คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lovely wings1 : New School (Rewrite 100%)
ดิฉันชื่อ สุชาดา แจ่มใส บ้านเดิมเป็นคนอุดรธานี อันเนื่องมาจากครอบครัวของดิฉันรับราชการทั้งพ่อและแม่ พ่อของดิฉันจึงตัดสินใจส่งฉันให้ไปเรียนที่เชียงใหม่พร้อมกับแม่ โดยที่พ่อของดิฉันอยู่ที่อุดร พวกเราสองคนต้องย้ายไปอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่อย่างกะทันหันซึ่งสำหรับดิฉันก็คาดว่าคงไม่ไกลสักเท่าไหร่ อย่างน้อยก็คงไม่เกินสิบห้าชั่วโมง ดิฉันจึงต้องย้ายจากโรงเรียนเดิมซึ่งเป็นโรงเรียนสหบ้านดอยที่เขาเรียกกันตามประสาเด็กบ้านนอก แล้วเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างไม่หน้าเชื่อก็เกิดขึ้นทันทีที่ดิฉันก้าวเท้าเข้าโรงเรียนใหม่กลางเทอม
แน่ล่ะ เด็กนักเรียนที่เข้ากลางเทอมย่อมเป็นจุดเด่นจุดสนใจของบรรดานักเรียนหน้าเก่าแก่ทั้งหลายที่นี่ ไม่เว้นแต่อาจารย์ที่ขยับปากไม่เว้นแต่ล่ะชั่วโมง ต่างก็พูดถึงฉันเกี่ยวกับการย้ายเข้ามาที่โรงเรียนนี้อย่างกลางคัน
กริ๊ง............
เสียงอ๊อดที่ดังลั่นไปรอบๆโรงเรียน เป็นสัญญาณว่าวิชาแรกของวันกำลังจะเริ่มขึ้นแต่ดิฉันซิ วันแรกดิฉันก็มาเรียนสายเลย
กู๊ดมอร์นิ่งสติวเด็นท์ ทูเดย์วีแฮฟ เออะ นิวเฟรน ฮู มูฟฟรอม อุดรธานี สคูล...
อาจารย์ที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ ไม่ซิดิฉันเองก็คงฟังไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมดิฉันต้องมาเรียนโรงเรียนบ้าบอนี้ด้วยนะ
มายเนม อีส สุชาดา แจ่มใส ยูแคนคอลมี ส้ม
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหัวเราะกิ๊กกักอยู่ด้านหลังของห้องเรียน สายตาที่ดูเหยียดหยามของบรรดาเหล่านักเรียนหน้าเก่าและเก๋าไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงที่ตั้งหน้าด่านมองมาที่ดิฉันเรียงรายกันเข้ามา หลังจากที่ดิฉันแนะนำตัวเองเสร็จก็รีบหาที่นั่งและเริ่มเรียนบทเรียนใหม่ที่ดิฉันยังคงต้องปวดหัวกับภาษาอังกฤษตัวดีที่ดิฉันคล่องแคล่วเสียเหลือเกิน
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงเวลาพักเที่ยง ดิฉันเดินออกจากห้องเรียนในขณะที่สายตาของทุกคนต่างจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ละสายตาเหมือนกับปากของพวกเขาที่ขยับได้ทุกๆวินาทีดังนั้น เพื่อความสงบของฉัน ดิฉันจึงหอบเอาอาหารมื้อเที่ยงเข้ามาในโรงอาหารและหวังว่าจะมีที่เงียบๆสักที่ให้ดิฉันได้นั่งเงียบๆคนเดียวสักแห่งในโรงอาหารแห่งนี้
เด็กใหม่อย่างนั้นหรอกเหรอ.....
เสียงไม่คุ้นหูเลยสักนิด ดิฉันจึงเหลือบหันไปมองที่ต้นเสียงนั้นว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
"ชื่อส้มใช่รึเปล่า" สาวน้อยผมน้ำตาลดวงตากลมโต ดูหน้าคบหาพูดขึ้น
"ค่ะ" เธอพยักหน้าพลางขยับแว่นอันหนาเตอะของเธอก่อนที่จะก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า
"นั่งกับพวกเราซิ" สาวผมน้ำตาลกล่าวชวน
"อืม" ส้มตอบตกลงแล้วเดินเข้าไปร่วมวงอย่างเก๋ๆกังๆ
"เธอไม่ไปซื้อข้าวเหรอ" หนึ่งในสมาชิกในกลุ่มอีกคนหันมาถาม
"อ้อไม่หรอก....ฉันเอาข้าวกลางวันมากินเองน่ะ"ส้มตอบ "แม่บอกว่าอาหารที่อื่นมักไม่ค่อยสะอาด แล้วอีกอย่างแม่ฉันก็ทำอาหารอร่อยด้วย" ส้มกล่าวยิ้มอย่างภูมิใจ แน่ล่ะเรื่องกับข้าวยังไงแม่ก็ต้องทำอร่อยมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่แล้ว
"ฉันชื่อโบว์"สาวน้อยดวงตากลมโตแนะนำ "ส่วนนี่พอลและก็ฟิว"เธอแนะนำเพื่อนอีกสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับเธอ
"สวัสดีจ๊ะ เราชื่อส้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ส้มกล่าวพลางพยักหน้าทำความรู้จักกับคนในกลุ่ม
"ที่นี่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กต่างชาติและลูกครึ่ง พวกเขาพูดไทยกันได้น่ะแต่พวกเขาชอบที่จะพูดภาษาอังกฤษมากกว่า"โบว์พูด "ฉันเป็นหัวหน้าชมรมเคมี เธอชอบไหมเคมี"โบว์เอ่ยถามสมาชิกใหม่ที่เพิ่งจะนั่งทำความคุ้นเคยกับคนในกลุ่ม
"ก็พอไหวนะ"ส้มตอบ
"มา ฉันจะแนะนำแต่ละกลุ่มให้เธอรู้จัก กลุ่มนั้นน่ะ วันๆไม่ทำอะไรเขาว่ากันว่าพวกนี้ถือลัทธิอะไรสักอย่างที่เขาเรียกว่าอะไรนะ..."ฟิวชี้โพล้งพลางนึกขณะที่โบว์ขมวดคิ้วและมองตามมือถือไป
"ลัทธิแห่งความมืด"พอลกล่าวเสริม
"ใช่ๆ....พวกบ้าพวกนี้มาเรียนก็เหมือนเอาแต่ร่างไร้วิญญาณมาเรียน ส่วนกลุ่มโน่นน่ะ กลุ่มนักกีฬารักบี้ประจำโรงเรียน อลิซ...."
