ห้องเก็บนิยายเก่า

ลำดับตอนที่ #1 : ตอน 1

Chapter  1

ณ. โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในประเทศไทย เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบของชั้นม.6 พวกนักเรียนม.6 หลายคนก็ต่างพูดถึงเรื่องไปเที่ยวและการเรียนต่อ

“นี่....สอบเสร็จแล้วเราไปเที่ยวกันต่อเถอะ”

“เอาสิ จะไปไหนล่ะ”

“แล้วเธอล่ะจะไปไหน.......เมล์.....ยัยเมล์!...”

“จะจ๋า.....จ๊ะ”

ฉันสะดุ้งลุกกลางวงจากภวังค์อันฝันเฟื่องของฉัน

“เอ๊ะ..ท่าทางจะเป็นเอามากนะเนี่ย เธออยากจะไปเที่ยวไหนต่อ”

“เออ.....อืม.....ที่ไหนก็ได้ แล้วแต่พวกเธอ”

“อืมๆโอเค”

พอฉันตอบคำถามจากเพื่อ

“อา...อืมมีอะไรเหรอ”เพื่อนของฉันชื่อเชอร์รี่เรียกฉันหลังจากมานั่งที่โต๊ะในร้านที่ลงมติว่าจะมากัน

“เป็นอะไรรึเปล่า ปิดเทอมทีไรชอบเหม่อทุกที คือ....ฉันอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อยน่ะ”

“อะไรล่ะค่ะคุณเชอร์รี่”

“ฉันอยากให้เธอไปเกาหลีกับฉันน่ะ”

“อ๋อ....อยากให้ไปกะ.............หาไปเกาหลี”

“ก็ฉันไม่มีเพื่อนไปนี่หน่า”

“แล้วทำไมต้องมาชวนฉันล่ะ พี่สาวกับเพื่อนคนอื่นล่ะ ทำไมไม่ชวน”

“ก็พี่เบอร์รี่ไม่ว่าอ่ะต้องไปดูงานที่ปารีส ส่วนเพื่อนคนอื่นไม่ได้เรียนภาษาเกาหลีเหมือนฉันกับเธอนี่ แถมเธอพูดเก่งกว่าฉันตั้งเยอะนี่จริงไหม”

“ตะแต่ว่า....ฉันไม่มีตังค์นะ”

“แหม ไม่เป็นไรหรอกเรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้เธอเอง  ตกลงเธอไปกับฉันนะ โอเค ขอบใจมากเพื่อนรัก”

“แต่ว่า.....เชอร์รี่ ฉัน…….”สายไปซะแล้ว ฉันยังไม่ได้อธิบายอะไรเลยก็ตัดไปคุยกับคนอื่นซะแล้ว นเสร็จฉันก็นั่งลงแล้วถอนหายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

  ในระหว่างนี้ฉันจะเล่าเรื่องราวประวัติของฉันให้ฟังนะ ฉันชื่อรถเมล์  หรือว่าเมล์ที่เพื่อนฉันตะโกนเนี่ยแหละ

อยู่ในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง แต่ก็มีบ้างที่เงินหมุนแทบไม่ทันเลยแหละ ถึงพ่อจะเป็นถึงหัวหน้าแผนกในบริษัท แต่ก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆ แถมน้องชายก็กินตังค์เป็นของว่างเลยทีเดียวแหละ ส่วนแม่เป็นแม่บ้านที่ค่อนข้างจะเข้มงวดทีเดียวแหละ แต่จะใจอ่อนก็เฉพาะเห็นเงินนี่ แหละหรือไม่ก็ของฟรี และในปิเทอมนี้ฉันก็ต้องไปทำงานกับพี่ชายที่ร้านอาหาร ในช่วงแรกฉันทำงานเป็นเด็กล้างจานแต่ทำไปมา จานในร้านชักเริ่มขาดแคลน เพราะความซุ่มซ่ามของฉันนี่แหละเกือบจะโดนออกจากงานแล้ว แต่พี่ฉันขอร้องให้ฉันทำงานต่อ เจ้าของร้านก็เลยหันไปเป็นพนักงานต้อนรับ และก็ร้องเพลงในร้าน  ก็ได้เงินใช่ได้ เสียงฉันก็ไม่ได้เพราะอะไรหรอก แค่ร้องตรงตามโน้ตก็แค่เท่านั้นเอง แต่ที่ฉันชอบที่สุดก็คือการเต้นต่างหาก บางครั้งเวลาที่ฉันเบื่อๆฉันก็ชอบไปยืนดูโรงเรียนสอนเต้นแล้วก็จำมาซ้อมบ่อยๆ ถ้าฉันไปขอแม่มาเรียนล่ะก็โดนแม่ว่าตายแน่ๆเลย  เมื่อไหร่ชีวิตของฉันจะเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาสักทีนะ……..

