ห้องเก็บนิยายเก่า

ลำดับตอนที่ #8 : ตอน8

Chapter 8

   บ้าน BoA

“หวัดดีค่ะ อ้าว มากันแล้วเหรอ”โบอาออกมาเปิดประตูแล้วก็เจอกับดงบังชินกิ

“อืม ยูมิ ทำอะไรให้ลำบากรึเปล่า”แจจุงถาม

“ไม่นี่ แถมเข้ากันได้ดีซะด้วย ฉันอยากได้มาอยู่ด้วยจังเลย ได้ไหมล่ะพี่แจจุง”โบอาส่งสายตาอ้อนวอนแจจุง

“ไม่ได้”ยุนโฮพูดเสียงแข็งตัดหน้าขึ้นมาทันที ทำเอาทุกคนอึ้งการตอบคำถามของยุนโฮ

“คือว่า ฉันล้อเล่นน่ะ อืมเดี๋ยวฉันไปเรียกยูมิมาให้นะ”โบอายิ้มเล็กๆก่อนจะเข้าไปเรียกยูมิ

“ยุนโฮ”จุนซูเรียกยุนโฮ แล้วเดินเข้ามาใกล้

“มีอะไร”

“นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมพูดเสียงอย่างนั้นล่ะ รู้สึกนายจริงจังจังเลย”

“ก็ไม่มีอะไรนี่”

“นายโดนแม่มดเสกอะไรไส่คอนายรึเปล่า”ยูชอนชะโงกหน้ามาถาม

“เหลวไหลน่า ไม่มีอะไร”ยูมิก็ออกมาพร้อมกับถุงหลายถุง

“ยูมินี่ไปไหนมาเนี่ย ทำไมถุงมันเยอะอย่างนี้ล่ะ”แจจุงถาม

“ฉันพายูมิไปซื้อของมาน่ะ เห็นมายืมของฉันก็เลยไปซื้อให้ซะเลย”โบอาตอบแทนยูมิที่มัวแต่ถือของอยู่ ชางมินเห็นก็เลยมาช่วยถือ

“ยูมิเป็นไงบ้าง คิดถึงฉันรึเปล่า”ชางมินถามฉัน

“ฉันโกรธนายอยู่ไม่ใช่เหรอ”ฉันถามอย่างเย็นชา

“อะไรกันยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ”ชางมินทำคอตก (อีกแล้ว)

“ฉันล้อเล่นฉันไม่โกรธนายง่ายๆหรอกน่า”กอดคอชางมินที่แถบจะไม่ถึงแต่ก็ถึง

“โธ่! อย่าเล่นกันอย่างนี้สิ”ชางมินเอาแขนฉันออก แล้วเดินไปจะกลับห้อง

“อะไรกันเนี่ย จะให้ฉันทำยังไงล่ะ”ฉันกุมหัวตัวเอง สงสัยฉันเล่นแรงไปจริงด้วยอ่ะ ฮือๆ ToT

“เมื่อกี้ฉันถามอะไรเธอยังไม่ตอบฉันเลย”

“เอ๊ะ! ถะถามอะไรเหรอ”ฉันพูดออกมาทำเอาชางมินคอตกหนักขึ้นไปอีก ฉันไม่รู้จะทำอะไรแล้วนะ พี่แจจุงกวักมือฉันให้เข้าไปหา แล้วก็ทวนคำถามที่ชางมินถามเมื่อกี้

“อ๋อ~ขอบคุณนะค้า ^o^”แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาชางมินทันที

“ฉันก็คิดถึงนายนะชางมิน”ฉันพูดเบาๆข้างหู

“จริงนะ”

“อืมๆv-v*”ฉันพยักหน้า นี่ชางมินเป็นอะไรเนี่ย

“ดีใจจัง”ชางมินกอดไหล่ฉันเอย่างแรง อ้าก~ฉันตัวแข็งทันทีเลย ทำอะไรเนี่ย

“นี่ๆ 2 คนนั้นเป็นแฟนกันเหรอ”โบอาถามคนอื่น  ต่างคนก็ต่างอ้ำอึ้ง

“ไม่ใช่”ยุนโฮตอบเสียงแน่วแน่ ทำเอาทุกคนตกใจ (อีกแล้ว)

