สุดยอดสมกับเป็นตัวประกอบ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

ทุกคนชักดาบ คราวนี้ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไร

"เธอมาอยู่ใกล้ๆผม"

กราาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

มอนสเตอร์ขนาดยักษ์คำราม มันเข้ามาจู่โจมด้วยการกระโดดและสับดาบลงพื้น ทุกคนหลบไปด้านข้าง แต่ไม่มีใครกล้าโจมตีสวนกลับไปเลย มันยกดาบขึ้นจะฟันกวาดอีกรอบ

"เห้ย เธอหลบไปก่อน"

เด็กหนุ่มผลักหญิงสาวล้มลง จังหวะนั้นเองมอนสเตอร์ก็ฟันกวาดมา เด็กหนุ่มเอ็นตัวไปข้างหลังหลบได้ ส่วนคนที่หลบไม่ทันก็ขาดเป็นสองท่อนไป

ตอนนี้จากหนึ่งพันคนเศษๆ ตายไปแล้วเกือบร้อยคนไม่มีใครกล้าสู้ทุกคนกลัวกันหมด

"บ้าเอ้ยแบบนี้ก็แย่น่ะสิ"

เด็กหนุ่มหันมาหาหญิงสาว

"ผมมีแผน เอางี้นะผมจะเข้าไปโจมตีส่วนเธอคอยใช้แฟลชขัดจังหวะมันนะ"

"อ...เอาเลยงั้นหรอ"

เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปมอนสเตอร์ก็ยกดาบด้วยมือเดียวสับลงที่เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มรับไว้ได้อย่างทุลักทุเล

ด้วยพลังมหาศาลของมอนสเตอร์แค่เด็กหนุ่มธรรมดารับไม่ได้แน่ แต่เพราะใช้เวทมนต์เสริมสมรรถภาพร่างกายทำให้สามารถรับการโจมตีได้

"ตอนนี้ละ ใช้แฟลชเลย!!!!"

"ขอแสงสว่างนำทางข้าด้วย แฟลช!!!"

เกิดระเบิดแสงสว่างขึ้นอีก แน่นอนไม่ใช้แฟลชอ่อนๆของหญิงสาวแต่เป็นของเด็กหนุ่มที่ใช้ซ้อนกับหญิงสาวพอดีทำให้ดูเหมือนว่าเธอเป็นคนทำ

"ย๊ากกกกกกก มัวยืนทำอะไรกันอยู่สู้ซิโว้ยยยย"

เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นพร้อมวิ่งไปฟัน ทุกคนที่ยืนอยู่ก็รู้สึกตัว

"เห้ยพวกเราทำอะไรกันวะ ไปช่วยไอ้เด็กบ้านั้นสิโว้ย!!!"

อ๊ากกกกกกกกกกก

ทุกคนวิ่งเข้าไปฟันนัวเนียกันไปหมด มอนสเตอร์ที่ยังสับสนอยู่ก็ไม่สามารถโจมตีสวนกลับได้

"ทุกคนช่วยหลบไปด้วย!!!!"

ลูกพลังเวทถูกยิงเข้าใส่มอนสเตอร์จนมันล้มลงไป ทุกคนถอยออกมารอดูผลงาน

ควันที่ปกคลุมร่างของมอนสเตอร์เริ่มจางหายไป ทุกคนยังนิ่งเงียบอยู่ แต่ไม่นานมอนสเตอร์ก็ลุกขึ้นมาตาของมันเปลี่ยนสีไป

"เหมือนมันจะโกรธแล้ววะ"

"ซวยซิไม่ว่า"

มันยกดาบและจะทุ้มลงบนพื้น พวกพลโล่ก็ยกโล่มาป้องกันไว้ แต่ว่าก็ต้องกระเด็นกันออกไปเพราะพลังอันมหาศาล

แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อยครับ"

ชายแต่งตัวด้วยชุดเกาะเบาๆ ผมสีเขียวตาสีฟ้าเหน็บดาบอันสวยงามไว้ที่เอว

"ช่วยถอยไปไกลอีกหน่อยนะครับ"

