คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Under the rain - ภายใต้ปลายฝน (Rewrite 100%)
เปาะ ... แปะ ...
ฝนตกแต่เช้าเลย ทำไงดีล่ะเนี่ย...
“พี่...แย่แล้วล่ะฝนตก” ยูมินโพล้งขณะที่เก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้เต็มราวตั้งแต่เมื่อวานเข้ามาในบ้าน
“ว่าไงนะ ฝนตกเหรอ” เทมินเดินโผล่หัวออกมาจากห้องอีกห้องมาที่ห้องครัว
“ก็ใช่น่ะซิพี่ อะฉันฝากผ้ากองนี้ด้วยนะ เดี๋ยวต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ก่อน สายแล้ว” เธอวางตะกร้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลากสีให้กับเทมินให้จัดการต่อ ก่อนที่เธอจะเดินเลยออกไปหยิบชุดคลุมฝนและกุญแจอีกชุดหนึ่งที่แขวนเอาไว้
“นี่ๆ” เขาเรียก
“อะไรล่ะพี่”
“ระวังด้วยล่ะ ถนนมันลื่น” เขาเตือนขณะที่เดินไปส่งยูมินที่หน้าประตูบ้าน
“รู้แล้วน่าพี่ พี่เองก็รีบทำกับข้าวละกัน เดี๋ยวฉันกลับมาไม่มีอะไรให้ฉันกินล่ะ น่าดูเชียว”เธอเบ้หน้าใส่แล้วจูงจักรยานเลี้ยวออกไปจนพ้นประตูรั้วหน้าบ้าน
และแล้วเขาก็ปิดประตูบ้านแล้วเดินย้อนกลับมาสานต่อหน้าที่น้องได้ทิ้งผ้ากองโตให้กับเขา ดูเหมือนเสียงที่ดังโหวกเหวกทำให้แม่ของเขาตื่นและลุกขึ้นจากเตียงออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ทำอะไรอยู่เหรอลูก” เสียงพล่าสั้นที่ฟังรู้และชัดเจนท่ามกลางความเงียบที่มีแต่เสียงของสายฝนเท่านั้นที่ตกลงมาดังเปาะแปะ
“อ่าว แม่ตื่นขึ้นมาทำไมแต่เช้า นี่ยังไม่หกโมงครึ่งเลยนะ” เขาหันควับไปที่ต้นเสียงก็พบกับหญิงแก่ยืนอยู่ตรงทางประตูห้องครัว “หรือว่า...ผมทำให้แม่ตื่นรึเปล่า”
“ไม่เลย ไม่เลย” เธอโบกมือไหวๆอยู่ตรงประตูก่อนที่จะก้าวเท้าเข้ามาในห้องครัวเล็กๆ “แม่ตื่นตั้งนานแล้วล่ะ ไหนมาให้แม่ช่วยนะ”
“แม่ครับ ผมว่าแม่ไปนอนพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเองเหลืออีกตั้งหนึ่งชั่วโมง เนี่ยฝนตกอากาศเย็นๆ นอนสบายดีออกแม่” เขามองผ่านแสงไฟสีส้มสลัวในห้องครัวเล็กๆแห่งนี้
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ว่าแต่วันนี้แม่จะทำกับข้าวให้ลูกสองคนทานนะ” เธอพูด
“โธ่แม่ ไม่ชอบฝีมือที่ผมทำเหรอ” เขาโวยวายขึ้น “ผมน่ะกุ๊กระดับโลกเลยนะ นี่ๆแม่ ถ้าแม่อยากช่วยผมมากนะ ผมว่าแม่ช่วยไปนอนดีกว่านะ อยู่ตรงนี้มันเกะกะขวางทางยังไงก็ไม่รู้”เขาขมวดคิ้วพูดหยอกแม่เล่นขณะที่มือก็ยังพับผ้าต่อไป
“แม่ฮ่วยแตกขนาดนั้นเลยรึไงลูก”
“เปล่าครับแม่ ผมล้อเล่นน่า ผมอยากให้แม่นอนพักมากกว่าแล้วอีกอย่างวันนี้ก็ต้องทำงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอ เวลาไม่รอใครนะครับ นอนสบายๆดีกว่านะ” เขายิ้มร่าทำหน้าแป้นใส่แม่ของเขา
“ก็ได้ ก็ได้...แม่ไม่อยากเกะกะลูกแล้วล่ะ อย่าลืมมาปลุกแม่ละกันนะ”
“ครับผม” เทมินยกมือขึ้นให้สัญญาณว่าเขาจะปลุกเธออย่างแน่นอน และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนกระทั่งหกโมงครึ่ง
กลับมาแล้วคะ ....
