คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Lovely wings 4 : Give me a chance (Rewrite 100%)
นี่คือครั้งแรกในชีวิตของเธอ ที่ได้ทานอาหารร่วมโต๊ะกับผู้ชาย โดยเฉพาะอลิซเด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อเอาการซึ่งบางครั้งเธอเองก็ยังรู้สึกหวั่นไหวกับสายตาของเขา แต่ด้วยเกียรติศักดิ์ของเขาที่ทำให้เธอยังหวาดหวั่นในเรื่องของความเจ้าชู้แล้วล่ะก็ เธอจึงพยายามวางตัวให้ห่างกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
เขาเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ดูแล้วค่อนข้างมีราคา เขาช่างเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมและสุภาพบุรุษสมแล้วที่ผู้หญิงอีกหลายๆคนนั้นใฝ่ฝันที่จะยืนเคียงข้างกับเขา เขาเดินลงมาจากรถแล้วเปิดประตูรถให้กับเธอได้ก้าวลงมา ขณะที่เขาย่างก้าวเท้าเข้าร้านและดูเป็นผู้นำ เขาลากเก้าอี้ให้กับเธอได้นั่งลงขณะที่เริ่มสั่งอาหารให้กับเธอและอาหารสำหรับตัวของเขาเอง
“เธอรู้ไหมว่ามันผิด” ส้มพูดขณะที่กำลังนั่งรออาหารอยู่
“อะไร ที่เธอว่าผิด” เขาเลิกคิ้ว
“ก็...ที่มานั่งกินข้าวเย็นกับเธอไง” เธอขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวล
“อะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้นล่ะ” เขาย้อนถาม
“ก็ เวลานี้ฉันควรจะกลับบ้านและก็ทำการบ้าน งานของฉันรวมไปถึงอาหารที่ความจริงแล้วแม่แทบจะห้ามด้วยซ้ำว่าห้ามกินนอกบ้าน” เธอเอ่ยและสบตาเขาอย่างไม่ละสายตาในขณะที่เขาเองก็จ้องเธออย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน
เอาล่ะ...ฉันเข้าใจแล้วล่ะ
ระหว่างทางกลับบ้านที่อลิซไปส่ง เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ทำลงไปนี้มันไม่ใช่วิสัยที่ดี เป็นการไม่ให้เกียรติอลิซเพราะเขาอุตส่าห์ชวนไปทานอาหารเย็นแค่วันเดียวแล้วอีกอย่างเธอก็เป็นเพื่อนใหม่แต่กลับทำให้เขารู้สึกลำบากใจ แต่มันก็เป็นอีกหนึ่งบทที่พิสูจน์ให้เธอรู้ว่าเขาเองก็มีข้อดีเหมือนกัน และนั่นก็หมายถึงการลงล็อกแผนการของอลิซทันที
“ถึงแล้ว” เขาโพล้ง
“ขอบใจนะ”
“อืม...ไม่เป็นไรหรอก” เขาเงียบลงอย่างเฉียบพลัน แม้แต่สายตาเขาก็ไม่มองเธอแม้แต่น้อย ทันทีที่เธอก้าวเท้าลงจากรถ เขาก็ออกรถทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปดูเธอเลยสักนิด และนี่คืออีกรูปแบบหนึ่งที่สามารถจะเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงได้ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างส้ม
เช้าวันรุ่งขึ้นวันพุธ ซึ่งเป็นวันที่สามแล้วที่เธอเปิดเรียนและดูเหมือนว่าเธอเองเริ่มก็เริ่มที่จะปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆของโรงเรียนได้แล้ว นี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เป็นวันปรกติสำหรับเธอ
...ส้ม...
เสียงที่ฟังดูแล้วไม่คุ้นหู เด็กหนุ่มคนเมื่อวานพร้อมกับกีตาร์ตัวนั่นสีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปและดูท่าทีที่เรียบร้อยขึ้น “เรื่องเมื่อวาน ฉันขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจน่ะ” แล้วเธอก็เดินจากเขาไป
“นี่ฉันจะทำยังไง” เขาตะโกนไล่หลังเธอไป เธอหันกลับมามองเขาอย่างสงสัย “ฉันรู้ว่าการปรับตัวมันยาก โดยเฉพาะกับโรงเรียนนานาชาติอย่างที่นี่ และฉันก็พยายามที่จะรู้จักเธอมากขึ้นแล้ว....”
