คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Warnning
เสียงนาฬิกาดัง...ติ๊ก ต็อก... เป็นเวลานานแล้วที่คิมเซนั่งอยู่ข้างเตียงเฝ้าคิมลี ในหัวของเธอมีแต่คำถามที่เกี่ยวกับมินฮาและความรู้สึกสับสนระหว่างมินฮาและแดซุง เธอลุกขึ้นและโน้มตัวลงห่มผ้าสีขาวนวลให้คุณตาคิมลีอีกครั้ง ขณะที่เวลาค่อยๆเดินอย่างช้าๆจนเกือบเช้า ในที่สุดคิมลีก็เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง
คุณตา...
“ว่าไงหลานรัก” เขาเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบหน้าคิมเซเบาๆ
“หนูเป็นห่วงแทบแย่” เธอเอ่ยดวงตาสั่นไหว
“ตาไม่เป็นไรแล้วล่ะหลาน คนแกน่ะขอให้ตาพักผ่อนสักนิดเดี๋ยวก็หาย”
“หนูว่าคุณตาควรจะต้องไปหาหมอบ้างนะค่ะ”
ตาไม่เป็นไรหรอกหลาน....
ในที่สุดก็เช้าเสียที และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอจะต้องไปทำงานแต่เนื่องจากอาการของคุณตาไม่ดีขึ้นเลยเธออาจจะต้องลาหยุดอีกหนึ่งวัน คิมลีพยายามลุกขึ้นและเดินไปห้องครัวหรือว่าห้องน้ำเองแต่เธอเองก็ยังเป็นห่วงอาการที่โรคหัวใจหรือโรคของคนแก่ที่สามารถจะเกิดขึ้นอีก แล้วถ้าเธอไม่อยู่คุณตาก็อาจจะเป็นอะไรขึ้นมาก็ได้
“ตาสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคิมเซ เราน่ะขาดงานหลายวันแล้วนะ เดี๋ยวเจ้านายก็ว่าเอาหรอก”
“ไม่ได้หรอกค่ะ แล้วจะให้คุณตาอยู่คนเดียวหนูปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ” เธอนั่งลงที่โซฟานวมของบ้าน ณ ห้องทำงาน
“เอาน่า ตาดีขึ้นมากแล้วก็เชื่อตาซิ” เขาทำเสียงดุ “นี่ก็สายมากแล้วบอกให้ไปทำงาน แล้วถ้าคิมเซไม่ไปทำงาน เราจะเอาอะไรใช้กินกันล่ะ”
ใช่แล้ว นอกจากเธอจะต้องดูแลคุณตาแล้วเธอยังมีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องสถานะทางการเงินของครอบครัวอีก ทำให้เธอจำใจที่จะต้องไปทำงานในสายของวันนี้และตอนนี้สิ่งที่เธอนึกถึงคนๆเดียวก็คือแดซุงแต่ไม่ซิ สำหรับเธอแดซุงก็อยู่ถึงโซหยอนซึ่งคงไม่เหมาะแน่ถ้าจะเรียกเขามาช่วยดูแลคุณตา แต่ถ้าให้นึกถึงมินฮา นี่ก็อาจจะยิ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณตาทรุดตัวหนักมากขึ้น เอ๊ะ ว่าแต่อะไรคือเหตุผลที่ทำให้คิมลีถึงจงเกลียดจงชังมินฮานะ เธอได้แต่ตระหนักและคิดถึงสองคนนี้ขณะที่เดินทางไปยังโรงแรมมูฮัน
ในขณะเดียวกัน ณ โรงแรมมูฮัน ผู้คนเดินเข้าเดินออกกันอย่างคับคั่งในขณะที่พนักงานแผนกประชาสัมพันธ์และการให้บริการจองห้องแกลูกค้า จินเทก็รีบเดินตรงดิ่งมาที่หน้าเคาร์เตอร์ทันที
นี่ คุณฮันยังไม่มาอีกเหรอ
“ยังค่ะคุณยาง”
“อะไรกันนี่ก็สายแล้วนะทำไมหัวหน้าแผนกเธอถึงยังไม่มาอีก” เธอเกรี้ยวกราดด้วยความหงุดหงิดรำคาญและภาพของคิมเซและมินฮาก็พุดขึ้นอยู่ตรงหน้า “ถ้าเขามาบอกให้ไปพบฉันที่ห้องทำงานด้วยล่ะกัน”
ปัง...
เธอปิดประตูพร้อมกับโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ ขณะที่เธอนั่งลงและเหลือบมองไปที่นาฬิกาตั้งโต๊ะสีเหลืองอ่อนที่กำลังเดินอยู่นั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหามินฮา
สวัสดีครับ มินฮาพูดอยู่ครับ...
