โรงเรียนสุดวุ่น ชุลมุนนักเรียนซ่าส์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          ณ ดินแดนลึกลับแห่งหนึ่งซึ่งเป็นดินแดนคู่ขนานของโลกปัจจุบัน ดินแดนที่ไม่มีใครสามารถย่างกลายเข้าไปได้ ได้มีมนุษย์คนหนึ่งหลุดเข้าไปที่นั่น เขาไม่สามารถกลับไปที่โลกของเขาได้ เขาจึงจำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นั่น และเขาก็ได้ค้นพบว่า...
ที่นี่ มีเวทมนตร์
เขาตื่นตาตื่นใจอย่างมาก ที่นั่นไม่มีอะไรเลยนอกจากธรรมชาติที่ร่มรื่น ดังนั้น เขาจึงใช้เวทมนตร์ สร้างโลกที่เขาต้องการขึ้นมา...
เขาเริ่มสร้างสัตว์ต่างๆ โดยเอาดินชนิดหนึ่งที่เขาพบที่น้ำตกสวรรค์ มาปั้นเป็นสัตว์ที่เขาต้องการเช่น เปกาซัส ฟีนิกซ์ หรือสัตว์ต่างๆที่อยู่ในเทพนิยาย ไม่เว้นกระทั่งสัตว์ที่อยู่ในเกมส์ออนไลน์ที่เขาเคยเล่นตอนอยู่โลกมนุษย์ นานๆเข้า เขาก็เริ่มรู้สึกว่า ทำไมมันช่างเงียบเหงาเช่นนี้ เขาจึงเกิด ปิ๊ง ไอเดียสุดบรรเจิด เขาได้ใช้ดินนั้น ปั้นมนุษย์ขึ้นมา 1ตัว 2ตัว ไปเรื่อยๆ ทั้งหญิง ทั้งชาย ทั้งเพศที่ 3 เพื่อให้โลกนี้มีสีสันยิ่งขึ้นจน...

                                                                                              100ปีต่อมา
          โลกคู่ขนานนี้มีชื่อว่า เนเจอร์ฟอร์เรเวอร์(Nature forever) ซึ่งแปลว่า ธรรมชาติตลอดไป เพราะที่นี่มีเวทมนตร์ ผู้คนต่างๆที่อาศัยอยู่ที่นี่สามารถใช้เวทมนตร์ได้จึงใช้เวทมนตร์นั้น สร้างต้นไม้ ดอกไม้ เพื่อความสดใสของที่นี่ แต่ว่าที่นี่ก็ไม่ได้มีแต่ธรรมชาติให้ชื่นชมเท่านั้น แต่ที่นี่ยังมีสิ่งก่อสร้าง อันเกิดมาจากมนุษย์ปั้นฝีมือของ เขา ผู้สร้างโลกนี้ คนนั้น ที่นี่ดูเผินๆก็คงเหมือนโลกอนาคตศตวรรษที่ 22 ของโดราเอมอน แต่ว่าที่นี่ต่างจากที่นั่นตรงที่ คงมีวิวัฒนาการ มากกว่าโลกของโดราเอมอนนิดหน่อย และตามกฏหมายของที่นี่แล้วเด็กที่มีอายุ 6 ขึ้นไปนั้น ต้องได้รับการศึกษา เฉกเช่นเด็ก ของโลกปัจจุบัน...

