คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : At the restaurant (Rewrite ครั้งที่ 1)
หนึ่งเดือนต่อมา เช้าวันหนึ่งในวันทำงาน วันนี้คิมเซนอนพักผ่อนอย่างเต็มที่และปลายฤดูหนาวนี้ก็กำลังจะสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว ฤดูใบไม้ผลิกำลังคืบคลานเข้ามาแทนที่และฤดูร้อนก็จะเป็นอีกหนึ่งเดือนที่ทำให้เป็นเดือนที่ยุ่งและวุ่นวายที่สุดแห่งปีก็กำลังจะเข้ามา
คิมเซรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ คุณตาของเธออยู่ในห้องครัวพลางเตรียมอาหารเช้าให้กับเธอผู้ที่ชีวิตนี้มีแต่ความเร่งรีบ
"ไม่ทานอะไรหน่อยเหรอหลาน..." คิมลีค่อยๆรินกาแฟลงในถ้วยกาแฟลายดอกไม้เล็กๆอย่างช้าๆ
"อ้อไม่หรอกค่ะตา" เธอรีบคว้าขนมปังปิ้งที่เพิ่งจะเด้งขึ้นจากเครื่องทำขนมปังพลางคาบไว้ในปากและเคี้ยวมันอย่างรวดเร็ว "วันนี้หนูรีบ" เธอหยิบถ้วยกาแฟที่คุณตาเพิ่งรินและโอบกอดตาอย่างเบาๆซึ่งเป็นปรกติทุกครั้งก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน
หนูไปนะค่ะ....
เฮ้อ....จริงๆเลย หลานคนนี้เนี่ย....
ดูเหมือนว่าชีวิตของสาวน้อยในวันนี้จะติดขัดไปเสียทุกเรื่อง เวลามันช่างเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอโบกรถขึ้นรถประจำทางสายที่ 24 และเธอก็จำเป็นที่จะต้องถึงที่ทำงานภายในยี่สิบนาทีข้างหน้านี้ด้วย
ในปากของเธอยังคงเต็มไปด้วยขนมปังส่วนสุดท้ายก่อนที่เธอจะรีบวิ่งตาลีตาเหลือกหายเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็ว
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณฮัน....
อรุณสวัสดิ์จ๊ะ...
เธอกล่าวทักพนักงานที่ประชาสัมพันธ์ที่กำลังเริ่มทำงานในเช้าของวันนี้ "วันนี้มาเช้าจังนะ" เธอกล่าวทัก
"อ้อค่ะ....รถติดมากเลยเมื่อเช้า แต่พอดีดิฉันมาทางลัดก็เลยมาถึงก่อนทันเวลาเข้างาน" พนักงานสาวสวยยิ้มบางๆก่อนที่จะหยิบแฟ้มสีดำยื่นให้กับเธอ
"เมื่อเช้า มีโทรศัพท์ทางไกลจากโซหยอน ท่านประธานโรงแรมจะเรียกประชุมภายในอาทิตย์หน้า และก็เลขาของท่านประธานจึงให้ดิฉันนำเอกสารส่วนหนึ่งมาให้คุณฮันเซ็นด้วยค่ะ" เธอยื่นเอกสารให้กับคิมเซเปิดอ่าน ซึ่งในเอกสารดังกล่าวได้แจ้งถึงพนักงานทุกคนว่า จะมีการเปลี่ยนประธานโรงแรมคนใหม่ซึ่งจะมีผลในอีกสามเดือนข้างหน้าหลังจากที่ประธานคนใหม่ได้เข้ามารับตำแหน่งแทนคุณยาง ซึ่งหมายความว่าอีกสามเดือนข้างหน้านี้ โรงแรม จะเปลี่ยนผู้บริหารประธานโรงแรมคนใหม่ ซึ่งคนๆนี้ก็คือลูกสาวคนเดียวของท่านประธานโรงแรม เธอหวังว่าประธานคนใหม่คงไม่เรื่องมากอย่างท่านประธานในปัจจุบันซึ่งแน่ล่ะ งานก็คงจะยิ่งยุ่งมากขึ้นอีกเป็นกองเพราะว่าไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนประธานโรงแรมแล้ว ยังมีเรื่องงานอีกที่จะต้องตระเตรียมสำหรับแขกผู้มาเยือนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่ใกล้จะมาถึงนี้
