Zombie wars ล่าท้าซอมบี้

บทนำ

ณ ปี พ.ศ.2895

 ในปีนั้นได้มีเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งระบาด ซึ่งเชื้อไวรัสชนิดนี้นั้นจะส่งผลโดยตรงต่อสมอง ทำให้ผู้ป่วยนั้นเกิดความคิดฆ่าตัวตายสูงมากกว่าโรคซึมเศร้า และที่แย่กว่าตัวของไวรัสจะส่งผลหนัก2เท่ากับคนที่เป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ได้มีสถาบันวิจัยหนึ่งได้ทำการจับผู้ติดเชื้อที่มีทั้งไวรัสและเป็นทั้งโรคซึมเศร้ามาขังไว้ในห้องกระจกและภายในห้องนั้นเป็นห้องโล่งๆสีขาวที่ไม่มีแม่กระทั้งเตียง ในขณะเดียวกันสถาบันนั้นก็ทำการวิจัยวัคซีนเพื่อนำมาทำการรักษา แต่ก็ต้องล้มเหลวเพราะตัวคนที่โดนไวรัสนั้นในคืนหนึ่งที่ยามและทุกๆคนนั้นกำลังหลับพักผ่อน เขาได้ใช้หัวตัวเองโขกกับตัวกำแพงจนหัวนั้นแตกและทนผิดบาดแผลไม่ไหวจนขาดใจตายไปนั้นเอง 

 ถึงแม้จะล้มเหลวสถาบันก็ยังคงกับผู้ติดเชื้อคนใหม่ๆมาทดลองเลื่อยๆและพวกเค้าได้เปลี่ยนห้องให้เป็นแบบยางซึ่งตัวยางนั้นเหนียวต่อให้ผู้ติดเชื้อจะทำการเอาหัวโขกแค่ไหนก็ไม่มีการบาดเจ็บทั้งสิ้น อีกทั้งทางเดียวที่จะมองเห็นภายในห้องได้คือต้องมองผ่านกล้องวงจรปิดเท่านั้น อีกทั้งการทดลองนี้ทำให้พวกเค้าได้รู้ว่าเหล่าคนที่ติดไวรัสนั้นจะไม่ฆ่าตัวตายโดยการทำให้ตัวเองนั้นขาดอากาศหายใจเป็นอันขาด หากเหล่าผู้ติดเชื้อขาดอากาศหายใจเมื่อไหร่พวกเค้าก็จะพยายามหาทางที่จะหายใจให้ได้ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม

 มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พวกเขาได้รู้จริงๆว่าพวกเขานั้นรู้สึกว่ากำลังทำอะไรที่เปล่าประโยชน์เสียจริงๆ เพราะในตอนที่พวกเขาได้นำอาหารไปให้ผู้ติดเชื้อนั้นเขาได้ยื่นถาดอาหารเข้าไปข้างใน แต่ผู้ติดเชื้อคนนั้นกลับงอถาดไปมาจนมันขาดเป็นสองท่อนที่มีคมและเฉือนขอตัวเองจนตาย

ภายในระยะเวลาเพียง1ปีครึ่งในสถาบันวิจัยก็มีผู้ติดเชื้อที่เสียชีวิตมากกว่า20,000คนและคนที่ติดเชื้อนี้ทั่วโลกแล้วตายรวมกันกว่า1,000ล้านคนเข้าไปแล้ว และแล้วพวกเขาก็ได้ทำการทดลองวัคซีนเสร็จจนประสบผลสำเร็จแต่พวกเขาไม่มีเวลาสำหรับทดลองวัคซีนในระยะยาวในตอนนี้พวกเขาคงต้องรีบกระจายวัคซีนออกไปทั่วโลกให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้…แต่ถึงกระนั้นก็มีผู้คนบางกลุ่มประมาณ20เปอร์เซ็นของโลกนั้นไม่ได้รับวัคซีนภายในระยะเวลา5เดือน

เวลา 23.55 น. หลังจากกระจายวัคซีนปลายเดือน 5

ภายในสถาบันวิจัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย มีชายสองคนกำลังนั่งคุยอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนพวกเขาเป็นนักวิจัยของสถาบันวิจัยแห่งนั้น

“กัน”

แฟ้มที่ใส่ชุดกาวแล้วสวมแว่น ถามกันที่นั่งตรงข้ามกันที่ใส่ชุดกาวเหมือนกันกำลังนั่งกินกาแฟอยู่

“ว่า”

“มึงคิดว่าวัคซีนจะกระจายทั่วโลกตอนไหนวะ”

“ปลายปี”

“ปลายปีนี้กระจายวัคซีนเสร็จ??”

