คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Dream ขอแค่ฝัน (Rewrite 100%)
สวัสดีครับ...ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ
นี่คือคำที่พูดจนติดปากกับชีวิตประจำวันของเทมิน เขาทำงานอยู่ที่ร้านขายเบเกอรี่แห่งหนึ่งในเมืองเพียวซานซึ่งอยู่ไม่ห่างมากนักจากตัวบ้านเขาและร้านอาหาร เขาใช้จักรยานคันเก่าที่พ่อของเขาซื้อให้เขาตอนเด็กปั่นไปทำงาน ร้านเบเกอรี่แห่งนี้ประดับประดาไปด้วยสีสันต่างๆตามฤดูกาลและเทศกาล ไม่ว่าจะเป็นฤดูหนาวที่ตกแต่งด้วยตุ๊กตาหิมะและต้นคริสต์มาศหรือวันวาเลนไทต์ที่จะมีแต่สีชมพูและดอกไม้ตกแต่งรอบๆร้าน ร้านเบเกอรี่แห่งนี้จึงเป็นอีกแห่งหนึ่งที่หนุ่มสาวทุกวัยมักจะแวะเวียนมา ไม่เพียงแต่เฉพาะร้านที่ตกแต่งอย่างน่ารักและสวยงามแล้ว สาวๆส่วนใหญ่ก็มักจะชื่นชอบที่จะมาร้านนี้ก็เพราะหนุ่มหล่ออย่างเทมินที่คอยยืนต้อนรับและบริการลูกค้าอยู่ภายในร้าน ดังนั้นร้านค้าแห่งนี้จึงจะมีสุภาพสตรีซะเป็นส่วนใหญ่ที่แวะเวียนเข้ามา โดยเฉพาะสาวๆวัยรุ่นชั้นมัธยมปลายก็ดีหรือมัธยมต้นก็ดี ล้วนแล้วแต่มาเพื่อดูเทมินทั้งสิ้น
ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ....
รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ และความอ่อนโยนที่เขามอบแด่ลูกค้าทุกๆคนในร้าน เขามักจะเป็นที่ชื่นชมของบรรดาคุณป้าและสาววัยกลางคนที่แวะเวียนมาซื้อของ "จ้า" รอยยิ้มที่เขาพร้อมที่จะมอบให้กับทุกคนรวมไปถึงสาวน้อยอย่างแดโย
ยังไม่นอนอีกรึเรา....
"ยังคะ"
ขณะที่พี่ชายเปิดประตูห้องนอนที่แดโยเปิดแง้มเอาไว้ในยามดึกแล้ว "การบ้านยังไม่เสร็จเลย" เธอบ่น
"งั้นเหรอ ไหนให้พี่ดูหน่อยซิ" พี่ชายที่แสนดีอย่างแดซุงคว้าการบ้านที่แดโยคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเอามาดู "ไม่เห็นจะยากเลย ก็อย่างนี้ไง"
เขาสานคำตอบและค่อยๆอธิบายที่มาของโจทย์เลขสุดหินให้กับแดโยได้ฟังอย่างช้าๆและละเอียด จนกระทั่งเธอเข้าใจ
"หว่าแย่จัง เค้าเรียนเลขไม่เก่งเหมือนพี่เลย สงสัยต้องหาคนช่วยแล้วมั้ง" เธอพูดลอยๆอย่างเป็นนัยๆและใบหน้าของหนุ่มหน้าใสแก้มแดงก็ลอยเข้ามาในสมองของเธอทันที
"ใครเหรอที่ว่า ฮ่ะ" แดซุงเค้นหาคำตอบซึ่งแน่ล่ะ สิ่งที่เขาคิดจะต้องไม่ผิดอย่างแน่นอน "เรียนอยู่หญิงล้วน รึว่า....."
"เปล่าซะหน่อยพี่......เค้าไม่ได้ชอบผู้หญิงซะหน่อยนะ" เธอยกมือขึ้นมาบีบหน้าพี่ชายจนจมูกย่น
"งั้นใครล่ะ บอกพี่หน่อยซิ พี่อยากรู้" ใช่แล้ว แดซุงมีอะไรไม่เคยปิดบังน้องและน้องเองก็มีอะไรก็ไม่ปิดบังพี่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ผู้ชายไม่ควรจะรู้และเรื่องที่ผู้ชายที่ผู้หญิงไม่ควรจะรู้ เขาทั้งสองสนิทกันเสียจนคล้ายที่จะเป็นแฟนกันแต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีเส้นใยบางๆมากั้นไว้ระหว่างเขาทั้งสองก็คือ....พี่น้อง....นั่นเอง
"พี่รู้แล้วอย่าไปบอกใครนะ สัญญากับเค้านะ" เธอขอร้องพี่ชายที่กำลังทำหน้าสนอกสนใจน้องสาวอย่างใจจดใจจ่อ
"ครับผมพี่ให้สัญญา....แต่ว่า....."