“อ๋อเหรอ......งั้นฉันไปก่อนนะ”โบอายิ้มแหยะๆแล้วก็เข้าห้องไป

 แล้วทุกคนก็กลับมาที่ห้อง

“ยูมิ ฉันอยากถามตั้งแต่ที่นู้นและ ของอะไรเนี่ยเยอะแยะไปหมด รู้ไหมว่ามันเปลืองมากๆ”ชางมินถามส่วนในมือก็ช่วยฉันถือของ ส่วนคนอื่นก็เดินเข้าห้องตัวเองเพราะว่าเหนื่อยเต็มที มีแต่ยุนโฮที่เข้าไปในครัวแล้ว

“ก็เปล่านี่ก็แค่เครื่องใช้ส่วนตัวของฉันต่างหาก มันก็ต้องเยอะอย่างนี้แหละ”

“แล้วซื้อยังก็จะมาอยู่เป็นปี คิดว่าจะได้อยู่ซะขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อืม....ก็ไม่รู้สิ  ก็จนถึงวันที่ฉันได้สร้อยคืนแล้วหาตังค์ค่าเครื่องบินได้ล่ะมั้ง”ฉันนั่งที่โซฟาแล้วทำหน้าหงอยๆ

“ นี่ อย่าหงอยอย่างนี้สิ ฉันก็ไม่อยากให้เธอกลับนะ อยากให้อยู่ตลอดไปด้วยซ้ำ”ชางมินมานั่งข้างแล้วตบไหล่ฉันเป็นเชิงปลอบ

“เฮ้อ~ช่างมันเถอะ  เอาของไปเก็บก่อนดีกว่า”ฉันพูดจบก็รีบหิ้วของเข้าไปในห้องชั่วคราวของฉันทันที แต่เรื่องที่ชางมินพูก็ถูกนะ ฉันจะที่นี่ได้ตลอดไปได้ยังไงล่ะ คิดถึงแล้วมันก็เศร้าเหมือนกันแหะ

พอฉันออกมาจากห้องก็เห็นชางมินยิ้มอยู่ตรงหน้า

“มีอะไรเหรอ”

“เปล่า แค่เห็นเธอทำหน้าหงอยๆก็เลยกะจะเข้าไปดูว่าเป็นไรรึเปล่า”ชางมินทำหน้าเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”

“จริงอ่ะ”

“อืม  อย่างน้อยฉันก็”ฉันเดินวนไปข้างหลังชางมิน แล้วกระโดดเกาะหลังทันที

“เฮ้ย”

“กระโดดเกาะหลังนายได้แล้วกัน”ฉันหัวเราะ ชางมินก็เดินไปที่โซฟาแล้วไปปล่อยฉันลง

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นฉันจะไม่พูดเรื่องกลับบ้านอีก OKไหม”

“อืม “ชางมินลูบหัวฉัน ทำให้คนอื่นมองฉันอย่างแปลกๆเหมือนเดิมเหมือนเมื่อเช้าอีก

“นี่ ชางมินทำไมคนอื่นเค้ามองกันอย่างนี้ล่ะ ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วด้วย”

“อ๋อ..555+”อยู่ดีๆชางมินก็ขำขึ้นมาเสียงดัง

“นี่อย่ามัวหัวเราะสิ เล่าให้ฉันฟังด้วย”แล้วชางมินก็เล่าให้ฟังอย่างละเอียด

“555+ จริงเหรอ คิดอย่างนั้นได้ยังไงเนี่ย”

“อืม มันน่าตลกใช่ไหมล่ะ”

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีแหละว่าทำไมยุนโฮต้องตะคอกใส่ฉันเมื่อเช้าด้วย ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”ฉันนั่งเท้าคางตัวเอง

“ไม่รู้สิ หึงเธอมั้ง”

“หา อะไรนะ จะบ้ารึไงเรื่องอะไรนายนั่นจะต้องมาหึงด้วยล่ะ”ฉันหันไปมองหน้าชางมินอย่างตกใจ

“ขนาดฉันยังหึงเลย”

“หืม อะไรนะ”

“เปล่าๆไม่มีอะไร”ชางมินหันหน้าทางอื่น

“งั้นเหรอ  อืม  สงสัยฉันต้องไปถามแล้วมั้งเนี่ย ชางมินเดี๋ยวฉันมานะ”ฉันรีบลุกขึ้นไปหายุนโฮในห้องของฉัน(ชั่วคราว)ทันที   

