อ่อนไหวเพราะเพียงคำว่าใกล้ชิด
ที่ปรึกษาแค่เพื่อนสนิท
เธออาจไม่คิดมากจนเกินเลยไปอย่างฉัน
“เย็นนี้ร้านไหนดี”
“อ..เอ่อ ชาน เราขอโทษนะ คือเรามีนัดกับจงอินแล้วอะ”
“ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ชานเข้าใจนะ นั่นแฟนแบคนี่นา”
“ไม่โกรธเรานะ”
“ไม่หรอก ไปเถอะ”
‘ปาร์ค ชานยอล’ เด็กหนุ่ม ม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่งแต่หน้าตากับการเรียนของเขาไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ชานยอลติดท็อปของสายชั้นมาตลอดตั้งเข้ามาที่นี่ และเขายังเคยเข้าประกวด Cool&Cute High School เพราะถูก ‘บยอน แบคฮยอน’ เพื่อนสนิทอันดับต้นๆของเขาบังคับ แถมยังได้รางวัลอันดับ 1 กลับมาด้วย ถ้านับดูจากยอด Followers ในทวิตเตอร์และอินสตาแกรมของเขาก็ถือว่าเยอะพอสมควร แต่เรื่องความรักของเขายังไม่เคยหลุดออกมาให้เพื่อนสนิทของเขาหรือเหล่าแฟนคลับได้ทราบเลย บวกกับยังไม่ท่าทีที่ว่าจะสนใจใครเลยด้วย
ชานยอลได้แต่ยืนมองแบคฮยอนที่เดินออกไปจนลับสายตาก่อนตัวเขาเองจะเดินลงมาหน้าอาคารเรียนและทิ้งก้นลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน สายลมพัดเย็นสบาย ร่มไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ลมเย็นสบายจัง” ชานยอลพูดพร้อมกับยกยิ้มบาง ท่าทางช่างดูมีความสุขมากแต่มันขัดกับแววตาของเขาอย่างชัดเจน
ครั้งนี้คงไม่ใช่ครั้งแรกที่ชานยอลถูกปฏิเสธ เขาไม่เคยคิดอยากจะโกรธแบคฮยอนเลยสักครั้ง ได้เพียงแต่โทษตัวเองอยู่เสมอ ถึงบางครั้งเขาจะแอบน้อยใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดหรือแสดงอาการให้อีกฝ่ายรู้
“พี่ชานยอลคะ ขอนั่งด้วยนะคะ” เด็กหญิงผมยาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ตัวหนังสือที่อกด้านซ้ายของเธอบอกว่าเธออยู่เกรด 10 เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่อยู่ตรงข้ามกับชานยอล
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ” ชานยอลส่งยิ้มบางๆให้เด็กหญิงคนนั้นเพื่อกลบเกลื่อนความทุกข์ของเขาที่มีอยู่ภายใน
“แววตาพี่มันบอกฉันอยู่นะคะ” แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะแววตาของเขามันได้บอกคำตอบแก่เด็กหญิงคนนั้นไปจนหมดแล้ว คำพูดที่ว่า ‘ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ’ คงจะได้ใช้มันแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้มันเป็นเพราะนัดของเพื่อนกับแฟนชนกันเท่านั้นเอง แต่แบคฮยอนก็ไม่ได้เลือกเพื่อน เขาเคารพการตัดสินใจของแบคฮยอนเสมอ เขาไม่ต้องการเห็นแบคฮยอนร้องไห้ฟูมฟายเพราะทะเลาะกับจงอินแล้ววิ่งมาหาเขาเหมือนทุกๆครั้ง เด็กหญิงส่งยิ้มให้กับชานยอลอย่างเป็นมิตร “เล่าให้ฉันฟังได้นะคะ ฉันเข้าใจว่าการแอบรักเพื่อนตัวเองมันเป็นยังไง”
คำพูดของเธอ มีหรือที่ชานยอลจะไม่ตกใจ ความลับของเขาที่เก็บมานานหลายปี เขาไม่เคยบอกให้ใครรับรู้เลยแม้แต่คนเดียว หรือการโพสต์ต่างๆที่จะสื่อถึงเรื่องนี้เขาก็ไม่เคย แต่ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้เธอถึงรู้
“เรารู้ได้ยังไงครับ”
“เอาเป็นว่า ถึงพี่จะบอกฉัน ฉันก็ไม่สามารถเอาไปเล่าให้ใครต่อใครฟังได้อยู่ดีค่ะ”
“อะไรที่ทำให้พี่เชื่อเราได้ล่ะครับ”
“ก็เพราะมีแต่พี่มองเห็นฉันยังไงละคะ...”
Open 21/08/2016
Close xx/xx/xxxx
Twitter: @bbluessl
สกรีมแท็ก #ฟิคชบห่าวเผิงโหย่ว
O W E N TM.
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น