โรงเรียนสุดวุ่น ชุลมุนนักเรียนซ่าส์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เรื่องราววันแรก

          3 สาวยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์ฝ่ายปกครองคนหนึ่ง
"ทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนอย่างนี้มีนหมายความว่ายังไงกันคะ"
อาจารย์โซฟี ฟรายเนท ขยับแว่นกึกๆไปมาทำให้รู้สึกได้ถึงความโหด เฮี้ยว และเฮี้ยนเอ๊ย!!! เฮี้ยบ อาจารย์เริ่มหงุดหงิดที่ถามแล้ว 3 สาวแล้วไม่ตอบ
"นี่! ฉันถามไม่ได้ยินรึไง หูหนวกเรอะ"
อาจารย์เริ่มควานหาไม้เรียวยาวกว่าเมตรคู่ใจมาแล้ว อ๋าย~ อย่าเอามาใกล้หนูนะ หนูเสียววว(อย่าคิดลึกค่าอย่าคิดลึก) เฟรินคิดพลางมองที่มือของอาจารย์
"ตกลงพวกเธอเป็นใบ้กันหมดใช่มั้ย ฉันถามทำไมไม่ตอบ"
อาจารย์หวดไม้เรียวคู่ใจดัว ขวับ อลิสสะดุ้งตกใจถอยหลังไปนิดนึง เฟรินมองไม้เรียวที่ค่อยๆสะบัดไปมาในอากาศพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ส่วนแคร์เซียร์นั้น เงียบ เงียบลูกเดียวแม้ว่าหน้าจะซีดและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก็ตาม
'โว้ย...อาจ๊านนนน หนูไม่เกี่ยวนะค๊า...'เฟรินคิด อลิสเหลือบมองเฟรินแล้วยิ้มเงียบๆเพราะใบหน้าของเฟรินบ่งบอกได้ชัดว่า เบื่อ เต็มทนแล้ว เจ๊โหดหันมาทางอลิสแล้วพูดว่า
"ยิ้มอะไรคะคุณมาร์ดากา"
อลิสสะดุ้ง รู้ได้ไงอ่ะว่าฉันยิ้ม เฟรินมองอลิสที่หน้าตาซีดเผือกแล้วอมยิ้ม จากนั้นเธอก็แลบลิ้นใส่อลิส เจ๊โหดหันมาทางเฟรินแล้วถามว่า
"แล้วคุณล่ะคะคุณเอซิส แลบลิ้นทำไม อย่านึกนะว่าฉันไม่เห็นน่ะ"
อ้าว ซวยแล้วไง อะไรว้า... ป้าจ๋า แก่จนจะเข้าโลงแล้วอย่ามาบ่นนักเรียนให้เมื่อยปากเล้ย... เกษียณตัวเองเหอะ นักเรียนจะได้เป็นสุขซะที เฟรินคิด แคร์เซียร์เหลือบมอง 2 สาวด้วยหางตา ใบหน้าเรียบเฉยและดวงตาที่เย็นชานั้นทำให้ดูไม่ออกเลยว่าคุณเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"ฉันจะลงโทษพวกเธอ ในฐานะที่เธอไม่ใช่นักเรียนใหม่แล้วและผิดกฏของโรงเรียนข้อที่ 12 ที่ระบุไว้ว่า ห้ามทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียน และข้อที่ 5,362 ที่ระบุไว้ว่า ห้ามใช้เวทมนตร์ต่อสู้หรือทะเลาะกันในโรงเรียนยกเว้นเรียนในห้องเวทมนตร์และสนามกีฬา"
อาจารย์จอมโหดหันควับไปหาอลิส
"คุณมาร์ดากา คุณต้องไปล้างห้องน้ำทุกตึกเรียนและทุกชั้นเรียนเป็นเวลา 1 สัปดาห์"
พูดจบก็หันไปหาเฟรินที่กำลังเสียวๆว่าอาจารย์จะให้ทำอะไร
