ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ Episode 1] | HatE
“แบฮยอน ูถามริเมื่อไหร่มึะปล่อยไอ้หมอนั่นไป มันไม่รู้เรื่ออะไรเลยนะเว้ย มึวรไปามับพ่อมัน่าหา”
“หึ”
เสียอบสั้นๆาายร่าเล็ที่อยู่ในุนัศึษาหรือ บยอน แบฮยอน ลูายนเียวอระูลบยอน แบฮยอนนั่ื่มนมร้อนอยู่ที่ร้านาแฟที่มีราาแพที่สุในเาหลีับเพื่อนัวเล็อเา โ ยอู ภายนออทั้สอหนุ่มนัศึษานีู้ไม่มีพิษภัยอะไรแ่หารู้ไม่ พวเาทั้สอนเป็นลูมาเฟียที่โหที่สุในย่านรุโล
“อาทิย์หน้าอย่าลืมส่รายานอาารย์ฮเยรินนะ”
“ลืมเลยวะ มึเสร็แล้วหรอแบฮยอน”
“หน้าอย่าูะเสร็หรอ ไปทำที่บ้านูีว่าปะ”
‘ระูลปาร์ ไปทำอะไรให้ระูลบยอน?’
ำถามนี้วิ่วนอยู่ในหัวอปาร์ านยอลอยู่นานสอนาน หลัาที่เมื่อวานเาโนับัวมาและโนเหล่าายุำ้อมอย่าหนั นสภาพูไม่ไ้ านยอลที่อยู่ในุนัศึษาที่เปื้อนเลือ แนสอ้า็ถูรึไว้้วยโ่ ำลัรุ่นิถึเหุาร์ในอี
สอวัน่อน...
รื รื
‘สวัสีรับุพ่อ’
(านยอล พ่อะไปูานที่่าประเทศนะ)
‘รับ รอบนี้ไปนานมั้ยรับ’
(ไม่รู้ิ)
‘รับ รัษาสุภาพ้วยนะรับ’
(อือ)
านยอลเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเ ่อนะับรถออไปยัมหาวิทยาลัย านยอลไ้แ่รุ่นิับำพูอผู้เป็นพ่อว่ารั้นี้มันไม่ปิ ทุรั้ที่พ่ออเาะไปูานที่่าประเทศ ำหนารลับะัเนเสมอและน้ำเสียอพ่อูระวนระวายเหมือนำลัหนีอะไรัอย่า แถมเมื่อเ้าานยอลยัไ้รับหมายที่มี้อวามแปลๆเียนว่า
‘ Don’t Escape ’
แ่านยอล็ไม่ไ้เอะใอะไรเพราะว่าอาะส่ผิห้อ แ่นถึอนนี้แล้วานยอล็ยัไม่เ้าใับเรื่อราวที่เาโนับัวมา
“นี่ พวแ ถามอะไรหน่อยิ” านยอลัสินใะโนถามายุำที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อ านยอลอนนี้มีวามรู้สึเหมือนทั้ร่าำลัะแออเป็นเสี่ยๆ
“มีอะไรรับ” ายุำอบลับเสียเรียบ
“ันไปทำอะไรเ้านายพวแั้นเหรอ”
“อันนี้ผมไม่ทราบรับ”
อี้านอฤหาสน์ระูลบยอน ที่มีสอนัศึษาหนุ่มำลัเร่เรียอยู่ับรายานพวเาใล้ะส่แล้ว
“แบฮยอน มึเอาไอ้หมอนั่นไปไว้ไหนวะ” ยอูที่นั่ิ้มแป้นพิมพ์อยู่็เอ่ยถาม้วยวามสสัย
“ห้อใ้หลัา” แบฮยอนที่ยืน้อเรื่อปริ้นท์อยู่อบเสียเรียบ
“โห! มึบ้าปะวะ”
“หึ แ่นี้ยัน้อยไปวะ” แบฮยอนแสยะยิ้มึ้นมา รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่น่าลัวริๆ ทำเอาเพื่อนอเาถึับเหื่อไหล
“ูอไปูหน้ามันหน่อยิ”
“ามูมา” แบฮยอนเอ่ยปาบอเพื่อน่อนะเินนำไปยัห้อใ้หลัา ที่มืและหน้าลัว เมื่อเินมาถึหน้าประูผุๆบานหนึ่ ทำเอายอูถึับาสั่น ายุำไุแและเปิประูห้อนั้นให้นายท่านอเาเ้าไป
