ห้องเก็บนิยายเก่า

ลำดับตอนที่ #6 : ตอน6

Chapter 6

       ห้องยุนโฮ (ยูมิ ชั่วคราว)

“ก๊อกๆๆๆๆ”เสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงแถมรัวด้วย

“อะไรเนี่ย คนจะนอนนะ มาเคาะอยู่ได้”ฉันลุกจากเตียงอย่างงัวเงีย

“ใครอ่ะ”ฉันเปิดประตูออกมาก็เห็นยุนโฮ เจ้าของห้องมานั่นเอง

“นี่ กว่าจะมาเปิดได้ ไปอยู่ไหมมาฮะ”

“ทำไม นายจะมาทวงห้องคืนรึไง”

“เปล่าซะหน่อย”

“แล้วมาเคาะประตูเล่นรึไง”

“เฮ้อ~ อ่ะนี่”ยุนโฮส่งนมแก้วนึงมาให้ฉัน

“ทำไม”

“รีบกินเร็วๆเถอะ”ฉันรีบกระดกนมแก้วนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วส่งให้ยุนโฮ

“เออ หมดแล้วก็ไปนอนซะ”ยุนโฮรับแล้วก็หันไปทันที

“เออ เรื่องวันนี้ฉันขอ....”

“คร่อก~”ยูมิพิงกับขอบประตูแล้วยืนหลับซะงั้น

“โธ่เอ้ย ยัยตัวแสบ สร้างภาระให้ฉันอีกแล้ว”ยุนโฮวางแก้วที่โต๊ะรีบเดินมาหายูมิทันที

“เฮ้อ~ ทำอะไรให้มันสมกับเป็นผู้หญิงหน่อยได้ไหมเนี่ย”ยุนโฮอุ้มยูมิขึ้นมา แต่ว่าหัวดันไปโดนตู้แล้วท่าทางจะแรงซะด้วย

“โป๊ก! ฮื้ม~”ยูมิร้องเบาๆ ยุนโฮทำหน้าตกใจ กลัวว่าจะตื่นมาอาละวาด

“ยัยตัวแสบ ฉันขอโทษนะ”ยุนโฮก้มตัวกระซิบข้างหูยูมิ แล้วพายูมิไปนอนบนเตียง

“เฮ้อ~ ภาระฉันเสร็จสักที รู้ไหมยัยตัวแสบ พอเธอเข้ามาทำให้ฉันวุ่นวายมากเลย”ยุนโฮมองหน้ายูมิแล้วเดินออกนอกห้องไป แล้วก็ยิ้มเล็กๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

แจจุงเข้ามาปลุกยูมิในห้องก็เห็นยูมินอนหลับอย่างสบาย

“ยูมิ ตื่นเถอะ ยูมิ นี่เช้าแล้วนะ”แจจุงปลุกยูมิ

“แม่~อ่ะหนูขอนอนอีกแป๊ปนึงนะ”ยูมิพูดอย่างงัวเงียขึ้นมาแจจุงไม่รู้ว่าพูดอะไรก็เลยปลุกต่อ

“ยูมิ ยูมิ ตื่นได้แล้ว”

“บอกว่าขอนอนอีกหน่อยไม่ได้ยินรึไง!”ยูมิตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นมาทำหน้ายุ่งๆ แจจุงตกใจจนถอยหลังแทบไม่ทัน

“ยูมิ เธอเป็นอะไรรึเปล่า”แจจุงถามพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้ทีละนิดทีละนิด

“ฮื้อ~อ้าวพี่แจจุงเหรอ ฉันขอโทษทีเมื่อกี้ฉันตะโกนเสียงดังไปหน่อย”ยูมิขยี้ตา

“อืม แต่ว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรอ่ะ ฉันฟังรู้เรื่องเลย”ด้วยความโล่งใจแจจุงเดินเข้ามาอย่างปกติ

“เมื่อกี้ อย่ารู้เลย ฉันก็จำไม่ได้เหมือนกันแหะ”ฉันเกาหัวเบาๆเล็กน้อย

“อืม นี่ตื่นได้แล้ว อาบน้ำแล้วออกไปกินข้าว และก็นี่แปรงสีฟันของเธอ”พี่แจจุงส่งแปรงให้ฉัน

