บันทึกรัก ฉบับเทพขี้เซา

ความทรงจำของตัวเขาเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รูู้…

ในหัวขาวโพลน ว่างเปล่า

มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังจดจำ “ต้องบำเพ็ญเพียร ต้องเป็นเซียนให้ได้”

บำเพ็ญเพียรวันแล้ววันเล่า รู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปหลายร้อยปีแล้ว

ด้วยเป็นปีศาจกระต่าย ความสามารถในการต่อสู้ช่างต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มักเก็บตัวอยู่เสมอ กินแต่พืชผัก

กินน้อย นอนมาก ก็ไม่สิ้นเปลืองพลังงานแล้ว

เพราะเป็นเช่นนี้ ชีวิตนี้จะเรียกว่า ถือศีลกินเจ ก็ไม่ผิด

บำเพ็ญตบะมายาวนาน อิทธิฤทธิ์ย่อมมีบ้างไม่น้อย

แต่เรื่องที่เก่งกาจ กล้าพูดว่าใต้หล้านี้ เขาเป็นหนึ่งไม่มีสอง ก็เรื่อง 'นอน' นี่แหละ

ชีวิตสงบสุขมาหลายร้อยปี จะมาพลังทลายเพราะแมวตัวโตตัวเดียวไม่ได้

เขาอยู่อย่างสงบของเขาดีๆ กลับมีเจ้าแมวดำตัวโตมาก่อกวนจนได้

ทางเลือกของเขาตอนนี้คืออะไร หนี? 

เปล่า

นอนสิจะรออะไร!

เมื่อเข้าสู่สภาวะหลับใหล กลไกป้องกันตัวจะทำงาน

ผงนิทราฟุ้งกระจายรอบตัว สิ่งมีชีวิตใดเข้าใกล้ ล้วนต้องมนต์นิทราหลับใหล

แต่พยัคฆ์ทมิฬเป็นปีศาจที่มีความอดทนสูงมาก เข้าไปหาเหยื่อไม่ได้ ก็รอเหยื่อออกจากที่ซ่อนเอง

เจ้ากระต่ายตัวน้อยนี่จะซ่อนตัวไปได้นานแค่ไหนกันเชียว

รู้ตัวอีกที เขาก็เฝ้าอยู่ตรงนี้มาร้อยปีแล้ว…

งานนี้เหยื่อจะโดนล่า หรือผู้ล่าจะโดนล่าเสียเอง มารอดูกัน

ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมา… เอาเป็นว่าคงบอกได้แค่ว่า ‘นาน!’

ปล. ภาพปก เป็นภาพประกอบมากจาก Pinterest เป็นเพียงส่วนเสริมเพื่อจินตนาการเท่านั้น ไม่มีเจตนาใช้ในเชิงณิชย์ จะมีการเปลี่ยนแปลงในภายหลังค่ะ