คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน4
Chapter 4
ฉันเข้ามาในห้องก็เห็นยุนโฮนอนอยู่บนเตียง แล้วก็ห่มผ้าอยู่เงียบๆ
“นี่ ยุนโฮ “
“มีอะไร”
“ทำไมนายถึงไม่กินข้าวล่ะ”
“เรื่องของฉัน เธอจะมายุ่งทำไม”
“ถ้ามันเกี่ยวกับฉัน ฉันก็ต้องยุ่ง”
“มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก”
“ไม่รู้ล่ะ นายออกไปกินข้าวเดี๋ยวนี้”
“ไม่ฉันไม่ไป”
“งั้นถ้านายไม่ออกไปกินข้าว ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละฉันจะไปกินข้าวจนกว่านายจะออกไป”แล้วฉันก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างประตู หิวก็หิว ก็มันเป็นความผิดของฉันนี่
10 นาทีผ่านไป
โอ๊ย~~เมื่อไหร่ ยุนโฮจะยอมออกไปกินข้าวสักทีนะ ฉันหิวจนปวดท้องแล้วนะ นี่ก็นานแล้วด้วย
และแล้วเสียงท้องร้องของฉันก็ดังขึ้นมา อ้าก~จะร้องทำไมล่ะเนี่ย
“นี่ ถ้าเธอทนไม่ไหวก็ออกไปกินซะก่อนซิ”ยุนโฮหันมาคุยกับฉัน
“ไม่ ฉันจะนั่งอยู่นี่แหละ จนนายจะออกไป”
“งั้นก็ตามใจ”แล้วเค้าหันกลับไป โอ๊ย~ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่างฉันต้องหิวตายแน่ๆเลย
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหายุนโฮอย่างลำบาก ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้นายจะออกไปไหมเนี่ย
“นี่ ยุนโฮออกไปกินข้าวเดี๋ยวนี้ รู้ไหมว่าฉันหิวข้าวนะ” ฉันเขย่าตัวยุนโฮอย่างแรง
“โอ๊ย!ฉันเจ็บนะ ผู้หญิงอะไรแรงอย่างกับช้าง ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเธอหิวก็ออกไปกินข้าว”
“ฉันจะอยู่อย่างนี้แหละ ยุนโฮออกไปกินข้าวเดี๋ยวนี้นะ”ฉันเขย่าตัวยุนโฮอย่างแรงอีกครั้ง
“โอ๊ย~เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”ยุนโฮพลิกตัวกลับทำให้ฉันล้มลงไปทับทันที แล้วก็ไปเจออะไรบางอย่างใต้ผ้าห่มมันก็คือ ของว่างและก็ขนมแถมมีน้ำเตรียมพร้อมเลย
“นายยุนโฮ นายนี่มัน…..”ฉันเขกหัวไปทีนึง
“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้าหิวก็ออกไปกินข้าว แต่เธอก็ยังมานั่งรอฉัน แล้วผิดยังไงล่ะ”ยุนโฮหันมามองหน้าฉัน อะไรกันเนี่ย คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่กลับยังมาหาว่าฉันผิดเองอีก ฉันหยุดนิ่งไปสักพัก
“นี่ เธอชื่อยูมิใช่มะ เธอออกไปจากตัวฉันได้แล้ว”ยุนโฮบอกฉันที่นิ่งไป ฉันจึงรีบลุกทันที
“ฉันขอโทษนะที่มารบกวนเวลาของนาย”แล้วฉันก็เดินกะเพลกออกจากห้อง
นอกห้อง
ชางมินกำลังกินส่วนของยูมิกับยุนโฮอย่างเอร็ดอร่อย นึกว่ายูมิจะไม่ออกมากินข้าวทั้งๆที่แจจุงบอกว่าให้เหลือส่วนของทั้ง 2 คน พอยูมิออกมาชางมินถึงขั้นสำลักข้าวอย่างแรง
“พี่แจจุงข้าวของฉันล่ะ”ฉันเดินอย่างลำบากออกมาจากห้องของยุนโฮมาหาแจจุง
“แล้วยุนโฮล่ะ “