ชายหนุ่มรูปงามผมสั้นตั้ง สูง ล้ำ เป็นที่กรี๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆในโรงเรียนเป็นอย่างยิ่ง อลิซ สคิมมี่ เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกัน รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้บรรดาสาวๆเป็นต้องละลายเพราะดวงตาที่อ่อนโยน รอยยิ้มที่แสนจะประทับใจนี่แหละคือเหตุผลที่สาวๆยอมพลีร่างอันบริสุทธิ์ให้กับเขา
ส้มเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยสุงสิงห์กับชายใด เธอจึงไม่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ที่หลายคนว่าโด่งดังอะไรมากมายจะหันมาสนใจเธอ เพราะเธอคิดว่าผู้ชายจะหน้าตาดีหรือไม่ก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ เจ้าชู้ โกหกและหลอกฟัน
"เธอเลิกเพ้อฝันได้แล้วฟิว" โบว์พูดขึ้นขัดฝันหวานกลางอากาศของฟิว "เธอก็รู้นิ ว่าเขาเป็นยังไง"
"ใช่ แล้วยิ่งไปเข้าขากับยัยแอนนี่นะยิ่งแล้วใหญ่"
ทันทีที่พอลพูดจบแอนนี่สาวน้อยที่ป็อปที่สุดในโรงเรียนก็เดินผ่านโต๊ะของพวกเขาไป ดูเหมือนว่ากำลังจะเดินไปหาอลิซหนุ่มเจ้าสำราญ
*********************************************************************
ว่าไงอลิซ....พ่อหนุ่มรูปงามของฉัน
คำกล่าวทักที่ดูจะเป็นความเคยชินของสาวปล่อยเนื้อปล่อยตัว ที่ทำให้ผู้ชายหลายๆคนต้องละลายเพราะเธอมาให้อยากแล้วก็จากไป เธอรูปร่างสูงโปร่งและหุ่นดี สาวๆหลายๆคนก็อยากที่จะมีหุ่นที่ดีอย่างนี้เหมือนกับเธอ เธอยกเรียวนิ้วขาวๆขึ้นทาบบนหน้าของอลิซและลูบไล้ลงมาทั่วใบหน้าพลางนั่งตักเขาอย่างรวดเร็ว เหมือนเรื่องต่างๆที่เธอกำลังทำอยู่นั่นเป็นเรื่องธรรมดา
"วันนี้เธอจะไปเซ็นทรัลกับพวกเราไหม" เธอถามพลางลูบหัวเขาเบาๆ
"ไม่ล่ะ วันนี้ฉันมีซ้อม" เขากล่าวปฏิเสธเธออย่าเย็นชา
"อะไรกัน" เธอตวาด "ไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำขอจากฉันหรอกนะ"เธออารมณ์เสียขึ้นมาอย่างทันควัน
และแล้วเสียงอ๊อดของโรงเรียนก็ดังขึ้น วิชาในคาบบ่ายกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาจึงแยกย้ายกันต่างคนต่างไปเรียน
"ฉันล่ะเบื่อหน่ายจริง ที่จะต้องลงไปคลุกคลีกับคนอย่างนาย" นั่นคือหางเสียงครั้งสุดท้ายที่แอนนี่ได้ทิ้งท้ายไว้ก่อนหันหลังให้กับเขาพร้อมกับบรรดากลุ่มสาวๆลูกไล่ที่ติดสอยห้อยตามกันมา
"ฮึ....." เขาหัวเราะเบาๆพลางเหลือบหันไปมองที่โต๊ะของกลุ่มส้ม
อุ้ย....เขามองมาทางนี้ด้วยล่ะ
ดูเหมือนฟิวจะออกอาการเขินอายเป็นคนแรกอันเนื่องมาจากเธอได้หลงเสน่ห์พ่อหนุ่มรูปงามขี้หลีประจำโรงเรียนมาโดยตลอด
"ถ้ายังไง ฉันขอตัวก่อนล่ะ คาบต่อไปเป็นวิชาที่สุดแสนจะง่วงนอนซะด้วยซิ" ส้มกล่าวเสร็จก็เหลือบหันไปมองที่อลิซอีกครั้งในขณะที่เขาก็กำลังจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาอยู่เช่นเดียวกัน
และแล้วพวกเธอต่างก็แยกย้ายกันไปเรียนตามวิชาที่ตนเองได้ลงเอาไว้
ความคิดเห็น