“ปลายปีนี้เชื้อจะกลายพันธ์ุ”

แฟ้มที่ได้ยินทำหน้าตาตกใจแต่ถึงอย่างนั้นในใจก็ยังคงลังเลว่าสิ่งกันพูดมานั้นพูดจริงหรือไม่

“หมายความว่าไงวะกัน"

“ก็ตอนที่กูผสมสารต่างๆเพื่อให้ได้วัคซีนกูใส่อย่างอื่นนอกจากสารที่กำหนดไว้ลงไปด้วยอะดิ”

แฟ้มที่ได้ยินถึงกับตกใจมากเพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนที่ใส่อะไรแปลกปลอมลงในวัคซีนที่กำลังจะช่วยมนุษย์ลงไปเพราะถือเป็นอะไรที่อันตรายเป็นอย่างมาก

“มึงทำบ้าอะไรของมึงวะกัน”

“แค่ลองเล่นๆเอง”

“มึงบ้าออมึงจะบอกว่ามึงเอาชีวิตคนนับพันล้านมาเล่นกับส่วนผสมวัคซีนแบบนี้อะหรอ”

“ก็นิดหน่อย”

แฟ้มที่ได้ยินก็ต่อยเข้าไปที่หน้าของกันอย่างหนัก

“โอ้ย!!เจ็บ”

“มึงพูดเชี้ยไรวะชีวิตคนมันไม่ใช่ของเล่นนะเว้ยกัน”

“แฟ้มมึงรู้ไรป่ะกูไม่แคร์สักนิด”

แฟ้มที่ได้ยินถึงกลับกุมขมับและในใจอยากฆ่าเพื่อนที่ร่วมทำงานของตัวเองจนถึงขีดสุด แต่ตัวเขาในตอนนี้ต้องทนและเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้เสียก่อนเพราะถ้าหากไม่รู้ว่าสารที่กันผสมเข้าไปตอนทำวัคซีนนั้นคืออะไรก็จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย

“ตอนนี้นายต้องบอกฉันมาให้หมด” แฟ้มถาม

“เรื่องอะไรละ??”

“…..”แฟ้มจ้องตาขวางใส่กัน

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้เข้าใจแล้ว มันเป็นเชื้อโรคนะ”

“อะไรนะ!” แฟ้มที่ได้ยินถึงกับกระชากคอเสื้อกันขึ้น

“ใจเย็นสิถ้าไม่ฟังต่อก็ไม่รู้ถึงความสามารถของมันพอดี”

“งั้นก็พูดมาซิ”

“โอเคก็ได้ มันเป็นเชื้อที่จะไปทำการเสริมส่วนของไวรัสนะ”

“เสริมหรอ??”

“ใช่ ก็ถ้าใครก็ตามที่ได้วัคซีนไปจะมีอาการดีขึ้นและหายขาดแต่ถ้าว่ากันตามจริงมันไม่หายขาดหรอกแต่กำลังกินนะ”

“อะไรกินอะไร” แฟ้มถาม

“ก็ไวรัสกำลังกินวัคซีนไงละซึ่งมันต้องใช้เวลาสักพักมันจึงทำให้กระบวนการของไวรัสหยุดลงชั่วคราวเลยดูเหมือนว่าไวรัสทที่กำลังระบาดนั้นหายเพราะวัคซีน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกนะ เพราะตัววัคซีนต่างหากที่ไปอัพเลเวลให้ตัวของไวรัส ทำให้จากเดิมที่ไวรัสจะแค่ฆ่าตัวตายมันจะกลายเป็นว่ามันจะออกล่าเหยื่อแบบไม่กลัวตายเพราะเดิมทีตัวมันเองก็คิดจะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว จึงไม่มีเหตุผลให้ต้องกลัวตายนั้นเองและเมื่อผู้ติดเชื้อคนนั้นได้กัดอีกคนแล้วมันก็จะทำการแพร่เชื้อให้กับคนที่ไม่ได้รับวัคซีน แต่มันจะข้ามกระบวนการการรักษาที่จะทำให้ร่างกายดีขึ้น จะกลายเป็นว่ามันจะส่งผลภายในทันทีทำให้คนที่โดนกัดจะเริ่มออกล่าเหยื่อคนใหม่ทันที แต่สำหรับคนที่ได้รับวัคซีนมันจะไปเร่งปฏิกิริยาทำให้เชื้อนั้นทำงานเร็วยิ่งขึ้นแต่กว่าเชื้อจะทำงานเวลาซักพักที่กูคำนวนไว้ก็ราวๆหนึ่งปีก็มีแค่นี้แหละ"