“อ้า~นี่มันสีฟ้าสีโปรดของฉันนี่  พี่รู้ได้ไงน่ะ”

“ฉันไม่ได้ซื้อ ยุนโอมันซื้อต่างหาก ฉันไปแล้วนะ”แล้วแจจุงก็เดินออกจากห้องไป

“แล้วทำไมตานั่นถึงออกไปซื้อให้ฉันด้วยล่ะ”ฉันพูดพลางเดินไปหยิบของ

“ทำไมมันรู้สึกเจ็บหัวยังไงไม่รู้ เหมือนกระแทกอะไรบางอย่าง”ฉันลูบหัวตัวเองเบาๆ แต่ว่าเอ๊ะรู้สึกแปลกๆอย่างนึงแฮะ แล้วฉันก็มองมาที่ขาของตัวเอง

“เอ๊ะ!นี่ฉัน ขาหายแล้วนี่หน่า เย้”ฉันกระโดดด้วยความดีใจ

“สงสัยต้องเพราะ พี่จุนซูแน่ๆเลย ต้องไปขอบคุณหน่อยแล้ว”ฉันพูดจบก็ทำธุระส่วนตัวแล้วออกไปนอกห้องทันที

    นอกห้องจำเป็น(ของยูมิ)

พอฉันออกมานอกห้องก็เห็น ยุนโฮกำลังดูหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา ก็นึกถึงเรื่องแปรงสีฟัน จะถามดีไหมน้า~ช่างมันเถอะ

“นี่ ยุนโฮ เห็นพี่จุนซูป่ะ”ฉันวิ่งเข้าไปถาม

“ยังไม่ออกมาเลยยูชอนไปตามแล้ว มีอะไร”

“ก็นายดูนี่สิ ขาฉันหายแล้ว”

“อืม”ฉันวิ่งอยู่กับที่ให้ตานั่นดู แต่ตานั่นก็หันไปดูหนังสือพิมพ์ต่อ อะไรกันน่าจะดีใจกับฉันด้วยสิ เชอะ

“นี่ นายอ่านหนังสือกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย”ฉันลงไปนั่งข้างหมอนั่น

“ฉันอ่านเป็นอยู่แล้ว แล้วเธอล่ะ อ่านเกาหลีออกรึเปล่า”

“อ่านออกสิ ไม่งั้นฉันจะเรียนเพื่ออะไรล่ะ”ฉันมองหน้าตานั่น อย่างเจ็บใจหาว่าฉันอ่านหนังสือไม่เป็น เชอะ

“ฉันไม่เชื่อ งั้นเธอก็ลองอ่านสิ”

“เอาสิ ตรงไหนว่ามา”ฉันเข้ามาจับหนังสือพิมพ์ทันที

“ตรงไหนก็ได้  อ่านให้ได้ละกัน”ฉันหันไปสบตาตานั่นด้วยความโมโหเล็กน้อยแล้วหันมาอ่าน ตัวอักษรบนหนังสือพิมพ์

“นักธูรกิจชื่อดังคิมจีซกออกมาแสดงความมั่นใจว่าเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ในปีนี้ไม่เป็นปัญหาต่อการลงทุนของเค้าแน่นอน เป็นไงล่ะ ตกใจละสิ ฉันบอกแล้วว่าฉันอ่านได้”

“อืมๆOKใช้ได้”ยุนโฮพยักหน้า

“แต่ว่า คิมจีซก นี่คือใครเหรอ”

“โห ดีนะที่เธอไม่ใช่คนเกาหลี”

“ทำไมล่ะ”

“ก็คนเกาหลีรู้จักเค้าทุกคนน่ะแหละ”

“จริงเหรอ ใหญ่โตขนาดนั้นเชียว”

“ใช่ คิมจีซกนี่นะ เป็นนักธุรกิจชื่อดังที่ร่ำรวยมาก ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้เค้าก็เคยลำบากถึงขนาดไม่มีข้าวกินมาแล้ว”