"อ้อใช่ค่ะ...ดิฉันเกือบลืม พอดีท่านประธานมีแขกพิเศษคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้บริหารใหญ่ ท่านประธานจึงอยากให้คุณฮันเป็นฝ่ายช่วยดูแลและจัดหาสถานที่พักตามรายการดังกล่าวนี้น่ะค่ะ" พนักงานสาวหยิบเอกสารอีกชิ้นหนึ่งให้เธออ่าน
อะไรกัน เรื่องมากจริงๆเลยแขกคนนี้
"ค่ะ เขาบอกว่าให้คุณเปลี่ยนเบอร์ห้องให้เป็นชื่อตามนี้ค่ะ แล้วก็...." พนักงานสาวยังไม่ทันจะสานต่อเกี่ยวกับแขกพิเศษสุดแสนจะเอาแต่ใจตัวเองผู้นี้ เธอจึงรีบสวนตอบเสียก่อน
"ฉันรู้แล้ว" เธอตอบ
อย่าให้รู้เชียวนะ ว่าใครเป็นคนมาพัก คนอะไรกัน ถ้าอยู่โรงแรมไม่ได้ก็ไปอยู่บ้านซะซิ...คอยดูเถอะนะ ฉันจะเอาให้อ่วมเลยคอยดูเถอะ....
เสียงนาฬิกาหลังกำแพงขาว ดังขึ้น เป็นเวลาพักทานอาหารกลางวันพอดี เหล่าพนักงานต่างก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันรวมไปถึงคิมเซที่เพิ่งจะจัดรายการและสิ่งต่างๆภายในห้องเกี่ยวกับแขกพิเศษที่กำลังจะมาเยือนในเร็ววันนี้ เธอออกจากโรงแรมเพื่อที่จะไปรับประทานอาหารกลางวัน ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก
เธอก้าวเท้าอย่างรวดเร็วแหวกว่ายผ่านผู้คนที่เดินสวนออกมาจากห้างกันอย่างล้นหลาม ช่วงเสื้อผ้าลดราคาเป็นสวรรค์อย่างยิ่งของเหล่านักชอปปิงทั้งหลายแหล่ ไม่เพียงแต่เสื้อผ้าที่พวกเธอต่างหยิบยกขึ้นมาเลือกสรรอย่างฉับไวแล้ว ยังมีอีกส่วนหนึ่งของสินค้าอย่างซุปเปอร์มาเก็ตที่เหล่าแม่บ้านมักจะเรียกกันติดปากว่า ตลาดหรูในห้างชั้นดี ผักลดราคาและเหล่าหมู ปลาที่วางกันอย่างเรียงรายไว้เพื่อความสะดวกของเหล่าแม่บ้านจะได้เลือกสินค้าได้อย่างจุใจ เธอมองซ้ายและขวาเพื่อหาร้านอาหารเหมาะๆที่เงียบๆซึ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับช่วงลดราคาอยู่ในขณะนี้
ชายหนุ่มสูงโปร่ง ผมยาวประบ่าสีดำคลับ ถูกรวบมัดไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ดูเหมือนเขากำลังก้มหน้าก้มตาลงเพื่อมองหาอะไรบางอย่างที่อยู่ในตู้ขายอาหารซึ่งภายในร้านเอง ลูกค้าก็เริ่มจางและเบาบางลงอย่างช้าๆ
สวัสดีค่ะ....คุณ....
อะ.......คุณนี่เอง....
เขาสานต่อคำตอบหลังจากที่เขาเห็นเธอทักอยู่ห่างๆกับเขาเพียงไม่กี่ก้าว
"มองหาอะไรอยู่เหรอค่ะ" เธอพูดพลางเหลือบมองอาหารที่อยู่ในตู้กระจกไปมา
"อ้อ....พอดี ผมกำลังจะซื้อเค้กกลับไปบ้าน" เขากล่าวตอบ "คุณคือ...."