"สำหรับคุณเอซิส คุณต้องไปเก็บขยะทั้งโรงเรียนให้ได้อย่างต่ำ 500 ชิ้นเพราะฉันแน่ใจว่าคงไม่มีวันไหนที่โรงเรียนสะอาดกิ้งไม่มีขยะหรอก แล้วก็ทำความสะอาดโรงอาหารทุกที่เป็นเวลา 1 สัปดาห์"
เฟรินแทบลมจับเมื่อได้ฟังที่อาจารย์จอมโหดพูดจบจากนั้นอาจารย์จอมโหดก็หันไปหาแคร์เซียร์ที่เหงื่อกำลังตก
"สุดท้าย คุณอวอสก้า คุณต้องไปทำความสะอาดโรงยิมในโรงเรียนนี้ทุกที่เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ฉันจะไปเดินเช็คด้วยตัวเอง ถ้าฉันไม่เจอพวกคุณล่ะก็ จำไว้ด้วยว่าคะแนนความประพฤติของพวกคุณจะไม่เหลือไว้ให้เชยชมอีกเลย"
3 สาวนิ่ง ใบหน้าซีดเผือก นี่มันนรกชัดๆเลยนะพระเจ้า
"เอ่อ... อาจารย์คะ 1 สัปดาห์เลยเหรอคะ 1สัปดาห์นี่ 7 วันไม่ใช่เหรอคะ ลดๆหน่อยนะคะ 3...3วันนะคะ"เฟรินขอต่ออาจารย์แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าอาจารย์โซฟี คำไหนคำนั้น แม้ความหวังจะน้อยนิดแต่เธอก็ลองต่อดูเผื่อว่าโอกาสมันจะยังไม่ทอดทิ้งเธอ และแน่นอนคำตอบที่ได้รับกลับมาคือ
"ไม่ได้"
"ไม่ได้จริงๆเหรอคะ ง...งั้น งั้น 5 วันก็ได้ค่ะ นะคะนะนะ"
"เอ๊ะ! คุณเอซิสนี่ ต่อยังกะต่อราคาซื้อของ บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ เข้าใจภาษาคนหน่อยสิคะ หรือว่าสมองฟั่นเฟือนแล้วถึงได้ไม่รู้จักคำว่า ไม่ได้"
อาจารย์พูดเสียงเฉียบขาด
"ไปๆๆๆๆ ไปได้แล้ววันนี้มีปฐมนิเทศนะ ไปๆๆๆ"
เฟรินอยากจะร้องไห้ในความซวยของตน
'อะไรกันเนี่ย... ล้างห้องน้ำทุกตึกทุกชั้นเหรอ พระเจ้า สงสารอลิสหน่อยเถอะค่ะ'
'อะไรกันเนี่ย... เก็บขยะอย่างต่ำ 500 ชิ้น แถมยังต้องทำความสะอาดโรงเอาหารอีก ไม่ใช่ขี้ๆนะเนี่ย โอ้...พระเจ้า มาฆ่าเฟรินให้ตายดีกว่า'
'อะไรกันเนี่ย... ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องไปทำความสะอาดโรงยิมด้วยยะ'
เฮ้อ!!! 3 สาวถอนหายใจพร้อมกันขณะเดินออกมาจากห้องปกครอง จากนั้น ทั้ง 3 ก็เดินไปห้องประชุมที่ใกล้จะได้เวลาปฐมนิเทศแล้ว
          3 สาวเดินเข้ามาลงชื่อก่อนห้องประชุม ทั้ง 3 ต้องหาที่นั่งตามหมายเลขบัตรนักเรียน เฟรินเดินไล่ๆไปเรื่อยๆและพบกับหมายเลขของตัวเอง
'เจอแล้ว หมายเลข 5113 แต่... ทำไมฉันต้องมานั่งริมด้วยเนี่ย... ดูสิ แถมยังเป็นข้างพรมตรงกลางพอดีด้วย แล้วใครกันเนี่ยที่จะมานั่งข้างฉันน่ะ อย่าเป็นยัยมาร์ดาบ้าอะไรนี่เล้ย... รำคาญจะแย่'
เฟรินวางของไว้ที่เก้าอี้แล้วนั่งลงพลางมองไปรอบๆ
