:-"-:_ร้อยเพลงรัก(ร้าย)นี้...เพื่อเธอ(ยัยตัวแสบ)_:-"-:

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของแห่งเลวร้าย

 


จุดเริ่มต้นของแห่งเลวร้าย

                “คุณคิดว่าจะกักขังตัวฉันไว้ได้ใช่ไหม ไม่มีทางหรอกที่คุณจะกักขังใจของฉันได้”

                เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง(ในหนัง) ดังขึ้นก้องในห้องเรียนเวลาพักกลางวัน ตรงหน้าของฉันคือละครตอนบ่าย เรื่อง จำเลยรัก ที่พวกแม่บ้านชอบดูกัน (ใครเคยดูละครเรื่องคงจะจำได้ ฉากที่พระเอกปล้ำจูบนางเอกแล้วโดนนางเอกตบหน้าเอา) รอบตัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่นั่งละครกันตามเยิ้ม หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จ ทำไมไม่เบื่อกันบ้างหรือไงนะ ละครน้ำเน่าย่ามบ่ายเนี่ย -*-

                ฉันชื่อ ไอญ่า หรือ ไอ เป็นนางเอกของเรื่องนี้ อายุ17 ปี พึ่งจะขึ้นม.5มาหมาดๆเลยคะ แล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกของปีการศึกษาใหม่

                แต่ฉันต้องมานั่งอยู่ท่ามกลางคนไม่รู้จักเป็นฝูงๆ เพราะไอ้พี่ชายสุดเฮงซวยของฉันสิคะ ดันไปอ้อนแม่ว่าอยากให้ฉันเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเดียวกับมัน (โรงเรียนแห่งนี้เป็นระบบการศึกษาแบบต่อเนื่องมีตั้งแต่เตรียมอนุบาล-มหาวิทยาลัย) มีอย่างที่ไหนเรียนโรงเรียนสตรีอยู่ดีๆต้องมาอยู่ที่นี้อะ Y_Y

                ในที่สุดเสียงอ๊อดเข้าเรียนก็ดังขึ้นละครตอนบ่ายจึงต้องจบลง ท่ามกลางเสียงบ่นของคนในห้องที่สุดแสนจะเสียดายเพราะกำลังถึงฉากที่พระเอกปล้ำนางเอก(รอบที่ร้อยแล้วมั้ง ปล้ำกี่ที่ก็ไม่สำเร็จ ไร้น้ำยามากๆ) ฉันจึงได้เริ่มตั้งใจเรียนสักที

ตอนนี้ทุกคนมานั่งที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้วเพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไป รู้สึกว่าจะเป็นวิชาที่ฉันชอบน้อยที่สุดอะไรนะหรือคะ คณิตศาสตร์ไงละ(โอ๊ย เซ็งสุดขีด) แล้วฉันก็หยิบสมุดเล่มใหม่มาเตรียมเขียนชื่อวิชาและชื่ออาจารย์เหมือนกับทุกวิชา

ฉันยังไม่ทันทีจะเขียนชื่อตัวเองเสร็จอาจารย์ผู้ชายร่างอวบ(ระยะสุดท้าย)ก็เดินเข้ามา หลังจากนั้นนักเรียนคนหนึ่งก็บอกทำความเคารพทุกคนก็ยืนขึ้นไหว้อาจารย์ที่ยืนยิ้ม(เยิ้ม)ให้แก่นักเรียนทุกคน

“นักเรียนทุกนั่งลงได้ครับ ก่อนอื่นครูต้องขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ ครูชื่อว่าวีรทัศน์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนักเรียนทุกคน”

นักเรียนก็ก้มหน้าก้มตาจดชื่ออาจารย์ลงบนสมุดที่ได้เตรียมไว้ หลังจากนั้นคุณครูโทรทัศน์(วีรทัศน์)ก็เริ่มพูดต่อ

“ครูก็ได้แนะนำตัวเองอยากจะให้นักเรียนทุกคนนำนะตัวบ้าง ครูขอตามเลขที่นะครับ เชิญครับใครเลขที่หนึ่ง”

