คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Lovely wings 5 : Good guy (Rewrite 100%)
ขอบคุณนะที่มาส่ง...
ส้มปลดสายลัดเข็มขัดออก และเอื้อมมือไปเปิดประตูลงจากรถ
ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจมาส่งเธอน่ะ...
เขายื่นกระเป๋าสะพายเป้ผ่านกระจกรถให้กับเธอ ก่อนที่จะขับรถออกจากหน้าบ้านของเธอไป ระหว่างทางที่เขากลับบ้าน เขาเอื้อมมือไปเปิดวิทยุและฟังเพลงและรู้สึกเหมือนในรถมีบางสิ่งบางอย่างแปลกปลอมเข้ามา เขาเหลือบไปที่นั่งของคนขับด้านหลัง ...ข้าวกล่อง... เขาอุทาน ทันใดนั้นเองเขาก็เลยมีความคิดว่าจะเลี้ยวรถกลับไปที่บ้านของเธอเพื่อคืนกล่องข้าวที่บ้าน แต่คิดดูอีกที เขาเปลี่ยนใจเป็นคืนให้เธอพรุ่งนี้แทน
กลับมาแล้วค่ะ...
กลับมาแล้วเหรอส้ม...
“โอ้ โห้....หอมจังเลย วันนี้แอบมีอะไรพิเศษรึเปล่าค่ะ” เธอสูดกลิ่นอาหารที่โชยเข้ามาปะทะกับจมูกของเธอ
“อ้อก็นิดหน่อยจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนผมสีขาวแซมเล็กน้อยตอบพลางยิ้มขณะเทแกงจืดลงในถ้วยอย่างประณีต
“ก็ต้องพิเศษกว่าทุกวันซิจ๊ะ เพราะวันนี้พ่อลางานมาที่นี่ถึงสามวันเลยน่า” เสียงของชายหนุ่มที่แสนจะอบอุ่น โพล้งออกมาจากข้างหลังเธอพร้อมกับโอบกอดเธอไว้พลางลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
คุณพ่อ....
“เอ้า....ไหนๆก็มากันครบแล้ว เราทานข้าวกันดีกว่านะนะ”
ทานละนะค่ะ....
********************************************************************
ในขณะเดียวกันที่ครอบครัวของส้มกำลังทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา อลิซที่เพิ่งจะถึงบ้าน บ้านที่ปลูกด้วยอิฐน้ำตาลที่ให้บรรยากาศที่สุดแสนจะเหมือนบ้านเกิดของตนเองในอเมริกา เขาดับเครื่องยนต์แล้วควานหากุญแจบ้านที่อยู่หน้าเกะหน้ารถไปเปิดประตูบ้าน
“กลับมาแล้วครับแม่” ภาษาไทยที่เสียงดังฟังชัดดังมาจากห้องโถงใหญ่ เขาถอดเสื้อยืดสีฟ้าออกเห็นเรือนร่างที่ขาวและมัดเนื้อที่แข็งแรง
“แม่บอกเรากี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าถอดเสื้อทิ้งเรี่ยราดอย่างนี้ มันไม่ดีเลยนะ” เธอเดินออกมาพลางเท้าสะเอวอย่างไม่พอใจ
“โธ่ ก็มันร้อนนี่ฮะแม่ ที่นี่ไม่เหมือนอเมริกาซะหน่อย” เขารีบวิ่งเข้าไปโอบกอดแม่อย่างออดอ้อนพร้อมกับหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่หนึ่งฟอด
“เลิกเล่นได้แล้วนะลูก ถึงเวลาที่จะต้องตั้งใจเรียนแล้วรู้ไหมว่านี่เราอยู่ปีสามแล้วจะต้องเตรียมตัวไปอเมริกานะ” เธอเอียงหน้าบอกกับอลิซ
“โธ่แม่ ผมยังไม่อยากไปเลย ผมรักเมืองไทยนะ เรียนเมืองไทยไม่ได้เหรอครับแม่” เขาส่งสายตาที่ออดอ้อนเธออย่างสุดๆ “ไม่ได้ลูก” แต่เธอยังคงยืนยันและส่ายหน้าพลางยื่นมือไปขยี้หัวเขาเบาๆ
...โธ่แม่ขี้โกงนะครับ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะไปอเมริกาน่ะ...
