the parallel คุณคือมนุษน์คนหนึ่ง ซึ่งผมมอบหัวใจให้

เขาคือทุกอย่างที่เรียกว่าความโหดร้าย ในขณะเดียวกันเขาก็อ่อนโยนและอบอุ่นจนเป็นที่ต้องการ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทำผิดต่อผมอย่างมาก เรื่องที่ไม่อาจอภัยได้และผมจะไม่มีวันมอบหัวใจให้เขาอีกเป็นครั้งที่สอง 

คุณคือมนุษย์คนหนึ่ง

ที่ผมยอมมอบหัวใจให้......

.....หากวันนี้ต้องตายจาก ผู้คนก็ควรได้รู้.....คนที่เลวร้ายที่สุดในโลกก็คือเขา

“ลี ชื่อของเขาคนนั้น” หยดน้ำตาไหลอาบแก้มขวาหลังจากที่หลี่หนงกดวางสาย ตากลมแดงกล่ำเพราะฤทธิ์ของน้ำตา เขาจะจำเอาไว้ให้ลึกสุดใจ คนชั่วที่ยืนเหยียดยิ้มมองเขาด้วยสายตาสุดสมเพช

“จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ” มือเล็กกำแน่นอย่างควบคุมสติข่มความกลัวที่กำลังก่อตัวขึ้น หลี่หนงอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด หลี่หนงไม่หลบสายตาคู่นั้น เขาจะจ้องมันจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้ายที่เหนี่ยวไกปืน

“ไม่จำเป็น”

“หึ!” ลีสาวเท้าก้าวเข้ามาหาเข้าพร้อมกับทิ้งตัวลงบนปลายเตียงกว้าง ตาคมยังคงสำรวจใบหน้าหวานอย่างเชยชม ปลายนิ้วเรียวสัมผัสที่ขอบตาซึ่งตอนนี้บวมแดงจากการร้องไห้ หลี่หนงขยับถอยห่างด้วยความรู้สึกรังเกียจ ก่อนจะถูกหยุดด้วยมือหนาที่กระชากร่างบางให้เซเข้าไปหา “คิดจะหนีอีกนานแค่ไหน”

“นานที่สุดเท่าที่จะทำได้” หลี่หนงเชิดหน้าตอบด้วยสีหน้าท้าทาย ลีสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงซึ่งไม่เป็นเหมือนครั้งแรกพบ ลีขยับหน้าเข้าไปใกล้จนถึงปลายจมูกสวย

“จับได้แล้วนี่”

“.......”

“ไม่ปล่อยให้หนีไปไหนอีกหรอก”

“ฮึก ปล่อยผม ฮึก....” หลี่หนงดีดดิ้นภายในวงแขนของเขาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังแทรกขึ้นกลางบทสนทนา ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตา ในตอนนี้กลับกลายเป็นภาพที่น่ามองยิ่งนัก

“ปล่อย! ผมบอกให้ปล่อยไง!! ฮึก”

“หึๆ ร้องเข้าไป ร้องให้คอแตกตายกูก็ไม่ปล่อยมึงไปอยู่ดี”

“ไอ้คนชั่ว เลวที่สุดเลย ฮึก.....” หลี่หนงจะรู้มั้ยว่าคำพูดด่าทอเมื่อครู่จากปากสีแดงสดกำลังทำให้ลีสนใจคนในอ้อมแขนไปอีกเท่าตัว นิ้วเรียวเล็กพยายามแกะนิ้วเรียวใหญ่ของลีออก ทั้งเล็บที่จิกลงเนื้อฝังรอยแดงไว้ตามแขนแกร่ง ลีเหยียดยิ้มมองมันด้วยสีหน้าพอใจ ตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรเขาได้มากกว่านี้อีกมั้ยนะ

“กูก็เลวของกูมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วมั้ย หื้อ” หลี่หนงได้ยินดังนั้นก็หยุดดิ้นเพราะไม่อยากโดนฆ่าตายก่อนที่เซนจะมาถึง เขาก็แค่รอเวลาเท่านั้น ลีมองคนตัวเล็กที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์และยอมอยู่ในวงแขนของเขาอย่างว่าง่าย

“กลัวรึไง”

“ผมเกลียดคุณ” หลี่หนงเงยหน้าพูดมันออกไป จงใจจะให้เสียงนั้นดังพอที่จะกระแทกหน้าหล่อไร้ซึ่งหัวใจ ร่างสูงกลับเหยียดยิ้มรับมันไว้พร้อมกระชับแขนให้แน่นขึ้นจนหลี่หนงต้องเบี่ยงหน้าหนี