“นี่เมล์......ยัยรถเมล์”

       เฮ้อ....ตกลงฉันต้องไปเกาหลีจริงๆเหรอเนี่ย แล้วฉันจะทำไงดีล่ะ แม่ฉันยิ่งไม่ถูกกับเกาหลีอยู่ด้วยถ้าบอกว่าฉันขอไปเกาหลีต้องเละแน่เลย  โธ่! เชอร์รี่รู้ไหมว่าเธอกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า  ฮือ~~~

กำลังแปลกใจอยู่ใช่ไหมล่ะ ว่าทำไมเชอร์รี่ถึงบอกว่าฉันพูดเกาหลีเก่ง ไม่ใช่เกาหลีเท่านั้นนะ ญี่ปุ่นก็ด้วย แถมจีนกับอังกฤษที่เรียนกับโรงเรียน  เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เชอร์รี่ชวนฉันไปเรียนภาษาเกาหลี แล้วมันมีภาษาญี่ปุ่นก็เลยควบ 2 ภาษาซะเลย แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมด ยัยเชอร์รี่ก็ก็ออกหมด ส่วนแม่ฉันน่ะเหรอ ไม่มีห้ามสักคำตั้งแต่ได้ยินว่าไม่ต้องจ่ายตังค์เท่านั้นแหละ  อะไรก็ได้ทั้งนั้น และที่สำคัญฉันบอกกะแม่ว่าฉันเรียนญี่ปุ่นอย่างเดียว  ทำไมน่ะเหรอ ก็อยากที่บอกแหละ แม่ฉันไม่ถูกกับเกาหลีนี่............

          เช้าวันต่อมา

“อ้าว ยัยเมล์วันนี้ปิดเทอมไม่ใช่เหรอ อะไรเข้าฝันฮะตื่นซะเช้าเชียว”พี่บัสพี่ชายของฉันเดินลงมาพร้อมกับความตกใจเล็กน้อย

“อย่ามากวนแต่เช้าน่า ไม่ดีรึไงฉันที่ตื่นเช้า”พี่บัสเดินมายีผมฉันเดินลงไปข้างล่าง  ที่จริงแล้วฉันนอนไม่หลับต่างหาก ก็เพราะเรื่องเมื่อวานที่เชอร์รี่ชวนฉันไปเกาหลีฉันไม่รู้ว่าบอกแม่ยังไงดี ฉันนอนคิดทั้งคืนจนไม่หลับไม่นอนเลย ผิดกับเพื่อนฉันเชอร์รี่ อะไรที่เป็นเกาหลีนะพี่แกเก็บรายละเอียดสุดๆ แต่งตัวข้างนอกทีอย่างกับหลุดมาจากแม๊กกาซีนของเกาหลีญี่ปุ่น ไม่เว้นนักร้องโดยเฉพาะดงบังชินกินี่เป็นอะไรที่คุณเธอบ้ามากๆ ส่วนฉันน่ะเหรอเกี่ยวกับดงบังชินกิฉันรู้หมดทุกอย่างก็เพราะว่าเชอร์รี่กรอกหูหมดทุกอย่าง ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมยัยเชอร์รี่ถึงชอบนักนะ

           และตอนนี้ฉันก็นั่งโต๊ะกินข้าวประจันหน้ากับแม่  แท๊กน้องชายที่พึ่งโดนแม่ไล่ลงมา   พี่บัส  และพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์

“แม่จ๋า”

“มีอะไร”โอ้ ~ ท่าทางแม่ฉันจะอารมณ์ไม่ดีแฮะ สงสัยจะค้างจากน้องชาย  เอาล่ะตัดสินใจแล้วนี่

“เออ...........แม่ คือว่าเชอร์รี่ ชวนไปเที่ยวที่......”