“มินฮา นี่จินเทนะค่ะ”เธอขยับริมฝีปากและเม้มปากเธอเบาๆ
“ว่าไงจินเท มีอะไรรึเปล่าโทรมาแต่เช้าเลย”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ จินเทแค่คิดถึงคุณก็เท่านั้นเอง” เธอเอ่ยขณะที่เรียวนิ้วของเธอหมุนสายโทรศัพท์ช้าๆ
“อย่างนั้นเหรอ พอดีวันนี้ผมต้องพาวุนจูไปทำงานที่บริษัทน่ะ ยังไงเดี๋ยวผมโทรกลับนะ”
“ก็ได้ค่ะ อย่าลืมโทรละกัน”
เธอหายใจออกอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะวางหูโทรศัพท์ ในขณะเดียวกันมินฮาก็กำลังออกจากบ้านไปที่บริษัทพร้อมกับวุนจู
วันนี้วุนจูสวมชุดสูทอยู่ในชุดสีน้ำเงินกลมทาและกางเกงขายาวสีดำเข้าชุดกัน เสื้อเชิ้ตสีขาวและเน็คไทสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับสูทโค้ดตัวยาว ขณะที่มินฮาสวมชุดสูทอยู่ในชุดสีขาวสะอาดและเน็คไทสีดำสนิทตัดกับเสื้อผ้าของเขา พวกเขาสบตากันเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะขึ้นรถและแล่นออกไปจากประตูหน้าบ้านของพวกเขา
ขณะที่เวลาผ่านไปสิบนาที วุนจูเอื้อมมือไปเปิดวิทยุบนรถฟังขณะที่มินฮาเหลือบหันไปมองวุนจูเล็กน้อย
“ทำไม ก็ฉันอยากจะฟังเพลงนายมีปัญหารึไง”เขากระแทกเสียงหลังจากที่มินฮาเหลือบหันมามองเขา
“เปล่านิ”
ในที่สุดรถสปอร์ตสีแดงคันงามก็เข้าสู่เขตเมืองที่รถเริ่มจะติดและจอแจกันมากขึ้นในยามสายของวันนี้ ขณะที่พวกเขากำลังติดอยู่บริเวณสี่แยกไฟแดง คิมเซก็กระวนกระวายใจพลางดูที่นาฬิกาข้อมือซึ่งตอนนี้ก็สายเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอจึงตัดสินใจขอลงจากรถประจำทางแล้ววิ่งไปยังโรงแรมมูฮันซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ที่เธอติดมากนัก
ขณะที่เธอกำลังวิ่งวุนจูก็ทอดสายตาออกไปเจอคิมเซที่กำลังรีบวิ่งหน้าตั้งและทันใดนั้นเองไฟจารจรก็กลายเป็นสีเขียว มินฮาเปลี่ยนเกียร์และเดินหน้าออกไปจากถนนนี้อย่างช้าๆขณะที่วุนจูยังคงจับจ้องไปที่คิมเซที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมมูฮัน
ผู้หญิงคนนี้...หน้าตาคุ้นจัง...
*********************************************************************
คุณฮันค่ะ คุณยางขอเรียกพบน่ะค่ะ
ดวงตาคิมเซเบิกกว้างและดูตกใจเมื่อได้ยินว่าประธานบริษัทเรียกพบ เธอพยักหน้าและรับเอกสารจากพนักงานหน้าเคาร์เตอร์แล้วกดลิฟต์ไปที่ห้องประธานของโรงแรมทันที
มาแล้วเหรอคุณฮัน
น้ำเสียงที่แข็งทื่อ เธอรู้ทันทีว่าประธานโรงแรมคงจะไม่พอใจอะไรบางอย่างในตัวเธออย่างแน่นอน
“สวัสดีค่ะท่านประธาน”
“ฉันได้รับรายงานว่าคุณหยุดงานโดยที่ไม่แจ้งให้กับทางโรงแรมได้ทราบก่อน”น้ำเสียงเรียบและเย็นชา คิมเซประสานสายตากับจินเทที่กำลังนั่งกระดิกนิ้วอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ “เธอรู้ใช่ไหมว่าการที่จะหยุดงานได้จะต้องแจ้งกับทางโรงแรมให้ทราบก่อน”
“ดิฉันทราบดีค่ะ”
“แล้วทำไมเธอถึงได้หยุด โดยไม่แจ้งหรือลางานก่อน”จินเทขยับตัวมาด้านหน้าพลางยกมือประสานกัน
“ดิฉันได้โทรมาแจ้งในตอนเช้าแล้วค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมฉันถึงได้รับรายงานเรื่องนี้ล่ะ”คิมเซได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
“ฉันเห็นว่าเธอดูแลแขกของฉันดีหรอกนะ แต่ทีหลังอย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกล่ะคุณฮัน”
ปัง...
วันนี้มันเป็นวันอะไรกันนะ....-เธอปิดประตูพลางคิดในใจ
“เกือบตกงานแล้วไหมล่ะเรา”
ตลอดเวลาในช่วงบ่ายเธอเร่งทำงานที่ค้างคาจากวันก่อนจนกระทั่งงานของเธอเสร็จในขณะที่เธอกำลังง่วนกับงานกองโตตรงหน้า ในสายของวันเดียวกันมินฮาและวุนจูก็มาถึงบริษัท โดยมินฮาได้หมอบหมายให้วุนจูเป็นหัวหน้าแผนกประสานงานภายในบริษัท ตกบ่ายมินฮาจึงเลี่ยงงานออกมาข้างนอกโดยทิ้งงานให้กับวุนจูเป็นผู้ดูแลทั้งหมด
เอี๊ยด...
วันที่ 17 เหรอ นี่ก็ใกล้วันเกิดวุนจูแล้วซินะ...
เขาเลี้ยวรถเข้าไปในโชว์รูมรถหรูแห่งหนึ่งแล้วตัดสินใจซื้อรถหนึ่งคันเป็นของขวัญวันเกิดให้กับวุนจูเพื่อเป็นขวัญกำลังใจและที่สำคัญ เขาจะได้ใช้ชีวิตเป็นส่วนตัวโดยที่ไม่จำเป็นที่จะต้องเดินทางไปไหนมาไหนกับเขาอีก และอีกอย่างวุนจูก็คงไม่ชอบแน่ถ้าจะต้องนั่งมาทำงานกับเขาทุกวัน
***********************************************************************
ในขณะเดียวกัน ณ บ้านของคิมเซ
อยู่ไหนนะ...อะ เจอแล้ว...
ｌ
ความคิดเห็น