"แต่อะไร...." เธอถาม
"ก็จะต้องเล่าให้พี่ฟังทุกอย่างเลย ห้ามปิดบัง" เขายื่นข้อเสนอให้กับเธอที่กำลังนั่งนิ่งไม่ไหวติงกับอะไรทั้งสิ้นในขณะที่พี่ชายกำลังรอฟังคำตอบจากเธอ
"ก็ได้" เธอตอบ "เค้าจะเล่าให้ฟัง"
จริงๆมันก็เป็นเรื่องเด็กๆน่ะพี่ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้สึกแปลกๆ
"ไอ้ที่ว่าแปลกน่ะ คืออะไรเหรอ" เขาถามขณะที่เดินตามแดโยไปที่เตียงนอนและนั่งข้างๆเธอ
เมื่อวันก่อนน่ะ เค้ากลับบ้านเย็นพอดีวันนั้นเค้าต้องทำความสะอาดห้องไง แล้วฝนก็ตกหนักด้วย รถเมล์ก็ไม่มี ระหว่างที่ฉันรอรถพอดีมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพอดี
"ฮั่นแน่....แอบชอบเขาล่ะซิ" แดซุงหรี่ตาเล็กน้อย
"พี่ฟังเค้าก่อน....อย่าเพิ่งอ้าปาก"
ใช่เขาน่ารักมากเลยพี่ ผมตั้งและที่สำคัญเขาก็เรียนอยู่ที่ดองกึกด้วยท่าทางจะเรียนเก่งแต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า เขาแนะนำตัวเองและก็คุยกับเค้าและก็เดินมาส่งเค้าที่ปากซอยบ้านด้วย
"โอ้ โห...น้องสาวเราจะขายออกแล้วเหรอเนี่ย" เขาหัวเราะลั่นออกมา
"เบาๆซิพี่ เดี๋ยวพ่อได้ยินเข้าเค้าจะเดือดร้อนเอานะ"
"อะ ได้ๆ"
ทีเนี่ยวันนี้ฉันก็เจอเขาอีกที่ป้ายรถเมล์ และที่สำคัญฝนก็ตกอีกแล้ว แต่วันนี้เค้าไม่กล้าคุยเลย เค้าเขินมากและอีกอย่างเขาเองก็ไม่คุยกับเค้า ไม่รู้ซิว่าเพราะอะไร แต่ว่าก่อนจะแยกจากกันเขาถามนะว่า เมื่อไหร่จะได้พบกันอีก
"แล้วเราตอบไปว่าอะไร"
ฉันก็บอกไปว่า ถ้าฝนตกอีกเราคงจะได้เจอกันอีก
"ฮ่าๆ....เก่งจริงๆเลยน้องเรา" เขาลูบหัวแดโยเบาๆและชื่นชมเธอ "ดีแล้วที่พูดไปอย่างนั้น"
"ทำไมล่ะพี่ เค้าอยากจะคุยกับเขาให้มากกว่านี้จะตาย" เธอทำปากมู่ทู่และทิ้งหางตาเล็กๆของเธอเพราะเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะได้พบกับเขาอีก
"ดีแล้ว พี่จะบอกให้นะว่าวัยนี้เป็นวัยที่ไม่แน่นอน และอีกอย่างพี่เองก็เป็นห่วงเรา เกิดเขาเป็นคนไม่ดีแล้วทำร้ายน้องสาวสุดที่รักของพี่ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ"
"โธ่พี่ เค้าอายุ 17 แล้วนะ แล้วอีกอย่างตอนพี่อยู่ม.ปลายเองก็มีแฟนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่รู้ว่ายังซิงอยู่รึเปล่า" เธอมองค้อนช้อนหางตาไปที่แดซุงด้วยอาการที่หงุดหงิดเล็กน้อย
"เอาน่า พี่เตือนเพราะพี่ห่วง และอีกอย่างพี่เป็นผู้ชาย พี่ย่อมรู้ดีว่าพวกผู้ชายเขาคิดยังไง"เขาลูบหัวเธอเบาๆพลางร้องถาม"แล้วตกลงเขาชื่ออะไรล่ะ"
เทมินคะ....
"เทมินงั้นเหรอ" เขาอุทาน "ชื่อออกจะเป็นนักรบดีนะ หน้าตาและท่าทางเขาเป็นยังไงล่ะ"
"เค้าไม่รู้หรอก เวลาคุยกันหรือนั่งนะ ห่างกันจะตาย แทบจะต้องตะโกนใส่กันถ้าวันนี้เค้าไม่เรียกให้มานั่งข้างๆด้วยนะ ท่าทางเขาคงจะยืนตั้งแต่รถเมล์ยังไม่ออกจนถึงป้ายเลยละมั้ง" และเธอก็ยิ้มเล็กน้อยและแก้มก็เริ่มสีแดงระเรื่อเล็กๆบ่งบอกถึงความรู้สึกภายในที่รู้สึกกับเด็กหนุ่มคนนั้น
"อะ...อะ....เอาเป็นว่า เท่าที่ฟังดูแล้ว พี่ไม่ได้ว่าหรือว่าห้ามไม่ให้เราคุยกับเทมินนะ เอาเป็นว่าถ้าแดโยคิดว่าเขาดี ก็คบเขาเป็นเพื่อนก็ไม่เสียหายอะไร แต่ก็ต้องระวังตัวด้วยนะ" เขาโน้มตัวไปที่แดโยและค่อยๆลดหมอนลงเพื่อให้แดโยได้ล้มตัวลงนอนก่อนที่จะจูบหน้าผากอย่างอ่อนโยนกล่าวราตรีสวัสดิ์แด่น้องสาวสุดที่รัก
"พี่คะ พี่คิดว่าเค้าชอบเทมินไหม" เธอถามขณะที่แดซุงกำลังจะเอื้อมมือไปปิดไฟและแง้มประตูออก
"พี่ไม่รู้หรอกนะ เรื่องอย่างนี้ต้องถามใจตัวเองดู ราตรีสวัสดิ์แล้วก็อย่าคิดมาก มีอะไรปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ"
คะ...ราตรีสวัสดิ์นะคะพี่ชาย...