ชายคนนั้นชักดาบออกมา เกิดคลื่นพลังเวทรอบตัวดาบ เริ่มเปล่งแสงอากาศสั่นสะเทือน และก็ยกดาบขึ้นเหนือหัวเบาๆ

"จงหลับไปตลอดการซะเถอะเจ้ามอนสเตอร์"

ดาบฟันลงแบบเบาๆ เกิดระเบิดขึ้นทุกคนถูกพลังเวทพัดจนปลิวไป

"ขอโทษด้วยนะครับทุกคน พอดีผมกำลังหลงทางน่ะ"

ทุกคนตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ปีศาจพลังมหาศาลถูกจัดการด้วยดาบเดียวอย่างง่ายดาย

"ส...สุดยอด มอนสเตอร์มัน........ไม่ได้ขาดสองท่อน แต่ส่วนบนของมันหายไปเลย"

"หรือว่าคนนั้นคืออัศวินศักดิ์สิทธิ์ วิน"

"แล้วนายหลงทางเข้ามาได้ยังไงกัน?"

ทุกคนเริ่มถามชายผมสีเขียว

"ผมก็ตัดประตูเข้ามาเงียบๆแหละครับ ฮ่าๆ"

ทุกคนหันกลับไปดูประตูก็พบช่องเล็กๆสี่เหลี่ยมอยู่

แปะแปะ

"ทุกคนครับฟังทางนี้ เรามาร่วมมือกันผ่านที่นี้กันดีกว่า เราต้องปกป้องเมืองหลวงเอาไว้ให้ได้เพื่อคนที่เรารักยังไงละ"

"......."

"......."

ทุกคนนิ่งเงียบ

"ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า?"

โอออออออออออออออออ!!!!!

ทุกคนร้องลั่นด้วยความดีใจ

"นายนี้สุดยอดไปเลย ถ้ามีนายเราก็ไม่ต้องกังวลแล้วละ ฮ่าๆๆ"

"นายนี้มันสุดยอดดด!!!"

ทุกคนรุมล้อมชายผมสีเขียว

"ก็ไม่ได้สุดยอดอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็แค่ทำหน้าที่อัศวินเอง"

ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มก็ยิ้มอย่างสนุกสนาน

"โห สุดยอดไปเลยว่าไหม"

"อืมสุดยอด สุดๆ"

ก๊ากกกก ก๊ากก๊าก ในที่สุด ในที่สุดตัวละครหลักก็โผล่มาแล้วสินะ ตัวประกอบอย่างเรานี้ดีใจสุดๆไปเลยโว้ยยยยยยย ศึกครั้งนี้พลังลึกลับต้องเฉิดฉายสุดๆแน่เลย

แล้วก็มีเสียงบ้างอย่างดังขึ้น หาต้นตอเสียงไม่ได้

"โหเจ้าพวกโง่ทำได้ดีนี้หว่า ข้าจะให้โอกาสพวกแก ถ้าผ่านแต่ละชั้นได้ละก็ข้าก็จะเพิ่มเวลาตายของพวกแกให้อีกสิบห้านาทีถือว่าข้าเมตตาพวกโง่ แต่ถึงพวกแกจะพยายามปีนขึ้นมา พออยู่ต่อหน้าข้ามันก็เปล่าประโยชน์"

เวลาผ่านไป

ทุกคนผ่านแต่ละชั้นได้อย่างง่ายดายเพราะดาบศักดิ์สิทธิ์ตอนนี้ทุกคนมาเกินครึ่งทางของหอคอยร้อยชั้นแล้วแต่ว่ายิ่งขึ้นสูงมอนสเตอร์แต่ละชั้นยิ่งแกร่งขึ้นมีคนบาดเจ็บและเสียชีวิต เวลาที่ได้มาจากการผ่านแต่ละชั้นเริ่มจะไม่พอ

"เธอยังไหวมั้ย? พักก่อนก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไร ยังไหว ถ้าพวกเราพักก็ไม่ทันคนอื่น"

"พักก่อนก็ได้นะเดียวผมจะเป็นคนอยู่กับเธอเอง"