“อะไรนะ หนูเชอร์รี่ชวนเหรอ หนูเชอร์รี่นี่เป็นเด็กดีจริงเลย  ไปที่ไหนล่ะลูก”โห  นี่ล่ะแม่ฉันได้ยินว่าเชอร์รี่ชวนทีล่ะก็เปลื่ยนเสียงเชียว

“ที่..กะกาญจนบุรีสัก 2-3วันอ่ะแม่”

“ไปเลยลูกแม่อนุญาต นี่แล้วขอบคุณหนูเชอร์รี่ด้วยล่ะ”โธ่! แม่นี่กะไล่รึเปล่าเนี่ย

“พี่สาวคนรวยคนนั้นน่ะเหรอพี่  ขอให้ฉันไปอีกคนดิ”น้องชายฉันพูดขึ้นมาหลังจากเงียบจากการโดนแม่ลากมาจากห้อง

“เงียบไปเลยแท๊กอย่างโดนอีกไหม กินข้าวไป”

“ครับแม่”ไม่ทันขาดคำโดนไปอีกดอกแล้วเหอะๆ

“ตกลงจะ 2-3วันใช่ไหม จะได้บอกเจ้ให้”พี่บัสหยุดกินแล้วมาถามฉัน

“อืม”

“ระวังตัวนะลูก อย่างไปซุ่มซ่ามให้อายเค้าล่ะ”ส่วนพ่อก็สงเสียงจากหลังหนังสือพิมพ์ที่ท่าทางปวดหัวมา

“ไม่หรอกน่าพ่อ  ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

ในที่สุดการขอไปเที่ยวก็จบจนได้  เฮ้อ~ถ้าแม่รู้ความจริงล่ะก็ ฉันซวยแน่

   2-3 วันต่อมา

ตอนนี้ฉันก็มาอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ กับเชอร์รี่ แล้วตอนนี้ก็ใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้วด้วย  ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันไปต่างประเทศ  ตอนนี้ใจก็ตุ้มๆต่อมเรื่อยๆแล้วอ่ะ

“นี่เมล์ใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว  เราไปรอตรงโน้นดีกว่า”

“โอเค”พอฉันจะเดินตามไปยัยรี่ก็หยุดเดินทันที

“เอ้ย  เดี๋ยวก่อน  เมล์ฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่ร้านกาแฟเมื่อกี้อ่ะ  เดี๋ยวฉันมานะ”

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันไปเอาให้เอง”

“ก็ได้จ๊ะ มาเร็วๆนะ”

“จ๊ะ”แล้วฉันก็วิ่งไปที่ร้านกาแฟทันที ยัยรี่นี่ไม่น่าลืมเลย รู้ไหมว่านั่นมันคือชีวิตของฉันกับเธอที่จะได้ไปเที่ยวกันเลยนะ (แป่ว!~ สงสัยจะติดนิสัยแม่ซะแล้วสิ)

พอฉันเดินเข้าไปในร้านฉันก็รีบตรงเข้าไปโต๊ะที่นั่งเมื่อกี้ทันที

“อ้า~~~ดีจังที่ยังไม่มีคนเอาไปไหน  สงสัยสวรรค์คงอยากให้เราไปเที่ยวแน่ๆเลย ขอบคุณคับ”ฉันยกมือไหว้เหนือหัวแล้วหันกลับแล้ววิ่งทันทีแต่.....................

“โครม”เสียงรถเมล์ชนกับใครบางคนถึงขั้นรุนแรงเลยทีเดียว จนลงไปกลิ้งอยู่กับพื้น  ฮือ~~ มีอะไรอีกล่ะฉันจะไปเที่ยวนะ  ฉันลุกขึ้นมานั่งเห็นคนที่ชนกับฉันลงมานั่งเหมือนกันกับฉันสงสัยจะแรงเหมือนกันแฮะ เป็นผู้ชายสูงซะด้วย ทำท่าลุกลี้ลุกลนรีบเก็บหมวกที่ตก  แต่ตานี่แต่งตัวปิดมิดชิดมากเลย  มีความลับอะไรรึเปล่านะ

“นี่เธอ เดินระวังหน่อยได้ไหม”ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นมาแล้วพูดกับฉันเสียงดัง แต่..เอ๊ะ!เมื่อกี้เค้าพูดกับฉันเป็นภาษาเกาหลีนี่ ได้เวลาแสดงฝีปากของตัวเองแล้วจ้า หุๆ

