คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chasing the Moonlit Secret (ไล่ล่าความลับท่ามกลางแสงจันทร์)
เมื่ออลิสาไ้อยู่ลำพัอีรั้ เธอนั่เรียบเรียเรื่อราวทั้หมที่เิึ้นับเธอ ล้ายับนิยายที่เธอเยอ่านและเียน เธอพอะาาร์สถานาร์และเรื่อราวที่วระเป็นไ้บ้า เธอึเริ่มหาวามริที่เิึ้นภายในฤหาสน์แห่นี้ เธอนึถึห้อหนึ่ที่เธอุ้นาไ้ว่าเยฝันเห็นบ่อยรั้ และอนนี้เธอรู้แล้วว่าสถานที่แห่นั้นอยู่ที่ไหน เหมือนเธอะเอเบาะแสสำัอเรื่อราวทั้หม เธอ้อลับไปห้อนั้น ห้อที่มีบันทึเี่ยวับแหวนและภาพใรสันที่สวมแหวนอาะมีำอบอปริศนาทั้หม และ่วยให้เธอออไปาที่นี่
บรรยาาศโยทั่วไปยัมีแสสว่ามาว่าอนลาืน อลิสาัสินใเินลับไปหาห้อปริศนาแห่นั้น
อลิสายืนอยู่หน้าประูห้อแรในฤหาสน์ วามมืที่เริ่มืบลานเ้ามาทำให้หัวใอเธอเ้นแร ภายในห้อนี้เมื่อวานเธอเห็นภาพวาเ่า ๆ และบันทึทีู่เหมือนะเ็บวามลับบาอย่าเี่ยวับเรนและรัน แ่เมื่อเธอเ้าไป ภาพและบันทึทั้หมลับหายไปอย่าไร้ร่อรอย ราวับถูบาบบัไปาโล
อลิสา: (พึมพำับัวเอ) “เิอะไรึ้นันแน่? ทำไมมีแ่วามว่าเปล่า...มีใรำลั่อนวามริทั้หมเอาไว้?” เธอเินสำรวห้อ เหลือเพียแ่ผนัที่ว่าเปล่า ไม่มีภาพหรือบันทึเหลืออยู่ อลิสาเริ่มรู้สึถึบาอย่าที่อยู่ใล้ ๆ บรรยาาศรอบัวเริ่มแปรเปลี่ยน แสันทร์ที่สาส่อาหน้า่า่อย ๆ ถูวามมืลืนิน สายลมเย็นยะเยือพัวูบเ้ามา ราวับะเือนภัยบาอย่า เสียแผ่วเบาเหมือนเสียลมพัผ่าน แสแที่เพิ่าอบฟ้าหายลับไปในั่วพริบา บรรยาาศลาืนมาเยือนอย่ารวเร็ว ม่านวามมื่อยๆ ทอัวลุมห้อ อลิสาใเ้นแร เธอรู้สึไ้ถึบาสิ่ที่ไม่เป็นมิร แววาสสัยหันมอรอบ ๆ พลันเาำเลื่อนไหวอย่ารวเร็วในห้อ มันือรันที่ปราัวในเามื สายาม้อเธอเหมือนหมาป่าที่้อเหยื่อ เรน้าวออมายืนวาหน้าอลิสา และทั้สอ้อหน้าันอย่าเผิหน้า
เรน: (เสียนิ่ แ่แฝ้วยวามโรธ) “รัน… พอไ้แล้ว อย่ามายุ่ับเธอ”
รัน: (แสยะยิ้มเยาะเย้ย) “ิว่าวาันไ้ั้นเหรอเรน? พลัอเธอมันเหลือน้อยเ็มที…”
รันยมือึ้น โบไปในอาาศแสสีำพุ่ออไปหาอลิสา เรนพุ่เ้ามาวา พลัปะทะร่าอเรน เ้าพยายาม่อสู้ับลุ่มแสสีำ้วยแสเรือที่อยู่รอบัวทั้อลิสาและัวอเรน แ่วามรัศมีแสสีาว่อยๆ เล็ล แบล นแสริบหรี่พร้อมับร่าอเรนที่่อยๆ าล เรน่อยๆ ้มหน้า พยายามประอสิ ร่าอเรน่อยๆ ลอยึ้นาพื้น ้วยวามเป็นห่วเรนและรู้สึถึวามหวาลัวแ่็ยัไม่ยอมแพ้ อลิสาว้ามืออเรนไว้
เรน: (เสียแผ่วเบา) “อลิสา… อย่ามายุ่… มันอันราย”
อลิสา: “ไม่! ันปล่อยใหุ้หายไป ไม่ไ้!”
เมื่อมืออลิสาสัมผัสไปที่แหวนในมืออเรน แหวนสีเินส่อแสสว่าไสวไปทั่วห้อ วามอบอุ่นอันแสนอ่อนโยนเหมือนปลอบประโลมเรน ทำให้เามีพลัลับืนมา ร่าายอเา่อย ๆ ฟื้นืนเป็นปิอีรั้ รัน้าวถอยหลั สายาายวามใปนเรี้ยวรา
รัน: (ะโนลั่น) “เธอ...ทำอะไร!”
แสอบอุ่นาแหวนแผ่ปลุมไปทั่วห้อ ทำให้บรรยาาศภายในฤหาสน์เริ่มเปลี่ยนไปาวามมืมนเยือเย็น ลับเป็นวามอบอุ่นสว่าไสว แม้ยัมีเามืเลือบลุมอยู่ แู่สบนิ่ึ้น รันหายไป อลิสาและเรนสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นาแสนั้นโอบรอบัวพวเาทั้สอ “แสสว่าาแหวนูเหมือนะทำให้พลัอรันอ่อนล” เรนพู หลัาร่าอเ้าเป็นปิ สีผิวที่เยีาวเริ่มเหมือนสีผิวนปิ หน้าามันเห็นวามสวยามน่าสะ นไม่อาละสายาไ้
อลิสาุมมือเรนแน่นึ้น ส่สายาแห่วามมั่นใไปให้เา เรนยิ้มอย่าอ่อนโยนลับมา ท่ามลาแสสลัวที่ัับวามมืรอบัว เสียลมระโพัผ่านฤหาสน์ รันแผเสีย้อท่ามลาวามมื สัาถึารปะทะที่รุนแรว่าเิมที่ำลัะเริ่ม้น อลิสายืนเีย้าเรน แม้หวั่นใแ่็ไม่ถอย
เรน: “เธอะบ้าหรือไอลิสา มันอันรายแ่ไหนรู้ไหม… (มอสบาอลิสา้วยแววาอ่อนโยนและห่วใย)…………….อบุ...อลิสา เธอทำให้ันฟื้นพลัไ้อีรั้”
อลิสายิ้มลับไปอย่าอ่อนโยน ะที่สับสนับเหุาร์ที่พึ่เิึ้น มันืออะไรพลันั่น เป็นสิ่เียวับที่เรน และรัน สสัย
รันยืนนิ่อยู่ในวามเียบ ร่านั้นถูบบั้วยเามืแ่สายายัับ้อพวเา้วยวามแ้น
………………………………………………………………………………………………………………….
หนทาแห่วามลับที่ลี่ลายพึ่เริ่ม้น และำลัรอให้พวเาไปริศนา่อไป
ความคิดเห็น