แล้วก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาแนะนำตัวเอง แล้วก็นักเรียนคนถัดไปเรื่อยๆตามลำดับพยัญชนะของชื่อแต่ละคน ว่าแต่ฉันเลขที่เท่าไหร่เนี่ยลืมดูจากใบรายชื่อที่บอร์ดเมื่อเช้าเลย ตายแน่งานนี้ Y_Y

“เลขที่40 วีรตรีรัตน์ รัตนโชติพงศาธร ชื่อเล่น... ส้อม ค่ะ”

ผู้หญิงที่นั่งข้างฉันพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนชะชานมากๆ ชื่อเล่นแปลกใช้ได้เลย เธอเป็นคนสวยมากพอตัวเลย ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้ชายหลายคนที่เฝ้ามองเธอ อิจฉาอ่ะ แง่งๆ แล้วก็ถึงตาอีตาผู้ชายที่นั่งข้างหลังฉันแล้ว

“เลขที่45 ศรวิศน์ อนุนันทกานน ชื่อเล่น แป๋ง”

เป็นชื่อที่ฉันคิดว่าแปลกไม่แพ้ส้อมเลยที่เดียว หน้าตาก็พอดูได้หล่อปานกลาง ดูแล้วพอไปวัดได้ผีไม่คิดว่าเป็นพวกเดียวกันแน่นอน แล้วก็มีนักเรียนชายหญิงอีกหลายคนลุกขึ้นแนะนำตัวจนถึงตาใครก็ไม่รู้ทุกคนต่างเงียบกันหมดแล้วมองหานักเรียนคนนั้นกันว่าเป็นใคร ฉันเริ่มเอ๊ะใจว่าเป็นตัวเองจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

โครม!!

โต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ล้มลงไปที่พื้นเสียงดังลั่น ทุกคนหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียวกัน

“ไม่พอใจอะไรหรือเปล่านักเรียน”

“หนูเปล่าค่ะคือมันเป็นอุบัติเหตุนะคะ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แล้วไป เชิญแนะนำตัวได้เพื่อนๆรอฟังกันอยู่”

“ชื่อ ไอญ่า นราราศ ค่ะ ชื่อเล่น ไอ ค่ะ”

ทันทีที่พูดจบฉันก็รีบนั่งลงแต่ก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีกับเสียงหนึ่งที่ดังมากจากข้างหลัง

“ไอญ่า มาจาก ไอยารา ที่แปลว่าช้างหรือเปล่าละ ฮะๆ”

ฉันหันไปมองหน้าไอ้ผู้ชายไร้มารยาททีนึงแล้วหันกลับมาตั้งใจฟังอาจารย์พูดจนหมดคาบเรียน พอเสียงอ๊อดดังหมดคาบเรียนทุกคนก็ถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพียงกันทีเดียวเพราะคาบต่อไปว่างนั้นเอง ฉันพึ่งเห็นถึงข้อดีของโรงเรียนนี้ที่นอกจากจะหรูแล้วแพงแล้วยังมีเวลาว่างเยอะอีกต่างหาก เรียนแปบเดียวก็เป็นคาบว่างสะแล้ว

“ไอ้ยีนส์ แกเอาขนมมาแบ่งกันบ้างดิ แม่งกินอยู่คนเดียวเลย”

ไอ้ผู้ชายมารยาททรามพูดออกมาพร้อมกับเอามือไปแย่งขนมยีนส์ที่ตอนนี้กำลังนั่งกินไปฟังเพลงจากโทรศัพท์ไปอย่างสบายใจเสียเหลือเกิน

“ไอ้แป๋ง หุบปากเน่าๆของแกได้แล้วฉันรำคาญ เสียงดังอยู่ได้คนฟังเพลงไม่ได้มาฟังเสียงหมาเห่า”

“โห ไอ้ยีนส์เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับคุณแป๋งสุดหล่อแล้วหรอ เดี๋ยวปั๊ดตบจูบสะเลย มามะๆ ให้พี่แป๋งจูบสะดีๆ”

ปัก! ปั่ก! ปั๊ก!