“ช่างเค้าเถอะ อย่าไปสนเค้าเลย ตอนนี้เค้ามีของกินพร้อมอยู่ในห้องแล้วนี่”ฉันพูดตาลอยๆ
“อะไรนะ ยุนโฮน่ะเหรอ อย่างนี้นี่เอง ยูมิท่าทางเธอจะหิวมากแล้วข้าวของเธออยู่บน.............อ่ะ ชางมิน”แจจุงหันไปทางโต๊ะข้าวแต่ เห็นชางมินที่กำลังกินน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แค๊กๆ ครับพี่”
“นี่ นายกินของยูมิไปด้วยงั้นเหรอ”
“อืม ของพี่ยุนโฮด้วย แหะๆ”
“อะไรนะ นี่นายกินส่วนของฉันไปด้วยเหรอ”ฉันรีบวิ่งไปหาชางมินอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ยังเจ็บขาอยู่
“อืมๆ ฉันขอโทษนะ ฉันนึกว่าเธอไม่กินแล้ว”
“อ้าก~ชางมินนายตายซะเถอะ”ฉันเตรียมจะรัดคอเต็มที่
“อย่านะ ฉันขอโทษฉันผิดไปแล้ว”ชางมินรีบจับแขนฉันไว้ทันที
“รู้ไหมว่า ฉันนึกว่าลูกพี่นายไม่ยอมกินข้าวเพราะฉัน ฉันเลยอดข้าวจนกว่าเค้าจะออกมากินข้าว แต่เค้าดันเอาของเค้าไปกินในห้อง ทั้งๆที่ฉันกำลังอดทนหิวก็เพราะเค้า นายทำอย่างนี้ได้ยังไง”ฉันตะโกนใส่หน้าชางมิน ส่วนชางมินก็นั่งตาโตกับการกระทำของฉัน
“อะไรนะ ยุนโฮเอาของไปกินในห้อง”จุนซูกับยูชอนเดินมาที่โต๊ะเพราะได้ยินเสียงของฉัน
“สงสัยฉันต้องเข้าไปคุยกับยุนโฮหน่อยแล้ว ชางมินนายพายูมิลงไปกินข้าวชั้นล่าง”แจจุงพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องยุนโฮทันที
“นี่ เธอเดินไหวรึเปล่า”
“__”ฉันส่ายหน้า
“งั้นก็ขึ้นหลังฉันเหมือนเดิมนะ”ชางมินบอกฉันเสียงเบาๆ
“อืม”
ในห้องยุนโฮ
ยุนโฮกำลังคิดเรื่องที่ตัวเองทำไปเมื่อกี้นี้
ฉันทำรุนแรงไปรึเปล่านะ แต่ไม่เป็นไรหรอกยังไงแจจุงคงเหลือข้าวเอาไว้ให้ยัยนั่นอยู่แล้วนี่
“ยุนโฮ”เสียงแจจุงตะโกนอย่างเสียงดังจน ยุนโฮสะดุ้ง
“อะไรล่ะ พูดเบาๆหน่อยก็ได้อยู่ในห้องเดียวกัน”
“ทำไมนายถึงทำตัวอย่างนี้ฮะ”แจจุงเดินเข้ามาหายุนโฮอย่างรวดเร็ว
“ฉันทำอะไรล่ะ”ยุนโฮลุกขึ้นมานั่งทันที
“ยูมินึกว่านายไม่กินข้าวก็เพราะเค้าก็เลยอดข้าวกว่านายจะออกมากินข้าว แต่นายมาทำอย่างนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
“ก็ฉันบอกยัยนั่นแล้วว่าไม่ต้องรอ แต่ก็ยังมารออยู่ได้ ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อย ตอนนี้ก็คงกินข้าวใช่ไหมล่ะ”
“ซะที่ไหนล่ะ ชางมินน่ะสิ คิดว่านายกับยูมิไม่กินข้าวแล้วก็เลยกินส่วนของนายกับส่วนของยูมิไปด้วย”
“อะไรนะ นี่กินส่วนของฉันด้วยเหรอ”
“ใช่ ยุนโฮ ตอนนี้นายจะคิดอะไรอยู่ก็เถอะนะ คนเค้าเป็นห่วงนายยังอุตส่าห์ทำอย่างนี้ได้ รู้ไหมว่านายเปลี่ยนไปมากนะ”
“แล้วตอนนี้ยัยนั่นกินอะไรแล้วรึยังล่ะ”
“ยัง ตอนนี้ชางมินพาลงไปกินข้าวชั้นล่าง”พอยุนโฮฟังจบก็รีบวิ่งตามไปทันที ยัยตัวแสบ ฉันขอโทษนะ ฉันไม่น่าเล่นอย่างนี้กับเธอเลย
ทางด้านยูมิกับชางมิน
“นี่เธออยากกินอะไรล่ะ จาจังมยอนดีไหม”
“.................”