"ไม่เป็นไร ยังไหวจริงๆ"

ทุกคนเจอห้องที่จะผ่านไปชั้นต่อไปแล้ว จากตอนแรกที่ขึ้นมากว่าพันคนตอนนี้เหลือแค่ครึ่งเดียว

"ทุกคนพร้อมหรือยัง"

ทุกคนพยักหน้า และนักเวทก็เปิดประตูออกก็พบกับซากโครงกระดูก มันเริ่มต่อกันและฟื้นฟูกลับไปตอนยังมีชีวิต

คราวนี้มันไม่ได้มีแค่ตัวเดียวแต่กลับมีถึงสองตัว แต่ทุกคนก็ไม่ได้ตกใจนักเพราะได้ผ่านชั้นอื่นๆมามากแล้ว

"เอาละทุกคน........ลุยเลยยยยยย!!!!!"

เห้!!!!!!!!!!!!!!!!

ทุกคนวิ่งเข้าใส่มอนสเตอร์ ดาบศักดิ์สิทธิ์แยกเดี่ยวไปสู้กับอีกตัว ที่เป็นแบบนี้เพราะเหตุการณ์แบบนี้ได้คิดไว้แล้วแผนคือให้ดาบศักดิ์สิทธิ์แยกไปสู้กับอีกตัวและให้คนอื่นถ้วงอีกตัวไว้

มอนสเตอร์มีสองตัว ตัวหนึ่งถือดาบคู่ อีกตัวถือกระบอง ตอนนี้ดาบศักดิ์สิทธิ์กำลังสู้กับตัวที่ถือดาบคู่

"มาเลยเจ้ามอนสเตอร์!!"

มันฟาดลงมากลางหัวแต่ว่าดาบศักดิ์สิทดิ์ยกดาบป้องกันไว้ได้ แล้วมันก็ฟันแนวระนาบอีกที่คราวนี้เขาโดดขึ้นไปวิ่งบนดาบใหญ่ยักษ์ของมัน ยกดาบขึ้นจะสับลงบนหัวของมอนสเตอร์ในดาบเดียว แต่ว่ามันกลับเร็วกว่าใช้มืออีกข้างของมันที่ฟันไปเมื่อกี้ต่อยสวนกลับไปพร้อมดาบใหญ่ที่ถืออยู่

ดาบศักดิ์สิทธิ์ปลิวไปชนกับกำแพง แต่ก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง

"ประมาทไปแล้วเรา"

อีกฟากหนึ่ง

"เวรเอ้ยยยย ไอ้ตัวนี้มันพลังเยอะจริงๆ"

"เริ่มจะต้านไม่ไหวแล้ว ท่านดาบศักดิ์สิทธิ์ ก็ช่วยพวกเราไม่ได้"

กราาาาาาาาาาาา

มอนสเตอร์ยกกระบองขึ้นฟาดลงมาที่พลโล่ ถึงจะเสริมพลังเวทแต่ก็ไม่สามารถป้องกันได้ กระบองทะลุโล่ฟาดลงที่พื้นอย่างแรงจนทุกคนปลิวไปคนละทาง

"เวรเอย ทุกคนยิงเวทใส่มันเลยยยย!!!"

เวทหลากสีถูกปลดปล่อยใส่มอนสเตอร์ แต่ภายในหมอกควันมันกลับยืนเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"โธ่เว้ย จะมาจบแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ"

หัวหน้าอัศวินพูดขึ้น

มอนสเตอร์พุ่งเข้ามาพร้อมง้างกระบองเตรียมฟาด ทุกคนได้แต่ยืนนิ่ง

"ตอนนี้ละ!!!! แฟลชเลยยยยย!!!!!!"

ระเบิดแสงเกิดขึ้นมอนสเตอร์ชะงักไป ทุกคนที่ได้แต่นิ่งเมื่อกี้ก็วิ่งเข้าโจมตีอย่างสุดกำลัง แต่ทว่ามันกับไม่ส่งผลอะไรเลย

กราาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!