“โอ๊ยเจ็บนะจ้าที่รัก ทำไมทำกับเค้ารุนแรงแบบนี้ ชอบแบบซาดิสก็ไม่บอกจะได้เอาแส้มาด้วย”

“ถ้าแกยังไม่หยุดนะไอ้แป๋งแกโดนเตะแน่ๆเลย”

“ง่ะ หยุดก็ได้”

หลังจากที่ไอ้คนชื่อแป๋งหยุดเล่นกับยีนส์ก็เริ่มหาเหยื่อรายใหม่ แล้วดูเหมือนคนนั้นจะเป็นฉันสะด้วย(ซวยจริงๆ)

“ยัยช้างๆ ฉันเรียกเธอนั้นแระ”

ไอ้บ้าแป๋งมันเรียกฉันว่าช้างง่ะ แงๆๆๆ ไม่ยอมๆ ฉันไม่อ้วนสักหน่อยแค่อวบๆ(อ้วน) แล้วฉันค้อนตากลับไปมองแล้วก็กำลังจะพูดแต่ไอ้บ้านั้นดันพูดออกมาก่อนสะงั้น

“ก็ชื่อเธอมันไอยารา ไม่ใช่หรอแม่ช้าง หรือว่าไอแอมคุณย่า หะ”

แล้วไอ้โรคจิตมันก็เอามือมาพาดบนพนักพิงเก้าอี้ฉัน แล้วก็ดึงผมฉันเล่น แงๆๆ เอามันออกไป ตอนนี้ฉันก็ทำหน้าแบบทุกข์ใจสุดๆ

“เออขอโทษนะ รบกวนช่วยเอามือนายออกไปทีได้ไหม”

แล้วไอ้บ้านั้นก็ยังคงดึงผมฉันเล่นต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจว่าฉันจะพูดว่าอะไร แงๆ

“ช่วยเอามือออกไปทีค่ะ”

น้ำเสียงเปลี่ยนทำเอาไอ้บ้านั้นเริ่มยักคิ้วหาเรื่องฉัน กรี๊ดๆๆๆๆ แล้วมันก็เอาผมฉันไปถักเปียเล่น แงๆๆไม่ใช่พจมาน สว่างวงศ์ นะเฟ้ย

“นี่นายหูหนวกหรือไงฉันบอกให้เอามือออก”

ฉันเอาไม้บรรทัดที่อยู่ในมือขึ้นมาตีมือไอ้บ้านั้น +55 สมน่ามันเตือนไม่ฟัง

“โอ๊ย ฉันเจ็บนะยัยโรคจิตตัวที่สอง ถ้ามันรอบตัวฉันมีแต่คนโรคจิตว่ะเนี่ย วันนี้ศรีธัญญาปล่อยพวกเธอออกมาหรือไง ถึงได้มาทำร้ายประชาชนตาดำๆผู้น่าสงสารอย่างฉันได้ลงคอ”  

รู้สึกว่ามันพูดอะไรไม่ได้ดูตัวเองเลย ฉันน่าจะเป็นเหยื่อของนายแป๋งมากกว่า ไอ้นี้มันบ้า แงๆๆๆ แล้วฉันก็หันกลับไปด้านหน้าเหมือนเดิม แล้วฉันก็รู้สึกถึงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากระโปรง ใครนะโทรมาเวลาเรียนไม่มีมารยาทจริงๆเลย พอเปิดดูถึงได้รู้ว่าเป็นไอ้คุณพี่ชายสุดหล่อ(ตรงไหน)ของฉันเอง

“ฮะโหล เฮียโอหรอ อือ ไอก็ว่ามันก็ดีอะ ถ้าไม่ติดว่าคนบ้าเยอะไปหน่อย แต่อย่าไปสนใจมันเลย”

“ยัยช้างเธอว่าฉันบ้าหรอ”

ไอ้ตัวชอบสอดแทรกก็พูดขึ้นพร้อมกับตั้งใจฟังฉันคุยโทรศัพท์ต่อไป

“เฮียโอเลิกแล้วให้ไอไปรอที่ไหนละ หรือว่าจะไปรับพี่ปอ ได้ๆให้ไปรอที่ห้องซ้อมดนตรีหรอ แล้วมันอยู่ที่ไหนอะ ไอพึ่งย้ายมาวันแรกจะไปรู้จักมันได้ไงละ”

ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาทุกคู่ที่หันมามองฉัน พอไอเฮียบ้าวางหูเริ่มมีเสียงซุบซิบดังขึ้นราวกับฉันกลายเป็นข่าวดังในข้ามนาที แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของฉัน

ปัง!

