แมววัด

ลำดับตอนที่ #1 : สีเทา

สีเทา

สีเทาเป็นแมวเพศเมียสีขาวลายเทานัยน์ตาสีเขียวสดใส  สีเทาอาศัยวัดราชผาฯ มาตั้งแต่วัยสาวจนกระทั่งมีลูกตัวหนึ่งเป็นแมวสามสีซึ่งพี่ดอลฟินเรียกว่าสีลาย  สีเทาเป็นแมวฉลาดแต่ในสมัยที่เจอกับพี่ดอลฟินครั้งแรกๆกลับไม่ค่อยถูกชะตากันนัก  ซึ่งคงเป็นเพราะธรรมชาติของคนฉลาดเหมือนกันย่อมจะต้องปีนเกลียวกันก่อนจะเป็นเพื่อนกัน 

แรกๆก็แค่ไม่ถูกชะตากันเลยไม่ยุ่งกันเฉยๆ พี่ดอลฟิน (ในวัยเด็กประถม) จึงไปเล่นกับแมวตัวอื่น และเล่นกับสีลายลูกของสีเทาเอง  (ตอนนั้นลูกชื่อสีลายแล้ว  แต่แม่ยังไม่ได้ชื่อสีเทา) จนกระทั่งวันหนึ่งคุณแม่ของพี่ดอลฟินปรารภว่า  อพาร์ทเมนท์ที่สร้างขึ้นมาควรจะมีแมวมาเดินย่ำเพื่อเรียกทรัพย์  งานปฏิบัติการเฉพาะกิจ “ หาแมวเข้าบ้าน ” จึงเกิดขึ้น

เป้าหมายของพี่ดอลฟิน ณ เวลานั้น คือแมวสีเหลืองทองที่เล่นด้วยกันมานาน  แต่ในขณะที่พี่ดอลฟินกำลังตามหาเจ้าแมวตัวนั้นอยู่  คุณแม่ก็หิ้วคอสีเทามาโชว์พร้อมกับบอกว่าได้แล้ว (แต่เจอข่วนไป ๑ ที)  ตอนนั้นดอลฟินหน้าเสียเลย เพราะแทนที่จะได้แมวที่ตัวเองสนิทด้วย  กลับกลายมาเป็นแมวคู่อริไปซะได้  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยต้องยอมๆแม่ไป

แต่ก่อนกลับคุณแม่ก็พาแมวที่ได้ไปหาหลวงพ่อ เพื่อขออนุญาตนำแมวไปย่ำบ้าน  ซึ่งดอลฟินก็ฉวยโอกาสบอกท่านอาจารย์ว่า “ ไม่อยากได้แมวตัวนี้  เพราะมันข่วนแม่ ”  แต่คุณแม่ก็อธิบายว่า มันไม่ได้ตั้งใจข่วนแม่  แม่หาแมวไปจนเหนื่อยเลยนั่งพัก  แล้วมันก็กระโดดมาขึ้นตักเอง  แล้วหมา (ชื่อไอ้หน้าสั้น) ก็วิ่งตามมาจะกัดมัน  มันตกใจเลยกางเล็บ  แล้วเล็บมันเลยโดนแม่ 

พอได้ยินชื่อไอ้หน้าสั้นเท่านั้น คติ “ ศัตรูแห่งศัตรูข้า คือมิตรข้า ” ก็เกิดขึ้นในสมองของพี่ดอลฟินทันที  ก็เลยตกลงรับแมวตัวนี้เข้าบ้าน  เพราะถ้าให้เลือกระหว่างไอ้หน้าสั้น (ที่เคยไล่กัดเรา) กับแมวตัวนี้  ดอลฟินเลือกแมว  และระหว่างทางกลับคุณแม่ก็ถามว่า  “ จะตั้งชื่อแมวตัวนี้ว่าไงดี ”  พี่ดอลฟินนึกไปถึงแมวของชูใจในบทเรียนภาษาไทยที่กำลังเรียนอยู่  เลยตั้งชื่อแมวที่เคยเป็นคู่กัดนั้นว่า “ สีเทา ” ตามชื่อแมวในบทเรียนนั้น

สีเทาเป็นแมวฉลาดมาก  และมันก็แสดงความฉลาดให้เห็นตั้งแต่วันแรกที่มาถึงบ้าน ด้วยการเปิดประตูกรงเอง  แล้วออกไปเดินเที่ยวในบ้าน  จนคุณแม่ต้องทำกลอนปิดประตูกรงให้มัน 

ความฉลาดอีกข้อของสีเทาคือ  มันรับรู้ได้ว่าคนในบ้านคนในชอบมัน หรือเกลียดมัน  เพราะมันจะไม่ย่างกรายเข้าไปใกล้คนที่เกลียดมันหรือคิดร้ายกับมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว  (เหมือนกับในตอนที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่ดอลฟิน  ซึ่งมันไม่เคยเข้ามาคลอเคลียใกล้ๆพี่ดอลฟินเลยสักครั้งเดียว)  ดังนั้นคนที่สีเทาจะเข้ามาคลอเคลียและถูไถร่างกายแสดงความรักจึงมีเพียงคุณแม่ กับพี่ดอลฟิน และพี่เลี้ยงของพี่ดอลฟินซึ่งเป็นคนให้อาหารเท่านั้น 

