คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Meeting (Rewrite ครั้งที่1)
เช้าวันรุ่งขึ้น แดดในเช้าวันนี้ค่อนข้างจ้าแรงกว่าปรกติเพราะฤดูใบไม้ผลิที่กำลังใกล้จะเข้ามา คิมเซเดินงัวเงียตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่ขึ้น ณ ขอบฟ้าดี เธอลุกขึ้นนั่งและเดินวนไปเวียนมาเหมือนกับเธอกำลังจะทำอะไรบ้างอย่างซึ่งเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำอะไร “วันนี้มีประชุมนิ” เธอร้องออกมาขณะที่กำลังเดินตรงไปยังห้องน้ำของเธอ
วันนี้จะต้องห้ามสาย เด็ดขาด......
ในสายของวันเดียวกัน ทันทีที่เธอถึงที่โรงแรมมูฮัน เธอรีบจัดแจงเอกสารต่างๆและข้อมูลเกี่ยวกับแขกพิเศษที่มาพักห้องชั่วคราว “บราวนี่วินเทอร์” หรือแขกพิเศษจอมจุ้นที่ทำให้เธอและพนักงานคนอื่นๆต่างก็ปวดหัวไปตามๆกัน ทุกอย่างจะต้องถูกต้องตามระเบียบทุกกระเบียดนิ้วตามที่ท่านประธานคนใหม่ได้สั่งกำชับมา
Meeting room 001
โอเคครับ ทุกคนคงจะมากันครบแล้ว ผมในฐานะรองประธานโรงแรมมูฮันก็จะขอเปิดประชุมเลยละกัน.....
ชายผมสั้นและใส่แว๊กผมจนตั้งอายุราว 30 ปีขึ้นกล่าวเปิดประชุมพร้อมกับเปิดเครื่องโปรเจคเตอร์เพื่อจะใช้งานในการประชุมครั้งนี้ เลขาส่วนตัวหยิบกระดาษขึ้นมาพร้อมปากกาเตรียมที่จะจดรายละเอียดในวาระต่างๆของการประชุมในครั้งนี้ รวมถึงแผนการและระบบต่างๆที่จะต้องเตรียมไว้รองรับสำหรับท่านประธานคนใหม่
การประชุมที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนกระทั่งถึงเที่ยง และหยุดค้างอยู่ที่ในส่วนของคิมเซที่จะต้องมาประชุมต่อในตอนบ่าย ในที่สุดวันนี้เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่เธอยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยในวันนี้ นอกจากประชุมที่แสนจะยาวนานตั้งแต่เช้า กว่าจะเลิกก็ตั้งสี่โมงเย็นแล้ว
***********************************************
เมื่อเวลา 14.30 น.ที่ประเทศโซหยอน
เสียงของพนักงานบริษัทยาฮุนมินและบรรดาโบรกเกอร์ที่คอยติดตามข่าวและหุ้นในบริษัทให้กับยาจุนฮีซึ่งได้เข้ามาบริหารบริษัทยาฮุนมินซอฟแวร์ ดำรงตำแหน่งเป็นประธานบริษัทซึ่งปีนี้ก็เป็นปีที่ห้าของเขาแล้วและน้องชายคนละแม่ก็เพิ่งจะเรียนจบปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยกีชอน เขาจึงถูกเรียกตัวให้มาทำหน้าที่เป็นรองประธานบริษัท
ซัมเบ เดี๋ยวคุณช่วยติดต่อมินฮา บอกกับเขาว่าให้รีบบินกลับมาด่วน....
ครับ
ณ บ้านพักต่างอากาศสไตล์โมเดินนอกเมืองประเทศโชว์ ห้องนอนที่กว้างและโปร่งสบายเมื่อโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานเล็กๆที่ห้องนอนของมินฮาดังขึ้น มินฮาที่เพิ่งจะเปิดประตูห้องน้ำหลังจากการผ่อนคลายในการอาบน้ำ “ใกล้ฤดูร้อนแล้ว ไปตัดผมดีกว่า” เขาเดินอย่างงุ่นง่านตรงไปตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
สวัสดีครับ มินฮาพูดครับ...