“เธอเป็นอะไรกับพี่โอมิทราบหะ ยัยจืด”

ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ตายสะเลย กล้าเรียกฉันว่ายัยจืดหรอ วอนตายก่อนอายุขัยสะแล้ว

“เธอว่าใครจืดยัยหน้าหมูเด้ง”

“กรี๊ด!! แกว่าฉันหรอ แกกล้าว่าหน้าสวยๆของฉันว่าหน้าหมูเด้งหรอ วอนสะแล้ว”

โอ๊ย นี้มันวันซวยไรของฉันเนี่ยต้องโดนบังคับให้ย้ายโรงเรียนมายังไม่ทันจะข้ามวันก็มีเรื่องกับยัยหน้าหมูเด้งนี้อีก เพราะไอ้พี่ชายเฮงซวยคนเดียวเลยถึงได้เกิดเรื่องทุกอย่างขึ้น เหอ!T_T

“หยุดได้แล้วนะ วี เธออยากโดนพี่โอจัดการใช่ไหม ข้อหามายุ่งกับคนของเค้านะ”

“ยีนส์อะ ไปเข้าข้างมันทำไมอะ ก็มันด่าวีว่าหน้าหมูเด้งก่อนอะ”

“แต่ฉันได้ยินเธอไปว่าไอเค้าหน้าจืดก่อนนะ เค้าถึงได้ด่าเธอกลับอย่างนั้น”

“วีอะเข้าข้างมัน เชอะ ไปก็ได้เห็นแก่ยีนส์นะย่ะไม่อย่างนั้นแกโดนแน่ๆ”

ยัยปีศาจหมูเด้งชี้หน้าฉันเสร็จแล้วก็เดินจากไปยังไม่ทันที่ฉันจะได้โล่งใจก็มีมือใครก็ไม่รู้จับข้อมือฉันเอาไว้ พอฉันหันหน้าไปถึงได้รู้ว่าเป็นมือของคนที่ชื่อยีนส์นั้นเอง

“เธอชื่อไอใช่ไหม”

“เออคือ.. ใช่ ฉันชื่อไอ”

ทำไมไอผู้ชายที่ชื่อยีนส์มันดูมีรังสีความน่ากลัวเชิดฉายขนาดนี้เนี่ย ไม่น่าเกิดมาหล่อเลยพูดจาน้ำเสียงเถื่อนได้ใจมากๆ ฉันพึ่งรู้สึกนะเนี่ยว่ารอบกายฉันเต็มไปด้วยคนหน้าตาดีกันทั้งนั้น ผู้หญิงที่ชื่อส้อมก็สวย ไอผู้ชายโรคจิตกับป่าเถื่อนข้างหน้าก็พอดูได้(แถวบ้านเรียกว่าหล่อ) ฉันถึงได้ตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นๆไหนจะเรื่องไอพี่ชายเฮงซวยอีกไม่รู้ว่ามันดังขนาดนี้นะเนี่ย เหอๆๆ Y_Y มันเป็นความเหนือชั้นอะไรขนาดนี้เนี่ย