“นี่ ยุนโฮ”ยุนโฮสะดุ้งทันที เพราะกำลังใส่เสื้อยังไม่เสร็จ ฉันก็รีบหันหลังไม่มองทันที

“มีอะไร”ยุนโฮรีบใส่เสื้อแล้วก็เรียกฉัน ฉันก็เลยแอบๆชำเลืองมองไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เลยหันไปคุย

“เออ.......โทษที เข้ามาผิดจังหวะ”

“อืม.....มีอะไรก็พูดมาสิ ”ยุนโฮหันหน้าไปทางอื่น

“คือ ฉันมีอะไรจะถามหน่อย”ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ

“กะก็ถามมาสิ”

“เมื่อเช้า....ทำไมนายต้องตะคอก............”

“เออ..ฉันต้องไปข้างนอกก่อน”ฉันพูดไม่ทันจบ ยุนโฮก็พูดตัดไปแล้วก็จะเดินออกไปข้างนอกห้อง

“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังพูดไม่จบเลย”ฉันดึงแขนยุนโฮไว้ ทำเอายุนโฮหยุดชะงักทันที ฉันเห็นอย่างนั้นก็เลยชักมือกลับ

“กะก็ได้ ว่ามาสิ”ยุนโฮพูดขึ้นแต่ก็ยังอยู่ท่าเดิม

“ทำไมนายต้องตะคอกฉันเมื่อเช้าด้วย”ฉันหันมาใส่อารมณ์ถามเรื่องเมื่อเช้า

“ก็.......”

“นายคงไม่หึงฉันหรอกใช่ไหม ”

“ระระเรื่องอะไรฉันต้องหึงเธอล่ะ”

“ก็เรื่องที่ฉันไปอยู่ในห้องกับชางมิน 2 ต่อ 2 ไง ใช่ป่ะล่ะ”

“จะจะบ้าเหรอ ฉันจะไม่ได้หึงเธอซะหน่อย”ยุนโฮหันมาทำหน้าตื่นๆปฏิเสธ

“อืม ก็จริงนายจะหึงฉันทำไม เฮ้อ~ช่างมันเถอะอย่างไปคิดถึงมันเลย ฉันไปแล้วนะ”

“อ่ะเดี๋ยว”ยุนโฮเรียกฉันไว้

“มีอะไรเหรอ”

“อืม....ไม่มีอะไร”

“แล้วเรียกฉันทำไมล่ะ เอ้อ~แปลก”แล้วฉันก็เดินออกไปจากห้อง

“ที่จริงแล้ว ฉันหึงเธอแถมากด้วย”ยุนโฮมองตามยูมิจนประตูปิดลงแล้วนั่งลงอย่างหมดแรง

     วันต่อมา

  ระหว่างที่ดงบังชินกิกำลังจะออกจากบ้านและฉันก็จะไปอยู่กับโบอาอีกรอบ ฉันก็เลยจัดเตรียมของขวัญเซอร์ไพร์สให้กับยุนโฮ

“พี่ยุนโฮ”ฉันเรียกยุนโฮอย่างอ่อนหวานเท่าที่จะทำได้(จะอ้วกและ)

“อืม...หาอะไรนะ เมื่อกี่เธอเรียกฉันว่า”ยุนโฮทำหน้าตกใจเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก เหมือนกับฝนจะตกขึ้นไปบนฟ้า เอ้ย พอได้แล้ว ส่วนคนอื่นก็ตกใจไปด้วย

“ใช่ พี่  ยุน โฮ”ฉันเน้นคำให้ชัดๆ

“นี่ กินอะไรมารึเปล่าทำไมวันนี้เรียกฉันพี่ล่ะ คงจะไม่มาขออะไรนะ”ยุนโฮแตะหน้าผากฉัน ดูท่าทางไม่เหมือนเมื่อวานเลย เมื่อวานแทบจะไม่มองหน้าฉันแถม ทำท่าทางแปลกๆ ความลับเยอะจัง

“เปล่าซะหน่อย  ก็แค่จะเอานี่มาให้”ฉันยื่นมือถือให้ยุนโฮทันที

“ขอบใจ ทำอะไรกับมือถือฉันรึเปล่าเนี่ย”ยุนโฮถามพลางตรวจสอบความเรียกร้อยของมือถือ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย เก็บไว้อย่างดีเลย แต่.......”

