ห้องเก็บนิยายเก่า

ลำดับตอนที่ #5 : ตอน5

                            Chapter 5

“ไม่รู้แหละฉันจะแบกยัยนั่นไปเอง นี่ ยัยตัวแสบ เฮ้ยหายไปไหนแล้ว”ยุนโฮพูดจบก็มองไปที่ยูมิแต่ว่า ยูมิหายไปแล้ว

“ยูมิ เธออยู่ไหนน่ะ”ชางมิน

“หนูคนนั้นเมื่อกี้ เดินออกไปนอกร้านแล้ว”คุณป้าเจ้าของร้านส่งเสียงบอก

“ขอบคุณครับ คุณป้า” ชางมินหันไปขอบคุณคุณป้าเจ้าของร้าน แต่ว่ายุนโฮวิ่งออกไปนอกร้านเรียบร้อย

       ด้านยูมิ

“อีตาบ้า 2 คนนั้นจะทะเลาะกันทำไมก็ไม่รู้ ฉันก็เลยต้องมาลำบากอยู่อย่างนี้ เฮ้อ~ นึกว่าจะไม่โชคร้ายแล้วนะเนี่ย”

“นี่ เธอบ่นอะไรน่ะ”ฉันหันไปตามเสียงทันที เสียงของนายยุนโฮนั่นเองยืนกระหืดกระหอบสงสัยจะพึ่งวิ่งมา

“เปล่านี่  นายมาทำอะไร”

“จะกลับห้องน่ะสิ แล้วนี่กี่ปีเนี่ย กว่าเธอจะถึง”

“ไม่รู้ อย่างน้อยก็ดีกว่าฟังคนทะเลาะกันแล้วกัน”

“นี่ ถ้าลำบากนัก ให้ฉันช่วยป่ะ”ยุนโฮเดินเข้ามาใกล้ฉัน

“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวจะเสียเวลาของนาย”ฉันรีบเดินต่ออย่างลำบาก ยุนโฮรีบวิ่งมีขวางหน้าฉัน แล้วนั่งลงให้ฉันขึ้นมาขี่หลัง

“นี่ รีบขึ้นมา”

“อะไรของนาย”ฉันมองยุนโฮและงงที่เค้าทำกับฉัน

“ขึ้นมาเถอะน่า ไม่งั้นฉันเปลี่ยนใจนะ”

“เรื่องของนาย”ฉันเดินกระเพลกผ่านไป”

“นี่ฉันอุตส่าห์จะช่วยเธอนะ”

“ขอบใจ แต่ฉันไม่รับความช่วยเหลือของนายหรอก”ฉันตะโกนตอบ

“นี่ จางยูมิ”

“อะไร”พอฉันหันไป ก็เห็นยุนโฮรีบวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วแล้วแบกฉันขึ้นหลังทันที

“อ้าก~ยุนโฮนายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”ฉันชักอยู่บนหลังยุนโฮ

“ก็เธอไม่ยอมขึ้นหลังฉันดีๆ มันก็ต้องเล่นอย่างนี้แหละ”แล้วยุนโฮก็รีบเดินไปทันที

“ฮือ~ใครก็ได้ช่วยฉันที”

“ใครจะมาช่วยเธอล่ะ”

“ไม่รู้ล่ะใครก็ได้”

“เงียบได้ไหมเนี่ย ไม่อายเค้ารึไง”

“แล้วทีนายทะเลาะกับชางมินในร้านล่ะนายไม่อายเค้ารึไงฮะ”

“ก็มันเป็นคนละเรื่องกันนี่”

“อะไรกัน.........”แล้วเราก็กัดกันมาตลอดทาง

ส่วนชางมินที่วิ่งมาที่หลังเห็นยูมิไปกับยุนโฮก็หยุดวิ่ง

“อะไรกัน  พี่ยุนโฮ ทำอย่างนี้ได้ยังไง ขี้โกงกันนี่หน่า”

แล้วชางมินก็เดินเหงาๆอยู่คนเดียวกลับห้อง (น่าสงสารอ่ะ)  

        ในห้องของดงบัง

“เฮ้อ~ 2 คนนั้นจะเป็นไงบ้างนะ”แจจุงถอนหายใจอย่างเสียงดัง

“ไปไม่รอดหรอกมั้ง”เห็นตะโกนน่าเจ็บใจซะขนาดนั้นคงคืนดีกันไม่ได้ง่ายๆหรอก”ยูชอนเดินทางนั่งที่โซฟากับจุนซู