ยังไม่ทันที่ยีนส์จะได้พูดอะไรต่ออาจารย์วิชาต่อไปก็เข้ามาก่อนเวลา พร้อมกับสั่งให้พวกเราเอาสมุดขึ้นมาจดงานตามเค้าบอก ไม่ได้หันไปคุยหรือสนใจใครอีกเลย จนหมดคาบเรียนของวันนี้ทุกวิชา ฉันก็รีบออกจากห้องอย่างด่วนจี๋ ก่อนที่จะโดนใครรับประทานอีก แต่ดันลืมถามทางสะอย่างนั้น เลยไม่รู้ว่าไอ้ห้องซ้อมดนตรีมันอยู่ที่ไหนเลย แงๆๆY_Y แล้วฉันจะหาเจอไหมเนี่ยไอ้โรงเรียนนี้กว้างจะตามมีตั้ง15ตึกแน่ะ กว่าจะเจอก็เย็นพอดีเลย ลองโทรหาไอ้พี่ชายเฮงซวยดูดีกว่า

“เฮียโอ ห้องซ้อมดนตรีอยู่ที่ไหนอะ เค้าหาไม่เจออะ -*- อยู่ตึกไหนนะ... ตึก11หรอ ชั้นอะไรอะ... ฮะโหลๆๆ แงๆๆ ไอ้เฮียบ้าลืมชาร์ตแบตอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย แล้วจะไปหาห้องเจอได้ไงละเนี่ย”

แล้วฉันก็เดินไปถึงตึก11 แต่ทำไมไม่เห็นจะมีใครอยู่แถวนี้เลยนี่นา ตึกนี้มีตั้งสามชั้นแน่ะ ว่าแต่ห้องซ้อมดนตรีมันจะอยู่ห้องไหนกันนะ ฉันก็เริ่มเดินไปเรื่อยๆทีละชั้นทีละห้องก็มีนักเรียนอยู่ในแต่ละห้องพอควรแระ แล้วฉันเดินเข้าไปถามทางกับผู้ชายคนหนึ่ง

“ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าห้องซ้อมดนตรีอยู่ไหนที่หรอค่ะ”

“อยู่ชั้นสาม ครับ เดินขึ้นบันไดไปก็จะเจอเลย”

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

ว้าว! เด็กโรงเรียนนี้ช่างมารยาทดีแท้ๆสู้โรงเรียนเก่าฉันก็ก็ไม่ได้เป็นโรงเรียนประจำหญิงล้วนแท้ๆแต่ผู้หญิงแต่ละคนแสบสันกันทั้งนั้น พูดแล้วก็คิดถึงบรรดาเพื่อนๆที่ฉันทิ้งมาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ประถมจนถึงม.5 ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาแยกจากกันเพราะเหตุผลบ้าๆของพี่ชายฉันที่ไปอ้างกับพ่อแม่ ก็อย่างว่าแระพ่อกับแม่ฉันคงคิดถึงฉันแย่เลย ปีๆหนึ่งแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย ก็เลยหาเรื่องให้ฉันกลับมาอยู่บ้านกับเค้าสักที

ฉันเดินมาเรื่อยจนถึงชั้นสามของตึกนี้ ก็เจอกับห้องประชุมขนาดใหญ่คล้ายกับโรงยิมซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยคนเกือบร้อยคนส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้หญิงกำลังมุงอะไรกันก็ไม่รู้ พอเดินเข้าไปใกล้ฉันก็ได้รู้ว่าที่มุงกันก็คือเวทีการแสดงย่อมๆที่ขณะนี้กำลังมีคนขึ้นไปพูดปาวๆ พิธีกรบนเวทีก็หน้าตาใช้ได้ทีเดียว

“ก็ยินดีต้อนรับทุกคนนะครับเข้าสู่ ดนตรีสโมสร แล้ววันนี้เราก็มีการแสดงกันอีกเช่นเคย ขอทุกคนปรบมือต้อนรับวงPuppy G หน่อยนะครับ”

เสียงตลบมือดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดของพวกสาวๆที่พากันกรี๊ดกร๊าดราวกับชะนีแตกกรง อยากจะรู้จริงๆเลยว่าไอวงนี้มันมีดีอะไรคนถึงได้พากันมาดูเยอะแยะขนาดนี้ แล้วเมื่อเสียงดนตรีดังขึ้นฉันถึงกับตะลึงๆๆ OoO!  

  

  -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

                                                                   


                                                                By... J_Ohpippip