ห้องประชุมขนาดใหญ่ที่เรียกว่าห้องประชุมคงไม่ได้ เรียกว่าเป็นหอประชุมน่าจะดีกว่าเพราะที่นี่มันเป็นโดมขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณเกือบ 50 เมตร ใหญ่ทีเดียว แม้ว่าเฟรินจะอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่คุ้นกับหอประชุมของที่นี่อยู่ดีเพราะนานๆทีจะเข้ามา ส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็นที่ประชุมของพวกประธานนักเรียน
เฟรินมองไปรอบๆแล้วสายตาก็ไปปะทะกับอลิสเข้า อลิสเดินมาแถวๆเฟริน เฟรินหันหน้าไปอีกทางแล้วร้อง ชิ! ทันใดนั้นความคิดอย่างหนึ่งก็แว้บเข้ามาในสมองของเฟริน แล้วเธอก็เริ่มแผน(อันชั่วร้าย)ของเธอ
อลิสเดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆ เฟรินยื่นขาออกไปข้างๆ อลิสเดินมาไม่ทันระวัง สะดุดขาของเฟริน
ตุบ!!!
อลิสล้มลงไปกองกับพื้น เรียกเสียงหัวเราะของเฟรินได้ทีเดียว
"5555555 ว่าไงจ้ะแม่คนดี เกิดเข่าอ่อนกะทันหันเหรอ..."
อลิสรู้ดีว่าเป็นฝีมือของเฟรินแต่พูดออกไปไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐาน เธอจึงพูดประชดประชันขึ้นมาว่า
"อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ตกใจที่อยู่ดีๆ คนแคระที่ไหนก็ไม่รู้มาตัดหน้า ฉันเลยสะดุดน่ะค่ะ"
ฉึก!!!!!
หนอย... ยัยตัวดี ว่าฉันอีกแล้วเรอะ เย็นไว้ เย็นไว้เฟรินเอ๋ย ใจเย็ลล
เฟรินฉีกยิ้มให้แล้วเธอก็ไม่สนใจอลิส เฟรินได้แต่ร้อง ฮึ่ย! ในใจ จะแย้งก็ไม่ได้ เดี๋ยวเขารู้ว่าเฟรินแกล้ง
อลิสค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นแต่แล้วก็...
"โอ๊ย!!!"
เธอล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้งเพราะขาเธอแพลง(ขาไม่ถูกไงเลยแพง /แปกอ่ะเพื่อน /เวรกรรม)เฟรินมองอลิสด้วยหางตาแฝงไว้ด้วยความเหยียดหยาม(เอๆๆๆ เฟรินนี่ชักจะเหมือนนางร้ายเข้าไปทุกทีแล้วนา...)
อลิสจับข้อเท้าตัวเองด้วยความเจ็บ เธอค่อยๆพยุงตัวขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำเพราะเจ็บขา
"ให้ช่วยมั้ยครับ"
เสียงนุ่มลึกของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น อลิสหันไปหา-ทางต้นเสียงแล้วเธอก็พบกับ...
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีประกายผมสีขาวออกเงินๆ ตาสีส้มสดใส ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง เขาอยู่ในชุดนักเรียนที่มีเสื้อแขนยาวสีขาวสะอาดตา เนคไทสีดำสนิท กางเกงขายาวสีดำและรองเท้าหนัง
ไม่รอให้อลิสตอบ เขารีบอุ้มอลิสขึ้นทันที(ยังกะเจ้าหญิงแน่ะ)
"ว้าย!"
