ห้องเก็บนิยายเก่า

ลำดับตอนที่ #7 : ตอน7

Chapter 7

หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็มานั่งดูทีวีแก้อารมณ์เสียกับพี่ยูชอน

“555+”ฉันกำลังฮากับละครในทีวีแก้โมโห

“นี่ ยูมิ”

“อะไรเหรอ”

“ เออ ไม่มีไรหรอก”ยูชอนอยากจะถามเรื่องที่ไปอยู่ในห้อง 2 ต่อ 2 กับชางมินแต่ว่า ความกล้าดันหดหายไปหมด

“เป็นไรรึเปล่าเนี่ย เห็นแปลกๆตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้วเนี่ย”ฉันหันหน้ามาถามยูชอน

“ปะเปล่านี่ ไม่มีอะไร”ยูชอนหันหน้าหนีไปอีกทางนึง

“แน่ใจนะ”

“แน่สิ”ยูชอนตอบแต่หลบตา สงสัยต้องมีอะไรแน่ๆ ฉันจึงหันไปทำเป็นไม่สนใจ พอได้จังหวะฉันรีบล็อกคอเค้นความจริงทันที

“พี่ยูชอนบอกมาเดี๋ยวนี้นะ เกิดอะไรขึ้น”ยูชอนเอามือดึงแขนฉันที่ล็อกคออยู่

“ไม่มีอะไรซะหน่อย”

“ไม่เชื่อเหรอ จะบอกไม่บอก”

“บอกแล้วจ้า~”

“งั้นก็บอกมาสิ”

“เออ.....คือว่า....”ยูชอนพูดยังไม่ทันได้ความอะไร แจจุงก็เดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน

“ยูมิ เออ...วันนี้พวกเราต้องออกไปถ่ายรายการข้างนอกไม่มีใครดูแลเธอฉันก็เลย จะฝากเธอไว้กับโบอา วันนี้เค้าว่าง”

“โธ่!อะไรกัน ฉันขอไปด้วยไม่ได้เหรอ”ฉันปล่อยมือจากยูชอน แล้วเข้าไปหาแจจุง ยูชอนเลยรีบวิ่งเข้าห้องตัวเองไปก่อน

“เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะ วันนี้เธออยู่กับโบอาไปก่อน คราวหน้าฉันสัญญาจะพาไปแน่”แจจุงมองหน้าแล้วลูบหัวฉัน

“แน่นะ”

“อืม

“เย้ พี่สัญญาแล้วนะ งั้นฉันขอเคลียร์อย่างนึงก่อน อ้าว!พี่ยูชอนหายไปไหนแล้วอ่ะ”ฉันมาหายูชอนอีกทีแต่ก็หายไปแล้ว

“เมื่อกี้ฉันเห็นยูชอนย่องเข้าห้องไปแล้ว”แจจุงบอกพลางยิ้มแหยะๆ

“อะไรนะ”ฉันมองหน้าแจจุงอย่างงอนนิดๆ ดูสิถ้าพี่แจจุงไม่มาขัดจังหวะป่านนี้ฉันก็รู้เรื่องหมดแล้วอ่ะ >w<*

__________________________________________________________

และแล้วเวลาที่ฉันต้องจากกับพวกดงบังก็มาถึง เฮ้อ~ฉันอยากไปด้วยอ่ะ

ฉันเดินออกมาพร้อมกับดงบัง ฉันเดินเกาะชางมินมาตลอดทาง เพราะว่าอยากไปด้วย

“นี่ ยูมิทำไมต้องมาเกาะฉันด้วยล่ะเนี่ย”ชางมินเดินอย่างลำบาก ส่วนคนอื่นก็มองแปลกๆเหมือนตอนที่กินข้าว  ส่วนยุนโฮเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าเหมือนเดิม

“ก็ฉันอยากไปด้วยนี่น่า ชางมินฉันไปด้วยนะ”ฉันส่งสายตาอ้อนอย่างสุดๆ

“ฉันก็ไม่ได้ไม่อยากให้เธอไปหรอกนะ แต่ว่า พี่แจจุงบอกอย่างนั้นเองก็เลยช่วยไม่ได้”

