WAY | BAEKDO

ลำดับตอนที่ #1 : intro

INTRO

เขาคนนั้นเปรียบเสมือนโลกทั้งใบ เขาคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

ถ้าหากเขาคนนั้นหายไป หัวใจของผมจะอยู่ได้อย่างไร…

การสูญเสียความเป็นตัวเองในค่ำคืนนี้

คือจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดอันซับซ้อน

“อย่า…”

หมับ! สองมือเรียวของเด็กผู้ชายอยู่ในชุดนักเรียนเต็มยศคนหนึ่ง คว้าแขนของเด็กหนุ่มอยู่ในชุดเครื่องแบบเดียวกัน อีกคนสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว สภาพยับหลุดลุ่ยออกชายกางเกง ทำท่าทางจะเดินหนีทิ้งกันไว้ในความปราดเปลี่ยวอันมืดมิด ท่ามกลางบรรยากาศอันหนาวเหน็บเสียดแทงผิวเนื้อจนเจ็บแสบ

ดวงตาสวยสั่นไหวจ้องมองใบหน้าเรียบนิ่งด้วยความเว้าวอนยอมแล้วต่อทุกสิ่ง ริมฝีปากแดงฉ่ำจากการขบกัดขยับพูดถ้อยคำขอร้องเสียงสั่นจนคนฟังยังนึกสงสาร

“อย่า… อย่าไป”

แต่ใช้ไม่ได้ผลสำหรับคนตรงหน้า

ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแววตาอันว่างเปล่ามองตอบกลับ เป็นสายตายากจะอ่านออก ดูเย็นชา เหมือนพร้อมจะทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงอยู่เสมอ คนถูกมองเริ่มใจไม่ดี หัวใจบีบรัดอย่างหนักหน่วงเพียงได้สบตาคู่นี้

…ทำไมถึงมองกันด้วยสายตาแบบนี้ รู้ไหมมันเจ็บปวดเหลือเกิน…

นัยน์ตาสีเข้มหลุบตามองสองมือที่กำลังจับแขนตัวเองไว้ พลันเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าได้รูป ก่อนสะบัดแขนอย่างรุนแรง จนร่างบางเซถลาก้าวเท้าถอยหลังตั้งหลักไม่ให้ล้มลง หัวใจช้ำดวงน้อยกระตุกสั่นรุนแรงเมื่อไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้จากอีกคน

“อย่า…อย่าไปเลย อย่าทิ้งฉันไว้…”  พูดน้ำเสียงสั่นกลืนก้อนสะอื้น น้ำตาอุ่นระรื่นขึ้นขอบตาใสจนออกร้อน ในอกมันโหวงไปหมด ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นเหมือนโดนบีบอัด สองขาเล็กภายในกางเกงขายาวสีดำทำใจกล้าย่างเท้าเดินเข้าไปหาอีกครั้ง หวังว่าอีกคนคงจะใจอ่อนและกลับไปเป็นคนใจดีเหมือนเช่นเคยอย่างที่ผ่านมา

“อย่าทิ้งฉันไว้ ฉันกลัว..”

“หึ” เสียงตอบรับในลำคอกับใบหน้าแค่นยิ้มเห็นแล้วยิ่งเจ็บปวด เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้รับสีหน้าแบบนี้จากอีกฝ่าย เหมือนมีอะไรพังทลายลงมาทับตัวจนชาไปหมด น้ำตาใสร่วงหล่นกลิ้งผ่านแก้มนวล เขาพยายามตั้งสติ เก็บอาการสะอื้นทั้งที่อยากร้องไห้ฟูมฟายให้อีกคนได้ปลอบ

มือเล็กเย็นเฉียบหมายจะจับแขนเสื้ออีกครั้งต้องหยุดชะงักกลางอากาศ เมื่ออีกคนก้าวถอยหลังหนี

“ได้โปรด…” น้ำเสียงปนสะอื้นดังขึ้นจากผู้ชายแสนบอบบางครั้งแล้วครั้งเล่า บรรยากาศหนาวเย็นเสียดแทงเข้าไปในจิตใจให้อ่อนไหว ยิ่งเป็นตัวกลั่นให้น้ำตาอุ่นไหลรินไม่ขาดสาย

….เขาได้แต่จ้องมองลึกลงไปในดวงตาเข้มคู่นี้ ในยามที่จะถูกทิ้งไป เขาอ้อนวอนขอร้องให้อยู่ต่ออย่าทิ้งกันหนีจาก ร้องเรียกชื่อนั้นหลายครั้งหลายหนในเวลาเดียวกัน…

