โรงเรียนสุดวุ่น ชุลมุนนักเรียนซ่าส์

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 เรื่องมันก็แบบว่า..!?

          อลิสเดินเข้ามาในห้อง เธอกวาดสายตามองรอบๆห้อง แต่แล้วก็รู้สึกได้ถึงสายตาอำมหิตที่จดจ้องมาที่เธอ และเธอก็พบว่าสายตานั้นก็คือเฟรินนั่นเอง เธอถอนหายใจอย่างเอือมระอาที่พบว่าตนนั้นอยู่ห้องเดียวกับเฟริน
อลิสเดินเข้าไปนั่งข้างๆแคร์เซียร์แล้วยิ้มให้ แคร์เซียร์มองอลิสด้วยหายตา แล้วสะบัดหน้าหันไปทางอื่น ทำให้อลิสหน้าจ๋อย

หญิงสาวคนหนึ่ง รูปร่างอวบอ้วน ผมยาวสีแดงเพลิง ผิวขาว เดินเข้ามาในห้องและหยุดอยู่ที่โต๊ะครู
"สวัสดีค่ะนักเรียนที่น่ารักทุกคน ดิฉันชื่อ แคโรไลน์ ไครซิส จะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นและเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้กันทุกคนนะคะ ดิฉันสอนวิชาทฤษฎีเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานค่ะ ไม่ทราบว่าใครมีคำถามอะไรมั้ยคะ"
ในห้องเงียบ~
"เอาล่ะค่ะ ถ้าไม่มีนักเรียนคนใดมีคำถาม งั้นดิฉันก็จะให้นักเรียนทุกคนแนะนำตัวนะคะ เริ่มจากคุณหนูคนนั้น" เธอชี้ไปทางเด็กสาวที่นั่งริมสุด "ไล่มาทางนี้เรื่อยๆแล้ววนขึ้นนะคะ"

เด็กสาวที่นั่งริมสุดเป็นเด็กสาวท่าทางเงียบขรึม มีผมสีม่วงบลอนด์ นัยน์ตาสีม่วงแดง ผิวขาวเนียน เธอยืนขึ้นแล้วแนะนำตัวเอง
"โทคิมิระ ชิน"
แล้วก็นั่งลง อาจารย์ยิ้มแห้งๆให้ผู้หญิงที่ชื่อ ชิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า
"เอ่อ ช่วยแนะนำให้มากกว่านี้หน่อยได้มั้ยจ้ะ ^_^;;"
ชินกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วยืนขึ้นแนะนำตัวอีกครั้ง
"โทคิมิระ ชิน อายุ 15"
พูดจบเธอก็นั่งลง อาจารย์แคโรไลน์คงจะเริ่มรำคาญที่ชินพูดน้อย(จนเกินไป) เธอจึงให้นักเรียนคนต่อมาแนะนำตัว
"สวัสดีค่ะ เอมี่ มิรินดา ค่ะ อายุ 15 ปี เกิดวันที่ 30 เดือน 12 ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะทุกคน ^0^"
อาจารย์แคโรไลน์พยักหน้าเป็นเชิงว่าดีแล้ว คนต่อไปยืนขึ้น
"สวัสดีค่าเพื่อนๆที่น่ารักทู้กโคน ^0^ ฉันชื่อยูริเทียร์เน่ เวนัสโทรฟาเร็นค่า เรียกสั้นๆว่ารินเทียร์ก็ได้นะเออ~ อายุ 14 กำลังอยู่ในวัยใสแบ๊วๆ *.* นิสัยดีมากกก น่ารักน่าหยิก แต่ไม่น่าเตะค่า ยินดีที่ได้รู้จักน๊า และฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจดวงน้อยๆนี้ด้วยนะค๊า"

ทันทีที่รินเทียร์พูดจบ พวกผู้ชายในห้องก็ปรบมือและส่งเสียงร้องวิ้ดวิ้ว บางคนเอามือใส่ปากเปี้ยว บางคนตบโต๊ะและกระทืบเท้าเสียงดัง จนอาจารย์โบกมือห้าม
"คนต่อไปจ้ะ"
เฟรินยืนขึ้นแต่ยังไม่ทันจะได้แนะนำตัว ก็มีคนในห้องบางคนตะโกนขึ้นมาว่า
"เฮ้ย! เด็กอนุบาลหลงมาจากไหนเนี่ย!"
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนาน เฟรินที่ไม่ชอบให้ใครมาล้อเรื่องส่วนสูงถึงกับปรี๊ดแตก

"หุบปากหมาๆเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกบ้า ทำไม! ถึงจะตัวเล็กก็เล็กพริกขี้หนูล่ะว้า แล้วเมื่อกี้น่ะใครพูด ไปเจอกันนอกห้องหน่อยมั้ยฮะ!!"
"นี่! คุณหนูคะ อย่ามาทำกร่าง ทำตัวเป็นนักเลงในห้องนี้นะคะ เพื่อนเค้าแซวเล่นนิดเดียวทำโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปได้"
อาจารย์แคโรไลน์ดุเฟริน แต่ท่านผู้อ่านคิดว่าแก่นๆอย่างเฟรินจะยอมหรือเจ้าคะ ไม่แน่นอนค่ะ เฟรินเถียงอาจารย์ทันที
"ทำไม! เธอมีสิทธิอะไรมาห้ามฮะ ถ้าเธอโดนว่าแบบฉันเธอจะรู้สึกยังไงยะ ยัยอ้วนโอ่งแตก!!!!"
อาจารย์แคโรไลน์โกรธจนหน้าแดง เธอออกปากไล่เฟรินให้ออกไปนอกห้อง แต่เฟรินก็ไม่ไป อลิสลอบมองเฟรินแล้วส่ายหน้าด้วยความระอาใจ แล้วก็หันไปหาแคร์เซียร์แล้วพูดว่า
"คุณเฟรีน่านี่แย่จังเลยนะคะ เถียงครูบาอาจารย์ได้ มารยาททรามจริงๆ"

เสียงของอลิสดังไปถึงหูของเฟริน ทำเอาเฟรินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เธอรี่เข้าไปหาอลิสที่โต๊ะแล้วตบโต๊ะเสียงดัง
"เธอว่าใครมารยาททรามฮะ ยัยจอมเสแสร้ง!! ฉันว่าคนมารยาททรามน่ะเธอต่างหาก เธอน่ะนะ มัน.."
"พอได้แล้วค่ะ!!!"
อาจารย์แคโรไลน์ตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน(รู้สึกว่าจะหมดตั้งนานแล้วล่ะ) ทำเอาเฟรินสะดุ้ง
"ฉันของสั่งเธอเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปยืนนอกห้องซะ!"
เฟรินก็ยังไม่ออกไป ทำท่าจะเถียงกลับด้วยซ้ำ รินเทียร์เห็นท่าไม่ดี จึงรี่เข้าไปเอามือปิดปากเฟรินแล้วยิ้มให้อาจารย์แคโรไลน์
"อ อาจารย์ยอโทษให้เพื่อนหนูด้วยนะคะ พอดียัยนี่เพิ่งออกมาจากโรง'บาลประสาทได้ไม่นานน่ะค่ะ มีปัญหาเรื่องการควบคุมอารมณ์ ยังไงอาจารย์ก็ยกโทษให้ยัยนี่ด้วยนะคะ ^0^;;;"
ว่าแล้วรินเทียร์ก็ฉุดกระชากลากถูเฟรินให้ออกไปนอินกห้อง เฟรินดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อออกมานอกห้อง เฟรินก็หลุดจากพันธนาการ(มือ)ของรินเทียร์ทันที

"ทำบ้าอะไรของเธอน่ะฮะรินเทียร์ เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ายัยนั่นมันว่าฉัน ยัยเอริสเอด้าบ้าบออะไรนี่มันว่าฉันมารยาททรามนะ แถมยัยอ้วนโอ่งแตกมัน ยังกล้ามาไล่ฉันให้ออกจากห้องกี แบบนี้มัน.. อุ๊บ!"
รินเทียร์เอามือปิดปากเฟรินไม่ให้พูด
"พอซะทีเถอะน่าเฟริน ยิ่งเธอพูดมากมันจะทำให้เรื่องยิ่งแย่ลงนะ"
"อ่อยอ๊านอ้ะ! ว้ากกกก!!!!"
"ฉันจะปล่อยเธอก็ต่อเมื่อเธอสัญญาว่าจะสงบปากสงบคำ อยู่นิ่งๆ ไม่พูดมากอีก"
เฟรินเริ่มสงบแล้วพยักหน้าเบาๆ รินเทียร์เอามือออกจากปากของเฟริน เฟรินทำหน้าไม่พอใจแล้วสะบัดหน้าหนีแบบงอนๆ รินเทียร์ขำในความบ้าของเฟริน เธอไม่โกรธเฟรินหรอก เพราะเธอมองว่าเฟรินเป็นเพียงเด็กขี้งอนตัวเล็กๆเท่านั้น