“แต่อะไร เธอทำมันตกใช่ไหม”ยุนโฮชี้หน้าฉัน

“ไม่ใช่ซะหน่อย”แล้วฉันก็เดินไปหาแจจุง

“พี่แจจุงเมื่อวานพี่โทรหายุนโฮ เอ้ย! พี่ยุนโฮบ้างรึเปล่า”ฉันถามจบ แจจุงทำหน้างงๆ

“ไม่ได้โทร ฉันก็อยู่กับยุนโฮตลอด แล้วฉันจะโทรทำไมล่ะ”แจจุงตอบเล่นเอายุนโฮที่ฟังอยู่เกือบทำมือถือตกเลย (ก็เป็นคนโทรนี่หน่า)

“งั้นเหรอ เมื่อวานมือถือยุนโฮ เอ้ย! พี่ยุนโฮอยู่ที่ฉัน เห็นชื่อพี่โทรมาครั้งนึงแล้วก็ไม่พูด แล้วจากนั้นก็มียิงมา 10กว่าสาย พี่ไม่ได้โทรจริงเหรอ”ยูมิเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ยุนโฮเล่นเหงื่อตกขึ้นไปอีก แต่ก็ได้แต่เงียบ

“ฉันไม่ได้โทรน้า~”แล้วแจจุงก็คิ้วขมวดคิดอย่างหนัก

“อะไรกัน พี่ยุนโฮให้มือถือยูมิไว้เหรอ โธ่! ทำไมไม่บอกล่ะ ฉันจะได้โทรมาหา”ชางมินที่มาจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาร่วมวงคุยด้วย

“นายอ่ะ เอาเวลาตั้งใจทำงานดีกว่ามั้ง”ยูมิพูดกับชางมินอย่างสนิทสนม ทำให้ยุนโฮเจ็บจิ๊ดที่ใจทันที

“ถ้าเธอพูดอย่างงั้นฉันก็จะตั้งใจจ๊ะ”ชางมินทำตาหวานใส่ยูมิแถมกอดคออีกต่างหาก ยุนโฮยิ่งจิ๊ดไปทั้งตัว

“เออ...ฉันคิดออกแล้ว มีคนยืมมือถือฉันนี่”แจจุงพูดจบก็หันไปมองยุนโฮทันที

“ยุนโฮ เมื่อวานนายโทรหายูมิใช่รึเปล่า”แจจุงเดินไปหาแล้วถามยุนโฮทันที

“จะจะบ้าเหรอฉันจะโทรหาทำไมล่ะ”

“ก็พี่เป็นคนเดียวที่รู้ว่า ให้มือถือยูมิไว้จริงไหมล่ะ”ชางมินเดินเสนอหน้ามาทันที

“กะก็ใช่ แต่ว่า”ยุนโฮเดินเลี่ยงชางมินมาแล้วไปดึงมือถือในระเป๋าแจจุงมาแล้วก็กดๆๆ

“นี่เห็นไหม ไม่เห็นมีเบอร์โทรออกเป็นเบอร์ฉันเลย ดูสิดูสิ”ยุนโฮโชว์ให้ทุกคนได้เห็น

“แต่ก็ไม่แน่นายอาจจะลบไปแล้วก็ได้”จุนซูกระโดดเข้ามาในวง

“แล้วฉันจะโทรหายูมิทำไมเล่า”ยุนโฮหันหลบหน้าไปทางอื่น

“อืมจริงด้วย หรือว่า.....นาย”ยูชอนทำหน้าตกใจแล้วอ้าปากจะพูด แต่ยุนโฮรีบปิดปากไปก่อน

“ฉันว่าเรารีบไปเถอะ เดี๋ยวผู้จัดการจะมาตามเห็นยูมิเข้าแย่เลย”

“จริงด้วย”และแล้วเสียงโทรศัพท์ของพี่แจจุงก็ดังขึ้น พี่แจจุงรีบเอามือถือขึ้นมาดู

“ตายแล้ว โทรมาจริงๆด้วย เรารีบไปกันเถอะ” และแล้วพวกเราก็รับวิ่งออกจากห้องไปทันที ถึงว่าสิไม่ยอมพาฉันไปด้วย ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง สงสัยต้องทำใจซะแล้ว ฮือ~ฉันต้องอดไปแน่ๆเลยอ่ะ