“สวัสดีครับท่านรองประธาน กระผมซัมเบเองครับ” เสียงปลายสายที่ฟังแล้วรู้ทันทีเลยว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ซัมเบเลขาส่วนตัวของบริษัทซึ่งแปลกที่บริษัทส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้หญิง แต่ที่ยาฮุนมินนี่ เลขาเป็นผู้ชายเพราะพวกเขาคิดว่าการที่ให้ผู้หญิงมาทำงานอาจจะเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับพวกเขา และในบางครั้งผู้หญิงก็มักจะเรื่องมากกับอะไรที่เป็นเรื่องเล็กน้อยและที่สำคัญความเด็ดขาดที่ผู้หญิงไม่มี
อ๊ะ...ว่าไงซัมเบ วันนี้มีอะไรรึเปล่าถึงได้โทรทางไกลมา....
“พอดีท่านประธานบอกให้กระผมติดต่อกับท่าน เรื่องที่จะนัดประชุมปรับนโยบายการตลาดครับ”
เอ๊ะ....นโยบายอันเก่าก็ดีอยู่แล้วนิ ทำไมถึงจะปรับเปลี่ยนซะล่ะ – เขาคิด
แล้วประชุมเมื่อไหร่ล่ะ...
“อีกสองวันครับ ท่านประธานจึงขอให้กระผมมาเรียนท่านให้ทราบ ส่วนเรื่องตั๋วเครื่องบินกระผมจัดส่งให้เรียบร้อยแล้วครับ คาดว่าตอนนี้คงจะถึงเรียบร้อยแล้ว”
อ๊อด......
เสียงกริ่งหน้าบ้านของมินฮาดังขึ้น พัสดุที่ซัมเบจัดส่งมาคงจะถึงเรียบร้อยแล้ว ตั๋วเครื่องบินจำนวนหนึ่งใบพร้อมกับจดหมายที่แนบมาว่า “ประชุมตอน09.00 นาฬิกา ที่ห้องP31”
เฮ้อ.....ทำไมถึงนัดประชุมกะทันหันอย่างนี้นะจุนฮี.....
และในเย็นวันนี้ เขาจึงรีบเดินทางไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องในตอนค่ำตามกำหนดของตั๋ว การปรับเปลี่ยนนโยบายใหม่ในวันพรุ่งนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆและที่สำคัญพรุ่งนี้ก็คงจะเป็นเรื่องที่หลายๆฝ่ายประชุมกันอย่างเนินนาน
เฮ้อ......
มินฮาถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองลอดกระจกด้านข้างเครื่องบินที่เพิ่งจะบินขึ้น เขากำลังนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ เรื่องของนโยบายใหม่ที่เขาจะต้องปรับเปลี่ยนในบริษัท เขาพลิกดูนาฬิกาข้อมือของเขา ตอนนี้เวลา สองทุ่มสี่สิบห้านาที อีกหนึ่งชั่วโมงเขาก็จะถึงโซหยอน สนามบินกีฮ็ก สนามบินนานาชาติอีกแห่งหนึ่งที่มีชาวต่างชาติมาลงและเปลี่ยนเครื่องมากที่สุด
***********************************************************************
โซหยอนในยามราตรี แหล่งบันเทิงเริงใจของบรรดานักท่องเที่ยว นอกจากทะเลสีครามและหาดทรายสีขาวละเอียดในตอนกลางวันแล้ว ก็ยังมีพี่น้องคู่หนึ่งที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางเมือง แดซุงหอบหิ้วถุงที่มีมากหลายและน้องสาวที่คอยวิ่งวนรอบๆตัวเขาทว่าเขารักกันมากจนคนอื่นอาจจะคิดว่าสองคนนี้เป็นอะไรที่เกินเลยมากกว่านั้น
อุ้ย....มีผู้หญิงแอบมองพี่ชายเราด้วย....
“แดซุงค่ะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะค่ะ” เธอรีบวิ่งเข้าไปควงแขนพี่ชายที่หล่อเหลาเอาการซึ่งเป็นที่ต้องหน้าต้องตาของสาวๆที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาอยู่หลายคน
“อะไร....หิวข้าวเหรอจ๊ะ” เขาลูบหัวแดโยเบาๆอย่างเอ็นดู
“หิวซิจ๊ะ หิวจะแย่แล้ว...” เธอรีบคว้าแขนพี่ชายและเดินไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้างมากนัก
นี่ นี่.....นึกยังไงมาควงพี่ออกนอกหน้าเนี่ย ใครเห็นเขามันไม่ดีนะ......
โธ่....พี่ก็ทำเป็นเขิน ก็จะอะไรซะอีกล่ะค่ะ ก็พวกบรรดาสาวๆที่อยู่ตามห้างสรรพสินค้าน่ะ จ้องพี่ซะตาเป็นมัน แหมก็เค้าห้วงพี่ชายเค้านิ...เกิดไปคว้าใครไม่ดีเข้า จะแย่เอา.....
