คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Lovely wings 8 : Care (Rewrite 100%)
เอา สาวๆ วิ่งให้เร็วหน่อย....
แน่ล่ะนักกีฬาฟุตบอลจำเป็นที่จะต้องมีทักษะในการวิ่งเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งฟุตบอล แต่สำหรับนักเรียนหญิงละก็ พวกเธอต่างก็วิ่งอุ้ยอ้ายและสะเปะสะปะไม่เป็นระเบียบแบบแผนเหมือนกับนักเรียนชาย แต่ดูเหมือนว่าสีแดงโดยมีแอนนี่เป็นหัวหน้าดูจะเข้าใจกับเกมกีฬาชนิดนี้เป็นอย่างดี รวมไปถึงการวางแผนที่เป็นไปตามระเบียบ
แผนหนึ่ง....
แอนนี่พยักหน้าส่งสัญญาณให้กับคนในทีมขณะที่คนอื่นๆต่างแยกกันเป็นสามสองตามแผน
โอ้ย....
โบว์ล้มลงกับพื้นขณะที่อาจารย์โบกมือให้พวกเธอรีบทำเกม “โบว์เป็นอะไรไหม” ฟิวพยุงเธอขึ้น โบว์ส่ายหน้าตอบ
“อุ้ย ตายจริงขอโทษนะจ๊ะ” คำพูดที่ดูขัดกับกิริยาจนเกินงามของแอนนี่ แทบจะไม่ต้องบอกสักนิด โบว์ก็รู้ทันทีว่านี่คือแผนของเธอ
สิบห้านาทีต่อมา เกมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยเริ่มมีกระทบกระทังกันบ้างเป็นจังหวะ ในขณะเดียวกันอลิซเองก็อยู่ในช่วงพักเกม เขาจึงได้มีโอกาสได้คุยกับเพื่อนๆในกลุ่มพลางดูฟุตบอลหญิงที่ดูจะเก้กังในสายตาของพวกเขา
โอ้ย....
“นี่ เธอจะมากเกินไปแล้วนะ” เสียงที่ดังโพล้งออกมาจากวงนักกีฬาทีมสีเหลือง ทำเอานักกีฬาชายที่กำลังนั่งดูอยู่ฝั่งสนามตรงข้ามเป็นต้องหันไปที่ต้นต่อของเสียงนั้น
ส้ม...
หญิงสาวที่ล้มลงกองกับพื้นและเลือดที่ค่อยๆซึมออกมาจากหัวเข่าของเธอ แอนนี่และเพื่อนต่างก็ยืนหัวเราะเยาะอยู่ห่างๆในขณะที่อลิซมีปฏิกิริยาแสดงทีท่ารีบวิ่งข้ามฝั่งมาช่วยเธอทันที แน่ล่ะการทำแบบนี้ยิ่งเป็นผลต่อการพนันระหว่างเขาและแอนนี่ และดูเหมือนเขาจงใจที่จะเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนๆทุกคนและแสร้างทำให้กลายเป็นข่าวกับส้ม ในขณะที่ความเห็นใจของบรรดาเพื่อนๆของส้มก็เริ่มเพิ่มพูนมากขึ้น
“ส้มไม่เป็นไรนะ” เขาก้มลงขณะที่สาวๆต่างยืนมุงและกริ๊ดกันเป็นจังหวะ
เขาไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น ขณะที่เขาสอดมือไปที่ใต้กางเกงของเธอและช้อนศีรษะให้เหนือพื้นดีไว้
เดี๋ยวฉันพาเธอไปห้องพยาบาลเอง...
เขาอุ้มเธอขึ้นกลางอากาศด้วยพละกำลังที่เหลือเฟือและรีบเดินไปยังห้องพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ทำเอาเพื่อนๆทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง
...อะไรกัน อลิซเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ...- แอนนี่ที่ถึงกับอ้าปากค้างพลางกอดอกคิดในใจอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่เธอได้แต่จ้องมองอลิซอุ้มส้มแล้วเดินห่างไปไกลทุกที
**************************************************************************
“นี่นายปล่อยฉันลงได้แล้ว” ส้มพยายามดิ้นขณะที่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่อลิซก็ยิ่งไม่ยอมปล่อยเธอเท่านั้น
“ไม่ได้ เธอเจ็บขารู้ไหมว่าเลือดออกน่ะ”
“รู้ แต่ฉันไม่ได้ขาหักนิ ทีนี่ก็ปล่อยฉันลงได้แล้ว” เธอสบตาเขาก็ยิ่งเผยให้เห็นดวงตาและใบหน้าใสๆของเขาถึงแม้จะมีตกกระบ้างเล็กน้อยจากการเล่นกีฬากลางแจ้งบ้าง แต่ความจริงเธอก็เริ่มหวั่นไหวกับอลิซแล้วซินะ
“ปล่อยก็ได้” เขาค่อยๆลดแขนลงขณะที่อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องพยาบาลแล้ว
“ทีนี่นายก็กลับไปเรียนได้แล้ว ฉันไม่เป็นไรหรอก” เธอค่อยๆเขยกขาไปที่หน้าห้องพยาบาลโดยที่อลิซคอยช่วยพยุงแขนเธอใกล้ๆ
“ไม่ได้หรอก เกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบล่ะ” เขาเอ่ยขณะที่ค่อยๆเปิดประตูห้องพยาบาลให้กับเธอ
“ฉันแค่หกล้มเองนะ อลิซ” เธอหันมาสบตาเขา
อลิซยื่นนิ่งแล้วค่อยๆปล่อยให้เธอเดินไปพบกับนางพยาบาลเอง เธอเริ่มได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น พยายาบาลค่อยๆล้างแผลโดยใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลก่อนแล้วถึงทาด้วยทิงเจอร์ไอโอดีน และแผลก็เริ่มดีขึ้นขณะที่อลิซยืนดูอยู่ด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ แอนนี่ก็ยืนกอดอกคอยสังเกตการณ์ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
เสร็จแล้วนะคะ...
ขอบคุณคะ...
ส้มยกมือขึ้นไหว้และค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับกะเพลกขาไปนอกห้องพยาบาล
“เดินได้รึเปล่า” อลิซถามอย่างเป็นห่วงและพยายามช่วยเธอประคับประคอง
“ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่หกล้มเอง” ส้มเลิกคิ้ว “แค่นี้น่ะ สบายมาก”
“สบายมากอะไร ดูสภาพซิขาเป๋อย่างนี้เนี่ยนะ”
ตายแล้ว...เป็นไงบ้างจ๊ะส้ม เจ็บตรงไหนรึเปล่า....
น้ำเสียงที่ดูขัดกับกิริยาของเธอเหลือเกิน แอนนี่รีบวิ่งแจ้นมาหาส้มซึ่งแสร้งทำเป็นถามไถ่ถึงอาการที่เจ็บตัวของเธอ ซึ่งอลิซรู้ดีว่าสิ่งที่เธอทำเป็นสิ่งที่จอมปลอม
“ส้มเขาไม่เป็นไรแล้ว เธอถอยไป” เขากันแอนนี่ไปจากทางของส้มและตัวเขา ขณะที่แววตาของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
...สายตาของอลิซเปลี่ยนไปนะ....- เธอคิดในใจขณะที่ปล่อยให้พวกเขาเดินแหวกผ่านเหล่าบรรดาเพื่อนๆของเธอออกไป
ความคิดเห็น