“แต่ว่าฉันอยากไปด้วย”ฉันส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง แต่ชางมินกับมองหน้าแล้วดันหัวฉันไปที่อื่น

“เธอทำใจซะเถอะ”ชางมินพูด ฉันกระโดดออกจากชางมินแล้วไปเดินคนเดียวทันที

จนมาถึงห้องห้องหนึ่งที่คาดว่าเป็นห้องของโบอาที่บอกไว้

“ปิ๊งป่อง!”พี่แจจุงกดกริ่งที่หน้าห้อง

“ใครค่ะ อ้าว!มากันแล้วเหรอ แล้วใครล่ะที่ชื่อยูมิ”โบอาเจ้าของห้องเดินออกมาแล้วก็ถามหายูมิทันที

“ยูมิ ออกมานี่หน่อย”แจจุงเรียกยูมิให้ออกมา แต่ก็ไม่ออกมา

“เอ๊ะ!ยูมิหายไปไหนแล้ว”จุนซูถาม

“ ชางมิน ยูมิอยู่กับนายรึเปล่า”ยุนโฮถามอย่างตกใจ

“ไม่ได้อยู่ และท่าทางเมื่อกี้จะงอนฉันด้วย” ชางมินตอบหงอยๆ

“หรือว่าจะหนีไปแล้ว”ยูชอนพูด

“ไม่หรอกน่าจะหนีไปไหนไกลล่ะ พึ่งเห็นหน้ากันเมื่อกี้”แจจุงตอบอย่างมีเหตุผล ส่วนยุนโฮก็เห็นเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ ที่มุมทางแยกเลยวิ่งเข้าไปอย่างเงียบๆ

“เฮ้อ~ หวังว่าพวกนั้นจะหาเราไปเจอฉันนะ”ฉันถอนหายใจแล้วกำลังจะเดินไปต่อ

“นี่ เธอมาทำอะไรอยู่นี่”

“ถามได้กำลังจะ อ่ะ ยุนโฮ”ใช่ฉันน่ะสิ นึกว่าใคร

“เออ~~เอ๊ะนู้น UFO”ฉันรีบพูดให้ยุนโฮหลงกลแล้วก็รีบวิ่งหนีทันที

“คิดว่าฉันจะหลงกลติ๊งต๊องของเธอเหรอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ยุนโฮก็รีบวิ่งตามฉันมาติดๆ

“ฉันจะรอดไหมเนี่ย ฮือ~”ฉันก็วิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต ส่วนยุนโฮก็วิ่งไม่คลาดสายตา จนมาถึงห้องๆหนึ่งฉันรีบวิ่งเข้าไปซ้อนทันที

“เอ๊ะ!ยัยนั่นหายไปเร็วจริงๆเลย”เสียงยุนโฮดังมาจากข้างนอก สงสัยฉันจะรอดแล้ว เย้ๆ

“แฮ๊กๆ”ฉันหอบอย่างรุนแรง ในห้องนี้สงสัยจะเป็นห้องเก็บของ แถมยังมืดอีกด้วย น่ากลัวจัง ฉันถอยหลังไปเรื่อยๆเผื่อจะมีที่ว่างให้ฉันนั่งพัก เฮ้อ~เหนื่อยจัง

“คลุกๆ จี๊ดๆ  กริ๊ด~~~”ฉันกริ๊ด ลั่นทันทีเพราะมีบางอย่างตกใส่ฉัน และนั่นก็คือหนูจิ๊ด ศัตรูตัวฉกาจของฉันนี่เอง ฉันรีบเปิดประตูออกไปนอกห้องนั้น แล้ววิ่งอยู่กับที่เอามือปัดไปรอบตัว หนูพวกนั้นอยู่ไหนนะอย่ามาหลอกหลอนฉันเลย

“นี่ ยายตัวแสบ อะไรเข้าสิงรึไง”ยุนโฮที่ยืนอยู่หลังประตูตั้งนานแล้วเรียกฉัน ฉันยืนนิ่งแล้วหันไปมองหน้าอย่างตกใจ