“นั่นไม่ใช่เหตุผลนะอลิซ” เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเธอเอ่ยชื่อจากปาก...เธอจำชื่อฉันได้...เขานึกอย่างประหลาดใจ
เหตุผลก็คือเป็นเพราะตัวของนายเอง นายยังเด็กมากและยังนึกสนุก ฉันเคยบอกนายแล้วและฉันเองก็ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่คุณคิดจะตีสนิทได้ง่ายเพื่อหวังเอาผลประโยชน์จะตัวฉัน ถ้านายคิดอย่างนั้นน่ะ นายคิดผิดแล้ว” คำพูดที่ทิ่มแทงใจของเขา เขาถึงกับหัวเสียในขณะที่เธอค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆและหายลับไปกับผู้คนที่เดินอยู่บนระเบียงห้องเรียน ในขณะเดียวกันแอนนี่ก็เดินตามหลังเขามาพร้อมกับจับไหล่ของเขาเบาๆพลางสบตาอย่างเป็นนัย
ไอ วิว บี วอทชิ่งยู
คำเย้ยหยั่นยิ่งทำให้อลิซโมโหมากยิ่งขึ้น แล้วเธอเองก็เดินนำลิ่วหายเข้าไปในห้องเรียนเช่นเดียวกันทิ้งให้เขายืนนิ่งอารมณ์ฉุนอยู่เพียงลำพัง
...ทั้งชีวิตของฉันไม่เคยเสียฟอร์มให้กับผู้หญิงคนไหนเลย ฉันจะต้องจีบเธอให้ติดยัยส้ม คอยดูเถอะ...
ขณะเดียวกันส้มที่เพิ่งจะเข้าห้องเรียน เธอก็พบกับกลุ่มเพื่อนของเธอกำลังนั่งง่วนอยู่กับการผสมสารเคมี
“ส้มๆ มานี่ซิ” พอลกวักมือเรียกเธอขณะที่เขาสวมแว่นสายตาและชุดที่ดูเป็นทางการป้องกันอย่างดี ดวงตาของเขายังจับจ้องเจ้าสารที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่กระพริบตา
“อือ”
....เฮ้อ เสร็จซะที....
โบว์ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่กำลังย้อยลงมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือเอาฝาครอบมาปิดจุกแอลกอฮอล์ “นี่ว่าแต่เรื่องสุดสัปดาห์นี้อย่าลืมเรื่องประชุมนะ” เธอหันมาย้ำกับส้มที่กำลังลุ้นกับสารเคมีที่พอลกำลังทดลองอยู่เบื้องหน้า เธอพยักหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ “อืม ฉันไม่ลืมหรอกนะ ฉันจดบันทึกเอาไว้แล้ว”
“อืม ดีมากเลยรอบคอบมาก” โบว์ตบหัวไหล่ของเธอเบาๆและเริ่มทำความสะอาดเก็บกวาดของภายในห้องเรียน
ในขณะเดียวกันอลิซที่กำลังนั่งง่วนอยู่ในห้องวิชาคณิตศาสตร์ก็ยังคงอารมณ์เสียค้างคาตั้งแต่เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เขากำลังหงุดหงิดเด็กใหม่จอมดื้อรั้นที่รู้สึกว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนแรกในชีวิตที่เขาจีบไม่ติด
...ไม่มีใครที่ฉันจีบไม่ติดหรอกนะ ฮึ...
หลังเลิกเรียน อลิซผู้ที่กำลังจะถอดใจเดินกลับบ้านก็กลับเปลี่ยนใจมานั่งรอส้มที่หน้าประตูทางเข้าที่เดิม ซึ่งขณะเดียวกันเธอเองก็กำลังเดินตรงออกมาจากระเบียงทางเดินด้านในของโรงเรียน และเธอก็กำลังจะกลับบ้านเธอหยุดนิ่งขณะที่เธอเห็นเขากำลังนั่งหันหลังให้กับเธอพร้อมกับกีตาร์ตัวเดิม เธอค่อยๆเดินผ่านประตูออกไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ทันทีที่เธอเดินผ่านเขาก็ลุกขึ้นอย่างทันควันแล้วก็เดินเลยขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
ระหว่างที่เธอกำลังเดินไปที่ป้ายรถประจำทาง เธอก็รู้สึกว่าเหมือนกำลังมีคนสะกดรอยตามหลังของเธอมา เธอหันหลังควับไปก็พบกับฮอนด้าสีดำซึ่งเจ้าของรถคันนี้ก็คืออลิซนั่นเอง
“นายตามฉันมาทำไม” เธอโพล้งขณะที่เขานั่งอยู่ในรถที่เปิดกระจกและมีเสียงเพลงเล็ดลอดออกมา
“เปล่า ฉันไม่ได้ตามเธอ” เขาตะโกนออกมาพลางมองไปอื่น
“แล้วถ้านายไม่ตามฉันมา แล้วนายกำลังทำอะไรอยู่” เธอถามด้วยอาการฉุนแล้วรถเขาก็หยุด
“ฉันก็แค่ ขับรถไปส่งผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เท่านั้น”
...อะไรกัน นายนี่จะมาไม้ไหนนะ...