ยังคงหวังว่าอีกคนจะกลับมาเป็นคนน่ารักเหมือนเคย

สายตาอันว่างเปล่ามองคนเริ่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวและความเสียใจ ใบหน้าที่ใครๆได้เห็นมักชื่นชมอยู่เสมอว่าเครื่องหน้าดูจัดเจนงดงามยิ่งนัก สัดส่วนรูปร่างกะทัดรัดน่าทะนุถนอม อากับกริยาท่าทางลูกคุณหนูอย่างถ่องแท้ นิสัยดีน่ารักยิ่งน่าดูแล ทั้งหมดทั้งมวลผู้คนรอบข้างต่างได้รู้จักพาหลงรักและเอ็นดู

รวมถึงเขาคนนี้ด้วย..

แต่สำหรับตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว.. ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว..

“ฮึก..อย่าไปนะ!..” เสียงแหบแห้งร้องเสียงหลง เมื่อผู้ชายรุ่นคราวเดียวกันเดินหันหลังจากไปอย่างน่าใจหาย ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปฉุดแขนไว้อย่างแนบแน่นอีกครั้ง ดวงตาคมคู่สวยหลับลงอย่างระงับอารมณ์ แขนเรียวพยายามสะบัดมืออีกคนให้หลุดออกจากการเกาะกุม

เขาเสียเวลามามากพอแล้ว..กับความใจดี

ท่ามกลางความมืดมิดในท้องถนนสายทางเปลี่ยว สองข้างทางปกคลุมไปด้วยโกดังร้างและป่าทึบแห่งหนึ่ง สถานที่ไม่มีผู้คนอยู่อาศัย กลับมีเด็กผู้ชายสองคนกำลังฉุดยื้อกระชากกันอยู่ น้ำเสียงขอร้องอ้อนวอนดังก้องไปทั่วท้องถนนในยามดึกดื่นอย่างขมขื่น ลมพายุฤดูหนาวพัดผ่านจนเส้นผมทั้งคู่ปลิวไสว บ่งบอกว่าอีกไม่นานหิมะคงจะตกลงมา

พร้อมกับการจากไปของใครอีกคน

ความหนาวเย็นของอากาศยิ่งกดต่ำแรงขึ้นเมื่อเวลากำลังจะเข้าสู่วันใหม่ เร่งอารมณ์ของคนอดทนกับความเจ็บปวดตัดสินใจทำบางอย่างให้มันจบแล้วไปจากตรงนี้เสียที

…จบเรื่องทุกอย่างที่มันวุ่นวายมามากพอแล้ว…

เสียงสะอื้นไห้สะอึกด้วยความจุก ใบหน้าหวานเบ้หน้าทั้งน้ำตา เมื่อถูกผลักให้ล้มลงกองกับพื้นอย่างน่าสงสาร เนื้อผิวขาวถูไปกับพื้นถนนจนเป็นแผลเลือดซิบ คนใจร้ายในคราบชุดนักเรียนเดินหนีจากไป ไม่มีแม้แต่เยื่อใยที่เคยให้กันมา

“ฮือ ไม่นะ! อย่าไป!” เสียงติดเครื่องยนต์ทำให้หัวใจบอบช้ำชาวาบปวดร้าวไปทั้งดวง เขากำลังจะถูกทิ้ง เส้นประสาทกระตุกความกลัวทั่วทั้งร่าง สองขาเล็กมีรอยแผลถลอกฝืนลุกขึ้นวิ่งตามไฟท้ายรถค่อยๆห่างไกลหายไปกับความมืดมิด เสียงเรียกขอร้องดังขึ้นท่ามกลางท้องถนนไม่ขาดสาย สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ถูกทิ้งอย่างน่าสงสารในยามดึกดื่น

ความผิดพลาดครั้งเดียวนำมาสู่ความเจ็บปวดยากจะลืมเลือนขนาดนี้เหลยเหรอ

สองขาเล็กยังคงวิ่งไปด้วยร้องไห้น้ำตานองหน้า ริมฝีปากฉ่ำยังคงพ่นคำ …อย่าทิ้งฉันไป… ไม่หยุดหย่อน เมื่อถึงขีดจำกัดของความเหนื่อย หนุ่มน้อยผู้น่าสงสารค่อยๆชะลอฝีเท้าลงอย่างอ่อนล้า ทั้งความกลัวความเสียใจ ความเจ็บปวดจากร่างกาย ทำให้หัวใจสูบฉีดหนักหน่วงเต้นเร็วกว่าปกติ

“ฮือ อย่าทิ้งฉันไป..” ริมฝีปากสั่นเทาขยับพูดเสียงสะอื้นในลำคอเจือลมหอบหายใจ น้ำตายังคงไหลรินจากดวงตาไม่ขาดสาย สองฝ่ามือถลอกเลือดซิบโอบกระเป๋าที่สะพายไว้แนบแน่น อาการเจ็บหน้าอกเริ่มแรงขึ้นอย่างเจ็บปวด ช่วงขาอ่อนแรงเดินตามข้างถนนอย่างโดดเดี่ยว สะท้อนความเจ็บปวดทั่วอกสำหรับคนมองดู

“อย่าทิ้งฉันไว้...”