“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้น น่ากลัวมากเลย ฉันอุตส่าห์รีบวิ่งจะไปหากระดาษปากกามาเซ็นลายเซ็นให้ แต่ดันบอกว่า ฉันไม่ใช่แฟนคลับนายนะ ถึงจะอยากได้ลายเซ็นของนาย ถ้าอยากให้ไปให้เพื่อนฉันนู้น ดูสิ รู้ไหมว่าฉันเสียใจนะ”จุนซูทำหน้าเศร้า

“อย่าคิดมากน่า นี่วันนี้มีถ่ายทอดสดฟุตบอลไม่ใช่เหรอ นายไม่ดูรึไง”ยูชอนปลอบจุนซู พอจบคำพูดของยูชอน หน้าที่เศร้าเมื่อกี้ กลายเป็นหน้าตื่นตกใจทันที

“อะไรนะวันนี้มีฟุตบอล รีบเปิดทีวีสิ  ป่านนี้เล่นไปกี่นาทีแล้วเนี่ย  รีโมท์อยู่ไหนรีโมท์อยู่หน่าย~~”จุนซลุกลี้ลุลน วิ่งหารีโมท์อย่างบ้าคลั่ง เพื่อจะดูฟุตบอล

“โอ้โห! ฟุตบอลนี่ มีอิทธิพลต่อจุนซูสุดเลยนะเนี่ย ท่าทางจะเป็นเอามาก”ยูชอนล้มตัวลงพิงโซฟาฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์

“ก๊อกๆๆ”มีเสียงเคาะประตูแจจุงที่กำลังล้างจานอยู่ก็รีบไปเปิดทันที

และนั่นก็คือ ยุนโฮกับยูมิที่กัดกันอยู่ จนตอนนี้ก็ยังกัดกันเหมือนเดิม

“นี่ทำไมนายเป็นคนอย่างนี้ฮะ”

“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้อยู่แล้ว เธอมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ”

“เฮ้อ~~”แจจุงถอนหายใจแล้วไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

“เลิกเถียงฉันซะทีจะได้ไหม”

“เธอต่างหาที่เถียงฉัน ถ้าเธอไม่เถีงฉัน ฉันก็ไม่เถียงเธอกลับหรอกน่า”

“OKฉันไม่เถียงนายแล้ว แล้วเมื่อไหร่นายจะให้ฉันลงได้สักทีล่ะ”ยุนโฮเถียงกับฉันจนเดินมาถึงหน้าทีวีที่จุนซูดูฟุตบอลอยู่

“ก็เธอพูดอยู่อย่างนี้ ให้ฉันเถียงนี่”

“มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ยหา”

“มันก็.............”

“นี่พวกนายหยุดคุยกันก่อนได้ไหมฉันดูบอลไม่รู้เรื่อง”จุนซูส่งเสียงมาแต่สายตามองทีวีไม่กระพริบ

“เห็นไหม นายน่ะหยุดก่อนเลย”

“เธอนั่นแหละหยุดก่อน”

“งั้นนายก็วางฉันลงสิ”

“ก็ได้”ด้วยความอารมณ์ยังต่อเนื่องอยู่ ยุนโฮโยนยูมิลงไปที่โซฟาที่จุนซูนั่งดูฟุตบอล ไปทับรีโมท์จนทีวีปิด

“โอ้ย”ฉันกับจุนซูร้องเป็นเสียงเดียวกัน

“พวกนายทำอะไร รู้ไหมเมื่อกี้กำลังจะยิงประตูแล้วนะ”แล้วจุนซูรีบก้มไปเก็บรีโมท์แล้วเปิดทันที แต่ว่าการแข่งขันก็จบไปแล้ว

“อ้าก~ฟุตบอลรายการโปรดของฉัน”

“พี่จุนซู ฉันขอโทษ ไม่สิ ยุนโฮนายมาขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฉันมองไปที่ยุนโฮแต่เค้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินเข้าห้องไป  แล้วฉันจะทำไงล่ะทีนี้

“ พี่จุนซู ฉันขอโทษน้า ถ้าเมื่อกี้ยุนโฮไม่โยนฉันมาก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอก”

“ไม่รู้ล่ะ ฉันอดดูช็อดเด็ดเมื่อกี้  รู้ไหมว่าฉํนอุตส่าห์เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะมีถ่ายทอดสด แต่เธอกลับ.....”