"ตัวเล็กจังนะครับ เดี๋ยวผมจะพาไปห้องพยาบาลเอง"
อลิสหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุก ในชีวิตเธอ เธอไม่เคยแตะต้องโดนตัวผู้ชายเลยนอกจากพ่อและลุง ชายหนุ่มคนนั้นพาอลิสเดินออกไปจากห้องประชุม เฟรินร้อง จิ๊ ในลำคอ เธอหันไปดูข้างๆ พบว่าถัดจากเธอไป 2 ที่นั่ง แคร์เซียร์นั่งอยู่ เฟรินสะดุ้งนิดๆ ยัยนี่มาตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจกัน แคร์เซียร์นั่งอ่านกำหนดการต่อไปส่วนเฟรินก็ได้แต่หันมองไปรอบๆโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
          อลิสเดินกลับมเข้ามาอีกทีก็ใกล้จะได้เวลาปฐมนิเทศแล้ว ผู้คนมาอยู่กันเต็มห้องประชุม อลิสเดินเข้ามากับชายหนุ่มคนเดิมที่พาเธอไปห้องพยาบาล ดูเหมือนว่าทั้ง 2 จะสนิทกันได้เร็วมาก
อลิสและชายหนุ่มเดินมาใกล้ๆเฟริน เฟรินเหลือบมองอลิส
'ยัยจอมเสแสร้งเอ๊ย... ไปล่อผู้ชายมาล่ะสิ เฮอะ! น่าหมั่นไส้จริงๆ'
เฟรินสะบัดหน้าไปอีกทางและพบว่าแคร์เซียร์ได้หลับตาลงเหมือนว่าเธอกำลังจะหลับอยู่
"ขอบคุณมากนะคะ เอ่อ... คุยมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย ฉันชื่อ เอริสเอน่า มาร์ดากาค่ะเรียกสั้นๆว่าอลิสก็ได้"
"เอ่อ... ครับ ผมชื่อ ซิลเวอร์ แรนดอล์ฟครับ... อ้ะ! ตอนนี้ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวผมจะต้องไปเตรียมงานปฐมนิเทศแล้ว ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก"
"ค่ะ"
อลิสตอบรับ ซิลเวอร์ยิ้มให้แล้วเดินจากไปทางเวที อลิส เดินไปข้างๆเฟรินที่ที่นั่งข้างๆยังว่างอยู่ หรือว่า... ไม่นะ จริงๆด้วย สาวน้อยที่ต้องนั่งข้างเฟรินนั่นคือ อลิส จริงๆด้วย เฟรินรู้สึกฉุนกึกแต่ทว่า ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเพราะดูเหมือนว่าเอริสเอน่า ลูกสาวของตระกูลมาร์ดากา ผู้ไร้เดียงสาด้านความรัก กำลังจะมีความรักเสียแล้ว...
          "สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน งานปฐมนิเทศนักเรียนชั้นมัธยมต้นและมัธยมปลายปี 1 กำลังจะเริ่มแล้ว ขอให้ทุกคนนั่งประจำที่ด้วย"
เสียงทุ้มของอาจารย์คนหนึ่งดังขึ้น เขายืนอยู่บนเวที อาจารย์ศีรษะล้าน พุงพลุ้ย ดูท่าทางภูมิฐาน ท่าทางใจดีใช้ได้
"เดี๋ยวก่อนที่จะปฐมนิเทศ อาจารย์จะให้ประธานนักเรียนมากล่าวกฎของนักเรียนชั้นมัธยมหน่อยนะ เอ้า! ขอเชิญ ซลิเวอร์ แรนดอล์ฟ ขึ้นมาบนเวทีเลย"
อลิสสะดุดใจกับคำว่าซลิเวอร์ แรนดอล์ฟ หรือว่า...
จริงๆด้วย
ซิลเวอร์เดินขึ้นมาบนเวที จากเสื้อนักเรียนสีขาวที่มีปักแค่ตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนกลาง กลับมาปลอกแขนสีแดงเลือดหมูตราสัญลักษณ์ของกรรมการนักเรียนติดอยู่ด้วย ตอนอยู่กับอลิสเขาคงถอดเก็บไว้กระมัง...