ในค่ำคืนที่เด็กผู้ชายตัวเล็กถูกทอดทิ้งให้อยู่กับความโดดเดี่ยวว่าโชคร้ายอยู่แล้ว แต่โชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้งตอกย้ำความเจ็บปวดเข้าไปอีก เมื่อเสียงรถยนต์ปริศนาและแสงไฟสีขาวขนาดใหญ่ส่องไล่หลังมาด้วยความเร็วสูงเกินขีดจำกัดอย่างน่าใจหาย

“อย่า..ไป ฮึก”

และไม่ทันที่เด็กหนุ่มตัวเล็กจะตั้งตัวหันไปมอง

“อย่าทิ้ง….อึก!..”

ร่างทั้งร่างก็ลอยหวือไปบนอากาศด้วยแรงกระแทกมหาศาล

ในหัวสองปวดร้าวกะทันหันความมึนงงหมุนเคว้งจนคิดอะไรไม่ออก...

แรงโน้มถ่วงของโลกดูดร่างบางตกลงกระแทกบนกระโปงรถอย่างรุนแรง ลำตัวอัดเข้าแนบกระจกหน้ารถจนขึ้นรอยร้าว ความแรงทำให้ร่างกลิ้งหมุนกระเด็นตกไปทางหลังรถ ร่างเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายปวดร้าวอย่างหนักหน่วง

รถคันดังกล่าวค่อยๆถอยหลังกลับ ร่างแน่นิ่งก็กระแทกสู่ลงพื้นนอนตะแคงหอบหายใจขาดห้วงอย่างโรยริน โดยรถคนนั้นได้ขับหนีหายไปในความมืด...

ละอองฝุ่นสีขาวเริ่มโปรยปรายร่วงหล่นใส่ร่างที่นอนแน่นิ่ง ท่ามกลางความหนาวเหน็บอย่างโดดเดี่ยว ดวงตาใสพร่าเบลอพยายามมองไปรอบๆ น้ำสีแดงฉานไหลออกจากปากและจมูกไม่หยุด ขาเล็กบิดเบี้ยวผิดรูป ตัวกระตุกภายในบอบช้ำสาหัส แผลเหวอะตรงศีรษะมีเลือดทะลักไหลอาบเปื้อนทั่วใบหน้าที่ใครๆก็ต่างชมว่าน่ารักน่าชัง

ทำไมถึงไม่เจ็บปวดเท่าที่ใจเจ็บ…เด็กหนุ่มคิดอย่างเวทนากับสิ่งที่ตัวเองพบเจอ

ริมฝีปากเปื้อนเลือดเผยออ้าปากกอบลมหายใจเข้าอย่างกระท่อนกระแท่น พึมพำคำขอร้องอย่างน่ารัดทดน่าเวทนา ต่อหน้ากล้องที่หลุดออกจากกระเป๋าตอนตกกระแทกพร้อมกับร่างเด็กหนุ่มผู้โชคร้าย และกล้องยังบันทึกภาพใบหน้าน่าสงสารเหลือล้นอย่างพอดิบพอดี.. รวมถึงเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น

เพราะอะไรกันถึงต้องพบเจอเหตุการณ์แบบนี้

เพราะโชคชะตาหรือเพราะผู้ชายคนนั้นที่ทิ้งคนตัวเล็กเอาไว้อย่างโดดเดี่ยว

หัวสมองปวดร้าวพยายามคิดเรื่องราวที่ผ่านๆมา

ทำไมกันนะ เพราะอะไรทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นแบบนี้ ทำไม…

น้ำตาหยดสุดท้ายไหลรินจากหางตา

และก่อนทุกอย่างจะตัดจบไปพร้อมกับลมหายใจ ร่างอันบอบช้ำก็อ้าปากพูดเสียงกระซิบแผ่วเบาเรียกชื่อคนใจร้ายผ่านลมหายใจที่อัดแน่นด้วยความเจ็บปวด…

แต่ดังก้องอยู่ในหัวใจอย่างชัดเจน

“อย่าทิ้งฉัน……”

TBC...

#ฟิคตัดบด