You're my 'Light' เกิดมาทั้งทีขอ'เจิดจ้า'สักทีเถอะ

                                                                เกริ่นนำนะจ๊ะ >)3<)//

               ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าคงไม่มีวันได้เห็นแสงสว่างอีกแล้ว  พูดตรงๆก็คือฉันที่มีชีวิตราวกับเด็กสาวผู้ถูกลืมให้โดดเดี่ยวโดยไร้แม้แต่เพื่อน..ไม่สิ แม้แต่ใครสักคนที่จะมองเห็นตัวตนยังไม่มีเลย  อย่าว่าแต่แสงเจิดจ้าของพวกวัยรุ่นเลย ต่อให้เป็นพระอาทิตย์พอฉันออกจากบ้านก็กลายว่าท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆฝนซะอย่างนั้น  ชีวิตฉันนี้มันโคตรอาภัพชะมัดเลย

                แต่ในวันนี้ใครมันจะไปคิดว่าฉันคนนี้ สาวน้อยที่แสนจะอาภัพอับโชคไร้ตัวตนมาตลอดสิบหกปี  ดันนึกอยากที่จะกระโดดเข้าไปกอดรัดฟัดคอเทพธิดาตัวน้อยๆที่แสนจะน่ารักที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมสั้นสีทองที่ส่องประกายสะท้อนกับแสงแดดขับใบหน้าหวานเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด.....แค่คิดก็พลางให้เลือดกำเดาจะไหล......

                                “..นะ..นาง..นางฟ้า” แม่เจ้าน่ารักอะไรขนาดนี้ ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ...แม่ละอยากจะพุ่งไปเอาไม้ทุบหัวแล้วลากเข้าถ้ำซะจริงๆ  อร๊ายยยยยยยยยยยยยย

“เฮ้ย.... มิกกี้” เสียงตะโกนเกินลำโพงติดกับรถขายกับข้าวดังแหวกอากาศเรียกให้นางฟ้าที่ฉันมองหันมา

ทางนี้

                และในเสี้ยววินาทีที่ฉันกำลังเอาสมองอันแสนจะชาญฉลาดของตัวเองคิดว่าควรทุบหัวให้สลบหรือเอาแบบจัดหนักจัดเต็ม(กันดิ้นหนีได้)  ฉันก็ถูกร่างสูงโย่งจากมนุษย์เพศชายด้านหลังเดินชนกระเด็นจนหน้าคะมำไปกับพื้น  แถมยังโดนเมินซะสนิทราวกับว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินชนคน   หน๊อย...ไอ้คนตาเล็กกว่าเมล็ดทานตะวัน  ดูสิเลือดกำเดาออกด้วย                            

                                “ไอ้เวร.จะแหกปากอะไรแต่เช้าวะครับมึง” ........O.O

                เดี๋ยวนะ.....เมื่อกี้ฉันฟังผิดใช่ไหม  เสียงโคตรจะแมนที่ออกปากด่าชายหนุ่มร่างโย่งไม่ใช่นางฟ้าตรงหน้าใช่ไหม....ม่ายจริ๊งงงงงงงงงง............เอาภาพมโนของฉันกลับมาเดี๋ยวนี้ 

ต่อให้สิบหกปีตั้งแต่ลืมตาออกมาจากท้องแม่ฉันมันจะถูกตราหน้าว่าไร้ตัวตนยังไงก็ช่างมัน   แต่ถึงขนาดผู้ชายยังจะน่ารักกว่า   อีนี่รับบ่ด้าย...พระผู้เป็นเจ้าท่านลำเอียงไปหรือเปล่าค่ะเนี้ย