โหว....จ๊ะ.....แหมไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เธอก็รู้นิว่าพี่มีใคร.....
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถึงพี่จะมีพี่คิมเซแต่พี่ก็เจ้าชู้ไม่เบานิ....เฮ้อ....น่าสงสารพี่คิมเซนะมาเป็นแฟนใครไม่เป็น มาเป็นแฟนพี่ชายเราซะนี่......
“นี่ตกลงเราจะสนับสนุนใครกันแน่ฮ่ะ ตัวเล็ก” แดซุงยื่นมือไปหยิกแก้มแดโยอย่างหมั่นเขี้ยว “โอ้ย....เค้าเจ็บนะ....พี่น่ะ”
สองคนพี่น้องนั่งทานอาหารมื้อค่ำกันอย่างสนุกสนานเพราะนานๆแดซุงจะได้อยู่กับน้องสาวนานๆ เขาทั้งคีบทั้งตักอาหารที่สั่งให้น้องสาวตัวดีได้กิน รอยยิ้มที่ทำให้บรรดาสาวๆที่อยู่รอบๆตัวก็อดรู้สึกอบอุ่นกับชายผู้นี้ไม่ได้ ผู้ชายที่เอาการเอางาน ผู้ชายที่รักครอบครัว ผู้ชายที่รักน้องและไม่เคยนอกใจคนรักเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ใช่พี่....หนูมีเรื่องอยากจะถามพี่ซะหน่อย” อยู่ๆเธอก็ตั้งคำถามแปลกๆทำให้แดซุงที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับหยุดด้วยใบหน้าน้องสาวที่ดูจะจริงจังและขึงขังกว่าปรกติ
ว่ามาซิ....
“เมื่อไหร่พี่จะพาพี่คิมเซมาโซหยอนซะทีล่ะ รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เขาอยากเจอขนาดไหน ไม่เพียงแต่พ่อกับแม่นะ หนูเองก็ยังอยากจะเจอเลย” เธอยิ้มและรอคำตอบจากปากแดซุงที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
เร็วๆนี่แหละ....ไม่นานเกินรอหรอก....
**********************************************************************
เฟี้ยว......................................
ล้อเครื่องบินกางออกและแตะสัมผัสกับสนามบินกีฮ๊กอย่างช้าๆ ในที่สุดมินฮาก็ถึงโซหยอน เวลาที่นี่ไม่แตกต่างกับประเทศโชว์สักเท่าไหร่ จะเร็วกว่าก็แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เขาพลิกดูนาฬิกาอีกครั้งหนึ่ง เวลาที่นี้ก็ปาไปสามทุ่มเห็นจะได้แล้ว
ขอขอบคุณที่ท่านผู้โดยสารได้เลือกใช้บริการของสายการบินทิมแพรือของเรา ขอให้ท่านผู้โดยสารทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ ทางเราได้หวังว่าโอกาสหน้าจะได้รับใช้ท่านผู้โดยสารอีกครั้งขอขอบพระคุณค่ะ....
เสียงพนักงานที่ดูแลประจำอยู่บนเครื่องบินประกาศหลังจากที่เครื่องบินได้จอดเทียบงวงช้างที่กำลังจะยื่นออกมาต่อกับตัวเครื่องบิน มินฮาปลดเข็มขัดและลุกขึ้นหยิบกระเป๋าลากที่อยู่เหนือศีรษะลงเตรียมพร้อมก่อนที่จะออกจากเครื่องบินไปพบกับซัมเบที่กำลังรออยู่ที่ประตูผู้โดยสารขาเข้า เขาเหลือบมองกลับมาที่เก้าอี้โดยสารอีกครั้งเผื่อจะมีของตกหล่นไว้ตามเก้าอี้พนัก ในที่สุดประตูเครื่องบินก็เปิดออกและเขาก็ไม่ได้ลืมอะไรไว้เลยบนเครื่องบินลำนี้ ดังนั้นเขาจึงก้าวเท้าเดินออกจากเครื่องบินโดยไม่ต้องหอบหิ้วอะไรมากมายนอกจากกระเป๋าลากเพียงใบเดียวที่ติดตัวเขามาตั้งแต่อยู่ที่ประเทศโชว์
ทางนี้ครับ คุณมินฮา....
ซัมเบเดินอ้อมมารับกระเป๋าจากมินฮาที่กำลังเดินออกมาจากทางประตูผู้โดยสารขาเข้า ในที่สุด มินฮาก็ขึ้นรถและกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ความคิดเห็น