“มึทำเินไปปะวะ” ยอูเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่ใเอามาๆ
“พ่อผมทำอะไรใหุ้” านยอลเอ่ยถาม้วยน้ำเสียแหบพร่า
“พ่อมึมันเินำว่าั่ววะ” แบฮยอนพู่อนะเยิบเ้าไปใล้ๆานยอล แล้วใ้มือเล็ๆึผมอานยอลอย่าแร นัวนโนระทำถึับน้ำาเล็
“หึ้ย! มึไม่น่าใหู้ลมาเลยวะ เห็นหน้ามันแล้วหัวร้อน” แบฮยอนใ้นิ้วิ้มไปที่แผลอานยอลบริเวแน นานยอลมีสีหน้าเหยเแ็ไม่มีเสียร้อออมา ่อนะเินออมาาห้อนั้น ยอูผู้อยู่ในเหุาร์ถึับลัวเพื่อนอัวเอ ที่เมื่อ่อนแบฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้ ภาพอแบฮยอนายหนุ่มที่ี้เล่น ร่าเริและวนีน อนนี้มันหายไปแล้ว
“..ูลัวมึวะแบ” ยอูพูิล ทำให้เพื่อนอเายิ้มออมา
“ลัวูทำไม ทุวันนี้มึยัะ่าูอยู่เลย ออไป ูหนั” ยอูลืมัว เผลอนั่บนหลัอแบฮยอนที่นอนราบอยู่บนเีย แบฮยอนึออปาไล่
“นู่น รายานเสร็แล้ว เย็บเล่มใหู้้วย” แบฮยอนี้บอยอู ่อนแบฮยอนะลุึ้นนั่
“นอนับูมั้ย พรุ่นี้หยุนี่” แบฮยอนพู่อนะเินไปทีู่้เสื้อผ้า หยิบุนอนสีฟ้าออมาให้ยอู
“ูโทรบอพ่อูแป๊ป” ยอูวัโทรศัพท์ออมาโทรบอผู้เป็นพ่อ
แบฮยอนผู้เยมีนิสัยร่าเริ เป็นนสร้าเสียหัวเราะให้ับเพื่อนๆ อนนี้มันหายไปแล้ว อนปี 2 แบฮยอนเยถูเสนอื่อลประวเือนะแล้ว็ไ้ราวัลมา ปัุบันแบฮยอนเรียนอยู่ะนิเทศศาสร์ แบฮยอนมีหน้าาที่น่ารั ิ้มลิ้มเป็นที่ื่นอบอผู้หิและผู้าย แ่ประมา 2 เือนที่ผ่านมา แบฮยอน็มีนิสัยเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเิม นเพื่อนสนิทอย่ายอูเอ่ยถาม และแบฮยอน็เล่าให้ฟัทุอย่า ยอูถึเ้าใ แ่่าับเพื่อนนอื่นที่แบฮยอนไม่แม้แ่ะปริปาเล่า ทำเอานอื่นๆพาันไม่อบแบฮยอน แ่นอย่าเาหรอ ะสนใ เ่นเียวับปาร์ านยอลไละ
“มึรออยู่บนห้อนะ เี๋ยวูมา” แบฮยอนบอยอูเสียเรียบ ่อนะเินไปยัห้อใ้หลัาที่มีปาร์ านยอลอยู่
“ท่านรับ มันะายรึเปล่ารับ” ายุำเอ่ยถาม
“หึ ไม่หรอ แล้วอที่บอไ้หรือยั”
“ไ้แล้วรับ” ายุำอบนายท่านเาอ่อนะยืนวน้ำใบให่ที่มีน้ำสีใสอยู่้าใน ายร่าเล็เินถือวน้ำใบให่เ้าไปในห้อ แบฮยอนยืนแสยะยิ้ม ออและ้อหน้าานยอล ที่มีสีหน้าอิโรย ริมฝีปาีเียว
“หิวน้ำมั้ย นี่อะ” แบฮยอนพู่อนะยื่นวน้ำให้านยอลแ่ทว่า แบฮยอนใ้มือเปิฝาวน้ำ แล้วสาใส่านยอลอย่าั นัวอานยอลเปียุ่มั้แ่หัวรเท้า
“อ๊า!!” ปาร์ านยอลร้อลั่นเพราะน้ำที่สามาไม่ใ่น้ำธรรมา แ่มันือน้ำเลือ แบฮยอนโยนวเปล่าไว้มุมห้อ ่อนแบฮยอนะล้ววน้ำวเล็และยื่นให้านยอล านยอลหรี่ามอวน้ำที่แบฮยอนส่ให้ เพราะน้ำเลือเ้าาและยัสสัยว่าวน้ำนั้นะมีอะไรอยู่อีหรือไม่
