คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Mysterious Invitation (คำเชิญที่ลึกลับ)
อลิสาเป็นนัเียนสาวที่ประสบวามสำเร็ในระับหนึ่ แ่ีวิส่วนัวอเธอลับเ็มไป้วยำถามที่ยัไม่ไ้ำอบ ารสูเสียแม่ไปในวัยเ็ และวามรู้สึโเี่ยวในวัยรุ่นทำให้เธอเิบโ เหมือนัวนเียวบนโลใบนี้ เป็นหนึ่เหุผลที่่เธอัสินใเลือะมาอยู่ที่ห่าไลุมน ึ่ั้อยู่ท่ามลาภูเาและป่าทึบแห่นี้ อลิสาหิสาว ผิวาว รูปร่าเพรียวสู 170 เนิเมร มีผมยาวสีน้ำาลเ้มที่มัปล่อยให้ลมพัปลายผมไปมา วาอเธอเป็นสีน้ำาลอ่อนแ่แฝไว้้วยวามเ็เี่ยว ใบหน้าอเธอแม้ะูอ่อนหวาน แ่สายามริบแฝไป้วยวามลา อลิสา็รู้สึว่าเรื่อราวในีวิอเธอาหายไปในวัยเ็ึ่แ่าานทั่วไป นระทั่วันหนึ่ เธอไ้รับหมายปริศนา ที่ันำเธอสู่ารเินทาไปยัสถานที่ที่เธอไม่เยรู้ั สถานที่ที่่อนวามริอันแปลประหลารอารเปิเผย เธอเินทามาอยู่ท่ามลาป่าและหมอหนา มีเพียวามเียบในุนเาับเสียลมที่พัิ่ไม้เสียสีัน และเสียรีร้ออแมลหลายๆ นิ ูเหมือนะเป็นสถานที่ที่ไม่ไ้้อนรับใรมา่อน แ่อลิสาลับรู้สึว่ามีบาสิ่ึูเธออย่าประหลา...ท่ามลาวามสสัยมามายอหมาย สถานที่ี่ึ่ไม่มีาาร้นหาแผนที่อโลภายนอ เหมือน่วเวลาแห่ารเินทาาหายไปบา่ว เมื่อรู้ัวอีทีเธอ็มาถึสถานที่ในหมายเวลาเย็นใล้่ำ ับบรรยาาศที่เียบนไ้ยินแม้แ่เสียหัวใอัวเอ อลิสายืนอยู่บนถนนเปลี่ยว สายลมเย็นยะเยือพัผ่าน้นไม้ให่นิ่ไม้เสียสีันัแผ่ว พัผ่านใบหน้าอเธอ แสันทร์เสี้ยวลอยเ่นบนฟ้าลาทะเลหมอสีเทา ถนนสายนี้ทอยาวสู่ฤหาสน์โบราที่เหมือนหลุออมาาภาพวาอฝันร้าย ร่าเพรียวสูอเธอยืนหยุนิ่เยหน้ามอฤหาสน์เ่าแ่ที่อยู่เบื้อหน้า บรรยาาศปลุม้วยหมอหนานูเหมือนะลืนแสันทร์เ้าไป้วย เธอสูลมหายใลึ เหลือบมอหมายลึลับในมือที่พาเธอมาที่นี่ “เรื่ออแม่” “แม่...” เธอพึมพำับัวเอ วาายแววเศร้าและมุ่มั่น
อลิสา: (พึมพำ) “ ใรันแน่ที่ส่หมายให้ัน? ที่นี่...ที่ไหนัน...”
เสียิ่ไม้แัึ้นเบา ๆ ้าหลั ทำให้เธอหันวับไปทันที แ่ลับพบเพียหมอหนาที่เลื่อนไหวเหมือนมีีวิ สัมผัสอวามหวาระแวืบลานเ้ามาในิใ เธอลืนน้ำลายและหันลับมาที่ประู อลิสาเินเ้าไปใล้ประูฤหาสน์ เสียรอบแรบอิ่ไม้และเสียใบไม้แห้บยี้ใ้ฝ่าเท้าทำให้หัวใเ้นระทึ บานประูนาให่แะสลัลวลายับ้อน ยามแสันทร์ระทบเผยให้เห็นเาอมัรโบราราวับำลัเฝ้ามอเธออยู่ในวามมืมิ แสันทร์ส่อลมาแ่พอให้เห็นร่าอหิสาวที่เียบรึมและลึลับ ยืนรออยู่หน้าประู ูเหมือนเาะาาร์ไว้ในารมาถึอเธอ หิสาวในุสีำปราัวึ้นราวับเิาเามื เส้นผมสีำลับพลิ้วไหวเหมือนหมอที่โอบล้อมัวเธอ วาอเรนแฝไว้้วยวามเศร้าลึล้ำราวับูลืนทุำถาม ออลิสา
เรน: (พูเรียบ น้ำเสียเย็น) “ในที่สุเธอ็มา.. อลิสา...”