ยูมินลากเสียงยาวลอยๆและกลิ่นอาหารเช้าที่ลอยมากระทบกับปลายจมูกของเธอก็ทำให้เธอต้องน้ำลายส่อ
“ฝนยังตกอยู่รึเปล่า” เทมินโผล่หน้าออกมาจากห้องครัวถามเธอที่อยู่ในสภาพเหมือนลูกหมากตกน้ำ
“โธ่...นึกว่าจะห่วงน้องซะอีก ดูซิทำงานมาเหนื่อยๆนะ แทนที่จะได้...”
“เอ้า เอ้า...เหนื่อยไหมจ๊ะน้องรัก” เขาเดินตรงดิ่งมาที่ยูมินและค่อยๆปลดชุดคลุมฝนออกพร้อมกับผ้าผืนสีน้ำตาลเล็กๆเช็ดหัวน้องสาวเบาๆ
“เหนื่อยซิจ๊ะพี่ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว แล้วพี่ล่ะทำกับข้าวให้น้องทานรึยัง แล้วแม่ล่ะตื่นรึยัง”
“ยังเลยจ๊ะ แม่ยังไม่ตื่นเลยส่วนเรื่องกับข้าวน่ะ พี่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ เสร็จพร้อมอาหารกลางวันสุดหรูเลยนะวันนี้” เขายิ้ม
“ที่ว่าหรูนี่ อาหารประเภทไหนกัน” เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย แต่ถึงกระนั้นเธอก็เดินหายวับเข้าไปในห้องปลุกแม่เพื่อมาทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากัน ก่อนที่ต่างคนต่างจะไปทำหน้าที่ของตนต่อไป
“แม่หนูไปล่ะนะ” ยูมินคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วรีบสวมชุดคลุมฝนออกจากประตูไปโดยที่ทิ้งให้พี่ชายและแม่นั่งอยู่กลางห้องครัวอย่างเงียบงัน
“เฮ้ย แย่แล้ว ยูมินลืมข้าวกล่อง” เขาโพล้งแล้วรีบคว้าข้าวกล่องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วรีบวิ่งไปหายูมินทันที แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว
“แม่ครับ ผมต้องไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องเอาข้าวกล่องไปให้ยูมินด้วยไม่อย่างนั้นเดี๋ยวผมจะสายเอา” เขาคว้ากระเป๋านักเรียนพร้อมกับโค้งลาแม่ก่อนที่จะเดินออกไปท่ามกลางฝนที่ตกลงมาบางๆ
เช้าตรู่ของวันเดียวกัน วันนี้ดูจะเป็นวันที่แสนสบายของแดโย เธอนอนหลับอย่างไม่ขยับตัวเพราะวันนี้ข้างนอกหน้าต่างนั้นฝนตกอยู่ และด้วยเหตุนี้เองที่บรรยากาศดูจะเป็นใจให้กับการนอนหลับอย่างยิ่งจนกระทั่งแม่ของเธอต้องมาปลุกเธอในเช้าของวันนี้
“ขอบคุณค่ะ ถ้าวันนี้ไม่ได้แม่นะ หนูคงจะแย่แน่เลย” แดโยทำหน้ามูทู่พลางตักอาหารเช้าที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“เอาเถอะ รีบกินละกันเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”
“คะแม่”
เดี๋ยวหนูไปก่อนนะคะ...