“นี่หรือว่าอยากกินแนงมยอน”
“..................”
“นี่ เธอพูดอะไรหน่อยสิ”
“.................”
“นี่ เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“................”
“ยูมิ พูดหน่อยสิ”
“มีอะไร”ฉันพูดออกมาน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“อะไรกัน นี่ เธอร้องไห้”
“ก็ใช่น่ะสิ นึกว่าฉันหัวเราะรึไงเล่า”
“ปะเปล่า เธอหยุดร้องเถอะ จะร้องอะไรบ่อยๆล่ะ พี่แจจุงไม่อยู่ด้วยไม่มีใครปลอบให้เธอนะ”
“แล้วนายปลอบคนไม่เป็นรึไง”
“ฉันก็ปลอบ คนไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ เอางี้เดี๋ยวฉันซื้อไอติมให้กิน”
“จริงเหรอ งั้นฉันหยุดร้องแล้วก็ได้”
“นี่ ง่ายไปรึเปล่า ทำเป็นเด็กไปได้”
“ก็ฉันยังเด็กอยู่นี่”
“เฮ้อ~~ แล้วเธอจะกินอะไรเหรอ”
“แล้วแต่นาย ”
“แต่ว่าเมื่อกี้ เธอร้องไห้เริ่องไรเหรอ”
“ก็เรื่องเมื่อกี้น่ะสิ ไอ้คนใจร้าย”
“เธอจะคิดอะไรมากล่ะ หรือว่าเธอชอบพี่ยุนโฮ”
“นายจะบ้ารึไง ถ้าฉันจะชอบนายนั่นฉันว่าฉันชอบนายดีกว่า”
“.....................”ชางมินหยุดเดินทันที
“เป็นไรไปอยู่ดีๆก็หยุดไปซะเฉย”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน”
“พอเหอะขี้เกียจพูด”
“แล้วทะทำไมเธอถึงบอกว่าจะชอบฉันมากกว่าชอบพี่ยุนโฮล่ะ”
“ก็....เอ๊ะ! เมื่อนายบอกว่าไม่ได้ยินไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอ ฉันพูดอย่างงั้นเหรอ”
“ตาลุงบ้า รีบหาที่กินข้าวเถอะ”ฉันเขกหัวชางมินไปทีนึง”
“ก็ได้คับ คุณป้า”แล้วชางมินก็เดินเข้าไปในร้านๆหนึ่ง
และยุนโฮที่วิ่งตามมาที่หลังก็เห็นภาพชางมินกับยูมิตลอด
“ยัยนั่นคงไม่ต้องต้องการคำขอโทษจากฉันแล้วล่ะมั้ง” ยุนโฮหันหลังจะกลับห้อง
“แต่ว่าฉันกลับไปง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วฉันจะหันกลับอย่างนี้ได้ไงล่ะ”ยุนโฮหันหน้ากลับอีกครั้งแล้วตรงไปร้านที่ยูมิกับชางมินเข้าไปทันที
“นี่อยากกินอะไรเหรอ”ชางมินวางฉันลงบนเก้าอี้
“อืม อะไรก็ได้สั่งๆมาเหอะ”
“อืม แต่อยากสั่งเบิลล่ะเดี๋ยวฉันแบกเธอกลับไม่ไหว”
“ถึงฉันกินจุแต่ก็ไม่จุมากเหมือนนายหรอก”แล้วชางมินก็เดินไปสั่ง