“โอ้โห!”ฉันร้องด้วยความตื่นเต้น

“แล้วก็มีธุรกิจโรงแรมมากมายในเกาหลีกว่า 10กว่าที่แถมมีชื่อเสียงทั้งนั้น แล้วก็มีโรงแรมที่ต่างประเทศทั้งโลกรวมกว่า 30 ที่”

“หือ”ฉันตาโตด้วยความตกใจ

“แล้วที่สำคัญ เป็นผู้ที่ถือหุ้นรายใหญ่ของค่ายเราอีกด้วย” ยุนโอพูดจบถึงกับหอบแฮ๊กเลยทีเดียว

“ดีจังเนอะ รวยขนาดนั้น ถ้าฉันป็นลูกสาวเค้านะป่านนี้ฉันก็ได้ไปเที่ยวทั่วโลกแล้วล่ะมั้ง”ฉันนึกภาพ เพ้อฝันอยู่คนเดียว  ยุนโฮตบหัวฉันเบาๆให้ฉันออกจากภวังค์

“นี่ น้อยๆหน่อย อย่างเธอคงยาก”

“ก็ใช่สินะ เออ  ตรงเมื่อกี้นายแตะหัวฉันอ่ะ เมื่อเข้าฉันปวดมากเลย เป็นอะไรรึเปล่านะ”ฉันลูบหัวตรงที่ปวดอยู่ ส่วนยุนโฮก็นั่งหันหน้าไปขำทางอื่น

“นี่ นายเป็นไรฮะ หรือว่านายรู้”

“เปล่าซะหน่อย ฉันไปรู้เรื่องเธอได้ไงล่ะ ขนาดเธอยังไม่รู้เลย”ยุนโฮหันหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้

“เออก็จริง สงสัยฉันจะนอนตกเตียงล่ะมั้ง”ฉันพึมพำต่อไป

“หาว~~หวัดดีทุกคน”จุนซูเดินหาวหวอดๆออกมาจากห้อง

“พี่จุนซู”ฉันเรียกเสียงดังแล้วรีบวิ่งกระโดดกอดคอทันที

“นี่ เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”จุนซูทำหน้างง ที่ยูมิอยู่ดีๆก็วิ่งไปกระโดดกอดคอ

“พี่จุนซูขอบคูณมากนะ เพราะพี่แท้ๆเลยขาฉันหายแล้ว”

“ฉันทำอะไร อ๋อที่นวดให้เมื่อคืนอ่ะนะ”

“ใช่แล้ว เออแล้วเดี๋ยวตามสัญญาฉันจะเตะบอลเป็นเพื่อนพี่นะ”จุนซูทำตาโต

“จริงด้วยขาเธอหายแล้ว ฉันจะมีเพื่อนเตะบอลแล้ว”จุนซูอุ้มฉันขึ้นด้วยความดีใจแล้วท่าทางจะหายง่วงแล้วด้วย

“พี่จุนซูดีใจมากเกินไปเปล่า”

“โทษที เออ แล้วอย่าลืมล่ะ ถ้าฉันจะไปเตะเมื่อไหร่ก็ต้องพร้อมนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว”ฉันยิ้มให้กับจุนซู

“ทุกคนมากินข้าวได้แล้ว”แจจุงเรียกทุกคนให้มากินข้าว

“แต่ทำไม ชางมินยังไม่ออกมาอีกล่ะ ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ”ยูชอนถาม

“อืมใช่เห็นเข้าไปในห้องอีกรอบ งั้นฉันจะไปตามนะ”แจจุงถอดผ้ากันเปื้อนแล้วจะไปตาม ฉันรีบวิ่งมาห้ามทันที

“เดี๋ยวพี่แจจุง เดี๋ยวฉันไปตามเอง พี่อย่าให้ใครมาข้าวของฉันอีกนะ”ฉันวิ่งไปที่ห้องของชางมินทันที

             ห้องของชางมิน

“ชางมิน กินข้าวได้แล้ว”ฉันชะโงกหัวเข้าไปในห้อง เห็นชางมินนอนคว้ำอยู่บนเตียง  ฉันก็เลยย่องเข้าไปหาทันที