ฮันค่ะ...ฮันคิมเซ....
"อ้อครับ...ผม ยามินฮา" เขาโค้งหนึ่งครั้งก่อนที่สาวน้อยตากลมโตจะโค้งตอบกลับเป็นการกล่าวทักทาย
"ไม่ทราบเลยนะคะว่าคุณยาก็ออกมารับประทานอาหารกลางวันเหมือนกัน บังเอิญจังนะคะ"รอยยิ้มมุมปากที่ดูอ่อนโยนซึ่งดูขัดกับบุคลิกที่เปิ่นๆของเธอแล้ว มินฮาจึงกวาดสายตามองไปรอบๆตัวเธอ
"คุณเองก็คงจะยังไม่ได้รับประทานอาหารมาใช่ไหม" เขาถามหวนๆเหมือนอย่างเคย
"ค่ะ" เธอพยักหน้าพลางเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่
"ถ้าอย่างนั้น ก็ไปทานอาหารกลางวันกับผมสิ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง"
เธอกล่าว "ขอบคุณ" เขาพลางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตามหลังเขาหายวับเข้าไปในร้านอาหารดังกล่าว
ระหว่างที่เธอกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยกับหนุ่มแปลกหน้าที่เคยให้ร่มพกพากับเธอแล้ว เธอพยายามที่จะชวนมินฮาคุยอย่างเป็นกันเองมากที่สุด แต่เขาก็ยังดูเงียบขรึมเหมือนครั้งแรกที่เธอเจอกับเขา เขาเรียบร้อย ตาโตสูงโปร่ง และที่สำคัญตั้งแต่เธอเข้ามานั่งทานอาหารกับชายผู้นี้ เธอยังไม่เคยเห็นรอยยิ้มของผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เลย จะมีก็แต่การสนทนาที่ดูจะเป็นการถามคำตอบคำเสียมากกว่า เพื่อไม่ให้บรรยากาศรอบๆตัวเธอดูเงียบและน่าเบื่อ เธอจึงพยายามที่จะพูดคุยและเล่าเรื่องราวตลกสุดแสนจะฝืดเคืองให้กับมินฮาได้ฟัง แต่เขาก็ยังเหมือนเดิม ยังคงมีท่าทีที่ขึงขังและเนี๊ยบอยู่ตลอดเวลา
ขอบคุณมากนะค่ะ....สำหรับอาหารมื้อนี้.....
อ่อ...ครับ
ถ้ามีโอกาส คราวหน้าดิฉันจะเป็นคนเลี้ยงข้าวคุณเองนะคะ.....
เธอกล่าวขอบคุณเขาก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำธุระของตน คิมเซกลับมาทำงานที่คั่งค้างต่อให้เสร็จ ในบ่ายวันเดียวกัน ระหว่างที่เธอกำลังงุ่นง่านกับงานที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างมากมาย โทรศัพท์ที่เงียบมาตลอดทั้งวันก็ดังขึ้นอย่างเฉียบพลัน เธอพยายามควานหามือถือสีขาวที่ดูจะซุกอยู่ที่ไหนสักแห่งภายใต้กองเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้า
อ่ะ....แดซุง.....
หลังเลิกงานแดซุงหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงขับรถสีดำที่เพิ่งจะซื้อใหม่มารับเธอที่หน้าโรงแรมมูฮัน เขาเดินออกมาพร้อมกับกุหลาบช่อโตซึ่งโดยส่วนตัวแล้วคิมเซก็ชื่นชอบในกุหลาบขาวมากรวมไปถึงความสม่ำเสมอที่แดซุงทำอย่างไม่ขาดสาย เขามักชอบทำอะไรหลายๆอย่างให้เธอได้ประหลาดใจ ทำให้เธอยังรักเขาอยู่ไม่สร่าง
วันนี้....ไปทานข้าวเย็นกับผมนะ.......
ค่ะ....
ความคิดเห็น