“มันช่วยไม่ได้นิจ๊ะลูก ก็พ่อของลูกอยากให้ไปอยู่ที่โน่นนิ”
มิสเตอร์ แอนดรู สคิมมิ่งเจ้าของกิจการใหญ่บริษัทส่งออกของประเทศอเมริกาและมีบุตรชายเพียงคนเดียวนั่นก็คือ อลิซ แค่คิดหน้าของพ่อที่ดูจะเข้มงวดก็ลอยมาแต่ไกล แต่อย่างน้อยถ้าเขาได้อยู่กับแม่ที่เมืองไทย ย่อมหมายถึงความอิสระที่มีมากกว่าอยู่อเมริกาอย่างแน่นอน
เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้อลิซตื่นแต่เช้าอย่างสดใสและวันนี้เขาตั้งใจจะขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านของส้มโดยเฉพาะในขณะเดียวกันส้มเองก็กำลังออกจากบ้านเช่นเดียวกันกับเขา
....แกร็ก....
เขาหยุดรถพร้อมกับเปิดประตูวิ่งตามเธอขณะที่เธอกำลังเดินอยู่ในซอย “ไปด้วยกันซิ พอดีฉันขับรถผ่านมาตรงนี้พอดีน่ะ”
เธอไม่พูดอะไรพลางพยักหน้าตอบเขาพร้อมกับเดินขึ้นรถโดยไม่มีคำพูดหรือข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น สำหรับอลิซแล้วเขาก็รู้สึกยิ้มอย่างดีใจเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็คงให้โอกาสเขาในการทำความรู้จักกับเธอ เขารีบวิ่งตามไปแล้วขึ้นรถตรงดิ่งสู่รั้วโรงเรียนในทันที
ทันทีที่พวกเขาลงจากรถเสียงนินทาและแววตาทุกคู่จับจ้องมาที่สองคนนี้ทันที ถึงแม้ว่าการควงคู่ของเขาจะกลายเป็นเรื่องปรกติที่พวกเขาเหล่านั้นจะต้องพูดคุยจนกลายเป็นเรื่องที่เกิดเป็นประจำทุกวัน แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะกลายเป็นเรื่องแปลกที่พวกเขาคิดว่า คนอย่างอลิซไม่น่าจะมาคลุกคลีกับส้มผู้หญิงเชยๆ
“อ่อ...ฉันลืมบอกเธอไปว่าเมื่อวานเธอลืมกล่องข้าวเอาไว้บนรถของฉัน”
“เอ้อ จริงซิ ฉันลืมสนิทเลย มิน่าแม่ฉันถึงให้ข้าวกล่องมาใหม่” เธอยืนเกาหัวแกรกๆอย่างขัดเขิน “ว่าแต่ไหนล่ะกล่องข้าวของฉัน”
นี่ไง....
เขาชูกล่องข้าวสีชมพูสดใสที่ในนั้นเต็มไปด้วยอาหารกลางวันที่เขาตั้งใจทำเมื่อตอนเช้าตรู่ของวันนี้เพื่อที่จะชนะใจเธออย่างภาคภูมิใจ ขณะเดียวกันเขาเองก็ชูข้าวกล่องอีกใบให้เธอดู
“ฉันทำข้าวกล่องมาทานอาหารกลางวันพร้อมกับเธอ และนี่ก็ของเธอฉันทำเผื่อมาให้ด้วย” ใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุขและดูเหมือนไม่มีอะไร ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องราวที่เกิดในตอนนี้มาก แต่เธอก็ไม่ได้พูดโต้ตอบกับเขาออกไป เพราะเสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้นทำให้พวกเธอต้องแยกย้ายกันไปเรียนในชั้นเรียนก่อน
**********************************************************************
ดูเหมือนว่าไปได้สวยนิ...
