คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lovely wings 3 : Flirt (Rewrite 100 %)
เช้าตรู่วันต่อมา ส้มตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียอันเนื่องมาจากนาฬิกาปลุกตัวดีปลุกเธอขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เธออาบน้ำและรับประทานอาหารเช้าพร้อมคุณแม่อย่างไม่สดชื่นมากนัก จนทำให้แม่ของเธออดห่วงไม่ได้เกี่ยวกับการปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆที่โรงเรียน
“ส้ม ลูกไม่เป็นไรแน่นะ” แม่ของเธอถามขึ้นพร้อมกับยื่นข้าวกล่องให้กับเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะแม่ แม่ไม่ต้องกังวลหรอก อ้อหนูมีเพื่อนแล้วนะคะแม่ ไม่ต้องห่วงหนูหรอกคะ” การมองโลกในแง่ดีของเธอนั่นช่างวาดฝันไว้อย่างสวยหรูกับโรงเรียนอินเตอร์ที่เธอแทบจะไม่รู้เลยว่าที่นี่เป็นที่สิงห์สถิตและอันตรายที่สุดในแถบภูมิภาคนี้เลย โรงเรียนที่รวมทั้งกลุ่มที่ดีที่สุดและเลวที่สุดอย่างสุดขั้ว รวมไปถึงบรรดาสาวๆที่ต้มตุ๋นและชายหนุ่มที่พร้อมจะขายยาภายในโรงเรียนอย่างโจ่งแจ้ง แต่เธอก็ยังโชคดีที่ได้กลุ่มเพื่อนเป็นนักเรียนดีเด่นและเอาดีทางด้านการเรียนมิเช่นนั้นเธอมีหวังชีวิตย่อยยับป่นปี้อย่างแน่นอน
“หนูไปนะคะ” เธอยกมือขึ้นไหว้จรดศีรษะก่อนที่จะเดินออกพ้นประตูด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัยไว้ ทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกๆอยู่หลายครั้งด้วยความเป็นห่วง
ณ โรงเรียน
เหล่านักเรียนที่มาถึงโรงเรียนก่อนหน้านี้ ทั้งกลุ่มนักเรียนชายที่บ้าสเก็ตบอร์ดและคลั่งกีฬาจนขึ้นสมอง รวมไปถึงขาช่างเม้าส์อย่างบรรดาสาวๆที่นั่งอยู่ตามต้นไม้ที่กำลังว่าร้ายนินทากันอย่างสนุกปากอยู่ข้างประตูทางเข้าของโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนหญิงแก๊งลัทธิที่วันๆก็พกแต่คัมภีร์บ้าบอที่ตัวเองงมงายเดินร่อนอยู่รอบๆโรงเรียนหรือจะเป็นกลุ่มที่บรรดาหนุ่มๆหลายคนต่างชื่นชอบและบ้าคลั่งอย่างสตาร์บิวตี้ซึ่งแอนนี่ดูจะโดดเด่นที่สุดในกลุ่มเห็นจะได้
แอนนี่หยุดชะงักทันทีระหว่างที่เธอกำลังยืนฟังบรรดาสาวๆในกลุ่มกำลังสนทนาถึงคนโน่นคนนี้ที่เดินผ่านไปผ่านมา สายตาของเธอจับจ้องไปที่สาวน้อยที่หอบหิ้วเอาอาหารกลางวันพร้อมกับถักเปียสองข้างมาโรงเรียนเหมือนโรงเรียนรัฐบาลที่ต้องยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดให้อยู่ในกฎเกณฑ์ของโรงเรียน เธอยิ้มเล็กๆที่ปนความร้ายกาจของเธอก่อนที่เธอจะเหลือบเห็นรถฮอนด้าสีดำที่ดูคุ้นตาเลี้ยวโค้งเข้ามายังโรงเรียนพร้อมกับถอยจอดอย่างชำนาญ
...อลิซ...
ปัง...
รอยยิ้มที่แสนเสน่ห์และเป็นแรงดึงดูดให้กับสาวๆ เขาปิดประตูดังโครมและกดปุ่มล็อกก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเป้าหมายของเขาทันที
เฮ้ อรุณสวัสดิ์
ส้มหันควับไปที่เขาพลางขยับแว่นอันหนาเตอะของเธอ
“ได้ยินมาว่าเธอเป็นเด็กใหม่ที่เข้ามาเรียนกลางเทอมอย่างนั้นเหรอ” เขากล่าวทักพยายามทำความรู้จักกับเธอ “เธอคงจะจำฉันได้ใช่ไหม”
“จำได้ซิ” คำตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบอย่างเย็นชาแม้แต่รอยยิ้มเขาก็ยังไม่เห็นเลยสักนิด
“ฉัน อลิซ” เขายื่นมือออกไปทำความรู้จักรกับเธอแต่ผิดกับเธอที่ยืนแน่นิ่งพร้อมกับมองไปที่มืออย่างไร้ความรู้สึก
“นาย....มีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า” นั่นคือครั้งแรกที่เขาโดนคำถามอย่างจัง เขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าถามหรือปฏิเสธการทำความรู้จักจากเขาเลยสักคนยกเว้นเธอ
“เปล่า คือฉันแค่อยากรู้จักกับเธอ ก็เท่านั้นเอง”
“ฉัน ส้มอ่อ สำหรับเมื่อวานฉันต้องขอบคุณมากๆนะสำหรับนายที่เก็บสมุดโน๊ตไว้ให้”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าเพื่อเป็นการตอบแทนฉัน ให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อเป็นไง” เขายื่นข้อเสนอออกไปซึ่งเธอก็ตามอย่างทันควันอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า “ฉัน ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ”เธอโพล้ง
การทำความดีมันจะยากอะไร จำเป็นจะต้องตอบแทนด้วยเหรอ...