“พี่จุนซูฉันขอโทษถึงฉันจะไม่ใช่คนทำก็เถอะ ฉันขอโทษนะ”ฉันเกาะแขนขอโทษสุดขีด

“ก็ได้ แต่ว่ามีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย”

“อะไรเหรอ”

“เธอต้องไปเตะฟุตบอลเป็นเพื่อนฉัน ได้ไหม”

“หา เตะฟุตบอล”

“ใช่แล้ว นะเตะฟุตบอลเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“แล้วฉันจะเล่นยังไงล่ะ ขาฉันเจ็บอยู่นี่”จุนซูนิ่งไปสักพัก  อยู่ดีๆก็ดึงขาฉันไป

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันนวดให้ แต่ถ้าหายแล้วต้องเตะบอลกับฉันนะ”จุนซูทำตาอ้อนวอนฉัน

“กะก็ได้”

“เย้ ฉันดีใจจังเลย ฉันไม่ต้องง้อ พวกนั้นก็ได้ ชวนเตะก็ไม่ยอมเตะเป็นเพื่อนฉัน”จุนซูยกมือดีใจใหญ่ ท่าทางจะคลั่งบอลสุดฤทธิ์ (ใครง้อใครกันแน่เนี่ย) โชคดีนะที่มีพี่กับน้องเป็นผู้ชายเล่นเตะบอลเป็นกะเค้า ไม่งั้นฉันแย่แน่เลย

“เดี๋ยวฉันนวดต่อให้นะ”แล้วจุนซูก็นวดเท้าให้ฉัน

“นี่ ทำไมนวดเก่งจัง เรียนนวดมาจากไหนรึเปล่าเนี่ย”ฉันทำท่าตกใจเล็กน้อย

“เปล่า ฉันนวดให้แม่บ่อยๆ”

“หวังว่าพี่คงไม่คิดว่าฉันเป็นแม่นะ”

“เฮ้ย!ฉันลืมโทรหาแม่นี่หน่า”แล้วจุนซูรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที

“อะไรกันเนี่ย ยังนวดต่อไม่เสร็จเลย เฮ้อ~ในที่สุดฉันก็ต้องมานวดเองอีกแล้วเหรอเนี่ย”แล้วฉันก็นั่งนวดเอง เบื่อจังเลย อยู่ที่เมืองไทยก็นวดพ่อบ่อยๆอยู่แล้ว คราวนี้ต้องมานวดตัวเองมั่ง

“ยูมิ แล้วชางมินล่ะ”แจจุงตะโกนถามฉัน

“เออใช่ ชางมินหายไปไหน ฉันลืมไปเลย”ฉันลุกขึ้นด้วยความตกใจ

“ฉันกลับมาแล้ว”ชางมินเป็นประตูเข้ามา

“เอ้า นายไปอยู่ไหนมาฮะ”

“ก็ตามหลังเธอมาน่ะแหละ”

“จริงเหรอ”

“ก็เธอมากับพี่ยุนโฮ ทิ้งฉันไว้คนเดียว”

“ฉันขอโทษน้า~ก็นายนั่นอยู่ดีๆก็แบกฉันขึ้นหลังมาน่ะสิ”

“แต่เธอน่าจะรอฉันมั่งแหละ”

“ก็จะทำไงล่ะ ก็หมอนั่นไม่ยอมปล่อยเลยอ่ะ”

“ช่างเถอะ ฉันไม่นอนและ บาย”

“เออ.....บายจ๊ะ”เฮ้อ~ยังเคลียร์ไม่จบเลย จะโกรธฉันรึเปล่านะ แล้วฉันก็นั่งลงนวดต่อ

“ยูมิ”ยูชอนเรียกฉัน

“อะไร”ฉันก้มหน้าก้มตานวดต่อ

“ให้ฉันนวดให้มะ”ยูชอนทำหน้าอย่างจะนวดมากเลย

“จริงเหรอ เอาสิ”

“ฉันล้อเล่นน่ะ นวดเองต่อไปเถอะ”

“อ๊ะ อีกและ นี่ถามหน่อยเถอะมีอะไรที่มันจริงบ้างไหมเนี่ย.........นี่ พี่ยูชอน”ฉันพูดอยู่ตั้งนานแต่คนฟังเอาหูฟังยัดหูไปแล้ว งั้นฉันก็พูดอยู่คนเดียวสิ เฮ้อ~~