          งานปฐมนิเทศจบลงไปด้วยดี แต่ว่า งานปฐมนิเทศเนี่ยก็เหมือนกับคาบว่างดีๆนี่เองเพราะไม่มีใครฟังเลย บางคนก็กิน บางคนก็เล่น บางคนก็นอน รวมถึง 3 สาวด้วย...
แคร์เซียร์ที่เอาแต่นอน
อลิสก็เอาแต่มองหาว่า เอ...ซิลเวอร์อยู่ไหนนะ
และรายสุดท้าน รายนี้ยิ่งแล้วใหญ่
เฟรินปากเคี้ยวขนมตุ้ยๆ มือซ้ายถือถุงขนม มือขวาถือการ์ตูนหัวเราะลั่น(นี่น่ะเหรอคราบผู้ดี)
เมื่อปฐมนิเทศจบลง ผู้คนต่างก็รีบเดินออกจากห้องประชุมรวมถึงเฟรินด้วย แคร์เซียร์ค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆส่วนอลิสกลับเดินไปตรงเวทีเพื่อมองหาซิลเวอร์
อ้ะ! อยู่นั่นไง
อลิสเดินเข้าไปหาซิลเวอร์แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อพบหญิงสาวคนหนึ่งท่าทางดีเดินเข้าไปทางซิลเวอร์และซิลเวอร์ก็ดูท่าทางสนิทกับเธอคนนั้นมาก หญิงสาวที่มีประกายผมสีบลอนซ์ นัยน์ตาสีมรกต ผิวขาว เธอเดินไปกอดไหล่ซิลเวอร์
อลิสคงรู้ว่าไม่ควรเข้าไปแทรกตอนนี้ เธอจึงเดินเลี่ยงออกมาแต่ด้วยสายตาที่ไวดุจพญาเหยี่ยวของซิลเวอร์ทำให้เขามองเห็นอลิสก่อนที่เธอจะเดินจากไป
"อลิส..."
ซิลเวอร์โบกมือทักทายแต่ไม่มีท่าทีว่าอลิสจะหันมา ซิลเวอร์เลยพูดอะไรสักอย่างกับหญิงสาวข้างๆแล้วเขาก็วิ่งออกมาหาอลิส
"อลิสครั...บ อ้ะ! อลิสร้องไห้ทำไมน่ะ"
อลิสเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก เธอยิ้มสู้แล้วขยี้ตา
"เอ่อ... ฝ...ฝุ่นเข้าตาน่ะค่ะ คือ...ฉันแสบตาน่ะ ซ...ซิลเวอร์มีอะไรเหรอ..."
"เอ...ฝุ่นเข้าตาเหรอครับ จะให้ผมดูให้มั้ย"
"ม...ไม่เป็นไรไหรอกค่ะ ขอบคุณ"
อลิสทำท่าว่าจะเดินเลี่ยงออกมา แต่ซิลเวอร์กลับฉุดแขนอลิสไว้ก่อนแล้วถามเธอ
"อลิสเป็นอะไรไปเหรอ"
อลิสพยายามหลบตาของซิลเวอร์ เธอตอบด้วยเสียงสั่นๆว่า
"ป...เปล่าหรอกค่ะ..."