“โอเคขอบคุณมาก” แฟ้มพูดพร้อมกับนำโทรศัพท์ออกมา

“ว้าว อัดเสียงด้วยหรอ”

“ก็นิดหน่อยเพรากูจะได้มีหลักฐานในการเอาตัวรอด”

“อีกคำถาม”

“อะไรอีก”

“วิธีรักษาละ” แฟ้มทำหน้าจริงจัง

“เอาจริงดิ…….5…5.555555555555555555555555555555555555”

“มึงขำไรวะ”

“คือก็รู้แหละว่ามึงต้องถามแต่พอมันเป็นไปตามที่กูคิดมันเลยตลกอะ55555"

“หยุดขำแล้วบอกวิธีรักษามาไอ้สัตว์นรก”

“แรงนะนั้น555 แต่วิธีรักษาอะไม่มีหรอก”

“ให้มึงพูดใหม่” แฟ้มง้ากหมัดเตรียมจะชกกัน

“มึงจะชกก็ตามใจแต่ถ้ามันมีจริงกูคงใช้กับตัวเองนานแล้วมั้ง เพราะอย่าลืมดิกูก็เป็นคนที่ได้รับวัคซีนมาเหมือนกันนะแล้วกูก็ไม่อยากมีชีวิตแล้วด้วย กูไม่รู้กูจะหาวิธีรักาาไปทำไมกูเลยไม่หาวิธีรักาาเอาแค่วิธีใช้และผลที่ตามมาแค่นั้น”

“ไปตายเหอะ”

“เดี๋ยวก็ตายแล้ว…ถ้าพวกมึงเก่งกันจริงก็หาวิธีรักษาเองละกันมีเวลาอีก7เดือน55555"

“เออ กูจะไปบอกหัวหน้าเดี๋ยวนี้แหละมึงก็ต้องมากับกูด้วย”

“โห้วววว อีกแค่หนึ่งนาทีเองนะ” กันพูดขึ้น

23.59 น.

“พูดเหี้ยไรอีกละ”

“ตามที่กูคิดคืออีก1ปีตัวของไวรัสถึงจะกลับมาแต่กูว่ากูคำนวนผิดวะ”

“อย่าบอกนะว่า”

“มันจะทำงานภายในเดือนที่6หลังจากได้รับวัคซีนอะดิ หรือก็คืออีกแค่หนึ่งนาทีเองงงงงง 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555”

 หลังจากที่แฟ้มได้ยินแบบนั้นตัวของแฟ้มก็ได้กระโจนเข้าไปรัวหมดใส่หน้ากันไม่หยุดหย่อนต่อยแล้วต่อยเล่าและแล้วเวลาก็น้อยลงจนเหลือเพียงแค่5วินาที

.

5

.

4

.

3

.

2

.

1

.

“Welcome to the world of virus-z.”

เสียงของกันดังขึ้นพร้อมเลืดที่กระเด็นออกมาจากตัวเริ่มกลายเป็นสีดำตากลายเป็นสีแดงเลือด เส้นเลือดเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวกลายเป็นสีแดงสด ตัวของแฟ้มที่เห็นแบบนั้นจึงรีบลุกออกมาจากตัวของกันในทันที และตัวของแฟ้มก็พยายามวิ่งหนีแต่ก็วิ่งหนีได้ไม่ทันไรตัวของแฟ้มก็ล้มลงกับพื้น

“ไอ้…ชิบ…หาย”

และแล้วตัวของแฟ้มก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรเชื้อZที่ต่อจากนี้อีก45ปีมันจะทำให้คนบนโลกนั้นเกือบสูญพันธ์กันหมด

จบ บทนำ