          "แฮ่ก..แฮ่ก"
เสียงหอบแฮ่กๆของเด็กสาวผู้มีผมประกายสีทองยาวถึงเอว ดวงตาสีฟ้าที่ดูสดใสนั้น ดูท่าทางตื่นตระหนกเหลือเกิน เด็กสาวผู้นี้มีชื่อว่า แคร์รอเซียร์ อวอสก้า หรือ แคร์เซียร์ ลูกสาวตระกูลอวอสก้าที่โด่งดังในเรื่องธุรกิจในตลาดหลักทรัพย์ เธอกำลังวิ่งไปโรงเรียนเวทมนตร์กลางที่เด็กทุกคนต้องได้รับการศึกษาจากที่นี่ไม่ว่าสามัญชน ทาส ไพร่ รึ คุณหนูผู้สูงส่ง(เพราะโรงเรียนมีที่นี่ที่เดียว) ตอนนี้อยู่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเพราะตอนนี้เธอกำลังจะไปปฐมนิเทศไม่ทันแล้ว เธอเหลือบดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
'อ๊าย~~ 7.58 แล้ว ไม่ทันแน่เล้ย~ ทำไมคุณหนูอย่างฉันต้องวิ่งไปโรงเรียนในวันแรกของการเปิดเทอมด้วยเนี่ย'
เธอย้อนไปนึกถึงเมื่อเช้า ตอนเวลา 6.00 น. คุณพ่อสุดที่รักของเธอได้พูดว่า
'วันนี้ลูกต้องไปโรงเรียนเองนะ เพราะจอยส์เคร์(คนขับรถ)เขาขอลาพักร้อนวันนึง'
"เฮ้อ!"
เธอถอนหายใจ เหงื่อไหลหยดย้อยลงมาข้างแก้ม ใบหน้าสีแดงระเรื่อเพราะความร้อน
'ไหนว่าโลกนี้มีเทคโนโลยีล้ำเลิศ แล้วไหงฉันต้องมาวิ่งเหงื่อไหลไปโรงเรียนอย่างนี้ด้วยน๊า~ แล้วตอนเช้าทำไมรถแท๊กซี่ถึงไม่ผ่านมาหน้าบ้านฉันเลยเล่า มันถึงได้สายอย่างนี้ไง'
แคร์เซียร์คิด อีกอึดใจเดียวก็จะถึงโรงเรียนแล้ว แคร์เซียร์ปลอบใจตัวเองแล้ววิ่งสุดกำลังจนกระทั่งจุดมุ่งหมายของเธอก็มาอยู่ตรงหน้า เธอวิ่งเข้าโรงเรียนไปด้วยความรวดเร็ว
"เฮ้อ!"
เธอถอนหายใจอีกครั้ง 'เกือบไม่ทันซะแล้ว...' เธอคิดพลางมองดูรอบๆ
'อ้าวเฮ้ย! ทำไมคนมันน้อยอย่างนี้ล่ะ'
เธอหันซ้ายหันขวามองรอบๆ คนน้อยจริงๆด้วย ทำไมกันนะ เธอเปิดกระเป๋าหลุยส์ติงต๊องใบโปรดขึ้นมาแล้วเปิดจดหมายเวียนที่ทางโรงเรียนกลางมอบให้ก่อนปิดภาคเรียนในเทอมที่แล้วและพบว่า...
'เฮ้ย! ในนี้มันระบุว่าต้องมาถึงที่นี่ก่อน 8.30 น. แล้วเข้าห้องประชุมตอน 9.00 น.นี่นา แล้วฉันจะวิ่งมาโรงเรียนด้วยความเร็ว 90กิโลเมตร/ชั่วโมง(ไม่ใช่ละ)ทำด๊อยอะไรเนี่ย~~'
แคร์เซียร์รู้สึกโมโหตัวเองที่ไม่ได้อ่านกำหนดการให้รอบคอบเสียก่อน ดังนั้นเธอจึงเริ่มรักษามาดคุณหนูโดยการ...
'เอาเหอะ มาโรงเรียนเร็วก็ดีเหมือนกัน ไปเสริมมาดคุณหนูตระกูลอวอสก้าที่ห้องน้ำก่อนดีกว่า'
คิดดังนั้นเธอก็เดินไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแล้วลงมือแต่งตัวแต่งหน้าให้เริ่ด...