*****************************************************************
ปี๊น...
เสียงแตรรถที่ดังโหวกเหวกอยู่นอกร้านหลังเลิกงาน เทมินเก็บจานชุดสุดท้ายก่อนกลับบ้าน เขาถอดผ้ากันเปื้อนวางลงที่ประจำของเขาก่อนจะปิดร้านลงแต่แล้วเวลาก็ปาไปตั้งห้าทุ่มกว่า เขาปั่นจักรยานไปตามเลนจักรยานซึ่งเวลาในยามดึก ถนนทุกหนแห่งล้วนแล้วแต่จะโล่งเพราะผู้คนส่วนใหญ่ก็จะอยู่บ้านและหลับนอนกันเรียบร้อยแล้ว จะเหลือก็แต่เทมินและบรรดาพนักงานกะดึกที่เพิ่งจะเลิกงานกัน ระหว่างทางที่เขาปั่นจักรยานกลับบ้าน เขาผ่านร้านขายของจุกจิกเล็กๆแล้วเขาก็หยุด
พวงกุญแจ...
เขาสัมผัสกับกระจกร้านด้านหน้าที่ปิดร้านแล้ว จะมีก็แต่แสงไฟดวงเล็กๆที่ส่องประกายให้เห็นสินค้าที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของเขา เขามองเห็นพวงกุญแจสีชมพูและสีฟ้าซึ่งเขียนว่า "วี อาร์ เมมโมรี่" ไว้บนตัวตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ เขาได้แต่นึกถึงสาวน้อยตากลมโตและยืนยิ้มอยู่ห่างๆก่อนที่จะเปิดกระเป๋าสตางค์เผยให้เห็นเงินที่เขาเพิ่งได้รายชั่วโมงมาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้ ...เฮ้อ...เขาต้องถอนหายใจกับเงินที่เขาเพิ่งได้มา แต่ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงเพื่อนสนิทอย่างเกียงซกขึ้นมาเกี่ยวกับงานที่ร้านขายซีดีในเมือง บางทีงานใหม่ที่เกียงซกแนะนำอาจจะทำให้เขาสามารถเก็บเงินก้อนเล็กๆเพื่อซื้อพวงกุญแจให้กับแดโยก็ได้
แกรก...
เทมินค่อยๆไขกุญแจเปิดประตูบ้านเข้ามาก็พบว่าคนที่บ้านนั้นนอนหลับกันหมดแล้ว เขาค่อยๆบรรจงถอดรองเท้าและเดินย้ำเท้าภายในบ้านให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงนั้นไปรบกวนแม่ที่กำลังนอนหลับอย่างสบายรวมไปถึงน้องสาวที่กำลังซุกตัวนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับแม่
หลังจากที่เขาจัดการเรื่องส่วนตัวทั้งอาบน้ำและอาหารมื้อดึกอย่างนมและขนมปังที่เขาชอบกินเสมอๆรวมไปถึงการบ้านทั้งหลายที่ทางโรงเรียนสั่งมาก็ปาไปตีหนึ่งกว่าเกือบจะตีสองได้แล้ว
ณ ห้องเล็กๆของบ้านหลังนี้ เทมินเป็นคนเดียวที่ได้ห้องนอนส่วนตัวอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย จึงไม่เหมาะสมถ้าหากเขายังนอนอยู่กับแม่หรือน้องสาวของเขา เทมินจึงมีมุมส่วนตัว ณ ห้องนอนเล็กๆในบ้านหลังนี้ เขาถอดเสื้อคลุมออกแขวนไว้ที่ตะขอบนฝาผนังห้องสีฟ้าอ่อน เมื่อมองตรงไปข้างหน้านอกเหนือจากนี้แล้วก็จะมีโต๊ะเขียนหนังสือเล็กๆที่อยู่ด้านซ้ายมือและเตียงเดี่ยวที่หันหน้าเข้ามาอยู่ทางด้านขวามือ เขาเดินและกระโดดโถมตัวลงบนที่นอนของเขาพลางนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่ารวมไปถึงแดโย สาวน้อยที่เขารู้สึกดีด้วยตั้งแต่แรกพบ
...เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ แดโย...
"...พรุ่งนี้ขอให้ฝนตกอีกครั้งเถอะนะ ฉันจะได้พบกับเขาอีกครั้ง"
ความคิดเห็น