แต่สีเทาก็อยู่ในบ้านพี่ดอลฟินได้ไม่นาน (ไม่ถึงเดือน) คนในบ้านของพี่ดอลฟินซึ่งรังเกียจสีเทาว่าเป็น “ แมวสกปรก ” ก็กดดันคุณแม่ให้ต้องนำสีเทากลับไปปล่อยวัด  ซึ่งคุณแม่ก็ให้เหตุผลกับพี่ดอลฟินซึ่งตอนนั้นยังเด็กว่า “ สีเทาต้องกลับไปดูแลสีลายซึ่งเป็นลูก ”  สีเทาจึงต้องจากพี่ดอลฟินกลับไปเป็นแมววัด   แต่ถึงกระนั้นหากเจอกันที่วัด  ก็ยังทักทายยังเล่นกันเสมอ  และหากถามว่าสีเทารักพี่ดอลฟินไหม  ก็ตอบได้ว่ารัก  เพราะมีหลักฐานคือ  พี่ดอลฟินในวัยเด็กแม้จะเป็นมิตรกับสีเทาแล้ว  แต่ในวัยที่เด็กขนาดนั้น  จึงมีการเล่นหยอกล้อกับสีเทาที่เข้าข่ายคึกคะนองเกินเหตุมากมาย  เช่น  เอาหัวเชื้อยาดมให้ดม (เพื่อจะดูสีเทาตอนทำหน้านิ่วจมูกหดเล่น เพราะตลกดีนอกจากจะจมูกหดได้แล้วยังหน้านิ่วเหยเกอีกต่างหาก)  เอาดอกบานไม้รู้โรยไปขยี้ตามตัวสีเทา (ทั้งแสบทั้งคัน) หรือแม้แต่เล่นมวยปล้ำกับสีเทา แต่สีเทาก็ยอมให้เล่นแรงๆด้วยดี  โดยมีการตอบโต้ด้วยการข่วนแค่เพียงครั้งเดียว ซึ่งก็เป็นการข่วนแบบเบาะๆเพราะไม่เกิดบาดแผลเลือดตกยางออก เพียงแค่เป็นรอยข่วนบางๆเท่านั้น  และนั่นคือหลักฐานว่าสีเทารักพี่ดอลฟิน 

สีเทามีบุญได้เห็นพี่ดอลฟินบวชเณรครั้งแรก  และได้กินข้าวก้นบาตรพี่เณรดอลฟินหลายครั้ง จนกระทั่งพี่ดอลฟินลาสิกขา และเข้าศึกษาต่อในชั้นมัธยมต้น  ก็ยังเล่นกันทุกครั้งที่เจอกันในวัด  แต่สีเทาก็แก่ลงไปเรื่อยๆตามธรรมชาติ  จากที่เคยมีขนสีขาวแซมด้วยลายสีเทาสดใส ลายสีเทานั้นก็ซีดจางลงเรื่อยๆ  จนกระทั่งในวันหนึ่งที่พี่ดอลฟินไปที่วัด  ก็ไม่พบสีเทาแล้ว  และไม่มีใครพบศพของมัน  แต่แน่ใจว่าสีเทาจากพวกเราไปแล้ว  เพราะอาจารย์ของพี่ดอลฟินคนหนึ่งซึ่งเลี้ยงแมวไว้หลายตัวที่บ้านบอกว่า “ แมวมักจะไม่ชอบให้เจ้าของเห็นมันตอนตาย  ดังนั้นพอมันรู้ตัวว่าจะต้องตาย  มันมักจะหนีไปตายไกลๆ  ให้เจ้าของไม่อาจหาได้เจอ ”  ตอนนั้นก็เสียใจ  แต่ก็เข้าใจว่าทำไมสีเทาถึงหนีไปตายเงียบๆแบบนั้น  เพราะสีเทาเป็นแมวฉลาด  จึงคงไม่อยากให้คุณแม่กับพี่ดอลฟินมาเจอศพตัวเองแล้วร้องไห้เสียใจ  จึงหนีไปตายเงียบๆเช่นนั้น 

สีเทาตายไปนานแล้ว  แต่พี่ดอลฟินยังจำได้ตลอดมาว่า “ แมวตัวแรกที่พี่ดอลฟินได้เลี้ยง คือแมวสาวสีขาวลายเทาที่เคยเขม่นเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาก่อน  และที่สำคัญคือเป็นแมวที่ฉลาดมากอีกด้วย ”  ซึ่งคุณสมบัติที่ดีของสีเทานอกจากความฉลาดก็คือ  การรู้จักแยกแยะว่าใครรักใครเกลียด และพยายามหลีกเลี่ยงที่จะคลุกคลีกับคนที่รังเกียจตน  อันเป็น ๑ ในหนทางที่สาธุชนกล่าวกันว่า  “ เป็นแนวทางปฏิบัติเพื่อสันติ ” (ขอให้ได้เกิดใหม่เป็นนางฟ้านะ สีเทาเพื่อนรัก)