สุดยอดสมกับเป็นตัวประกอบ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

"พลังลึกลับที่อยู่เบื้องหลังประวัติศาสตร์ค่อยขจัดสิ่งชั่วร้าย ขับไล่มลทิน นั้นแหละพวกเรา"

"เอาละสิ่งชั่วร้ายอย่างพวกแกควรได้รับการปลดปล่อยจากความทุกข์ทรมาณ"

"เราจะนำแสงสว่างให้พวกแกเอง"

"ไม่เอาโว้ยยย! ไอ้ปีศาจคลั่งศาสนาาา~"

"....."

สายตาแสดงถึงความน่ารังเกียจออกจากตาของชายใส่ชุดคลุมสีขาวสง่าท่ามกลางแสงจันทร์ที่ตกกระทบทำให้แสงจากชุดคลุมสว่างขึ้นอีก

"ศาสนางั้นเหรอ....หึ เรื่องปัญญาอ่อน พวกเราได้ละทิ้งจากพระเจ้าไปแล้ว เรานี้ละจะเป็นคนชำละบาปพวกแกแถนพระเจ้าเอง"

"ย ย อย่าเข้ามานะโว้ย"

"ยอมรับชะตากรรมของพวกแกซะเถอะ ถ้าไม่ชอบสว่างๆ เดียวเราจะจัดความมืดให้แกเอง"

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้ากระทบใกล้เข้ามาหาโจรโชคร้ายเรื่อยๆ

"อย่า อย่า อยากได้อะไรผมคนนี้จะให้หมดเลยขอร้องละครับ อย่าฆ่าผมเลย ผมยอมเป็นทาสท่านตลอดชาติก็ได้ครับ อย่าฆ่าผมเลย"

"ใจเย็นก่อนๆ ฉันไม่ได้จะทำร้ายแก.........มากขนาดนั้นหรอก"

"อ๊ากกกกกกกกก"

โรงเรียนอัศวินเวทมนต์ตะวันออกกลางนิกย์เซอร์

ศูนย์รวมนักเรียนเวทมนต์หัวกระทิ เป็นโรงเรียนชั้นสูงที่มีแต่ลูกขุนนางเกือบทั้งโรงเรียน ส่วนน้อยก็เป็นพวกบ้านนอกที่มีพรสวรรค์ที่ได้รับเลือก

อ่าห์~ ผมได้กลิ่นละ กลิ่นของความเย่อหยิ่งละโรงเรียนที่เต็มไปด้วยพวกลูกคุณหนู ไม่มีแม้แต่ที่ยืนให้กับเด็กบ้านนอกแบบผมเลยสักนิด แต่อย่างน้อยก็เป็นเด็กบ้านนอกที่มาจากต่างโลกน่ะนะ ถึงได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างได้รวดเร็ว ตั้งแต่เกิดมาในโลกนี้ ก็ใช้เวทมนต์เป็นเลยละ แถมใช้เวทมนต์ระดับสูงได้ด้วยละแถมชาติก่อนก็เคยเป็นหน่วยรบพิเศษ ด้วยละ เรื่องป้องกันตัว สืบข้อมูล ลักพาตัว จู่โจม ทำได้หมด ก็นะด้วยการเป็นหน่วยรบพิเศษทำงานอย่างลับๆ ผมก็อยากจะช่วยโลกนี้แบบลับๆอยู่หลังประวัติศาสตร์ละแต่ก่อนอื่นคงต้องปลอมตัวให้เป็นตัวประกอบโง่ๆ ในโรงเรียนลูกคุณหนูละ

"นี่~~~ เจ้าขี้ข้า มาหาฉันหน่อยสิ"

โฮ้มาได้จังหวะพอดีเลยนะ ตัวละครหลักโผล่มาแล้ว เราต้องทำตัวให้เป็นตัวประกอบด้วยการเป็นขี้ข้าละถึงจะเสียศักดิ์ศรีแต่ก็จำเป็นน่ะนะ

