คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : His name is Kungtaemin : ชายแปลกหน้าที่ชื่อคังเทมิน(Rewrite ครั้งที่ 3)
เปาะ....แปะ....เปาะ..แปะ...
เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างช้าๆ ท้องฟ้าสีม่วงออกแสดตัดกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ขรึมไปด้วยเมฆหมอกสีเทาจาง เด็กผู้หญิงใบหน้ากลมขาวผ่องริมฝีปากแดงระเรื่อประกายชมพูอ่อน เธอผมยาวตรงและมัดรวบเก็บไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบตามกฎของโรงเรียนมัธยมปลายหญิงทั่วไป จะหลงเหลือก็แต่ปอยผมด้านหน้าที่เปียกฝนเล็กน้อยหลังจากที่เธอวิ่งตากฝนมา
ท้องฟ้ายังคงส่งเสียงร้องคำรามไปรอบๆสลับกับฝนที่ตกหนักและเบา เธอได้แต่ยืนกุมกระเป๋าถือสีดำของเธอเอาไว้ด้านหน้าและคอยชะเง้อมองรถหวังว่าจะผ่านมาสักคัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปรถก็ยังคงไม่มาและฝนก็ยังคงตกรำไรอยู่อย่างประปลาย
เฮ้อ.....เปียกหมดเลย......
เด็กหนุ่มร่างสูงวิ่งหลบเข้ามาที่ป้ายด้วยลมหายใจที่เหนื่อยหอบ เธอเหลือบหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจอยู่ห่างๆและพยายามสังเกตใบหน้าของเด็กหนุ่มให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เด็กหนุ่มเสยปอยผมสีดำคลับที่ตกลงมาโอบชุ่มไปด้วยน้ำฝนและเสื้อนักเรียนสีขาวแขนสั้นที่เปียกปอน ทำให้เธอเห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าของเขา เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“โทษนะครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว”
เขาเดินตรงมาที่เธอพลางเสยปอยผมที่ตกลงมาและสบตากับเธอที่กำลังยืนจ้องเขม็งด้วยใบหน้าสีแดงอ่อนด้วยอาการที่ขัดเขิน
“อ...อ้อ ใกล้จะหกโมงเย็นแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เขาหันกลับไปที่หัวถนนอีกครั้ง เวลาล่วงเลยผ่านไปสิบห้านาที รถประจำทางก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาสักที จะมีก็แต่เสียงรถยนต์ส่วนบุคคลเท่านั้นที่ขับผ่านไปมาระหว่างที่ฝนกำลังตกอยู่และไม่มีทีท่าว่าฝนจะหยุดตกภายในสิบห้านาทีนี้อย่างแน่นอน
สิบนาทีผ่านไป เธอตัดสินใจเดินไปยังเก้าอี้เพื่อนั่งพักรอให้ฝนหยุดตก ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มที่กำลังมองคล้อยตามหลังเธอไป เขาก็เดินตามหลังเธอไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งนั่งถัดจากเธอห่างออกไปพร้อมกับถอนหายใจดังเฮือกใหญ่
“ฉัน....คังเทมิน”ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนักและอยู่กันเพียงลำพัง เขาหันมาทักสาวน้อยที่กำลังนั่งเงียบอยู่ห่างๆ
“ฉัน....ฮยอนแดโยคะ” เธอขานรับขณะที่บทสนทนาเล็กๆเริ่มดำเนินต่อไป
“วันนี้ ท่าทางรถเมล์จะไม่มานะ” เขาพูดลอยๆขณะที่หันกลับไปมองที่หัวถนนนั้นอีกครั้ง “บ้านเธออยู่ไหนเหรอ”
แดโยหยุดนิ่งขณะที่กำลังใช้ความคิดไตร่ตรองถึงคำถามที่เขาถามเธออยู่อย่างรอบคอบ
“ก็ไม่ไกลจากที่นี่หรอกคะ...แล้วนายล่ะ”
“ความจริงฉันนั่งรถเมล์ไปแค่ป้ายเดียวเอง” เขาตอบ “แต่ถ้ารถไม่มา ฉันก็คงจะต้องเดินกลับ”
ป้ายเดียวเหรอ.... เธอคิดในใจ
“ฉันเองก็นั่งรถแค่ป้ายเดียวเหมือนกัน” เธอตอบพลางเลื่อนสายตาลงไปที่ป้ายชื่อสถาบันโรงเรียนที่ติดอยู่บนเสื้อของเขา “นายเรียนที่ดองกึกเหรอ”
“ใช่ ฉันเรียนที่นั่น แล้วเธอล่ะ”
“ฉันวุนยู”
เรียนเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ถึงเขาวุนยูได้.....เขาคิดในใจขณะที่ส่งยิ้มบางๆให้กับเธอ
“งั้นเหรอ.....”
ในที่สุดฝนที่ตกลงมาก็หยุดตกเสียที ท้องฟ้าเปิดโล่งแต่ถึงกระนั้นพระอาทิตย์ก็ได้คล้อยต่ำลงจนเกือบลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่ป้ายรถประจำทางอยู่อย่างเงียบๆขณะที่ดวงไฟบนท้องถนนเริ่มส่องแสงทีล่ะดวงในยามราตรี
“เธอนั่งรถแค่ป้ายเดียวใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันเดินไปส่งเธอละกัน” เขาลุกขึ้นเดินนำเธอออกไปในขณะเดียวกันเธอก็เดินตามหลังเขาไป
ระหว่างทางที่พวกเขากลับบ้าน พวกเขาเริ่มมีบทสนทนาเล็กๆน้อยๆและพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง แต่ด้วยความที่แดโยมาจากโรงเรียนหญิงล้วน เธอจึงค่อนข้างเกร็งกับการอยู่กับชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันมาก่อนนอกจากพี่ชายของเธอแล้วเธอก็ไม่เคยพูดคุยสนิทสนมกับชายอื่นเลย พวกเขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งสุดถนนก็จะพบกับป้ายรถประจำทางอีกป้ายซึ่งหมายถึงว่าพวกเขาสองคนจะต้องแยกจากกันเสียแล้ว
“ขอบคุณนะคะที่กรุณาเดินมาส่ง จากตรงนี้ไปเดี๋ยวฉันเดินกลับเองได้คะ” เธอโน้มตัวโค้งเขาอย่างสุภาพอ่อนโยน
“ครับ” เขาโค้งตอบ “ถ้าอย่างนั้นเราก็แยกกันตรงนี้เลยละกัน”
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ฮยอนแดโย....หวังว่าคราวหน้าเราจะได้พบกันอีกนะ....
เขาตะโกนบอกกับเธอขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป
“ค่ะ” เธอหันกลับมาตอบเขาพร้อมกับโบกมืออำลาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเทมินก็เช่นกันที่โบกมือตอบกลับให้กับเธอ
ระหว่างที่แดโยกำลังเดินกลับบ้าน ในหัวของเธอก็นึกถึงชายแปลกหน้าที่เดินมาส่งเธอที่บ้านซึ่งในขณะเดียวกันเองเทมินก็ได้แต่ยิ้มและอธิษฐานไว้ว่า “พรุ่งนี้ขอให้ได้เจอแดโยอีกครั้งหนึ่งเถอะ” และแล้วพวกเขาสองคนก็กลับถึงบ้านโดยไม่รู้เลยว่า ข้างหลังบ้านเขาทั้งสองนั้นอยู่ติดกัน....
ความคิดเห็น