คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lovely wings 6 : On decision (Rewrite 100%)
...นี่ นายแน่ใจแล้วเหรอว่าจะชวนยัยนั่นไปงานสุดสัปดาห์ดานี้น่ะ...
ดูเหมือนเพื่อนๆของอลิซถึงกับโพล้งปากออกมาขณะที่อีกหลายๆคนก็ไม่ค่อยแน่ใจนักกับความคิดที่เขาจะพาส้มไปงานปาร์ตี้สุดสัปดาห์นี้
ถ้านายอยากจะชวนยัยเพี้ยนนั่นไปล่ะก็ นาย ก็ชวนไปซิไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกหล่อนจะมีรสนิยมแบบไหน
แอนนี่เอ่ยขึ้นจากด้านหลังของพวกหนุ่มๆ ขณะที่เธอเดินตามเข้ามาสมทบกับกลุ่มอลิซพร้อมกับเพื่อนสาวอีกราวๆสามถึงสี่คน “ถึงยังไงปาร์ตี้ก็จัดที่บ้านของฉันอยู่แล้ว ฉันอนุญาต”
คำพูดที่ฟังดูเหมือนมีลับลมคมใน เขาจึงไม่นึกแปลกใจกับบุคลิกของเธอที่ปนน้ำเสียงความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่ลึกๆภายในจิตใจของเธอ เขากระหยิ่มยิ้มเล็กๆที่ริมฝีปากบางๆของเขาก่อนที่วิชาอิสระคาบสุดท้ายจะจบลง เขาเก็บกระเป๋าพลางตัดสินใจเรื่องงานปาร์ตี้สุดสัปดาห์นี้ว่าจะชวนพวกเธอไปดีไหม ในที่สุดคาบสุดท้ายก็สิ้นสุดลง แล้วอลิซก็สะพายกระเป๋าไปนั่งรอส้มที่เดิม
“นายนี่ดูจริงจังเชียวนะ” แอนนี่เดินผ่านอลิซที่กำลังนั่งรอส้มอย่างใจจดใจจ่อ เขาเหลือบหันไปมองที่เธอแค่หางตาเท่านั้น
“เธอคอยดูละกัน” คำพูดของเขาเอ่ยออกมาโดยไม่หันไปสบตาเธอเลยสักนิด ทำให้แอนนี่ถึงกับอดหัวเราะอย่างเย้ยหยั่นไม่ได้
“ได้ ฉันจะคอยดู” เธอตบไหล่เขาเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณหน้าโรงเรียน ทันใดนั้นเอง ส้มก็เดินตามเธอออกมาติดๆพร้อมกับเพื่อนๆอีกสามคน
“หวัดดีจ๊ะ อลิซ” ฟิวเอ่ยทักอลิซเป็นคนแรกเหมือนเคยง
“เอ้า สวัสดีทุกคน”
“มารับส้มกลับบ้านเหรอ” ฟิวถามขณะที่อลิซก็พยักหน้าตอบ “กลับบ้านดีดีนะจ๊ะส้ม”
“อืม ฟิวฉันว่าเธอไปดูโบว์หน่อยนะ” ส้มกระซิบหูฟิวเบาๆก่อนที่จะเดินตามหลังอลิซไป
อืม ฉันก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน...
ระหว่างทางกลับบ้าน อลิซได้แต่นั่งยิ้มกริ่มอย่างเป็นนัย ขณะส้มเริ่มรู้สึกปล่อยตัวตามสบายมากขึ้นไม่เหมือนวันก่อนๆ บางทีผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของเธอคนแรกคนนี้อาจจะไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่เธอคิดไว้ก็ได้ ทว่าเขาอาจจะเป็นคนเจ้าชู้มากเกินไปหน่อยเพราะนี่อาจจะเป็นนิสัยของผู้ชายก็ได้
“คิดอะไรอยู่เหรออลิซ” เธอเป็นฝ่ายแรกที่เริ่มบทสนทนาวันนี้
“อ้อก็อีกสองวันจะมีงานปาร์ตี้ที่บ้านของแอนนี่ ฉันอยากให้เธอไปด้วยนะ”
“ทำไมเหรอ ที่นั่นมีอะไร” เธอถาม
“ก็ไม่มีอะไรหรอก เป็นปาร์ตี้สุดสัปดาห์เล็กๆน่ะ เธอชวนพวกเพื่อนๆไปด้วยก็ได้นะ ไปกันเยอะๆสนุกดี” เขายิ้มพลางเกาหัวแกรกๆอย่างขัดเขิน
“ไม่รู้ซิ ต้องถามเพื่อนก่อนแล้วก็ที่บ้านฉันก็คงจะไม่ชอบใจมากนัก ถ้าฉันไม่ได้ขอที่บ้านก่อน”
“ส้ม ไว้ใจฉันได้นะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” ดวงตาที่เปล่งประกายของเขาพยายามสร้างความมั่นใจให้กับเธอที่กำลังจับจ้องเขาอยู่
และที่สำคัญฉันก็จะไม่ให้ใครทำร้ายเธออย่างแน่นอน ฉันสัญญา…
“ฉันไม่แน่ใจนะ แล้วยังไงฉันจะให้คำตอบเธอทีหลังล่ะ” เธอรีบหันหน้ากลับทันทีขณะที่ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนฉ่า
ในที่สุดส้มก็ถึงบ้าน ส้มกล่าวขอบคุณก่อนที่จะโบกมือลาอลิซ
ปัง...