 "เอ่อ มาแล้วครับ"

"หืมม มาแล้วงั้นเหรอ ก็บอกให้เรียกคุณหญิง นี่ขี้ข้าอย่างแกนี้พูดไม่ฟังเลยนะยะ"

"ขออภัยครับคุณหญิง"

เป็นขุนนางตระกูลราชวงศ์ทำเป็นได้ใจ ถ้าเธอกับฉันสลับบทกันฉันจะจับเธอโยนลงไปในดงคนป่าให้กระทำชำเราเธอ แล้วยืนมองอย่างรังเกียจเลยละ

"เจ้าขี้ข้า เหม่อลอยอะไรของแกนะ"

"ปะ ป่าวครับนายหญิง(หึๆเรานี่ทำเสีนงสั่นได้เนียนจริงๆเธอคงจะได้ใจละสิ)"

"เอานี่ เอากระเป๋าไปว่างไว้บนโต๊ะของชั้น เดียวชั้นจะไปหาคู่หมั้นสักหน่อย"

"ได้ครับคุณหญิง"

ห้องเรียนต่างโลก การออกแบบก็เหมือนห้องเรียนแบบญี่ปุ่นทั่วๆ ต่างกันคือการเรียนสินะ เรียนแปดคาบ คาบละหนึ่งชั่วโมง เรียนวิชาการสามคาบ พักหนึ่งคาบ แล้วก็ฝึกดาบและเวทมนต์สี่คาบ ทั้งหมดก็เก้าคาบพอดี เรียนวิชาการก็แค่บวก ลบ คุณ หาร ประวัติศาสตร์ของโลกนี้  การผสมเวทมนต์แบบทฤษฎี ส่วนหลังเลิกเรียนก็แล้วแต่ว่าจะฝึกต่อหรือกลับบ้าน หรือทำกิจกรรม

"โอ้ยย ซิซ สวัสดีตอนเช้า"

"อะ..อืม สวัสดีพีท"

"นั้นนายไปเอากระเป๋าใครมาน่ะ ไปขโมยมาใช่ไหม?"

"จะบ้าหรือไง ถ้าคนอย่างฉันขโมยกระเป๋าคงจะโดนพวกชนชั้นสูงจับไปตัดคอแล้วละ"

"ฮ่าๆ นั้นสินะคนอย่างนายคงไม่กล้าทำหรอก"

"ก็คงงั้นละ"

ที่เห็นผมพูดกับเขาคนนี้ได้สนิทสนมก็พราะเขาเป็นขุนนางระดับต่ำละนะไม่มีใครสนใจเหลียวแล แต่กับคนบ้านนอกชั้นต่ำอย่างผมนั้นดันเป็นที่สนใจในฐานะขี้ข้าละนะ ง่ายต่อการเป็นตัวประกอบด้วยละ

"แล้วตกลงนั้นกระเป๋าใครน่ะ"

"อ่อ กระเป๋า คุณเบสตี้ นะ"

"อะ..อ่อ"

เด็กหนุ่มอายุ 16 ปี เดินไปว่างกระเป๋าบนโต๊ะแล้วกลับมานั่งที่อย่างรวดเร็ว

ครืดดดด~ เสียงประตูเลื่อน เบสตี้ โครสิส เข้าห้องแล้วพร้อมกับคู่หมั้นของเขา ซึ่งเป็นชายผมบลอนด์หน้าตาดีเป็นขุนนางชั้นสูงอีกด้วย แต่ดูจากหน้าตาของ เบสตี้ แล้วดูเหมือนจะไม่ค่อยปลื้มกับคู้หมั้นของเธอสักเท่าไหร่

"นี่! นายน่ะเลิกตามฉันสักที"

"เราเป็นคู่หมั้นกันนะ จะไปไหนก็ต้องไปด้วยกันสิ"

"ที่นี้ห้องเรียนนะ ไม่ต้องการการรบกวน"

"ยังไม่เริ่มเรียนสักหน่อย"

