องตีกันตาย' ในตอนแรก แต่คิดอีกทีอย่าดีกว่า เขาไม่อยากเป็นพระร่วงหรอกนะ เพราะมันคงเป็นจริงแน่ถ้าเขาพูดไป

 "เอางั้นละกัน" เคอัสชิงพูดแล้วรีบกระโดดออกจากกลุ่มคนแรกเพราะดูท่าแอมเบอร์คงยังไม่คิดร้างลาไปแน่ๆ .............ส่วนทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ตอนที่ 2 ค่า

สั้นๆ ง่ายๆ ไม่มีอะไรมาก

เพราะข้าน้อย....ง่วง =_=

ขอบคุณสำหรับเม้นค่ะ แต่ข้าน้อยก็อยากรู้อยู่ดี

มีอะไรต้องแก้ไขมั้ยคะ เรื่องสำนวน หรือจะเนื้อเรื่อง

สนุกไม่สนุกก็ไม่รู้.......

ท่านนักอ่านทั้งหลาย ถ้าจะเห็นใจกันบ้าง

บอกสักนิดทีเถอะ จะชมจะติข้าน้อยยินดีรับฟังทั้งนั้น.......

เฮ้อ...เอาเป็นว่าตอนต่อไป ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดงานอะไรก็คงจะลงต่อนั่นแหละค่ะ

ใครที่ติดตามก็ช่วยติดตามกันต่อด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านไว้ ณ ที่นี้

                                                                                   ~(I-Kaz)~

.. ..
R  z.
R z.
o o
+ +