มอนสเตอร์ระเบิดคำรามทุกคนปลิวออกไปอีกครั้ง คราวนี้มันดูโกรธ และจ้องมาที่หญิงสาวพร้อมยกกระบองจะฟาด

"เวรละ"

เด็กหนุ่มพูดขึ้น

ปล่อยตายเลยดีไหมนะ แต่ว่าคิดดูดีๆแล้วเธอเล่นบทตัวประกอบของเธอดีมากเลยอะ ทั้งยอมเข้าตี้กับเราอยู่กับเราด้วย ถือว่าผมช่วยเธอในฐานะตัวประกอบดีเด่นละกัน สักวันเธอต้องได้อยู่ตี้กับตัวละครหลักแน่เลย

ชึก~

"......"

"......"

ดาบปักที่ขาของมอนสเตอร์ มันหันกลับมาดูและมองลงไปยังเด็กหนุ่ม

"ไงวะไอ้ยักษ์ ทางนี้เว้ย"

กราา

มันยกกระบองตีสุดแรงที่เด็กหนุ่ม เขาหลบไปด้านข้างได้ทัน แต่ว่ามันยังบิดตัวลากกระบองของมันตามเด็กหนุ่มด้วยความเร็ว

"อะ เวรจริงๆละ"

ตูมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!

กำแพงแสงโผล่ขึ้นมาป้องกันเด็กหนุ่มไว้

"โห้ สุดยอดไปเลยรอดด้วยเรา(ถึงจะไม่ตายอยู่แล้วก็เถอะ)"

"ไม่รู้ชื่อคุง หนีเร็ว!!!!!"

เสียงหญิงสาวตะโกนขึ้นมา

กราาาาาาาาาาาาา

มันหันมาหาหญิงสาวพร้อมหน้าตาที่ดูเหมือนมันกำลังโกรธอยู่

ยกกระบองขึ้นฟาดลงไป แต่บาเรียแสงก็โผล่ขึ้นมาป้องกันหญิงสาวไว้

"ไม่รู้ชื่อคุงหนีไปซะ ชั้นจะถ้วงมันไว้เอง"

"แต่ว่า....."

"หนีไปซะ"

เด็กหนุ่มยืนนิ่งสักพักและหันหลังกลับไป กระซิบอะไรบางอย่างกับตัวเอง

"เป็นตัวประกอบที่ดีเด่นมากเลยอะ ถึงกับบอกให้ผมหนีอย่างงี้ แต่ผมยังมีภารกิจพลังลึกลับแฝงตัวเป็นตัวประกอบอยู่ถ้าร่างตัวประกอบตายมันจะลำบากน่ะถ้าเสนอมาแบบนี้งั้นก็ ไม่เกร็งใจละนะคราบบ"

เด็กหนุ่มโกยแนบหนีไปอย่างรวดเร็ว

"ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ"

หญิงสาวยิ้มให้เด็กหนุ่มที่วิ่งหนีเธอไป

มอนสเตอร์ยังทุบบาเรียแสงไม่หยุดยั้ง บาเรียแสงเองก็เริ่มมีรอยร้าวเกิดขึ้น

"นี้คงทนได้อีกไม่นาน จุดจบเรามาแล้วงั้นหรอเนี่ยแต่ก็ยังดีที่ตอนสุดท้ายเราก็ได้ช่วยใครซักคน"

มอนสเตอร์ถือกระบองเอนตัวไปด้านหลังเตรียมฟาดครั้งสุดท้าย

แต่ก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!

"ไปตายกันเลยไอ้มอนสเตอร์!!!!!!!!!!!!!"