แดโยโค้งลาแม่ของเธอและคว้าร่มสีเหลืองออกจากบ้าน วันนี้เธอเหลือเวลาไม่มากนักแต่ก็เหลือพอที่จะเดินไปโรงเรียนโดยไม่ต้องเสียค่ารถประจำทาง เธอกางร่มที่หน้าบ้านแล้วเดินดุ่มดุ่มออกไปที่ปากซอยเพียงลำพัง ในขณะเดียวกันเทมินก็ปิดประตูบ้านและล็อกประตูพร้อมกับเดินตากฝนออกมาจากซอยอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะถึงโรงเรียนตนเองสายเพราะเหตุผลที่ว่าต้องไปส่งข้าวกล่องให้น้องสาวตัวเองก่อน
เทมิน...
เสียงใสๆตะโกนร้องเรียกเทมินอยู่ด้านหลัง เขาหันควับกลับมาที่ต้นเสียงนั้นด้วยสภาพที่เสื้อผ้าเริ่มเปียกและชื่น
แดโย...
“ทำไมถึงเดินตากฝนล่ะ” เธอค่อยๆเดินตามหลังเขาจนกระทั่งเขาทั้งสองอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
“เออ...คือ...” เขาอ้ำๆอึ้งๆอยู่สักพัก “พอดีน้องสาวลืมข้าวกล่องไว้น่ะ ฉันเลยจะเอาไปให้ที่โรงเรียน”
“อ่อจริงเหรอ ว่าแต่น้องเธอเรียนที่ไหนล่ะ”
“ก็...เรียนที่วุนยูน่ะ” เขายิ้มอย่างขัดเขิน หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเพราะว่าทั้งชีวิตนี้นอกจากน้องสาวของเขาที่ใกล้ชิดกัน เขาก็ยังไม่เคยได้ใกล้ชิดหญิงใดขนาดที่เขาและเธอยืนห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไปพร้อมกับฉันซิ ฉันกำลังจะไปโรงเรียนพอดีเลย” แดโยยิ้มพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆขึ้นมาจากกระเป๋าถือของเธอ “อะ...เอาผ้านี้เช็ดซะ หัวไม่แห้งเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“ถ้างั้นผมไม่เกรงใจนะ” เขายิ้มพร้อมกับยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าที่แดโยส่งให้กับเขา “ขอบคุณนะ” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะเดินก้าวไปพร้อมๆกันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปลายลงมา
เทมินได้ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่อย่างเงียบๆซึ่งไม่ต่างอะไรกับอีกฝ่ายที่ก็อดยิ้มไม่ได้ ระหว่างทางที่เขาทั้งสองเดินไปโรงเรียน เทมินพยายามที่จะหาเรื่องคุยเท่าไหร่ แต่ก็นึกไม่ออกซะทุกที
“ให้ผมถือร่มให้นะ” เขาเอ่ยและแย่งร่มจากแดโยอย่างทันควัน ก่อนที่จะเดินต่อไปจนกระทั่งถึงโรงเรียนวุนยู
“ขอบคุณคะ” แดโยกล่าว
“เช่นกันครับ อะ ฝนหยุดตกแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้นผมต้องรีบเอาข้าวกล่องไปให้น้องผมก่อนแล้วยังไงเจอกันนะครับ”
“ไม่เป็นไร ฝากฉันเอาไปให้ก็ได้ น้องของนายอยู่ห้องอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง นายจะได้รีบไปเรียนเดี๋ยวสายเอา” เธอเหลือบมองไปที่กล่องข้าวสีเขียวกล่องเล็กๆที่มีผ้าสีเขียวเก่าๆมัดเอาไว้
“ถ้าอย่างนั้น ผมฝากด้วยละกัน ห้อง A1 ขอบคุณครับ”
“น้องนายอยู่ห้องคิงเลยเหรอ”
“อืม น้องผมเป็นนักเรียนทุนน่ะ” เทมินยิ้มขณะยื่นกล่องสีเขียว เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าโรงเรียน
“แย่แล้ว ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะ สายแล้วล่ะ”
แล้วเทมินก็รีบวิ่งแจ้นออกจากโรงเรียนไป และวันนี้เขาก็เกือบจะเข้าเรียนสายเพราะไปส่งข้าวกล่องให้น้องสาวของเขาที่โรงเรียน
เฮ้อ...เกือบสาย แต่ก็คุ้มล่ะนะ...
ความคิดเห็น