เสียงคนซุบซิบนินทา ออกมาจากนักเรียนคนอื่นๆ

"นี่ๆ นายดูนั้นสิคู่นั้นน่ะ หวานกันจนมดขึ้นเลยวะ"

"ดูยายนั้นสิ ได้คู่หมั้นหล่อก็พามาห้องกะจะอวดละสิ"

"ท่าน เกบ ช่างสง่างาม"

จะว่าไปชายผมบลอนด์คนนี้คงจะเป็นขุนนางชั้นสูง เกบ หรือชื่อจริง เกเบรียล สตาร์เซอร์ สินะ เป็นที่โด่งดังในหมู่สาวๆเลยทีเดียว ว่าแต่นี้น่ะเหรอคู่หมั้นของยายนั้น ก็สมกันดีอะนะ

"ชั้นจะขอพูดแบบตรงๆเลยนะ เกเบรียล"

"อืม ว่ามาสิ(พูดด้วยรอยยิ้มแล้วทำหน้าหล่อ)"

"ชั้นมีคู่หมั้นแล้ว แล้วคู่หมั้นที่ว่าคือนายคนนี้ยังไงละ ซิซ ซิคเนซส์(zys zycnezs)"

ทั้งห้องเงียบด้วยความว่างเปล่า มีแต่ตัวผมเท่านั้นที่สติแถบหลุด ไม่เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมาหมั้นกับคนอย่างผมถ้าเป็นการแกล้งกันก็คงไม่ต้องพาคู่หมั้นผู้ดีมาหรอก

"นี่เธอ อย่าไปแกล้งเพื่อนร่วมห้องสิ ไม่น่ารักเลยนะ"

"หึ ว่าชั้นแกล้งงั้นเหรอลองถามเขาดูเองสิ"

"นี่ไปกันใหญ่แล้วนะ เฮ้อก็ได้ๆ จะให้มันจบเร็วๆก็ละกันจะได้ไม่ลำบาก ซิซคุง"

"เอาเลยถามเลยสิ!"

เกบ หันหน้ามาหาซิซแล้วเริ่มเอ่ยปาก

"ซิซคุงขอถามหน่อยนะ?"

"อะ..เอ่อ ดะ..ได้เลย!"

"ที่เบสตี้พูดมาน่ะไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?"

ผมหันไปมองหน้าเบสตี้ เบสตี้ก็ส่งสายตาอำมหิตมาใส่ผม ผมเห็นในดวงตาเธอด้วยละว่าถ้าผมตอบ ใช่ ผมคงศพไม่สวยแน่ แต่ก็นะในเมื่อผู้หญิงมาขอให้ช่วยผมก็จะสนองให้ในฐานะลูกผู้ชาย

"ใช่ครับ ที่เบสตี้พูดมาไม่ใช่เรื่องจริงครับ"

"ฮ่าๆ ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้"

เบสตี้หน้าแดงตัวสั่นด้วยความโกรธส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้ผม แล้วก็นิ่งลง

"นี้ ซิซ ที่รักละก็พูดมาได้ว่าเราไม่ใช่คู่หมั้นโหดร้ายอะ"

".....ห้ะ!?"

"ทั้งที่เราเคยนอนด้วยกันแล้วแท้ๆ"

"นี่พูดอะไรขึ้นมาละเนี้ย"

"งั้นชั้นจะพิสูจน์ ความรักของพวกเราเอง"

เบสตี้เดินมากอดคอผมแล้วเริ่มขยับริมฝีปากเข้ามาเรื่อยๆ ผมที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตกก็ได้แต่ยืนนิ่ง มันเริ่มใกล้เขามาเรื่อยๆ หน้าของเบสตี้ที่แดงหลับตาด้วยความเขินอาย ริมฝีปากนุ่มๆของเธอชนเขากับของผม   "จุ๊บ" เหมือนฝันเลยละได้จูบแรกกับสาวสวย

"........"

จบ