“หึ เกลียดกูให้ได้อย่างที่ปากพูดแล้วกัน”

“ฮึ่ย!จะทำอะไร” หลี่หนงตกใจใหญ่ เมื่อจู่ๆลีก็จับร่างเล็กกดลงกับพื้นเตียง ก่อนจะขึ้นคร่อม ตาคมสบตากลมอย่างหยอกล้อ ในขณะที่คนเบื้องล่างสั่นไปทั้งตัว “อย่าคิดทำเรื่องบ้าๆนะ”

“เรื่องบ้าๆ? หมายถึงแบบไหน”

“ก็ความหมายเดียวกับเรื่องเลวๆไง! ปล่อย!”

“เรื่องเลวๆ แบบนี้ใช่มั้ย”

จุ๊บ

“ไอ้เหี้ย!!”

จุ๊บ

“ไอ้ชั่ว!!”

จุ๊บ

“ไอ้เลว!!”

“มึงอยากได้เลือดรึไง หลี่หนง!!” 

“มึงจะหนีไปไหน”

“ปล่อยกู”

“มึงนี่มัน”

“อื้อ.....” 

“มึงหยุดกูไม่ได้แล้วละ หึ” 

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ....”

“เรียกพี่ลีสิครับคนดี.....ฟอด”

“อึก อ๊ะ...พี่ลี..อ๊ะ” 

“ซี๊ด....อื้ม...รัดกูจังวะ”   

“ทำแบบนี้กับกู มึงอยากกลับมาครางเหมือนเมื่อคืนอีกใช่มั้ยฮะ!”

“มึงมันก็เก่งแต่บังคับคนอื่น!”

“จะให้กูพูดอีกกี่ครั้งว่ามึงเป็นเมีย เป็นเมียกู! ไม่ใช่คนอื่น!”

“ไอ้เลว!”

“ถ้าจะมีคนผิด....คนๆนั้นต้องเป็นมัน”

“พี่หยง!”

 “หลี่หนง!!!” ร่างบางปรากฏตัวต่อสายตาคมของหลี่หยง ก่อนที่ร่างบางที่วิ่งฝ่าด้านชายชุดดำหวังจะเข้าไปหาพี่ทั้งสอง หยดน้ำตาเม็ดใสพรั่งพรูจากตากลมด้วยความคิดถึง แต่ลีนั้นเร็วกว่าเขา มือหนากระชากร่างบางให้เซมาที่อกแกร่งพร้อมกับโอบรั้งเอวบางเอาไว้แน่น “ปล่อยน้องกู!”

“มึงเลือกแล้วไอ้หยง”

“แต่นั่นมันน้องกู!” ลีส่งเสียงหัวเราะในลำคอมองคนที่ตนกอดรัดเอาไว้อย่างผู้ชนะ

“น้องที่มึงว่า.....เมียกู”

“ไอ้ลี!”

“พี่หยง อย่า!” เสียงหวานตะโกนลั่นสระ เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมน้ำตา มองดวงตาคมที่แข็งกร้าวจ้องมาที่เขาทั้งคู่

“มึง.....มึงทำอะไรน้องกู!” เสียงตะหวาดดังขึ้นราวกับราชสีห์บ้าเลือดที่พร้อมจะขย้ำทุกสิ่งอย่างที่ขว้างหน้า

“กูเคยบอกมึงแล้วหลี่หยง คนอย่างกู....อยากได้อะไรก็ต้องได้ ยิ่งมึงเล่นซ่อนหากับกูมากเท่าไร มันก็ยิ่งสนุกที่กูได้ค้นหา จนกระทั่งได้ตัวมันมา มึงไม่คิดจะชดใช้ค่าเหนื่อยให้กูบ้างเลยรึไง” หลี่หยงหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห ยิ่งได้เห็นรอยแดงจ้ำที่ซอกคอขาว คนเป็นพี่ที่ทำได้แค่ยืนดูก็แทบคลั่งตาย

“หนง....พี่ขอโทษ...ฮึก...” เสียงร่ำไห้จากปากสวยดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด หลี่หนงส่ายหน้าไปมาอย่างไม่คิดโทษผู้เป็นพี่เลยแม้แต่นิด ลียกยิ้มสะใจกับความเจ็บปวดที่อ่านได้จากสายตาคม นอกจากความเจ็บปวดแล้วมันยังคงโกรธเกลียดและแค้นฝังใจไปอีกนาน ลีไม่รู้เลยว่าจุดจบมันจะสิ้นสุดที่ตรงไหน แต่ที่เขารู้คือ.....