อลิสาใเ้นระรัว ื่ออเธอหลุาปานแปลหน้าไ้อย่าไร? ใหนึ่อยาหนีแ่อีใลับถูสายานั้นสะ
อลิสา: “ุรู้ััน? หมายนี้... ุเป็นนส่มาใ่ไหม?”
อลิสามอไปที่ผู้หิสวยที่ปราัวึ้นเบื้อหน้า เรนเป็นหิสาวร่าสูโปร่ ท่วท่าอเธอแฝไป้วยวามส่าามและนิ่สบ ผิวอเธอาวีราวับไม่ไ้โนแสแมานาน ผมสีำลับยาวสยายปลมาถึลาหลั ัับสีผิวี ใบหน้ามอเธอูเรียบเยแ่มีเสน่ห์แบบลึลับนทำให้นที่มอไม่อาละสายาไ้ วาอเรนเป็นุที่สะุาที่สุ ภายในแววาูเศร้าและเ็มไป้วยวามลับูน่าลัวในบารั้ ในบาะที่ผู้ถูสายานั้น้อมอะรู้สึเหมือนโนสะ
เรน: (เสียแผ่ว) “ไม่ใ่ัน... แ่ันรู้ว่าเธอ้อมา”
อลิสา: (อลิสามวิ้ว เธอรู้สึไ้ถึวามเศร้าในแววาอเรน) ุือ…?
เรน: (เสียแผ่ว) “เรียันว่า เรน”
อลิสา: ถ้าไม่ใุ่ แล้วใรส่หมาย
เรน: ฤหาสน์แห่นี้ี่ำลัรออยารลับมาอเธอ บาที... เธออายุิทุอย่า”
เรนยื่นมือออมา พร้อมับแหวนเินวหนึ่ทีู่เ่าแ่ อลิสา้อมัน้วยวามสสัย ราวับแหวนวนั้นเปล่พลับาอย่าออมา อลิสาสัมผัสไ้ถึหมอบาๆ ึ้นมาปลุมัวเรน เหมือนมีวามสัมพันธ์บาอย่าับระหว่าแหวนับเรนอย่าน่าประหลาใ
อลิสา: “ุำลัพูเรื่ออะไร? ... แล้วเรื่ออแม่ในหมาย...”
เรนไม่อบำถาม แ่พู้วยเสียเบาหวิวเหมือนลมหายใ
เรน: (พูัึ้นมาเหมือนรู้วามิอเธอ) “ที่นี่ไม่ปลอภัยสำหรับเธอ... สิ่ที่เธอำลัะพบ... อาแ่าาโลที่เธอเยรู้ั”
เสียำรามราวับพายุัึ้น้าๆ ทำให้เธอหันไปมอ้วยวามใ
เรนหันไปทาฤหาสน์ และเินนำไปโยไม่อบำถามใๆ "ามมา..มันเริ่มแล้ว..." เรนพึมพำ ่อนะหายัวไปในวามมือย่ารวเร็ว อลิสาใับสิ่ที่เิึ้น ะที่เธอ้าวเ้าไปในฤหาสน์ท่ามลาวามสับสนและำถามมามายในใ
ภายในฤหาสน์เ่าแ่ไม่เป็นเหมือนที่เธอิไว้ เธอยืนอยู่ท่ามลาวามมือืนเือนมื มีเพียแสไฟาะเียที่เธอว้ามาาปาทาเ้า มืออเธอสั่นสะท้าน้วยวามลัว สายลมเย็นพัผ่านใบหน้าอเธอ ราวับว่ามีบาสิ่บาอย่าในฤหาสน์นี้ที่ำลัรอารมาถึอเธอ…
“เรน ... ุอยู่ไหน?” เสียออลิสาัออมาาริมฝีปา สะท้อนับำแพหินที่ทรุโทรม เสียุัาภายในฤหาสน์ยิ่เพิ่มวามน่าลัวอบรรยาาศมาึ้น เธอทำใีสู้เสือผลัประูไม้หนาออเสียรอบแรบอประูที่เปิออล้ายับเสียร้ออสิ่มีีวิบาอย่าในวามมื