ระหว่างคาบเรียนเขาได้รับกระดาษเล็กๆที่ปามาจากข้างหลังและโดนศีรษะเขาอย่างจัง เขาอ่านข้อความเล็กๆบนกระดาษนั้นและแน่ล่ะไม่ใช่ใครที่ไหนที่เป็นคนส่งนอกจากแอนนี่ ...หวังว่าอย่าลืมล่ะ ข้อตกลง...เขายิ้มเล็กๆและขยำกระดาษพลางหันไปสบตาอย่างเป็นนัยกับแอนนี่ระหว่างเรียนในห้องดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและส้มมาก
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักทานอาหารเที่ยงกัน ส้มเก็บกระเป๋าพร้อมกับสัมภาระต่างๆแล้วเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกับเพื่อนๆในกลุ่มขณะเดียวกันที่อลิซเองก็เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินย้อนกลับไปที่ห้องตัวเองพร้อมกับหยิบกระเป๋าและข้าวกล่องเล็กๆออกมา
ณ โรงอาหารผู้คนเริ่มๆจะทยอยกันเดินเข้ามา บ้างก็นั่งจองโต๊ะบ้างก็กำลังยืนซื้อกับอาหารกันอยู่ซะส่วนใหญ่ อลิซที่เพิ่งจะเดินเข้ามาเขาก็เริ่มกวาดสายตามองหาส้มว่าพวกเธอนั่งกันตรงไหนและถ้าขืนมัวแต่ยืนหาอยู่ล่ะก็ เขาเองก็คงจะไม่อยากพลาดอาหารกลางวันเสียด้วย
...อยู่ตรงเสาทางซ้ายสีแดงโน่น....
เสียงกระซิบเบาๆของแอนนี่ที่เพิ่งเดินผ่านไป เขามองไปยังเสาสีแดงซึ่งส้มเองก็กำลังนั่งอยู่กับเพื่อนๆตรงนั้น
“ขอโทษนะ ขอนั่งด้วยคนนะครับ”เขาลากเก้าอี้จากอีกโต๊ะมานั่งข้างๆส้มพร้อมกับส่งสายตาหวานและรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆในกลุ่มของเธอ “ผมอลิซนะ แล้ว...”
“ฉันฟิวจ๊ะ” เธอรีบยื่นมือออกไปทำความรู้จักกับเขา
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขายื่นมือไปจับเธอพลางพยักหน้าเล็กๆก่อนที่จะเลื่อนมือไปที่โบว์ ซึ่งโบว์ดูจะนิ่งแล้วแสดงออกเลยว่าเธอไม่ต้องการที่จะรู้จักผู้ชายคนนี้เลย เขาจึงดึงมือตัวเองกลับ ดูเหมือนบรรยากาศภายในกลุ่มของเขาจะเงียบลงไปอย่างถนัดตา ส้มก็ได้แต่นั่งทานอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จาจะมีก็แต่ฟิวที่พูดคุยสนุกสนานและหัวร่อไปกับอลิซพร้อมกับพอล
“ฉันขอตัวก่อนนะ” อยู่ๆส้มก็ลุกขึ้นพร้อมกับสะพายเป้และเก็บกล่องข้าว “ไว้เจอกันนะเพื่อนๆ” เธอโบกมือให้กับเพื่อนขณะที่สุดท้ายเธอก็เหลือบไปมองอลิซด้วยหางตาก่อนที่จะเดินลุกออกไป
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เขารีบลุกตามเธอไปติดๆขณะที่ส้มกำลังเดินออกจากโรงอาหาร
...ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ...
“เปล่านายไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนิ” เธอหันกลับมาตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“แล้วทำไม...”ความสงสัยในการกระทำทำให้เขาอดถามไม่ได้
“เปล่า คือทุกอย่างมันต้องใช้เวลาน่ะ โบว์เองก็เหมือนกัน เข้าใจรึเปล่า” เธอเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยักไหล่เล็กๆของเธอ
“อ้อ ถ้ายังไงเดี๋ยวเจอกันตอนเย็นนะ”
“อืม”
เขายิ้มพร้อมกับโบกมือลาให้กับเธอขณะที่เธอเองก็พยักหน้าตอบรับกับเขาเช่นเดียวกัน ความรู้สึกดีดีนี้ก่อขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว อลิซผู้ที่ไปรับปากแอนนี่เพื่อชิงความบริสุทธิ์จากสาวบ้านนอกอย่างส้มซึ่งเธอไม่รับรู้อะไรเลย แต่ทว่าคราวนี้อลิซรู้สึกแปลกๆกับเรื่องระหว่างเขาและเธอ หรือว่าเขากำลังตกหลุมรักเธอเสียแล้ว
ความคิดเห็น