“นี่ชางมินกินข้าวได้แล้ว”ฉันยืนหน้าไปหาชางมิน แต่ว่าเหมือนจะหลับเลยแหะ

“นี่ ชางมิน ได้เวลากินข้าวแล้วน้า~เดี๋ยวข้าวหมดฉันไม่รู้ด้วยนะ”

“___”

“ชางมินงั้นฉันกินของฉันนายนะ”

“___”เป็นอะไรของเค้านะ ทำไมเงียบไปล่ะ

“นี่ ชางมิน”ฉันจิ้มไปที่ตัวเค้า

“โอ็ย!”ชางมินร้องขึ้นมา ทำให้ฉันตกใจกระโดดถอยหลังไปก้าวนึง

“นายเป็นไรไปป่าว”

“อ้าว ยูมิเหรอ”

“อืม ไปกินข้าวเถอะ”

“อืม กินกันไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป”ชางมินลุกขึ้นมานั่งช้าๆ

“นี่ นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเมื่อกี้นายต้องร้อง โอ๊ย! ด้วยล่ะ”

“ก็...ไม่มีอะไรนี่”ชางมินหันมองไปทางอื่น

“นี่ชางมิน นายโกหกฉันไม่ได้หรอก”ฉันดันหน้าชางมินให้มองฉัน

“ก็ได้ๆ ก็เรื่องเมื่อวานนี้เธอ...”

“เรื่องที่ฉันกลับมากับยุนโฮน่ะเหรอ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากมากับนายนั่นซะหน่อยนะๆหายโกรธนะ”ฉันรีบชิงพูดมาก่อน

“ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย ฉันอุตส่าห์ลืมไปแล้วนะ”ชางมินกอดอกทำหน้างอน

“เถอะน่า แต่ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ล่ะ”

“ก็เมื่อวานฉันแบกเธอเกือบทั้งวัน มันก็เลย….”ชางมินลูบหลังเป็นคำตอบ

“นายปวดหลังมากเหรอ”

“ก็ใช่สิ ก็เมื่อวานฉันแบกเธอตลอด”

“แล้วนายทำไมไม่บอกฉันล่ะ”

“ก็ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่แบกเธอต่อ พี่แจจุงจะไม่ให้ฉันกินข้าวเช้าน่ะสิ”

“โธ่เอ้ย! ถ้าฉันไม่พูดใครจะรู้ฮะ”

“เออเนอะ แล้วนี่ขาเธอหายแล้วเหรอ”

“อืมใช่ พี่จุนซูนวดให้น่ะ”ฉันตอบชางมิน อ่ะ!นวด

“ชางมิน นายพอจะเสียเวลากินข้าวสัก 10 นาทีได้ป่ะ”ฉันถามชางมิน

“อืม...ได้สิ มีไรเหรอ”

“งั้นนายนอนคว้ำเหมือนเมื่อกี้ซิ”ฉันบอกชางมิน ชางมินทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะนอนคว้ำไป ฉันสลัดหัวเตรียมที่จะมัดผม ดูสิขนาดไม่อยู่บ้านนวดให้พ่อ ฉันก็ต้องมานวดที่นี่อีก เฮ้อ~

“ธะๆเธอจะทำอะไรน่ะ”ชางมินถามทำหน้าเหว่อๆ

“อะไร ฉันจะนวดให้นายไง นายคิดว่าไรล่ะ”ฉันตอบพลางมัดผม

“ปะเปล่าๆ”ชางมินถอนหายใจ

“นายต้องคิดอะไรลามกแน่ๆเลย”ฉันพูดจบก็เริ่มลงมือนวดทันที ส่วนชางมินก็เหมือนมีอะไรมาจุกที่หน้าอก

           นอกห้อง(โต๊ะกินข้าว)

“นี่ทำไมยังไม่ออกมาอีกนะ 2 คนนั้นน่ะ”แจจุงถามด้วยความสงสัย

“ใช่ นี่ก็นานแล้วด้วยไม่ใช่ว่าเข้าไปหลับทั้ง 2 คนล่ะ”จุนซูพูดพร้อมกับเอื้อมไปคีบกับข้าวที่อยู่ข้างหน้า ส่วนยุนโฮก็ทำหน้าไม่พอใจ และไม่วางสายตาจากประตูห้องชางมิน