“ยายตัวแสบ มานี่สิ”ยุนโฮเดินเข้ามาจากนอกห้องพร้อมกับถือถุงอะไรบางอย่าง

“อะไร นายปากเสีย”

“เธออย่าเรียกชื่อฉันอย่างนี้ได้ไหมเนี่ย”

“ก็นายอยากเรียกฉันอย่างงั้นก่อนทำไมล่ะ”

“เออ..ก็ได้  มานี่สิ”ฉันเดินไปหายยุนโฮหน้าบูดๆแล้วขาก็.....นะ

“มีอะไร”

“เอ้านี่”

“อะไร”

“ชุดนอนแล้วก็ชุดพรุ่งนี้”

“นายไปเอามาจากไหนอ่ะ อย่าบอกนะนายไปขโมยข้างห้องมา”ฉันเปิดถุงดู

“จะบ้าเหรอ ฉันไปยืมโบอามา ท่าไซส์จะเหมือนกันเห็นแบนๆ”

“ว่าไงนะ”ฉันหันหน้าหายุนโฮทันที

“เปล่าๆ ใส่เสร็จก็เอาไปคืนด้วยล่ะ เออ โบอาฝากมาบอกว่า”ยุนโฮกระดิกนิ้วให้ฉันเข้าไปใกล้

“ทำไมต้องไปใกล้นายด้วยล่ะ”

“เออน่า”ฉันเดินเข้าไปใกล้ยุนโฮ

“บอกว่า.....ชุดชั้นในไม่รับคืนนะ”พอฉันฟังยุนโฮฉันหน้าแดงแล้วพลักยุนโฮไปทันที

“อีตาบ้า”ฉันจะรีบเดินเข้าห้องฉัน เอ้ย!ห้องตานั่นไป แต่....

“นี่ ยายตัวแสบ”

“อะไร”ฉันหันหน้าที่ยังไม่หายแดงมา

“ไม่เอาผ้าเช็ดตัวเหรอ”ยุนโฮยื่นผ้ามาให้ฉัน ฉันรีบเดินไปหาหยิบแล้ววิ่งเข้าห้องทันที

          ในห้อง

“อ๊าย~ อีตาบ้าพูดมาได้ยังไงเนี่ย”ฉันขยี้หัวด้วยความอาย  แต่นายนั่นก็ไม่น่าจะพูดอย่างงั้นนะ

___________________________________________________________

            กลางคืนถึงเวลานอน

ยุนโฮก็นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว แล้วตอนนี้ก็ได้เวลานอนแล้ว

“หาว~ง่วงจังเลยไปนอนดีกว่า” ยุนโฮปิดทีวีแล้วเดินจะเข้าห้อง แต่ก็นึกขึ้นว่า

“เอ้ย! แต่ว่ายัยนั่นนอนอยู่ที่ห้องฉันนี่หน่า”ยุนโฮหยุดชะงักแล้วเปลี่ยนทิศทางไปอีกห้องทันที

        ณ. ห้องนอน ฮีโร่แจจุง

แจจุงกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ในห้องตัวเอง ในระหว่างที่กำลังจะหันไปอีกข้างก็เกิดเหตุการณ์ขึ้น

“เฮ้ย!”

“หวัดดีแจจุง”

“นายมาทำอะไรเนี่ย”แจจุงลุกขึ้นมา ในสมองก็หวั่นๆว่าจะมีDangerous love 2รึเปล่า แถมนี่ไม่ใช่เล่นละครสั้นด้วยนะ

“แจจุง ฉันนอนด้วยดิ”แจจุงทำตาโต ถอยหลังติดหัวเตียง

“อะไรล่ะ แล้วทำไมนายไม่ไปนอนห้องนายล่ะ”

“ก็ ลืมไปแล้วไง ยัยตัวแสบ.....”

“ยูมิ”

“เออ ยูมิตัวแสบนั่นน่ะ นอนอยู่ในห้องฉัน นายลืมไปแล้วเหรอ”ยุนโฮกระเถิบขึ้นมานั่งบนเตียง

“เออใช่ จริงด้วย”

“งั้นฉันขอนอนด้วยนะ”ยุนโฮทำหน้าอ้อนสุดขีด

“อืมได้”

“จริงเหรอ งั้นฉัน.........”

“แต่ว่า”

“อะไรอีกอ่ะ....”

“นายต้องทำภารกิจอย่างนึงก่อน”แจจุงแตะบ่ายุนโฮ ยุนโฮมองแจจุงอย่างงงๆ