"มีอะไรเหรอซิลว์"
เสียงหวานใสของหญิงสาวดัวมาจากข้างหลังนั่นยิ่งทำให้อลิสก้มหน้าต่ำลงอีก ดูเหมือนว่าอลิสจะยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่
"ซิลว์แกล้งเด็กเหรอ ทำไมน้องเขาร้องไห้ล่ะ"
"เปล่านะเร ฉันแค่มาถามเขาเฉยๆ เขาบอกว่าฝุ่นเข้าตา"
"เหรอ"
หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ซิลเวอร์ เธอเรียกซิลเวอร์อย่างสนิทสนมว่า ซิลว์ ซิลเวอร์แนะนำหญิงสาวที่เขาเรียกว่า เร ให้อลิสรู้จัก
"อลิส นี่เพื่อนผม ชื่อมิเร  เซราเทียร์ ส่วนนี่ เร คนนี้ชื่ออลิส อยู่ม.ปลายปี 1"
"ส...สวัสดีค่ะ"
อลิสโล่งใจที่ซิลเวอร์บอกว่าเรเป็นเพื่อนแต่ก็ยังไม่วาย เธอยังสงสัยไม่หยุด
"หวัดดี"
"อลิส จะบอกอะไรให้ อย่าไปสุงสิงกับยัยนี่ให้มากนะ ยัยนี่น่ะเป็นทอม พวกซาดิสท์"
"เฮ้ย! นายว่าใครซาดิสท์ ฉันแค่พวกชอบความรุนแรงแค่นั้นเอง"
เอ่อ... อลิสโล่งใจเป็นปลิดทิ้งที่ซิลเวอร์บอกว่าเรเป็นทอม เพราะอย่างน้อยถึงเธอจะรักใครสักคนหนึ่งแต่เธอก็ไม่คิดที่จะแย่งแฟนใคร
"เอ่อ... เดี๋ยวฉันต้องไปเรียนแล้ว ขอลาแค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ"
"จะไปแล้วเหรอ บ๊ายบายอลิส"
ซิลเวอร์กล่าวลา อลิสยิ้มและโค้งให้ เรพูดอย่างไม่สนใจว่า
"เออ ซิลว์คาบแรกวิชาการใช้เวทย์ไฟใช่มั้ย ไปเปลี่ยนชุดเหอะ"
"อืมๆ"
อลิสหันมาหาทั้ง 2 พลางคิดว่า ทำไมทั้ง 2 คนสนิทกันจัง ถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ...
          เฟรินเดินเข้ามาในห้องปี 1 ห้อง B เธอมองไปรอบๆพบว่า ห้องเต็มหมดแล้ว เหลือที่อยู่แค่แถวหน้าแถวเดียว เธอเบ้ปาก ทำไมมันซวยอย่างนี้นะ ทำไมน่ะเหรอ ก็เธอเกลียดการนั่งประจัญหน้ากับครูบาอาจารย์ที่สุดเลย แอบงีบก็ไม่ได้ แอบกินขนมก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรซวยไปกว่าการนั่งแถวหน้าอีกแล้ว เธอเลือกนั่งที่ๆไกลจากโต๊ะครูที่สุด เธอจึงเลือกนั่งริมแถว เธอวางกระเป๋าแล้วนั่งลง แล้วเธอก็เริ่มหันซ้ายหันขวาทันที ข้างหลังเธอเป็นหญิงสาวดูท่าทางเป็นเด็กเรียน ดังนั้นเฟรินจึงไม่สนจกวาดสายตาไปข้างๆ ข้างๆเธอเป็นหญิงสาวผมยาวที่ดัดเป็นลอนแบบลวกสีม่วง ดวงตาดูสดใสสีทองเป็นประกาย ในปากเธองาบป็อกกี้กลิ่นสตอเบอร์รี่อยู่ เธอหันมาสบตาเฟรินพอดีแล้วเธอก็ยิ้มให้เฟริน เฟรินรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวน่ารักน่ากอดคนนี้เฟรินจึงเริ่มทักทาย
"สวัสดีจ้า ฉันชื่อเฟรีน่า เอซิส"
"ใครถามเรอะ"
หญิงสาวคนนั้นตอบกลับมาทำให้เฟรินหน้าเสีย
"โอ๋~ ล้อเล่นน่ะจ้ะ 55+ สวัสดี ฉันชื่อ ยูริเทียร์เน่ เวนัสโทรฟาเร็น ยินดีที่ได้รู้จัก"
"จ้ะๆ เอ่อ... ยู..ยูรีเท็นน่า..."