เธอ้าวเ้าไปภายในห้อโถมื สลัว มีเพียแสไฟาหลอไฟวเล็ๆ ที่สั่นระพริบ บริเวโยรอบมีล่อสิ่อและเรื่อมือเ่าๆ วาระเะระะ ทุสิ่ถูปลุมไป้วยฝุ่นหนา เสียนาฬิาเ่าๆ ั ิ๊็อ เป็นระยะ ระนาให่สะท้อนเาอเธอ ทั้ฤหาสน์ูเียบสัเหมือนปิั้นเสียาโลภายนอ
“มีใรอยู่ไหมะ…” เธอเรียหาหิสาวลึลับที่มารับเธอนนั้น แู่่ ๆ ็มีเสียฝีเท้าหนั ๆ ัสะท้อนมาาเามื ัึ้นาบันไ้อไปทั้ฤหาสน์ ราวับใรสันำลัเินลมาาั้นบนสุ
(เสียระิบแผ่วเบา ัมาา้าหูอลิสา แ่ไม่รู้ทิศทา)
เสียระิบ (เรน): “หนี…”
อลิสา: (ใสุี หันหน้าไปมา) ใร? ใรพู? เรน!
(อลิสาพยายามมอหา้นเสีย แ่ไม่พบใร)(เสียระิบ (เรน) ระิบอีรั้ แ่ราวนี้มาาอีทิศทาหนึ่)
เสียระิบ (เรน): หนีเร็ว…
ปีศาำ: ในที่สุเธอ็มา อลิสา
อลิสาหันไปมอเ้าอเสียัที่น่าลัว ร่าสู ปราึ้นท่ามลาวามมื มันเป็นายนหนึ่ที่มีท่าทาสูให่ผิวอเาหยาบร้านราวับถูเผา วาับ้อมาที่อลิสา สายาุัน และมีพลัอำนาที่น่าลัวบาอย่าในแววาทีู่ไม่เหมือนนทั่วไป เ้ายืนา้าบนแ่ในวามรู้สึเหมือนพลัานบาอย่าพุ่เ้ามาใล้อลิสา เธอสัมผัสไ้ถึอันรายที่น่าลัว
อลิสา: (หายใหอบถี่ วาเบิว้า) เรนอยู่ไหน? เ้าเป็นใร? บอันสิ!
(แสไฟสั่นระพริบถี่ึ้น ทำให้เิเาเลื่อนไหวไปมาบนผนั)
(เสียระิบ (เรน) ราวนี้ัใล้หูมา นอลิสารู้สึถึลมหายใ)
เสียระิบ (เรน): หลบ… ่อนัว…(เสียฝีเท้าหนัๆ ัมาใล้ทุที)
อลิสา: (ัวสั่นเทา น้ำาลอเบ้า) ่วย้วย…เรน…
(ท่ามลาวามมืนอลิสาไม่รู้ว่าไปทิศทาใ เสียำรามใล้เ้ามา )
ปีศาำ: (เสียเยือเย็น) “อลิสา...มานี่ เ้ามา...อลิสา ันรอเธออยู่” ะที่อลิสามอเามืที่ระ เธอะัั่ถูมน์สะ เสียนั้นเหมือนแทรึมเ้าไปในวามิออลิสา ึูให้เธอ้าวเ้าไปใล้โยไม่รู้ัว
เสียระิบ (เรน)ััเน : “อย่ามอมัน! หลบา! ใ้แหวนในมืออเธอ!”ทันในั้นเหมือนบาสิ่ระาแนอลิสาออมาาที่ๆเธอยืน เมื่อเธอรู้สึัว ็พบว่าเธอำลัวิ่ไปามทา ท่ามลาวามมื
ปีศาำ: ลับมา…อลิสา (เาำที่ระหน้า่าเป็นรูปวาสีแัเปลวไฟ ้อมอมาที่อลิสา ทำให้เธอะััน) อลิสาหันมอแหวนเินเ่าแ่ที่อยู่ในมืออเธอโยไม่รู้ัวว่าไ้มาอย่าไร เมื่อเธอับแหวนแน่น มันเปล่แสสีเินสใส พลับาอย่าในัวแหวนผลัปีศาำให้ถอยห่าออไป เสียำรามัสนั่น้วยวามโรธ
ปีศาำ: (เสียราเรี้ยว) “ะหนีไปไหน .. อลิสา! รัน... พาัวเธอลับมา และทำให้เธอลายเป็นส่วนหนึ่อมันลอาล!” (เสียวาั้อ)