“อ่ะ นั่นออกมาแล้ว”แจจุงพูด ชางมินกับยูมิออกมาจากห้อง ทั้งๆสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่

“แต่ว่า 2 คนนั้นไปทำอะไรมารึเปล่า ดูสิ ยูมิเหงื่อตก แถมก็ถลกแขนเสื้อขึ้น เสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อยอีกต่างหาก หัวก็ดูยุ่งๆ ชางมินก็เหมือนกัน หัวยุ่งพอกันเลย หรือว่า 2 คนนั้น อุ๊บส์”ยูชอนพูดไม่ทันจบจุนซูก็รีบเอาผักยัดปากทันที

“นี่ ยูชอนนายพูดอะไรฮะ ฉันไม่ชอบนะ”

“นี่ ฉันยังไม่พูดอะไรเลย นายคิดว่าฉันจะพูดอะไรล่ะ หรือว่านายคิดไปแล้ว”ยูชอนพูดพลางเคี้ยวผักที่จุนซูยัดใส่ปาก

“นายจะบ้ารึไงฉันไม่ได้คิดสักหน่อย”จุนซูรีบพูดแล้วกระดกน้ำตาม  แจจุงก็นั่งมองอ้าปากค้าง ส่วนยุนโฮเมื่อเห็นภาพ เส้นเลือดแดงขึ้นหน้าทันที พร้อมกับกินเอากินเอาแก้โมโห

ยูมิก็ถูกชางมินสะกิดให้แต่งตัวให้เรียบร้อย ก็เลยเอาแขนเสื้อที่ถกลง ทำผมให้เรียบร้อยหน้าห้อง แล้วเดินมาที่โต๊ะ

“นี่ กินแล้วเหลือให้พวกเราบ้างรึเปล่าเนี่ย”ยูมิถามพลางนั่งลงข้างๆชางมินที่มาพร้อมกัน ทำให้แจจุงที่อ้าปากค้างรีบหุบปากแล้วเดินไปเอาข้าวของทั้ง 2 คนมาให้

ส่วนยูมิพอนั่งลงแล้ว ก็แปลกใจที่เห็นคนอื่นมองตัวเองกับชางมินแปลกๆ

“นี่ พี่เป็นอะไรรึเปล่า”ฉันถามทุกคนบนโต๊ะอาหาร

“ปะเปล่าๆ”ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ส่วนยุนโฮก็นั่งตักข้าวกินไม่เว้นช่วงหายใจ

“นี่ ยุนโฮกินช้าๆก็ได้ มีใครแย่งนายกินรึไง”

“เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ”ยุนโฮพูดตะคอกขณะที่ข้าวอยู่เต็มปาก

“นี่ ฉันถามดีๆนะเนี่ย ทำไมต้องมาตะคอกใส่ฉันด้วยล่ะ”ฉันพูดขึ้นมาเสียงดัง

“ทำไมล่ะ เธออยากทำตัวเองให้โดนตะคอกทำไมล่ะ”ยุนโฮลุกขึ้นพร้อมกับพูดเสียงที่น่าจะดังกว่า

“ฉันทำอะไรล่ะ ยังไม่ทำอะไรเลย นายน่ะแหละมาตะคอกใส่ฉันก่อน นายมันไม่มีเหตุผล”

“ฉันมีเหตุผลต่างหาก เธอน่ะแหละ...”

“นี่ พอกันได้แล้ว อย่าทำให้เสียบรรยากาศกินข้าวสิ”แจจุงเดินมาห้ามระหว่างกึ่งกลาง

ฉันก็นั่งลงพร้อมกับยุนโฮอย่างไม่พอใจ ทำไมอยู่ดีๆต้องมาตะคอกใส่ฉันด้วยก็ไม่รู้ ฉันก็ไม่ทำอะไรผิดนี่

อีตาบ้านายมันบ้าไปแล้ว~~~