   พอมาถึงบ้านพี่โบอาพวกดงบังก้รีบไปกันทันที ยังไม่ทันได้ลาเลย

“หวัดดีจ้า~”พี่โบอาวิ่งเอาน้ำมาให้ที่โต๊ะรับแขก

“หวัดดีค่ะ”

“เมื่อวานกลับไปเป็นไงบ้าง”

“อืม ก็ไม่มีอะไรนี่ พี่ถามทำไมเหรอ”ฉันหันไปมองหน้าโบอา

“นี่เธอไม่รู้อะไรจริงๆเหรอเนี่ย”

“รู้อะไรเหรอ”

“โธ่เอ้ย ฉันจะบอกให้ก็ได้”แล้วโบอาก็มากระซิบที่ข้างหู

“อะไรนะ นี่พี่พูดอะไรเนี่ย”ฉันฟังจบก็สะดุ้งตกใจขึ้นมา

“จริงๆนะ ก็ดูสิเมื่อวาน ฉันลองขอเธอมาอยู่ด้วย ก็ออกตัวมาปฏิเสธ แล้วตอนที่ฉันถามว่าเธอกับชางมิน

เป็นแฟนกันรึเปล่า ก็ออกมาปฏิเสธเหมือนกันแถมเสียงดุด้วย อย่างนี้ให้ฉันเข้าใจว่ายังไงล่ะ”

“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้หรอกเมื่อวานยังมาตะคอกใส่ฉันอยู่เลย แถมทะเลาะกันทุกวัน คงเป็นแบบนั้นยาก”ฉันส่ายหน้า

“นี่ รู้ไหมเค้าว่ายิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งรักกันไม่รู้รึไง”

“พอเถอะ วันนี้ไปทำอะไรดี ไปดูหนังกันไหม”

“อะไรกัน เรื่องยังไม่เคลียร์เลย”

“นะพี่ไปดูหนังเถอะ”ฉันทำเสียงออดอ้อน

“OKก็ได้ ไปก็ไป”พี่โบอาใจอ่อนแล้วก็ยอมเดินไปหยิบกุญแจรถ

“เย้ๆ ดีใจจัง”แล้วฉันก็เดินตามไป

      ที่ห้องประชุมใน SM Entertainment

ในระหว่างที่ดงบังชินกิกำลังเข้าประชุมอยู่นั้นก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น

“~ฉันคือยูโนว์ยุนโฮ~แห่งดงบังชินกิผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกฮ่าๆๆ~ ฉันคือยูโนว์ยุนโฮ......”

“เอ๊ะ!นี่มันเสียงอะไร”ผู้จัดการของดงบังชินกิถามขึ้นมา ส่วนยุนโฮก็ทำตัวตรงทันที เพราะเสียงนั้นมาจากโทรศัพท์ของยุนโฮนั่นเอง

“เออ.....คือว่าโทรศัพท์ผมเอง”ยุนโฮยกมือขึ้นไม่รู้จะทำหน้ายังไง

“อะไรนะของนายเองเหรอ คิดยังไงตั้งเสียงแบบนั้นน่ะ สงสัยจะต๊องขึ้นนะเนี่ย”ผู้จัดการพูด ส่วนคนอื่นต่างก็ตั้งสติควบคุมกการขำของตนเอง โดยเฉพาะมิกกี้ยูชอนที่เกือบจะตกเก้าอี้ แล้วเสียงนั้นก็หยุดไปแล้ว

“สงสัยยัยตัวแสบแน่ๆ ถึงว่าเรียกฉันแปลกๆตั้งแต่เช้า กลับไปเธอตายแน่”ยุนโฮบ่นพึมพำ

“เป็นไงล่ะ โดนยูมิเล่นงานซะแล้ว”แจจุงส่งเสียงกระซิบเบาๆมา ส่วนยุนโฮก็หันมาทำหน้าดุใส่

“เอาล่ะ หยุดขำได้แล้ว ประชุมต่อ”ผู้จัดการเรียกเตือนเข้าการประชุมต่อ

        หน้าโรงหนัง

“ฮ่าๆๆ”ฉันยืนขำอยูคนเดียวขณะรอ พี่โบอาไปซื้อป๊อปคอร์นกินในโรง

“นี่ขำอะไร”