“หวัดดียุนโฮ”ฉันโบกมือให้ยุนโฮ แล้ววิ่งหนีทันที

“หยุดนะ”ยุนโฮวิ่งตามฉันมือคว้ามือฉันได้พอดี

“โอ๊ะ!”ฉันเด้งมาอยู่ในอ้อมอกของยุนโฮทันที เราจ้องหน้ากันอย่างตกใจ

“เออ…….ฉันขอโทษ”ยุนโฮปล่อยฉัน แล้วหันไปมองที่อื่นแก้เขิน ส่วนฉันก็เขิล เหมือนกันแหละ แต่ฉันก็อยู่นิ่งอยู่อย่างนี้ได้ไงล่ะ ฉันอาศัยจังหวะที่ยุนโฮเผลอวิ่งหนีทันที

“อ่ะ จะหนีไปไหน”ยุนโฮตั้งสติได้จึงวิ่งตามฉันมาทันที  และตอนนี้ก็จะทันแล้วด้วย อ้าก~ [>o<]*

ยุนโฮจับฉันได้แล้วก็ล้มลงไป ส่วนฉันก็ล้มลงไปด้วย แรงอีกต่างหาก

“ยุนโฮ นายปล่อยฉันไปเถอะน่า”

“ไม่ เรื่องอะไรจะปล่อยเธอล่ะ” ฉันคลานต่อไปเหมือนทหารอยู่ในสนามรบ  และก็มีมือนึงจับขาฉันอยู่

“เปล่าฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่”ยุนโฮพยายามจะลุกขึ้น ฉันก็พยายามจะคลานต่อแต่ว่า

“สายไปแล้วล่ะ”ยุนโฮลุกยืนขึ้นมาได้

“ไม่นะ ฉันไม่ไป”ยุนโฮอุ้มฉันขึ้นบ่าแล้วเดินไปทันที สวนก็โวยวายชักอยู่บนบ่ายุนโฮ ปล่อยฉันนะ T-T                             

แล้วยุนโฮก็เดินไปจนถึงห้องโบอาทุกคนก็อยู่ที่หน้าห้องหันมามองกันเป็นสายตาเดียวกัน โดยมีฉันที่อยู่บนบ่าโวยวายตลอดเวลา

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไป”

“เงียบเดี๋ยวนี้นะ ฉันหนวกหู”ยุนโฮตะโกนเสียงดัง

“ยุนโฮ นี่นายไปลากถึงไหนเนี่ย”ยูชอนถาม

“อย่ารู้เลย”

“ยูมินี่เธอหนีไปถึงไหนเนี่ย”ชางมินถาม

“ไม่ต้องพูดเลย ฉันโกรธนายอยู่จำไม่ได้รึไง”

“แป่ว”ชางมินถึงกับคอตกทันที

ยุนโฮแบกฉันเดินเข้าไปในห้องแล้ววางที่โซฟา

“โอ๊ย~เบาๆสิ”

“ทำไม อึดนักไม่ใช่เหรอ”

“เชอะ”กอดอกหันหน้าไปทางอื่น ยุนโฮส่ายหน้า แล้วจับมือฉันแล้ววางอะไรบางอย่างในมือ

“เอ้านี่”นั่นก็คือโทรศัพท์นั่นเอง

“เอามาให้ฉันมทำมะ....”

“โทรศัพท์ฉันเอง เอาติดตัวไว้ รับอย่างเดียว ห้ามโทร ถ้าจะโทรให้โทรหาพวกฉันเงลาจำเป็นเท่านั้น เข้าใจไหม”ยุนโฮมองหน้าฉันอย่างจริงจัง สงสัยจะกลัวฉันโทรกระจายละมั้งเนี่ย

“ขอบใจ”ฉันรับโทรศัพท์มา โฮะๆมีของเล่นใหม่แล้ว

“อยู่ที่นี่ก็อย่าสร้างปัญหาล่ะ”

“Ok”

“ดีมาก ว่าง่ายอย่างนี้แรกก็ดี”ยุนโฮลุกขึ้นจะลูบหัวฉัน แต่ก็ชักมือกลับ

“โชคดีนะ”ฉันยิ้มส่งยุนโฮพร้อมกับโบกมือให้ ยุนโฮแปลกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป

“เฮ้ ยุนโฮ ยูมิยอมอยู่นี่แล้วเหรอ”แจจุงถาม

“อืม”ยุนโฮพยักหน้าในสมองก็คิดเรื่องยูมิอยู่

“แปลกมากเลย ตอนแรกท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆแต่นี่ยอมง่ายๆได้ไงก็ไม่รู้”จุนซูพูด

“อืม ก็จริงนะ หรือว่า ยุนโฮนายไปทำอะไรรึเปล่า”แจจุงถามยุนโฮที่หน้าเครียดอยู่

“เออ…..ขัดจังหวะนิดนึงนะ เสร็จธุระแล้วใช่ไหม งั้นฉันขอตัวนะ”โบอาเดินเข้าประตูแล้วโบกมือลา

“ฉันว่าเราไปขึ้นรถกันเถอะ”ยูชอนพลักทุกคนให้ไปขึ้นรถ

      ในห้องโบอา

ในระหว่างที่ฉันให้ความสนใจกับโทรศัพท์อยู่โบอาก็เดินเข้ามาทักฉัน

“ไงจ๊ะ ฉันโบอานะ”

“ค่ะจางยูมิค่ะ”

“อืม นี่โทรศัพท์เธอเหรอ”

“เปล่าค่ะ ของยุนโฮ”

“งั้นเหรอ เธอสนิทกับยุนโฮเหรอ”

“พี่ไม่น่าถามเลย เล่นหิ้วกันมาอย่างงั้นคงจะสนิทแหละ กัดกันทุกวัน”

“อ๋อเหรอ แล้วชุดนี้เธอใส่น่ารักดีนะ”โบอาถามถึงชุดที่ฉันใส่ คงจะดูไม่รู้หรอกมั้งว่าชุดนี่ไปตกละกำลำบากอะไรมาบ้าง ทั้งโดนหนูกระโดดใส่ ทั้งคลานที่พื้น โหดๆทั้งนั้น

“ขอบคุณค่ะ เออ ยุนโฮเคยพูดว่า ที่มายืมชุดของพี่เพราะว่า........”

“อะไรล่ะ”

“ท่าทางไซส์จะเหมือนกันเห็นแบนๆ”พอหมดคำพูดฉัน โบอายืนขึ้นทำตาขวาง แล้วดึงมือฉันแล้วไปเอากุญแจรถทันที

“เดี๋ยวๆพี่จะไปไหน”

“ตอนนี้ฉันโมโหมาก จะไปช๊อปปิ้งแก้โมโห หนอยแนะว่าฉันแบนงั้นเหรอ ฉันยอมไม่ได้”โบอารีบลากฉันออกจากห้องทันที (โกรธทีท่าทางตังค์หมดเลยนะนั่น)

    บนรถของดงบังชินกิ

“ยุนโฮนายยังไม่บอกฉันเลยว่านายไปทำอะไรยูมิ ถึงได้ยอมอยู่กับโบอา”แจจุงหันหน้าไปถามยุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อืม.....ก็”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะน่า แต่ที่ฉันอยากรู้ต้องเรื่องนี้ต่างหาก”ยูชอนพูดตัดบทแล้วหันหน้าไปทางชางมิน

“มองฉันทำไม มีอะไรงั้นเหรอ”ชางมินแปลกใจเลยถามตอบ

“คือว่า......ตอนเช้าที่อยู่ในห้องกับยูมิ....2ต่อ2.....พวกนายทำอะไรกันทำไมหัวยุ่ง เหงื่อออกซะขนาดนั้น”พอจบคำถามของยูชอนทุกคนในวงหันมาทันที ขนาดจุนซูที่ไม่อย่างยุ่งเกี่ยวยังเงียหูฟัง ส่วนยุนโฮก็แกล้งไม่สนใจแต่ที่จริง หูของเค้าดักฟังทุกตารางเมตร ชางมินทำหน้าอึ้งๆเพราะเห็นทุกคนหันมาฟังกันหมด แล้วก็ขำขึ้นมา

“555+”