ยุนโฮที่เดินตามหลังมา รีบเดินเข้ามานั่งข้างๆยูมิ
“นี่ ออกมากินข้าวกันทำไมไม่ชวนฉันล่ะ”ฉันหันหน้าไปตามเสียงก็เจอคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็คือ ยุนโฮ
“จำเป็นด้วยเหรอ ก็นายมีของกินแล้วนี่ จะชวนนายให้เปลืองน้ำลายทำไมล่ะ”ฉันหันหน้าไปอีกทางนึงเพราะไม่อยากเห็นหน้า
“โห อะไรกัน ก็ของแค่นั้นมันจะไปอิ่มอะไรเล่า ตอนนี้ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”ยุนโฮก็ชะโงกหน้ามาตามฉัน
“แล้วทำไมนายต้องมาร้านเดียวกันฉันด้วยล่ะ”
“ก็อยากกิจจาจังมยอนนี่หน่า ทำไมหรือว่าเธออยากจะจู๋จี๋กับชางมิน”นี่อยากจะยั่วโมโหฉันรึไงเนี่ย
“แล้วนายจะสนทำไมล่ะนี่มันเรื่องของฉันนี่”ฉันหันไปหน้าไปหายุนโฮ
“ก็ฉัน..........”พอยุนโฮกำลังเก้ๆกังๆพูด ชางมินก็เดินเข้ามา
“เอ้า พี่ยุนโฮพี่ลงมาทำไมล่ะ”
“ก็ฉันหิวข้าว ก็นายเล่นจัดการของฉันไปด้วยนี่ ฉันก็เลยต้องลงมากินข้างล่าง”ชางมินหันมามองฉันด้วยความสงสัย
“นายนั่งลงเถอะ ไม่ต้องสนหรอก”ฉันดึงชางมินให้นั่งข้างๆ แล้วฉันฟุบนั่งอยู่บนโต๊ะ
“เป็นไรไปเหรอ”ชางมินฟุบตัวลงมาถามฉัน
“ฉันหมดอารมณ์กินข้าวเลย เพราะหัวหน้าวงนาย”ชางมินฟังจบจึงหันไปพูดกับยุนโฮทันที
“พี่ยุนโฮพี่ขึ้นไปก่อนได้ไหม กินอะไรเดี๋ยวฉันซื้อขึ้นไปฝาก”
“ชางมิน นายไม่ต้องมาไล่ฉัน ฉันจะกินอยู่ที่นี่”ยุนโฮตวาดใส่ ชางมินถึงขั้นหัวหด ช่างกล้าพูดเนอะ
และแล้วโอกาสที่ฉันต้องการก็มา คุณป้าเอาอาหารมาให้ 2 ชามโตๆ น่ากินมากเลย
“นี่ เค้าเรียกกันว่าจาจังมยอน อร่อยมากเลยนะ เต็มที่เลย”
“อืมๆ ทานแล้วนะค่ะ”แต่พอฉันจะลงมือ มันก็หายไปกับตาฉันทันที
“อ่ะ จาจังมยอนมาแล้ว หอมจังเลย ซู้ด~”แต่มันกลับไปอยู่ตรงหน้ายุนโฮแถมดึงตะเกียบที่มือฉันไปอีก อ้าก~
“นี่ ยุนโฮ นายเอาของฉันไปทำไม เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพยายามจะดึงเอาจาจังมยอนของฉันคืนมาแต่ว่าหมอนั่นเอาหลบฉันไป
“อะไรเล่า ฉันบอกอยากกินจังมยอนมันมาที่โต๊ะมันก็ต้องเป็นของฉันสิ”แต่ตานั่นกลับทำเหมือนเป็นของตัวเองหน้าตาเฉย นี่ จะยั่วโมโหฉันใช่ไหม