                                                                                              อีกด้านหนึ่ง
สาวน้อยผมสีเงินสะท้อนแสงอาทิตย์ ยืนอยู่หน้าโรงเรียนอย่างมาดมั่น ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองโรงเรียนเวทมนตร์กลางอย่างมั่นใจ
'วันนี้แล้วสินะ.. ที่ฉันจะได้ก้าวเข้าโรงเรียนนี้อีกครั้งในฐานะนักเรียนชั้นมัธยมปลายปี1'
เธอคนนี้มีชื่อว่า เฟรีน่า เอซิส หรือ เฟริน ลูกสาวตระกูลเอซิสที่ยิ่งใหญ่และโด่งดังในเรื่องของอุปกรณ์เสริมความงามทั้งหลายแหล่
เธอกำลังจะก้างเข้าสู่โรงเรียนเวทมนตร์กลางอย่างมาดมั่น ทันใดนั้นเอง...
ตุ้บ!!!
เฟรินก็ล้มหน้าคะมำลงไปกองกับพื้นเพราะ...
"อาเจ๊ ยืนขวางทางอยู่ได้ คนจะเดิน"
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ยืนอยู่หลังเฟริน เขาเป็นคนผลักเฟรินล้มลงเอง โอ้แม่เจ้า แล้วเด็กคนนั้นก็เดินเข้าโรงเรียนไปโดยไม่สนใจเฟริน ชุดนักเรียนชุดใหม่เอี่ยมที่เพิ่งซื้อ เลอะดินหมด
'โธ่ เด็กบ้าเอ๊ย ดูซิชุดฉันเละหมดเลยอ่า วันแรกยังซวยขนาดนี้ วันต่อๆไปฉันจะเป็นยังไงน้อ เอ๊ะ หรือว่า... นี่คือลางร้าย แย่ล่ะสิ ต้องไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ให้มันเบาลงมั้ยเนี่ย...'
ขณะที่เฟรินกำลังคิดอย่างวิตกกังวลอยู่นั้น(โดยที่อาเจ๊ก็ยังนั่งคลุกดินอยู่ที่เดิม)สาวน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนที่มีนัยน์ตาสีช็อคโกแลตเข้ม เดินเข้าโรงเรียนอย่างเรียบร้อย เธอคนนี้มีชื่อว่า เอริสเอน่า มาร์ดากา หรือ อลิส ลูกสาวคนสุดท้องของคุณชายคุณหญิงแห่งตระกูลมาร์ดากาผู้โด่งดังในเรื่องยาสมุนไพรต่างๆ ดังนั้นเธอคนนี้จึงได้รับการอบรมมาอย่างดี เธอเดินเข้ามาหาเฟรินยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดตาไปให้
"ใช้นี่มั้ยคะ"
เฟรินเงยหน้าขึ้นมองอลิสแล้วรับผ้าเช็ดหน้ามา
"ขอบใจจ้ะ..."
เฟรินใช้ผ้าเช็ดหน้าของอลิสเช็ดหน้าตรงที่เลอะดินแล้วค่อยๆเช็ดเสื้อผ้า เธอลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้อลิสอย่างเป็นมิตร เธอรู้สึกเมื่อยคอ ทำไมน่ะเหรอ... ก็ความสูงของเธอกับอลิสมันต่างกันตั้ง เกือบ20 เซนติเมตรนี่นา เธอสูงแค่ 145 เอง แต่อลิสนั้นสูงถึง 162 ดังนั้น เฟรินจึงหมดความมั่งใจไปโดยปริยาย
"มาโรงเรียนคนเดียวเหรอคะ"
อลิสถามอย่างสุภาพ เฟรินพยักหน้า
"จ้ะ"
อลิสยิ้มหวานให้เฟรินแล้วพูดว่า
"แหม... มาโรงเรียนคนเดียวได้ด้วย น้องเก่งจังเลยนะคะ"
อึ้ง~~
เฟรินยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
แหม... มาโรงเรียนคนเดียวได้ด้วย น้องเก่งจังเลยนะคะ
น้องเก่งจังเลยนะคะ
น้อง..
น้อง..
คำๆนี้ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของเฟริน
'หนอย... กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นน้องน่ะ'
"เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นน้องน่ะฮะ ฉันน่ะอายุ 15 แล้วนะยะ แล้วก็อย่ามาคิดกำแหงกับลูกสาวตระกูลเอซิสยู้ยิ่งใหญ่อย่าง เฟรีน่า คนนี้ล่ะ เธอน่ะเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนยะถึงกล้ามาว่าฉันว่าเป็นน้อง..."