“กลับมาแล้วคะ” เธอแขวนกุญแจไว้ที่ข้างประตูบ้านพร้อมกับวางรองเท้าไว้บนชั้น รู้สึกว่าวันนี้แม่ของเธอจะไม่อยู่และพ่อของเธอก็คงจะออกไปกับแม่ เธอเดินเลยขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอ ขณะที่เธอโยนกระเป๋าพร้อมๆกับเหลือบไปเห็นไฟสีแดงกระพริบอยู่บนเครื่องโทรศัพท์บ้าน ดูเหมือนว่าจะมีใครสักคนฝากข้อความไว้ในเครื่องถึงเธอ
...ลูกจ๊ะนี่แม่เอง วันนี้แม่คงจะกลับดึกนะจ๊ะถ้ายังไงกับข้าวอยู่ในตู้เย็นนะจ๊ะ....
...ส้มอย่าลืมนะ เรื่องประชุมน่ะ อีกสองวันเจอกันที่ชมรมตอนเย็นถ้ายังไงมีอะไรก็โทรมาหาเราได้นะ...
...เฮ้ นี่ผมเองนะ อย่าลืมละวันศุกร์ตอนเย็น ถ้ายังไงเดี๋ยวผมไปรับที่บ้านตอนสองทุ่มนะ...
“เฮ้อ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”
**************************************************************************
เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกเธอเรือนเก่าๆของเธอส่งเสียงลั่นออกไปถึงนอกระเบียงของห้องนอน เธอสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับรีบกดเสียงนาฬิกาปลุกอย่างทันควันขณะที่อีกมือก็พยายามควานหาแว่นอันหนาเตอะของเธอซึ่งตั้งอยู่ที่โต๊ะหัวเตียงไม้เก่าเคียงข้างกับนาฬิกาปลุก ...ง่วงจังเลย แต่ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วซินะ...เธอบ่นกับตัวเองเพียงลำพังหลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปทำกิจธุระส่วนตัวของเธอภายในเวลายี่สิบนาที
“ทานข้าวเช้าก่อนซิลูก”
“คะแม่” เธอทรุดตัวนั่งพร้อมกับมองไปยังข้าวกล่องที่แม่เธอกำลังวางไว้ข้างๆ “ขอบคุณคะแม่...จริงซิคะ แม่เนี่ยความจริงที่โรงเรียนเขาก็มีโรงอาหารนะแล้วก็”
“ลูกจะไม่เอาข้าวกล่องไปกินที่โรงเรียนแล้วใช่ไหม” แม่เธอเลิกคิ้วถาม
“เปล่าคะแม่ แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรนะ ถ้าลูกไม่เอาข้าวกล่องไปโรงเรียนเพราะว่าแม่คิดว่าเราโตแล้วล่ะ ที่โน่นคงจะมีอะไรอร่อยๆกิน ใช่ไหมลูก” เธอยิ้มแล้วโอบกอดลูกสาวไว้ในอ้อมกอดของเธอ
...หนูไปนะคะแม่ สวัสดีคะ...
เธอยกมือขึ้นไหว้แม่จรดหน้าผาก นั่นคือสิ่งที่คนไทยทำสืบต่อกันมาเป็นขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมที่สวยงาม ซึ่งบางคนก็อาจจะลืมมันไปแล้วแต่สำหรับเธอ เธอไม่เคยลืมเลยสักวันที่จะยกมือไหว้พ่อและแม่ของเธอ หลังจากที่อลิซสังเกตการณ์อยู่หน้าบ้านของส้ม เขาก็ได้เห็นอีกมุมหนึ่งที่เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นอยู่ นั่นคือความเป็นไทยที่สวยงามและเธอก็ไม่เคยลืมวัฒนธรรมบ้านเกิดจองตน ส้มเดินออกจากบ้านไปตามถนนอลิซเห็นทีได้โอกาสจึงขับรถตามเธอไป
ขึ้นรถซิ...
ขอบคุณคะ…
รอยยิ้มครั้งแรกที่เธอยิ้มให้กับอลิซ เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว นอกจากผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาที่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจในการที่ได้เขามาเดินเคียงข้างแต่ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด
“ความจริงนายไม่เห็นต้องมารับฉันเลย”
“อ...เออ...ก็ฉันเต็มใจมารับเธอน่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาหันมายิ้ม “วันนี้ตอนเที่ยงเดี๋ยวฉันไปกินข้าวด้วยนะ ฉันเอาข้าวกล่องมากินน่ะ”
ส้มถึงกับอดหัวเราะไม่ได้เพราะว่าเขาแทบจะไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องเอาข้าวกล่องมาทานโรงเรียนเหมือนกับเธอ เธอชักจะไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองซึ่งหัวใจเธอเริ่มหวั่นไหว แต่ดูเหมือนอลิซที่ขับรถอยู่นั้นสำหรับเธอ เขาก็ยังคงเป็นผู้ชายที่แสดงออกแต่สำหรับเธอ เธอเองก็ยังไม่มั่นใจในตัวเขาอยู่ดีว่าเขาจะมาไม้ไหน
“ว่าแต่พรุ่งนี้เธอจะไปไหมงานปาร์ตี้น่ะ”
...จริงซิ เรื่องปาร์ตี้กับงานประชุม... – เธอคิดในใจระหว่างทางที่กำลังไปโรงเรียน แต่ก็ยังคงอยู่ในความเงียบซึ่งเขาเองก็ไม่อยากบีบบังคับเธอมากนัก
“เอาน่า อย่างน้อยก็มีเวลาตัดสินใจอีกหนึ่งวัน ถ้าเธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ เอาไว้คราวหลังก็ได้”
“เปล่าหรอก คือฉันยังไม่ได้ถามเพื่อนๆเลย”
“ถ้างั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงก็ค่อยว่ากันนะ”
...อืม...
ความคิดเห็น