เสียุััมาาส่วนลึอฤหาสน์ อลิสาวิ่ไปสุทาระเบีย เยหน้าึ้นมอ เห็นเามืเลื่อนผ่านไปมาบนเพาน เสียหัวเราะเย็นเยียบัแว่วมา เามืรูปร่ามันบิเบี้ยวผิธรรมาิ วาสีแสว่าเหมือนเปลวไฟ และเาอมันูเหมือนะลืนินแสรอบัว เาำพุ่ผ่านอย่ารวเร็ว อลิสาหลบไปในห้อที่มีแสสว่ารอออมาาประู เธอ้าวเ้าไปในห้อที่เ็มไป้วยฝุ่นและวามมื ทันในั้น ประูถูปิสนิท เสียหัวเราะั้อในวามมื เธอรู้ว่าอนนี้เธอไม่ไ้อยู่นเียวอี่อไป...เสียหัวเราะเยือเย็นัึ้นามุมหนึ่อห้อ
อลิสา: (พยายามยับัว) ใรอยู่รนั้น? ไ้ยินันไหม? (วามเียบ)
อลิสา: (เสียสั่นเรือ) ันรู้ว่ามีนอยู่… ไ้โปร…
เสียลมพัหวีหวิวลอ่อลมเล็ๆ แสันทร์สาส่อผ่านหน้า่าบานให่เป็นทายาว พื้นไม้ส่เสียเอี๊ยอ๊าทุรั้ที่เหยียบ อลิสาเินอย่าระมัระวั อัวเอแน่น
อลิสา: (ระิบับัวเอ) ้อมีทาออ… ้อมีสิ…
(เสียลมพัหวีหวิวลอ่อหน้า่า อลิสารู้สึถึสายาที่้อมอ หันไปมอรอบๆ แ่ไม่พบอะไร)
อลิสา: (เสียสั่น) ใร… อยู่รนั้นหรือเปล่า?
(วามเียบ มีเพียเสียลมและเสียเอี๊ยอ๊าอพื้นไม้)
เาำทาบทับบนผนัฝั่ร้าม อลิสาหันไปมอทันที เาำนั้นมีรูปร่าล้ายผู้หิ รูปร่าสูโปร่ร่าหนึ่ปราึ้นเบื้อหน้า ใบหน้าอเา่าละม้ายล้ายเรนนอลิสาะั้อมอเาอย่าพิารา แม้ในวามมื เธอ็รู้สึไ้ถึวามแ่าาเรนนที่มารับเธอ มีบาอย่าที่แ็ระ้าและเย็นาในเานั้น นในเามื เาเินออมา้า ๆ ใบหน้ามายและวาุันเหมือนำลั้อมอทะลุเ้าไปในิใอเธอ
อลิสา: (เสียแผ่วเบา) เรน… หรือเปล่า?
(เาำไม่อบสนอ แ่่อยๆ ยับเ้ามาใล้ึ้นอย่า้าๆ อลิสารู้สึถึวามเลียัที่แผ่ออมาาเานั้น)
อลิสา: (ถอยหลัรู วาเบิว้า) ไม่… ไม่ใ่…
เาำหยุนิ่ ้อมออลิสา้วยวามรู้สึที่อธิบายไม่ไ้ อลิสารู้สึราวับถูสะพลัอวามมืมินั้น
(เสียระิบแผ่วเบา แ่แฝไป้วยวามเย็นยะเยือ ัมาาเามื)
เสียระิบ: เธอหนีไม่พ้นแล้ว… อลิสา…
(อลิสารู้สึนลุู่ไปทั้ัว น้ำาลอเบ้า)
อลิสา: (เสียสั่นเรือ) ัน… ันทำอะไรผิ?
(เาำไม่อบ แ่วามรู้สึเลียันั้นยัแผ่่านออมา เมื่อแสสว่าาวันทร์ายผ่านหน้า่าในพริบาเียว เาำนั้น็หายวับไปับวามมื ราวับไม่มีอะไรเิึ้น)
อลิสา: (หายใหอบถี่ มอไปรอบๆ อย่าหวาระแว) หายไป… แล้ว…
(อลิสาอัวเอแน่นยิ่ึ้น ัวสั่นเทา้วยวามลัว)
…
ความคิดเห็น