“ระหว่างกูกับมึง มันเพิ่งจะเริ่มต้น”

 “ก็แค่ความอยาก กูจะถือเสียว่าทำทานให้หมากิน”

“งั้นก็ทานกูบ่อยๆ ผัวมึงยังมีแรงเอามึงทั้งวันทั้งคืน”

“ไอ้ชั่ว!”

“หึ  จะดีจะชั่วก็ผัวมึง” ลีบอกแบบนั้น ในขณะที่ตากลมคลอไปด้วยน้ำตา ดวงตาเศร้าหมองต่างจากวันแรกพบ ลีเป็นคนเกลียดเด็ก เขาไม่ชอบทั้งเสียงร้องและหยดน้ำตาเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของคนที่อ่อนแอ

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮึก....ทำไม”

“กูทำอะไร”

“มึงฆ่าพี่มิน ฮึก...ไอ้คนชั่ว!!” ภาพผู้ชายในชุดสูทดำนอนจมกองเลือดที่ชั้นล่างของบ้านพักที่กระบี่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเล็กๆนี้ ร่างสูงนอนแน่นิ่งราวคนไร้ซึ่งลมหายใจ ในขณะที่คนทำไม่ได้รู้สึกผิดกับการกระทำนั้นเลยสักนิด

“มันขวางทางกู”

“ก็พูดกับเขาดีๆก็ได้นี่! ฮึก พี่มินเป็นคนไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลา มึงยังเป็นคนอยู่รึเปล่า!! ฮึก.....” หลี่หนงตะคอกเสียงดังจนสุดเสียง หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาราวกับน้ำในเขื่อนใหญ่ที่ล้นทะลักออกมา

“กูไม่จำเป็นต้องเสียน้ำลายกับหมาสุนัขรับใช้”

“พวกหมาจนตรอก!”

“หลี่หนง!” ร่างบางหลับตาไม่รับรู้ เขากลัวคนตรงหน้าพอๆกับที่เกลียดจนไม่อยากเข้าใกล้ “มันเล็งปืนมาที่กู มึงจะให้กูยืนนิ่งให้มันลั่นกระสุนใส่กูรึไง!”

“ฮึก...ตายๆไปซะก็ดี” ตากลมเกรี้ยวกราดมองลีอย่างเคียดแค้น ร่างสูงกัดฟันอย่างเก็บอารมณ์ มองดวงตาที่จ้องมองเขาอยู่ด้วยความไม่ชอบใจ ก่อนจะเหยียดยิ้มมองหลี่หนงด้วยสีหน้าดูหมิ่นและถ้อยคำหยาบหู

“ถ้ากูตาย....เมื่อคืนมึงคงไม่ได้สุขสมจนขาเดี้ยงแบบนี้หรอก คุณหนูหลี่หนง”

“.......”

“เสียงครางหวานหูกูใช้ได้เลยนี่ หึ” ลีฝังจมูกลงแก้มเนียนพร้อมซุกไซร้ซอกคอขาวราวหยอกล้อ ในขณะที่ร่างบางบนแขนแกร่งดีดดิ้นอย่างถึงที่สุด หลี่หนงเอียงคอหนีให้พ้นจากคนใจร้าย ก่อนที่แรงเฮือกสุดท้ายจะหมดลงพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้น

“ฮึก....”

“เงียบ” คำสั่งของลีไม่ได้มีผลต่อร่างบาง เสียงร้องสะอื้นยังคงดังไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับเด็กหนุ่มที่สั่นเทาอยู่บนแขน หัวใจที่เคยแข็งกร้าวราวน้ำแข็งเริ่มมีรอยราวเกิดขึ้นจากการจังหวะการเต้นที่ผิดแปลก........

“อย่าร้อง”

“ฮึก....”

“อย่าร้องไห้ได้มั้ย” ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับกระซิบ หลี่หนงซุกหน้าลงกับอกแกร่งอย่างไม่รู้หนทาง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป คิดถึงบ้านและทุกคนที่นั่น อยากวิ่งหนีออกไปให้ไกล แต่ก็มีเรียวแรงไม่พอที่จะสู้ คนอ่อนแออย่างเขาไม่ควรมีชีวิตอยู่ตั้งแต่สิบแปดปีที่แล้วมาแล้วละ

......คนอ่อนแอผู้พ่ายแพ้ให้กับโลกที่โหดร้าย

“อย่าใจร้ายกับคนที่เลือกลงนรกเพราะมึงหน่อยเลย”