มอนสเตอร์ทุ้มกระบองสุดแรงแต่ในจังหวะเดียวกันก็มีบางอย่างพุ้งมาชนเข้าทีหลังของมัน ทำให้จากทีจะทุบบาเรียมันกลับพุ่งไปทุบกำแพงหอคอยจนแตก

ในขณะเดียวกันที่มอนสเตอร์กำลังจะตกลงจากหอคอยดวงตาของเด็กหนุ่มและหญิงสาวก็สบกันครั้งสุดท้าย

"โชคดีนะ"

กราาาาาาาาาาาาาาา

มอนสเตอร์และเด็กหนุ่มพุ่งตกลงไปจากหอคอย

"อ้าวนี้บ้านเบสตี้หนิ ปล่อยมอนสเตอน์ตัวนี้ตกทับเลยดีไหมนะ แต่ก็น่าจะใช้มันแสดงถึงการปรากฏตัวของพลังลึกลับก็ได้นะเนี่ย....... ก็ได้จะเอาให้อลังการสุดๆไปเลย"

เด็กหนุ่มถูกของเหลวบางอย่างครอบตัวไว้จากนั้นกลายสภาพเป็นเสื้อคลุมพลังลึกลับ

พลังเวทสีดำม่วงวนรอบร่างกายของพลังลึกลับ ควบแน่นขึ้น แน่นขึ้น

"ได้เวลาพลังลึกลับออกโรง"

พลังเวทของพลังลึกลับระเบิดออก คลื่นพลังเวทกระทบร่างของมอนสเตอร์และทำให้มันถูกชีกเป็นชิ้นๆและเลือดก็สาดกระจายเต็มท้องฟ้ายามค่ำคืน

“และนี้ก็คือ โบกขรพรรษ สายฝนสีแดงที่กำลังจะชำระล้างความชั่วร้าย”

ฝั่งเบสตี้

"ไอ้บ้านั้นไม่ชอบเราขนาดนั้นเลยเหรอ นี่เราทำอะไรผิดหรือเปล่า"

เบสตี้นอนครุ่นคิดอยู่บนเตียง แต่ก็รู้สึกถึงบางอย่าง

"บ..บ้าไปแล้ว พลังเวทแบบนี้หรือว่าจะเป็น พลังลึกลับ"

เบสตี้ออกไปที่ระเบียงห้อง แต่ก็มีของเหลวอะไรบางอย่างหยดใส่เธอ

"นี่มัน เลือดนี่นา"

หลังจากหยดมาทีละหยด มันก็ตกลงมาเป็นสายฝน

เสื้อคลุมสยายออกกลางอากาศดังปีกของเทพ และลงมายืนอยู่บนราวระเบียงต่อหน้าของหญิงสาว

"โบกขรพรรษ ช่างงดงาม"

พูดออกไปแล้ว วาจาลึกลับ โดยพลังลึกลับ และเป็นของลึกลับ

"พ...พลังลึกลับ?!"

"ใครที่ขวางทางมันต้องหายไป"

และพลังลึกลับก็มองไปบนหอคอยลอยฟ้า และเดินขึ้นไปบนอากาศเหมือนกับเดินขึ้นบันได

"นั้นนายจะไปไหนน่ะ"

"ไปกำจัดเสี้ยนหนามยังไงละ"

ไงละ ไงละ ท่าเดินบนอากาศซ้อมมาตั้งนานเลยนะ

พลังลึกลับเดินไปเรื่อยๆ ตรงไปที่ใต้ใจกลางหอคอย

"เวรเอยหอคอยนี้มันใหญ่เกินครึ่งเมืองเดินชาติไหนจะถึงวะ"

เบสตี้เหม่อลอยมองดูพลังลึกลับอย่างพิศวง ชุดนอนสีขาวที่น่าจะถูกย้อมด้วยเลือดจนเป็นสีแดงไปหมด กลับไม่มีแม้แต่รอยเดียว

ใช้เวลาสักพักพลังลึกลับก็เดินบนอากาศไปถึงใต้ใจกลางหอคอยลอยฟ้า พลังเวทสีทองไหลออกจากร่างกาย วงเวทปรากฏใต้เท้าของพลังลึกลับ

"ได้เวลากำจัดพวกกรวดทราย เดมอนนิค เบิร์ส~"

พูดด้วยเสียงเรียบง่าย และมือทั้งสองข้างก็อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม ในขณะที่แสงสีทองพุ่งขึ้นทะลุผ่านพื้นแต่ละชั้นของหอคอย

"ข้ามาแล้วเจ้ามอนสเตอร์"

จบตอน