“ขอโทษด้วยค่ะ แต่คุณไม่จำเป็นจะต้องพูดเสียงดังกับฉันนี่คะ”ฉันตอบไปเป็นภาษาเกาหลี ดูเค้าจะตกใจเล็กน้อยที่ฉันพูดภาษาเกาหลี

“ดีแล้วที่เธอพูดภาษาเกาหลี  รู้ไหมที่เธอชนฉันเมื่อกี้มันเกือบจะทำให้ฉัน......เสียหายรู้ไหม”

“อะไรนะ เสียหาย มันจะเสียหายอะไร ฉันขอโทษเมื่อกี้แล้วไม่ได้ยินรึไง  เป็นนักท่องเที่ยวอย่าคิดว่ายิ่งใหญ่มากเลย ยังไงก็ระวังคำพูดซะมั่ง”

“นี่เธอ...”นายผู้ชายปากเสียคนนั้นทำท่าจะชกฉัน

“ทำไม เอาเลยสิ จะได้รู้ไปเลยว่าผู้ชายเกาหลีชอบทำร้ายผู้หญิงเอาเลยสิ”ฉันจ้องหน้านายปากเสียจนทะลุเข้าไปหลังแว่นที่นายนั่นใส่

“ยุนโฮ นายจะทำอะไรน่ะ”อยู่ดีก็มีคนวิ่งมากอดดึงหมอนั่นจากฉัน  ชิ่อยุนโฮเหรอคุ้นๆจัง

“นี่นาย เดี๋ยวก็เกิดเรื่องใหญ่หรอก”คนที่วิ่งมาข้างหลังเหมือนผู้หญิงแต่แต่งตัวเป็นผู้ชายแฮะ แต่งตัวมิดชิด ใส่แว่นเหมือนกันแต่ดูโครงหน้าเหมือนผู้หญิงเปะเลย หน้าใสมากด้วยสงสัยจะเป็นแฟนของตานั่น

“แต่ว่าฉัน................”

“ยุนโฮ พวกเราตามหานายตั้งนาน”แล้วก็มีอีก 3 คนวิ่งตามมา แถมใส่ชุดปิดหน้าปิดตาเหมือนกันอีก  เฮ้ย! น่ากลัวจัง พวกมันมีกันตั้ง 5 คน ถอยดีกว่ามั้ง

“ก็ดูผู้หญิงคนนี้สิ วิ่งมาชนฉันแถมยังว่าฉํนอีกอ่ะ”

“นี่นายจะบ้ารึไงฮะฉํนขอโทษนายแล้วนะจะมาว่าฉันได้ไง แถมเมื่อนายก็จะชกฉันด้วย”

“ปากดีนักนะ”นายนั่นทำท่าจะชกฉันอีกครั้ง

“เอ้ย  พอได้แล้ว  เราไปกันเถอะใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว”ผู้ชายอีกคนหนึ่งรีบเข้ามาขวางไว้ คนนี้ดูเตี้ยกว่านายยุนนั่นหน่อยนึง หันมายิ้มให้ฉัน

“ใช่ๆฉันว่าเราไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันงานหรอก”ผู้ชายอีกคนพูด คนนี้สูงที่สุดเลย กินอะไรมานะ แบ่งความสูงให้ฉันหน่อยเหอะ 

“ไปก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“ฉันไม่รับฝากยะ แบร่ เชอะ”แล้วพวกนั้นก็เดินไป มีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ไม่พูดอะไรเลย  เค้ามองแล้วก็เดินมาหาฉัน

“ทำไม  จะแก้แค้นแทนเพื่อนนายรึไง ฉันสู้นะ”ฉันตั้งรับเตรียมสู้เต็มที่ แต่หมอนั่นกลับก้มลงไปเก็บกระเป๋าตังค์ของยัยเชอร์รี่เอามาให้ฉัน

“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า  ฉันต้องขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ ยังไงก็ยกโทษให้ด้วยล่ะกัน”คำพูดและการกระทำของหมอนี่ทำให้ฉันหยุดชะงัก ทำไมผิดกับนายนั่นเลยอ่ะ

“ฉันไปแล้วนะ บาย”แล้วเค้าก็เดินไป แถมหันมาเปิดแว่นมาขยิบตาให้ฉันอีก  โอ๊ย~อยากให้ฉันใจละลายอยู่ตรงนี้รึไงฮะ ใจดีแถมยังเป็นสุภาพบุรุษอีก นี่แหละเทพบุตรของฉัน อ้า~~

“นี่......เมล์...ยัยเมล์....เมล์!”