"ยูริเทียร์เน่ต่างหาก เรียกสั้นๆว่ารินเทียร์จ้ะ"
"อ๋ะ... จ้ะ เรียนฉันว่าเฟรินก็ได้นะ เอ...เวนัส... เวนัส... เธอใช่ลูกสาวของตระกูลเวนัสโทรฟาเร็นรึเปล่าน่ะ ฉันน่ะโคตรจะอิจฉาตระกูลนี้เลยนะรู้มั้ย ตระกูลนี้น่ะรวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และได้ข่าวว่าลูกสาวตระกูลนี้น่ะก็จะติงต๊องมากๆๆๆด้วย จริงรึเปล่าจ้ะ"
"ถูกต้องเลย เธอก็คงเป็นลูกสาวของประธานบริษัทเอซิสบิวตี้ใช่ม๊า... ฉันน่ะใช้ครีมบำรุงผิวของบริษัทนี้อยู่ ฉันน่ะชอบมากๆเลยนะ ครีมนี้ดีมากๆเลย ดูสิ เมื่อก่อนผิวฉันคล้ำกว่านี้อีก ใช้ครีมนี้ไม่กี่เดือนผิวก็สว่าง(หลอดไฟเรอะ)เหมือนเดิม แถมครีมนี้ยังไม่กัดผิวด้วย ปกติผิวฉันแพ้ง่ายแต่เนี่ย ใช้แล้วผิวยังนุ่มอีกด้วย"
"ใช่ๆๆๆ ฉันก็ใช้นะแต่ขี้เกียจทา จะทาก็ต่อเมื่อมีอารมณ์แค่นั้นแหละ"
2 สาวสนิทกันได้เร็วมากๆๆๆๆๆๆ ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อแคร์เซียร์เดินเข้ามาในห้อง เฟรินอ้าปากค้าง
ยัยนี่อีกแล้วเหรอ
แคร์เซียร์มองเฟรินด้วยหางตาแล้วก็สะบัดหน้าหนี เชอะ รินเทียร์มองแคร์เซียร์ที่ดูเริ่ดไปแล้วถามเฟรินว่า
"ยัยนั่นใครน่ะ"
"แคร์รอเซียร์ อวอสก้าไง ยัยนั่นน่ะโคตรหยิ่งเลยแหละ ฉันล่ะเกลี๊ยด..เกลียดคนหยิ่ง"
"อ๋อ ลูกสาวจอมเวอร์ของตระกูลแห่งธุรกิจตลาดหลักทรัพย์น่ะเหรอ ฉันเคยได้ยินมาว่าลูกสาวตระกูลนี้น่ะเป็นจอมเวอร์และหยิ่งมากๆเลยนะ"
"ถูกต้องแล้ว ยัยแคร์เซียร์เนี่ยแหละที่หยิ่งมากๆๆๆๆ เธอพูดได้ถูกต้องเลย และยังมีอีกคนหนึ่งนะที่ฉันเกลียดน่ะ"
"เห... ใครเหรอ คนที่ลูกสาวจอมบ๊องแห่งเอซิสบิวตี้เกลียดน่ะ ต้องเป็นคนที่แย่มากๆแน่ๆเลย"
"คนนั้นก็คือ..."
ครืด
ประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แหละ คนที่เฟรินกำลังจะพูดถึง
อลิสนั่นเองค่า...
"ยัยนั่นไงๆ"
เฟรินชี้ไปทางอลิที่เดินเข้ามาอย่างเรียบร้อย รินเทียร์มองอลิสแล้วดีดนิ้วเป๊าะ!
"อ๋อ... เอริสเอน่า มาร์ดากาน่ะเหรอ นี่ เธอเกลียดเขาไปได้ไง อลิสน่ะเป็นสุดยอดของสุดยอดคนดีสุดๆเลยนะ"
"แหวะ ดีบ้าดีบอล่ะสิ ยัยนี่น่ะเป็นจอมเสแสร้งเลยนะ เมื่อเช้ายังว่าฉันฉอดๆๆๆอยู่เลย แหม... พอเจอผู้ชายเข้าหน่อยน่ะทำตัวน่าสงสารเชียวล่ะ"
"จริงเหรอ..."
รินเทียร์พูดอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไรแต่ของอย่างนี้ ไม่ดูจริงๆไม่รู้หรอกเนอะ...