“อ๋อ เปล่าค่ะไม่มีอะไร อ่ะนี่ค่ะ”ฉันส่งมือถือคืนให้พี่โบออา และแน่นอนฉันได้มอบของขวัญให้นายยุนโฮเรียบร้อยแล้ว ป่านนี้คงโกรธหัวเป็นฟืนเป็นไฟอยู่แน่เลย

“อืม แล้วนี่เธอโทรหาใครเหรอ”

“ก็ตอนแรกก็จะโทรนะ แต่ว่าไม่ดีกว่า”

“โทรหายุนโฮล่ะสิ”ฉันหยุดเดินอย่างกะทันหัน

“เปล่าซะหน่อย เออ งั้นเรารีบไปดูหนังกันเถอะ ได้เวลาแล้ว”ฉันรีบไปดึงพี่โบอาให้รีบเข้าไปในโรงหนัง

“อ่ะๆ นี่โทรหายุนโฮจริงด้วยใช่ไหม”

“กะก็โทรไปเล่นงานนิดหน่อย นี่ พี่รีบไปกันเถอะ”ฉันรีบดึงโบอาไปดูหนังทันที

        ถึงเวลาตอนเย็น

“นี่ ทำไมนายมารับฉันคนเดียวอ่ะ”ฉันถามชางมินเพราะวันนี้มีชางมินมารับฉันคนเดียว

“ก็ฉันบอกว่าเดี๋ยวฉันมาเธอเอง ก็เลยให้กลับไปก่อน แล้วฉันก็เลยมารับเธอไง”

“อืม”

แล้วเราก็เดินมาถึงห้อง

“หวัดดีค่ะ”ฉันส่งเสียงทักทุกคน

“หวัดดี ยูมิ”ทุกคนทักฉันตอบ มีแต่ยุนโฮที่เดินมาหาทำหน้าบึ้งสุดขีด

“นี่ ยายตัวแสบ เธอนี่แสบจริงๆเลย”ยุนโฮเดินมาหาฉัน

“พี่ยุนโฮมาว่าฉันเรื่องอะไรล่ะ”ฉันถามอย่างอ่อนหวานเหมือนเมื่อเช้า ทนหน่อยเดี๋ยวก็พูดปกติได้แล้ว

“ก็.....เออ....เรื่องอะไรนะ.....”ยุนโฮนึกเรื่องที่จะว่าฉันไม่ออก แล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา ส่วนฉันก็ยิ้มกลั้นขำไว้แล้วก็เดินมาที่หน้าห้องเตรียมเผ่น

“นี่ ชางมินยืมมือถือหน่อยดิ”ชางมินทำหน้างงๆแล้วก็ส่งมือถือให้

“จะทำอะไรน่ะ”

“เดี๋ยวก็รู้น่า คอยดูล่ะกัน”แล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตากดในมือถือทันที

และแล้วก็มีเสียงขึ้นมาทันที

“~ฉันคือยูโนว์ยุนโฮ~แห่งดงบังชินกิผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกฮ่าๆๆ~ ฉันคือยูโนว์ยุนโฮ......”นั่นก็คือมือถือของยุนโฮนั่นเอง พอยุนโฮได้ยินก็หันหลังควับกลับมาที่ฉันทันที ฉันเผ่นก่อนล่ะ

“ชางมินขอบใจนะ”ฉันรีบส่งมือถือให้ชางมินทั้งๆที่ยังๆไม่ๆได้วางสายแล้วรีบวิ่งเผ่นเข้าห้องไปก่อนที่จะโดนยุนโฮยำเละซะก่อน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยัยตัวแสบ”ยุนโฮรีบวิ่งมาหาฉัน

“เรื่องอะไรล่ะ ฉันก็โดนสิ”ฉันโผล่ออกมาตอบเล็กน้อย แล้วกลับเข้าไปในห้อง ฉันคิดถูกไหมเนี่ยที่เล่นแบบนี้ แล้วออกไปแล้วฉันจะเป็นไงบ้างเนี่ย ไม่น่าเล่นเลยToT

“โธ่เอ้ย!เร็วชะมัด”ยุนโฮวิ่งมาไม่ทันก็เอาแต่ขยี้หัว