“จะจ๊ะ..”เชอร์รี่เดินมาเรียกฉัน ที่กำลังตกอยูในภวังค์ของเทพบุตรแสนดี

“มองอะไรอยู่เหรอ”

“เปล่าซะหน่อย”

“นี่ได้กระเป๋าตังค์แล้วทำไมไม่รีบมาล่ะ”

“ก็....นี่ไงฉันกำลังจะไป”

“งั้นเร็วเถอะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว”

“โอเคจ๊ะ เรารีบไปกันเถอะ”แล้วฉันกับเชอร์รี่ก็วิ่งขึ้นเครื่องทันที

      อีกด้านหนึ่งในเครื่องบินไฟล์ทไปญี่ปุ่น

“เฮ้อ~~อารมณ์เสีย”

“ยุนโฮ แค่ผู้หญิงนายยอมๆไปก็ได้นี่”แจจุงสมาชิกที่ความเป็นแม่ที่สุดพยายามทำให้ยุนโฮอารมณ์เย็นลง

“แต่ว่ายัยนั่น มายั่วโมโหฉันก่อนนี่”

“ยุนโฮ ยอมๆไปเถอะน่า เรื่องแค่นี้เอง”จุนซูหนุ่มยิ้มหวานประจำวงโผล่หน้ามาจากข้างหลัง

“ฉันยอมไม่ได้หรอกน่า  ฉันยังไม่ตอบแทนเลย”

“พี่คิดว่าจะได้เจอเธอเหรอ  เธอเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แถมท่าทางไม่ใช่คนชาติเดียวกับเราด้วย”น้องเล็กในส่งเสียงมาแจมด้วยความฉลาดของเค้า

“แต่ฉันว่าไม่แน่เราก็อาจจะได้เจอกัน”เสียงทุ้มของยูชอนหนุ่มลูกครึ่ง ดังมาจากแถวหน้า                                 

“ยูชอน นายพูดอะไรอ่ะ”

“ก็ตอนที่ฉันเก็บกระเป๋าตังค์ในผู้หญิงคนนั้น ฉันเห็นในตั๋วเครื่องบินบอกไปเกาหลีน่ะสิ ได้เจออีกก็ดีนะ” 

“เบอร์โทรศัพท์สาวๆของพี่เยอะไม่พอรึไง  แบ่งมาให้ฉันก็ได้นะ”                                                                                                                                       

“จริงเหรอ  ฮะๆ คอยดูเถอะฉันจะต้องชนะเธอให้ได้ คอยดู”

“จะทำอะไรก็ระวังหน่อยล่ะกัน ไม่ใช่ว่า เอาชนะแล้วดันไปหลงรักเค้าหรอกนะ”จุนซูจิ้มข้างแก้มยุนโฮ

“ไม่หรอกน่า ยัยนั่นต่างหาก และที่สำคัญพ่อมีแม่แล้วด้วย  จริงไหมแจจุง”ยุนโฮกอดคอแจจุงพร้อมส่งยิ้มหวานให้

“จริงๆนะ”แจจุงตอบเล่น

“นี่ภาคต่อDangerous Love รึเปล่าเนี่ย”ยูชอนหันมาแซวเล่น

“ยูชอนนายไม่ต้องอิจฉา นายก็มีฉันแล้วนี่ไง”จุนซูทำตาหวานใส่ยูชอน(ท่าทางจะขนลุกนะนั่น)

“พอเถอะอยากเป็นข่าวกันรึไง”ชางมินชะโงกหน้ามาทำเสียงดุ

“น้องชาย เดี๋ยวฉันเป็นคู่ให้ชั่วคราวก็ได้ ไม่ต้องอิจฉาหรอก”เซียกดหัวชางมินลงไปนั่งที่เดิมแล้วปฏิบัติการแกล้งทันที

“อ้าก~~ไม่นะ”

“555+”ทุกคนในวง

    อะไรกันเนี่ยที่แท้กลุ่มผู้ชายที่รถเมล์เจอก็คือวงดงบังชินกิที่โด่งดังเหรอเนี้ย แถมไปมีเรื่องก็ยูโนว์ยุนโฮหัวหน้าวงอีก  ตายแน่ๆ หาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว เรื่องจะเป็นไงต่อก็คอยติดตามกันนะจ๊ะ

_____________________________________________________________________