“ราวนี้น้ำรเหรอ” านยอลที่สภาพูไม่ไ้ ร่าายูบผอมเอ่ยถามแบฮยอน
“เรื่อมา็ไม่้อแ บ!” แบฮยอนพูบ็ว้าวน้ำใส่หน้าานยอล ่อนแบฮยอนะบอให้ายุำปลโ่ให้านยอล านยอลที่ถูปลออาโ่ มีอาารเ็บที่้อแนมา เนื่อาถูโ่รัทำให้เิแผลสีแส
“แเสร็ละามูึ้นมาบนห้อ้วย” านยอลที่นั่ื่มน้ำอยู่็สำลัพรวออมา เพราะแปลใในำพูอแบฮยอน ที่้อะทำร้ายเาอยู่ลอเวลา ลับพูเ่นนี้
แบฮยอนเินึ้นมาบนห้อที่มีเพื่อนอเาอยู่้วยสีหน้านิ่เย
“ทำแผลให้ไอ้นั่น้วย มันำลัะึ้นมา” ยอู็ไม่ใ่นโ่อะไรนั พอแบฮยอนพูแบบนี้ ยอู็ยิ้มออมา
“สสารมันแล้วอะิ”
“ไม่ใ่เว้ย!” แบฮยอนพูะอใส่ยอู
“มึแน่ใเหรอ ไหนบอเลียมันนัเลียมันหนา ูให้โอาสมึถามใัวเออีที ูรู้นอย่ามึเป็นยัไ” ยอูพู่อนะนั่มอแบฮยอนที่นั่้มหน้าิามำพูอเพื่อนัวเล็
“็แ่สมเพ”
๊อ ๊อ ๊อ!...
“นายท่านรับ ผมพาัวมันมาละรับ”
“พามันเ้ามา”
านยอลที่อยู่ในุนัศึษาเปื้อนเลือ ร่าายูบผอม มีสีหน้าอิโรย เนื้อัวเ็มไป้วยเลือและแผลอีมามายามลำัว
“เหม็นวะ ไปอาบน้ำไป” แบฮยอนพูพร้อมย่นมู เนื่อาานยอลไม่ไ้อาบน้ำมา 2 วันแถมยัมีลิ่นาวเลือามัว แบฮยอนเินไปหยิบเสื้อีฬาัวโร่ับาเบ๊อเอร์ัวให่โยนให้านยอล
“ห้อน้ำอยู่ไหนรับ” แบฮยอนไม่อบอะไร เพียแ่ใ้มือี้ไปทาห้อน้ำ านยอลเินามที่แบฮยอนี้ไป านยอลเปิประูเ้าไป
ไอ้ัวเล็นั่นผีเ้ารึไ อนแรทำร้ายเราเือบาย ทำไมู่ๆวันนี้ให้ึ้นมาอาบน้ำ หรือว่าะมีแผนอะไรอี ถ้าูแ่ภายนอ ไอ้ัวเล็นั่นูไร้เียสา น่ารั น่าถะนุถนอม แ่วามริแล้ว ไม่ใ่ไ อนนี้อยาลับบ้านมาๆเลย อยาโทรุยับพ่อให้รู้เรื่อริๆ แผล็เ็มัวไปหม
“ส้วมายแล้วเหรอ ไอ้สั”
านยอลสะุ้โหย เมื่อไ้ยินเสียนที่นเอำลันึถึโผล่มายืนอยู่หลัน านยอลรีบหยิบผ้านหนูมานุ่โยเร็ว เาำไ้ว่าเาล็อประูแล้วทำไม แบฮยอนยัเ้ามาไ้
“เสร็แล้ว็แ่ัวะ” แบฮยอนพูพร้อมับยื่นเสื้อผ้าที่เรียมไว้ยื่นให้านยอล ่อนะเินออมาหายอูที่นอนโทรศัพท์อยู่บนเีย แบฮยอนทิ้ัวลนอน้าๆยอู แล้วใ้มือ่ายหน้าผาัวเอไว้
“เป็นอะไร นอนเหมือนนเป็นทุ์” ยอูละสายาาโทรศัพท์ออมาเอ่ยถาม
“ป่าวนะ”
ยอูหันไปมอานยอลที่แ่ัวเสร็แล้วออาห้อน้ำ านยอลส่ยิ้มให้ยอู
“มึทำแผลให้มันหน่อย..”
___________________________
อันยอ้าา
เ้าื่อน้อบลู อายุ 13 ปีเน้อ
อนนี้ทุๆนพร้อมที่ะลุยรึยัเอ่ย~
#ทีมานยอล VS #ทีมแบฮยอน
ทีมไหนันเอ่ย 555
อยาอ่านอมเม้นท์ัโลยย~
@bbluessl
#FicFeuD
♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น