อลิสยืนนิ่ง มองเฟรินอย่างพินิจพิจารณา คนเรามันก็มีอารมณ์เหมือนกันอยู่ที่ว่าบางคนจะควบคุมอารมณ์ได้มากน้อยต่างกันแค่ไหน อลิสเองก็เป็นคนจึงมีอารมณ์โกรธบ้าง แต่เพราะได้รับการอบรมมาดี จึงทำให้เธอควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าบางคน..
"คุณคือ เฟรีน่า เอซิส ลูกสาวของตระกูลเสริมความงามที่ดังๆตอนนี้น่ะเหรอคะ"
"ใช่"
เฟรินตอบรับอย่างมั่นใจแล้วยิ้มอย่างมีชัยชนะ
"แหม... ไม่คิดว่าจะเจอตัวจริง ตัวเล็กกว่าที่คิดนะคะเนี่ย"
ฉึก!!!
อลิสตอบกลับอย่างเรียบร้อยด้วยเสียงๆเรียบๆที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บ เธอเน้นคำว่า ตัวเล็กอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอมองหาจุดอ่อนของคู่กรณีได้อย่างรวดเร็วแล้วก็ตอบกลับด้วยวาจาเชือดเฉือน คำๆนี้แทงใจเฟรินอย่างมาก
"เอาอีกแล้วนะ เธอว่าฉันตัวเล็กอีกแล้ว หนอย... ตัวเล็กแต่ก็เจ๋งนะยะ ลองมาสู้กันดูสักตั้งมั้ยล่ะ"
เฟรินท้า เธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเธอฟรีๆ เธอตั้งการ์ดทำท่าจะต่อยมวย อลิสยิ้มให้
"แหม... นี่มันยุคไหนแล้วคะเนี่ย คนเราเค้าไม่ใช้ความรุนแรงนะคะ มันดูป่าเถื่อนน่ะค่ะ อย่างเราต้องคุยอย่างสันติ"
อลิสเน้นๆคำว่า ป่าเถื่อน เฟรินโกรธมาก ทำท่าจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก
"หนอย... เธอ... ว่าฉัน อีกแล้ว... หนอย...ฮึ่ย"
ขณะที่ 2 สาวกำลังเถียงกันอยู่นั้นคุณหนูผู้เลอโฉมและแสนหยิ่งก็เดินออกมาจากห้องน้ำแถวนั้นแล้วเห็น 2 สาวทะเลาะกัน เธอยิ้มเหยียด จากนั้นก็เดินสะบัดก้นออกไป
อลิสยิ้มให้แล้วก็มองนาฬิกาข้อมือ
"ตอนนี้ก็จะ 8 โมงครึ่งแล้ว ฉันขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ ไปล่ะนะคะ คุณหนู..เฟริน..ตัวจ้อย คิกคิก"
อลิสพูดจบก็เดินหนี ปล่อยให้เฟรินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว แต่คนอย่างเฟริน ฆ่าได้หยามไม่ได้
'ดูถูกฉันนักนะ เจอนี่หน่อยเป็นไง'
เฟรินหยิบก้อนหินอันใหญ่เท่าฝ่ามือของเธอขึ้นมาแล้วลองโยนขึ้นทดสอบ
'เหมาะมือเลย คราวนี้แหละ เธอเสร็จฉันแน่ ยัยคนเรียบร้อย ฉันเชื่อว่าเธอเสแสร้ง ถ้าเธอโกรธเธออาจจุเผยนิสัยที่แท้จริงออกมาก็ได้ หึหึ'
เฟรินคิดอย่างชั่วร้ายจากนั้นก็กะระยะ กะความห่างให้พอดีแล้วก็
เฟี้ยว!
เธอเขวี้ยงหินก้อนนั้นไปทางอลิสกะว่าจะให้โดนหัวของอลิสแต่ว่า อลิสความรู้สึกไวมากจึงเอี้ยวตัวหลบ
ฟึ่บ!