คำถามที่ทำให้อลิซถึงกับอึ้งและตกตะลึง ผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาไม่น่าสนใจคนนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคำตอบที่เขาได้มาคือการที่เธอแสดงออกอย่างเย็นชาอย่างนี้ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาไปสองสามก้าว และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาเสียฟอร์ม
“ใช่...จริงของเธอ การทำความดีน่ะมันจะยากอะไร” เขาตะโกนไล่หลังตอบเธอที่กำลังเดินจากเขาไป“แต่กับการที่ฉันยินดีที่จะอยากรู้จักกับเธอ มันผิดตรงไหน ฉันได้ยินมาว่าเธอน่ะอยู่กับกลุ่มเคมีสติเฟื่องอะไรนั่นน่ะ มันไม่เหมาะกับเธอเลย” เขาเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“และฉันอยากจะย้ำและบอกกับเธอว่า ฉันอยากจะรู้จักเธอจริงๆ และไม่มีอะไรในกอไผ่”ดวงตาที่ขึงขังของเขา อย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้
“ตาเธอ สีเขียวเหรอ” เธอโพล้งขณะที่เธอกำลังจ้องดวงตาสังเกตเขา
“ใช่...เกือบถูกนะ ฉันน่ะตาสีดำแต่ค้อนไปทางสีเขียวนิดนึง ที่สำคัญถ้าเธอมองฉันและเห็นในทีสว่างมันก็จะเป็นสีเขียวและปนกับสีเทาด้วย” นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับดวงตาของเขา สิ่งๆหนึ่งที่ผู้หญิงอีกหลายๆคนได้มองข้ามไป แต่ผู้หญิงคนนี้กลับสังเกตและมองเห็นมัน
“แปลกจัง” เธออุทานขณะเดินเข้าไปในตัวอาคารเรียน
“ไม่แปลกหรอก เธออย่าลืมซิ ฉันเป็นลูกครึ่งนะ” เขาเอ่ยอย่าภาคภูมิใจ “ตกลงว่าวันนี้ให้ฉันเลี้ยงข้าวนะ”
“เฮ้อ” เธอถอนหายใจ “ก็ตามใจนายละกัน”
นั่นคือคำตอบที่เขาค่อนข้างจะยินดีเลยทีเดียว ความสำเร็จอีกหนึ่งขั้นที่ดูเหมือนปูทางด้วยความง่ายแต่ความจริงแล้วไม่ง่ายเลย เขายิ้มและโบกมือลาเธอก่อนที่เธอจะเข้าห้องเรียนไปเรียนวิชาอื่นซึ่งคนละวิชากับเขา ขณะเดียวกันเขาเหลือบเห็นแอนนี่ที่ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดินซึ่งดูท่าทางเธอจะติดตามผลงานของเขาอย่างใกล้ชิดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ดูเป็นเลศนัยและเขาก็ไม่แสดงกิริยาอะไรออกไปนอกจากเดินกลับไปที่ห้องเรียนของเขา
ตกเย็นหลังเลิกเรียนอลิซนั่งรอส้มอยู่บริเวณหน้าตึกเรียนพร้อมกับกีตาร์ตัวโปรดสีน้ำตาลที่พ่อของเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อตอนเขาอายุได้สิบห้าปี นอกจากนักกีฬาของโรงเรียนแล้ว งานอดิเรกของเขาอีกอย่างคือเล่นกีตาร์เป็นชีวิตจิตใจและในคืนวันสู่เย้าเขาเองก็จะขึ้นแสดงบนเวทีเสียด้วย
“ขอโทษนะที่มาสาย” เขารีบหันไปที่ต้นเสียงนั้นทันที ส้มที่
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็เพิ่งมาเหมือนกัน” เขาลุกขึ้นพร้อมกับสะพายกีตาร์ขึ้นบนไหล่ซึ่งมันดูเหมาะกับบุคลิกของเขามาก
“งั้นเหรอ” เธออุทาน
“อืม ตามมาซิ เดี๋ยวฉันพาไปเอง” เขาเดินนำลิ่วเธอไปยังรถฮอนด้าสีดำที่เขาจอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถหน้าโรงเรียนพร้อมกับส่งสายตาไปที่แอนนี่ที่กำลังยืนดูเขาอยู่ห่างๆ “ขึ้นรถซิ”
ปัง....
ความคิดเห็น