“ฮึ...เข้าใจพูดนิ” เธออุทาน
“เปล่า ฉันพูดจริง” เธอเอะใจกับแววตาคู่นั้น เธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าเขาจะดูจริงจังมากขนาดนี้
“เฮ้อ...” เธอถอนหายใจ
ปี้น...
“เฮ้ย จะขึ้นรถก็รีบๆซิว่ะ เดินหาพระแสงอะไรอยู่ล่ะรถมันติดนะเว้ย” ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อยึดหลวมๆสีกากีตะโกนไล่หลังพวกเขามาขณะที่รถข้างหลังก็เริ่มติดยาวเป็นแพออกไป บ้างก็บีบแตร บ้างก็ลงรถมาโวยวาย
“ได้” เธอตะโกนพร้อมกับเปิดประตูรถเขาออกและขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ
“นี่ ฉันถามจริงๆเถอะ ทำไมเธอถึงไม่อยากคุยกับฉัน” อาการหัวเสียบ่งบอกได้อย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงที่เริ่มถากถางหงุดหงิดอย่างน่ารำคาญ
“ฉันยังไม่เคยพูดเลยนะ ว่าฉันไม่อยากคุยกับนาย”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไม”
“ไม่รู้ซิ ฉันรู้สึกว่านายน่ะมันไม่มีแก่นสารในชีวิตน่ะ ได้ยินมาว่าชอบไล่จีบผู้หญิงไปทั่วไม่ค่อยจริงจังอะไรกับชีวิตสักเท่าไหร่ ถ้าพูดกันตามตรงน่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายจะมาไม้ไหนกับฉันน่ะแล้วก็”
“ใช่ ฉันรู้ดี” เขาเปลี่ยนสีหน้าและลดอาการเครียดลง
จะให้ทำยังไงล่ะ ก็ในเมื่อมีแต่คนมองฉันในแง่นั้นนิ ต่อให้ฉันทำดีขนาดไหนก็ไม่มีใครเห็นหรอก…
เขาประชดประชันขณะที่ส้มเองก็ถึงกับเงียบนิ่งใช้ความคิดอยู่ “ทำไมนะ การให้โอกาสใครสักคนมันยากอย่างนั้นเหรอ ฉันรู้ว่าการเปลี่ยนทัศนคติหรือภาพลักษณ์ในหลายๆคนก็เป็นการเปลี่ยนที่ยากพออยู่แล้ว” เขาตัดพ้อ “แล้วเธอจะไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคนแย่ๆอย่างฉันเนี่ยจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้” เขาหันไปสบตาเธออย่างเว้าวอน หวังว่าเธอจะมีปฏิกิริยากับเขาบ้าง
...สีหน้าดูจริงจัง หรือว่าเขาจะเปลี่ยนนิสัยจริงๆ แต่ว่าจะเปลี่ยนทำไมหรือว่าเปลี่ยนเพื่อเรา...
ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นระหว่างทางกลับบ้าน ส้มก็ได้แต่ใช้เวลาไปกับความคิดพลางมองผ่านกระจกออกไปข้างนอกด้วยจิตใจที่เป็นกังวลในขณะที่ไม่ต่างอะไรกับอลิซที่ใช่ความคิดเงียบๆอยู่อย่างลำพัง เขาปิดเพลงที่คลอมาได้สักพักแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบสงบ
ดูเหมือนอะไรหลายๆอย่างสำหรับอลิซดูจะเริ่มต้นไม่ค่อยดี หนุ่มมาดเท่ห์ที่เจ้าชู้เล็กๆแต่ดูเหมือนสาวกะโปโลผู้นี้ไม่มองแม้แต่หางตาที่คิดอยากจะสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแม้แต่น้อย บรรยากาศภายในรถช่างดูตึงเครียดกว่าปกติ
...ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงอย่างส้มอยู่บนโลกนี้...
...นี่ฉันทำรุนแรงกับเขามากเกินไปรึเปล่าเนี่ย...
ความคิดเห็น