โป๊ก!!!
ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าอลิสหลบแล้วทำไมมันยังโดนคนอีก คำตอบอยู่นี่ค่ะ
เพราะอลิสหลบวืดไปทำให้คุณหนูผู้หยิ่งยโสอย่าง แคร์เซียร์ที่เดินนวยนาดอยู่แถวนั้น แหะๆ บางคนคงรู้แล้วว่าอะไร ก็... หินที่เฟรินเค้าขว้างไปเมื่อสักครู่นั้นเป้าหมายพลาดเพราะเป้าหมายหลบค่ะ ดังนั้นผู้รับเคราะห์คือ...
แคร์เซียร์
ปิ๊งป่อง! อ่ะถูกต้องนะค๊า...สำหรับผู้ตอบถูก(อ่ะคนแต่งเริ่มบ้า...)
แคร์เซียร์ล้มลงไปกองกับพื้น อลิสส่งเสียงเบาๆ โอ๊ะโอ... เป็นเรื่องล่ะสิ
แคร์เซียร์ลุกขึ้นยืน หันมาทางเฟรินและอลิสอย่างอาฆาตแค้นเหมือนแค้นฝังหุ่น สายตาสีฟ้าใสกลายเป็นฟ้าหมองเข้ม หน้าแดงเพราะโกรธจัด เธอค่อยๆยืนขึ้น มือหนึ่งกุมหลังหัวที่โดนหิน อีกมือหนึ่งหยิบหินก้อนนั้นขึ้นมา แคร์เซียร์ไม่พูดมากแต่ทำท่าจะขว้างก้อนหินไปทางอลิส
"เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันไม่ได้ทำนะคะ"
อลิสร้องบอกอย่างตกใจเพราะแคร์เซียร์กำลังจะขว้างหินก้อนนั้นมาแล้ว แคร์เซียร์ไม่ฟัง อลิสจึงชี้ไปทางเฟริน
"คนนั้นต่างหากค่ะที่ทำ ฉันไมได้ทำจริงๆนะคะ"
"เฮ้ย! อย่ามากล่าวหากันสิยะ ถ้าเธอไม่หลบ ยัยนั่นจะโดนเรอะ คนผิดคือเธอย่ะ ไม่ใช่ฉัน"
"อย่ามาว่ากันนะคะ ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย"
"ไม่ทำหน่อยแต่ทำเยอะใช่มั้ยล่ะยะ"
เฟรินพยายามยัดเยียดข้อหาให้อลิส อลิสเริ่มหน้าซีด เหงื่อตก อลิสพยายามจะเถียงแต่แคร์เซียร์ก็พูดขึ้นก่อน
"ไม่ต้องเถียงกัน ฉันเอาเธอตายทั้งคู่"
แล้วแคร์เซียร์ก็ร่ายมนตร์ประจำธาตุของเธอ นั่นคือ ธาตุมืด+ไฟ ออกมาเป็นลาวาร้อนจัดพุ่งไปหาเฟรินและอลิส อลิสซึ่งเป็นธาตุศักดิ์สิทธิ์ จึงใช้บาเรียสีรุ้งป้องกันลาวา ส่วนเฟรินที่เป็นธาตุลมนั้น ถ้าแคร์เซียร์ใช้ไฟปกติมาจะสามารถใช้ลมปัดได้ แต่นี่เป็นลาวา ของเหลวนะ ลมไม่ได้ผลแน่ คุณเธอจึงวิ่งไปหาอลิส
"ช่วยด้วย นะนะ เมื่อกี้ฉันต้องขอโทษ ขอโทษจริงๆจ้ะ ช่วยฉันด้วย"
อลิสซึ่งเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้วจึงสร้างบาเรียให้เฟรินด้วย เฟรินยิ้มให้แล้วบอกว่า
"ขอบคุณมากนะ ขอบคุณ"
หารู้ไม่ว่าในใจคุณเธอนั้น...
'บ้าเอ๊ย... ฝากไอ้ก่อนเถ้อ~ยัยคนเสแสร้ง'