“นี่เธอกินของฉันก็ได้นะ”ชางมินเลื่อนชามมาให้ฉัน
“แล้วนายล่ะ”
“ฉันกินไปเยอะแล้วนี่หน่า”ชางมินพูดจบก็หันไปนอนฟุบ หรือว่าทำใจไม่กินแล้วเอาให้ฉัน
“ชางมิน นายใจดีจังเลย งั้นนายมากินกับฉันเถอะ”ฉันสะกิดชางมินให้มากินกับฉัน
“จะดีเหรอ เดี๋ยวเธอก็กินไม่อิ่มหรอก”ชางมินเหล่ตามองมาทางฉัน
“เถอะน่า ชามมนเบอเริ่มเลย ฉันกินไม่หมดหรอก แล้วอีกอย่างเดี๋ยวนายก็แบกฉันไม่ขึ้นหรอก ป้าค่ะขอตะเกียบอีกชุดนึงด้วยค่ะ”
“งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ”แล้วชางมินก็รีบลงมือทันที ท่าทางก็อยากกินเหมือนกันนะเนี่ย
ยุนโฮที่แย่งจาจังมยอนของยูมินั่งมองชางมินกินจาจังมยอนกับยูมิอย่างโมโห
และแล้วเวลาการกินจาจังมยอนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“ชางมินเราไปกินติมต่อกันเถอะ นายสัญญากับฉันไว้แล้วนะ”
“Ok ขึ้นมาเลย”
“เดี๋ยวๆชางมินนายไม่เหนื่อยบางเหรอ เดี๋ยวฉันแบกยัยนี่กลับไปเอง”ยุนโฮดึงชางมินให้ลุกขึ้นแล้วบอกว่าจะบกฉันไปเอง เป็นอะไรไปเนี่ย
“เรื่องอะไรนายจะต้องมาแบกฉัน นายกลับไปที่ห้องนอนกินขนมต่อป่ะ ชางมินเราไปกันเถอะ”ฉันเตรียมตัวลุกขึ้นไปขี่หลังชางมิน
“ชางมิน นาย”ยุนโฮดึงชางมินขึ้นมาอีกครั้งนึง ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ขาดฝันขึ้น
“โอ๊ะๆ โครม”ฉันล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง
“ยูมิ”ยุนโฮกับชางมินเรียกฉันอย่างตกใจ
“ฮือ~ฉันซวยอีกรอบแล้ว”ชางมินกับยุนโฮดึงฉันขึ้นมา
“ฉันขอโทษ พี่ยุนโฮถ้าพี่ไม่ดึงฉัน ยูมิก็ไม่ล้มลงไปยังนี้หรอก”
“นายจะมาโทษฉันทำไมล่ะ ถ้านายให้ยัยนั่นขี่หลังฉันตั้งแต่แรก มันก็ไม่เป็นอยางนี้หรอก”ทั้ง 2 คนพูดกันอย่างเสียงดัง โชคดีที่ในร้านไม่มีคน ถ้ามีนะป่านนี้ได้ลงข่าวว่า นักร้องชื่อดัง 2 คนทะเลาะกันในร้านอาหารย่านอพาร์ทเมนต์ของตัวเองเพราะแย่งกันแบกสาวที่พึ่งรู้จักกันแค่วันเดียว ดูน่าอายชะมัด
ฉันเห็นทั้ง 2 คนเถียงกันไปกันมา ด้วยความอายฉันรีบกระดึบออกจากร้านทันที ขนาดเป็นนักร้องชื่อดัง รักษาชื่อเสียงกันหน่อยได้ไหมเนี่ย ฉันไม่อยู่ด้วยแล้ว~~
ความคิดเห็น