Fragile Soul: The Geate Words of The Lost ดวงจิตมลาย มหาวลีดับสูญ

I

ละอองฝุ่นลอยตลบคละคลุ้งเต็มโถง หยาดโลหิตเปื้อนแขนขาดั่งตราประทับแห่งการดื้อรั้นในโชคชะตา
เจค็อบปาดสายตาอันเหนื่อยระทมไปยังผู้ยืนตระหง่านอยู่กลางหมอกฝุ่นแห่งความวุ่นวายที่ก่อตัวในอากาศ

“ข้าขี้เกียจที่ต้องมาฟังและเหนื่อยหน่ายกับเรื่องราวต่างๆที่ถาโถมเขามาในชีวิตข้าประหนึ่งเป็นดั่งคลื่นในทะเลอันเกรี้ยวกราดที่พยายามกดทับไม่ให้ข้าหลุดออกจากพันธนาการอันน่าสังเวชนี้” เจค็อบสบถ พลางยืนทรงตัวบนลำแข้งอันปวกเปียกและบิดเบี้ยวที่อาบโฉบไปด้วยสีแดงฉาน

“แต่...” ชายหนุ่มแสยะยิ้ม พลางเช็ดเลือดที่เปื้อนปากของตนออก “มันสำคัญด้วยหรือ ในเมื่อสุดท้ายแม้ข้าจะกรี้ดหรือโฮ่ร้องตะโกนจนสุดใจจะขาดสิ้น ความเมตตาที่ข้าร้องขอมันก็ไม่เคยโผล่หัวมาให้ข้าเห็นแม้แต่เสี้ยว...”

“งั้นเจ้าก็จะบอกข้าว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เจ้ามาอยู่มา ณ ตรงนี้ได้ก็คือความผิดของโชคชะตางั้นรึ” คาเมย์เลโอกล่าว พลางหัวเราะเยาะอย่างสะใจ

“ช่างโง่เง่าบัดซบเป็นเจ้าจริงๆ บุรุษเหมันต์เอ๋ย ที่กล่าวโทษทุกสรรพสิ่งหรือทุกสรรพชีวิตในจักรวาลนี้ว่าเป็นตัวการให้เจ้ามาอยู่ตรงนี้ ต่อหน้าข้าผู้นี้ที่ทำลายชีวิตของเจ้าและคนที่เจ้าอาลัย”

ฉากเบื้องหน้าของบุรุษทั้งสองนั้นน่าช่างพึงพอใจและสาแก่ใจต่อดวงใจอันบิดเบี้ยวพวกเขาได้อย่างกันและกัน

นิ้วของเจค็อบกระตุกอยู่ข้างลำตัวขณะที่มือกำแน่นรอบดาบเก่าคร่ำคร่า ราวกับเป็นสัญชาตญาณโดยแท้
ลมหายใจของเขาตื้นและหอบกระชั้น ทุกครั้งที่สูดเข้าราวกับมีเศษแก้วแตกบาดทะลุผ่านปอด
ทว่าดวงตาที่หม่นหมองด้วยความอ่อนล้าไม่ได้สะท้อนความหวาดกลัว—มีเพียงแค่แสงริบหรี่ของบางสิ่งที่ดื้อรั้นยิ่งกว่า

“ทำลายชีวิตข้างั้นหรือ” เจค็อบแค่นหัวเราะ เสียงของเขาแหบพร่าท่ามกลางความเงียบอันบีบคั้นระหว่างทั้งสอง “แกให้ค่าสูงเกินไป”

อีกฝ่ายเอียงศีรษะเล็กน้อย รอยขบขันบนใบหน้าที่ต้องกับเงานั้นช่างดูมืดมน
ดวงตาสีทองทอประกายแวววาวในแสงสลัวคล้ายอสรพิษที่เฝ้าจับจ้องการกระตุกเฮือกสุดท้ายของเหยื่อที่กำลังจะหมดลม

เจค็อบขยับตัวไหล่ของเขาสั่นไหวภายใต้ภาระหนักอึ้งของบาดแผลเก่าของศึกสงครามที่ทั้งได้รับชัยชนะและพ่ายแพ้ “ข้าเคยก้าวผ่านสุสานมาแล้วก่อนที่แกจะคิดสลักชื่อของข้าลงไปบนนั้นเสียอีก ข้าเคยเห็นอาณาจักรล่มสลาย เคยได้ยินเสียงร่ำไห้ของพวกที่ลำพ้องว่าตนอมตะ แกคิดว่าข้าจะโศกเศร้ากับสิ่งที่สูญเสียไปงั้นหรือ” ริมฝีปากของเขาบิดเป็นรอยยิ้มกึ่งแสยะ เผยให้เห็นฟันที่ขบกันแน่น รอยยิ้มที่ไม่อาจนิยามได้ว่าเป็นความขบขันหรือความเดือดดาล

รอยยิ้มของคาเมย์เลโอฉีกขึ้นยิ่งกว่าเดิม

"แกเข้าใจผิดไปมาก ถ้าคิดว่าข้ายังมีความหวัง" เจค็อบถอนหายใจแผ่วเบาแต่หนักแน่น พลางยกดาบขึ้น แม้ร่างกายจะต่อต้านทุกการเคลื่อนไหว “แต่ความหวังมันตายไปนานแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีเพียงสิ่งนี้—” เขากวาดมือไปยังห้องโถงที่ชุ่มไปด้วยเลือดและซากอารยะที่แตกหักอยู่ใต้ฝ่าเท้า “และแก”

เสียงหัวเราะต่ำลึกดังขึ้นจากลำคอของคาเมย์เลโอ นิ้วของเขากระตุกเหนือด้ามอาวุธ

“เช่นนั้นก็ปิดฉากละครบ้าๆนี้เสีย!”

เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นในพริบตานั้น ก่อนที่ทุกสิ่งจะถูกกลืนหายไปในแสงวาบสุดท้ายแห่งการเผชิญหน้า