“อะไรกัน ทำไมนายหัวเราะล่ะ”ยูชอนงงรวมทั้งทุกคนด้วย

“นี่ ต้องคิดอะไรลามกกันแน่ๆเลย ใช่ไหมเนี่ย”ชางมินยังขำไม่หยุด

“กะกะก็เปล่าซะหน่อย แต่ว่า.....ทำอะไรกันล่ะ”แจจุงพูดแทนยูชอนที่ทำหน้างงเต๊กไปเรียบร้อยแล้ว

“ก็....ที่ฉันยังไม่ออกไปกินข้าวก็เพราะฉันปวดหลังเรื่องที่แบกยูมิเมื่อวานนี้ ยูมิก็เลยมานวดให้ฉัน 555+ ขำจังเลย”ชางมินก็ยังหัวเราะต่อไป ส่วนคนอื่นก็กลับไปนั่งตามปกติทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อย ยุนโฮที่แกล้งทำไม่รู้เรื่องก็นั่งสำนึกผิดอยู่

“ฉันไม่น่าไปตะโกนว่าตอนนั้นเลย....”

“ฮะ นายพูดว่าอะไรน่ะยุนโฮ”แจจุงหันไปถามเพราะได้ยินยุนโฮพึมพำอะไรบางอย่าง

“ปะๆเปล่าฉันแค่ว่า วันนี้หนาวจังเลย”ยุนโฮกอดอกแสดงแอ๊กติ้งว่าหนาวเต็มที่ จะทำยังไงถึงจะขอโทษยัยนั่นดีนะ

        ณ.ห้างแห่งหนึ่ง

“นี่ ยูมิเลือกเอาเลย กี่ชุดก็ได้ฉันจ่ายให้”โบอาลากฉันมาในร้านขายเสื้อผ้า เพื่อซื้อเสื้อผ้าจะได้ไม่ต้องมายืมอีก

“จะดีเหรอค่ะ นั่นตังค์พี่นะไม่เสียดายเหรอไม่ใส่เอง”

“ไม่หรอก ฉันอยากได้คนมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนอย่างนี้มานานแล้ว ถือว่าเป็นของขวัญก็แล้วกัน”

“งั้นฉันขอ สักชุดเดียวแล้วกันนะค่ะ”

“ไม่ได้  8  ชุดขึ้นไปเท่านั้น เข้าใจไหม”

“แต่ว่านั่นมันเงินพี่นะ”

“ไม่เป็นหรอกน่า  เดี๋ยวฉันจะไปไถ่เงินจากยุนโฮที่หลัง ข้อหาว่าฉันแบน OKไหมจ๊ะ”โบอากระซิบฉัน

“ก็OKค่ะ”ไม่น่าเชื่อพี่โบอาแสบได้เรื่องเหมือนกันนะเนี่ย แล้วฉันเดินเข้าออกร้านหลายร้าน แล้วก็ได้มาหลายชุดแถมเป็นสไตล์ที่ฉันพึ่งโปรดปรานมาไม่นานนี้เอง

         สตูดิโอแห่งหนึ่ง

ระหว่างที่ดงบังชินกิกำลังรอออกรายการอยู่นั้น ก็เป็นเวลาว่างของแต่ละคน ยุนโฮหัวหน้าวงก็มานั่ง อยู่คนเดียวแล้วคิดเรื่องยูมิต่อ

“ฉันจะทำยังไงดีนะเนี่ย ฉันไม่น่าทำอย่างนั้นเลย”ยุนโฮบ่นพึมพำกับตัวเองพลางกุมขมับ

“เดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ”แจจุงบอกทีมงานแล้วกำลังเดินผ่านยุนโฮไปห้องน้ำ

“เดี๋ยวแจจุง!”ยุนโฮดึงแจจุงไว้

“มีอะไร”

“ฉัน.....ขอยืมมือถือหน่อยดิ”

“แล้วของนายล่ะ”

“เออน่า......ขอยืมก่อน”แจจุงหยิบมือถือส่งให้ยุนโฮ

“อย่าให้แบตหมดล่ะ ฉันจะต้องโทรหาคนอื่นด้วย”

“ฉันไม่เล่นคุยจนแบตหมดเหมือนนายหรอกน่ะ”ยุนโฮพูดจบแจจุงมองหน้าส่งสายตาพิฆาตเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำ

“เฮ้อ~ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจจะโทรจนได้”ยุนโฮกดเบอร์จะโทรหาตัวเอง

“หรือว่าฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีล่ะ อืม....แต่ว่าฉันก็ผิดเหมือนกันนะ”ยุนโฮกดโทรอย่างเกร็งๆ

“( ตู้ดๆๆ หวัดดีค่ะ  เอ๊ะ! หวัดดี~ทำไมไม่พูดล่ะ นี่พี่แจจุงรึเปล่า)”ยุนโฮมัวแต่นิ่งอยู่สักพักแล้วก็ตัดใจกดตัดสายไป

“โอ๊ย~ ฉันทำอะไรไปเนี่ย ปัญญาอ่อนชะมัดเลย”ยุนโฮจะวางโทรศัพท์ บนโต๊ะแต่ก็หยิบขึ้นมาโทรหาอีกครั้ง และก็ตัดสายไปอีกครั้งแล้วก็เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ สงสัยจะบ้าจริงๆซะแล้ว

“ดงบังชินกิเตรียมเข้ารายการได้”ทีมงานเรียกแล้ว แจจุงก็วิ่งเข้ามาพอดี

“แฮกๆยังทันใช่ไหมเนี่ย ยุนโฮ มือถือฉันล่ะ”แจจุงมองไปที่ยุนโฮ ทำยุนโฮสะดุ้งเล็กน้อย

“อ๋อๆอืม..........ดีนะเนี่ยที่นายมาทันไม่งั้นแย่เลย”ยุนโฮทำเหมือนมีลับลมคมในพูดถ่วงเวลาแจจุง

“มือถือฉัน”แจจุงถามอีกครั้ง

“อืม...อยู่ไหนนะ อ่ะ...อยู่นี่เอง”ยุนโฮทำเหมือนเล่นมายากล แล้วเอามือถือของแจจุงโผล่ขึ้นมา

“นายนี้ นานๆไปยิ่งต๊องขึ้นนะเนี่ย”แจจุงรับมือถือมาแล้วก็รีบเข้ารายการกันทันที

        ด้านยูมิ

หลังจากฉันกับพี่โบอามาซื้อเสื้อผ้าจนขาลาก ก็มานั่งพักที่ร้านคาเฟ่เล็กๆ และก็กำลังวุ่นๆกับมือถือของยุนโฮที่มีคนโทรเข้าหลายสายติดกัน

“อะไรกันเนี่ย ใช่พี่แจจุงโทรมาใช่ไหมเนี่ย เล่นอะไรก็ไม่รู้ โทรมาก็ไม่พูด แถมยังมียิงมาอีก 5 สาย เป็นอะไรของเค้าเนี่ย”ฉันบ่นอย่างโมโห

“สงสัยคงโทรผิดมั้ง”

“ผิดอะไรล่ะโทรมาติดกัน 5-6รอบอย่างนี้คงไม่ใช่หรอก”ฉันซดน้ำบนโต๊ะแก้โมโห

“ก็จริงสินะ อืมใช่  ฉันอย่างเธอมาตั้งนานแล้ว ทำไม่เธอมาอยู่กับพวกนี้ได้ไง เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”แล้วฉันก็นั่งเล่าให้ฟังจนหมดเปลือกในเรื่องที่ฉันเจอมา และที่สำคัญมันรันทดสุดๆ

“โห ขนาดนั้นเชียว”

“อืมๆ ใช่”

“แต่ฉันไม่น่าเชื่อเลย ว่ายุนโฮจะทำกับเธออย่างนั้น”

“แต่หมอนั่นกวนประสาทฉันตลอดเลย เมื่อเช้านะยังมาว่าฉันกลางโต๊ะกินข้าว แล้วยังมาให้มือถือฉันมาอีก แปลกจริงไหมล่ะ”

“หรือว่ายุนโฮชอบเธอเข้าให้แล้ว”โบอาก้มหน้าเข้ามาพูดเสียงเบาๆ

“จะบ้าเหรอ แกล้งกันซะขนาดนั้นมันจะชอบกันยังไงล่ะ เออจริงด้วย....งั้นฉันให้ของขวัญนายยุนโฮหน่อยล่ะกัน”