คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ใต้เตียงเดียวกัน
าวที่ถูหมออินอุ้มอยู่ส่อไฟไป้าหน้าให้หมอแ่โยี แ่พอถึห้อาว หมอลับเลี้ยวเ้าห้อนอนหมอะั้น “หมอะ อุ้มาวเ้ามาห้อนอนหมอทำไมะ” าวมวิ้วเยหน้าึ้นมอหน้าหมอที่อยู่รหน้าอย่าสสัย
หมอ้มมอหน้าาวที่อยู่ในอ้อมแนอหมอ “็ผมมีไฟายที่ใ้ออ่ายอาสาอยู่ในระเป๋าที่ห้อ และล่อยา็อยู่นั่น”
“อ๋อออ ่ะ (นึว่าพามาเือ)” าวลาเสียยาว
“นึว่าผมะพาุเ้ามาทำอะไร” หมอ้อาาวอย่าสสัยในเสียลายาวอาว
“ปล๊าว... ็ิว่ามาหาไฟายนี่เเหละ่ะ” าวปิเสธเสียแ็
หมอวาัวาวลบนเียห้อนอนอหมอ แล้ว้มลไปึระเป๋าเินทาใบเล็ใ้เียออมา หมอเปิระเป๋าออ็เอับไฟายที่วาอยู่ในระเป๋า้าล่อยาสี่เหลี่ยม หมอหยิบไฟลม ๆ ออมาเปิสวิ์ไฟ็ทำให้ห้อสว่าึ้นมา หลัานั้นหมอ็หยิบล่อยาออาระเป๋า มานัุ่เ่าที่รหน้าาวในะที่าวนั่ห้อยาอยู่บนเีย หมอเปิแอลอฮอล์เทลใส่สำลี่อย ๆ เ็มาที่หน้าแ้อาวแบบเบามือสุ ๆ าว้อมอหมออินที่ำลัทำแผลอยู่รหน้าอย่าละสายาไม่ไ้
อนหมอทำแผลนี่็ูอบอุ่นีเหมือนันนะ เราไม่ไ้รับารเทแร์เเบบนี้นานเเ่ไหนเเล้วนะ
ะที่าวรู้สึิว่าเผลอมอหน้าหมอแ่แป๊บเียว แ่ะไม่ใ่ เพราะหมอทำแผลให้าวเสร็นเยหน้าึ้นมามอหน้าาวเ่นัน สายาหมออ่อนโยนล ไม่แพ้สายาาวที่เหมือนมีประายรู้สึีอะไรบาอย่า
ทัู้่สบาันอยู่เพียั่วะ่อนหมอะอมยิ้มมุมปาที่เห็นาวนิ่สบ่าาาวนที่ร้อโวยวายเมื่อี๊ “สสัยะไม่เ็บริ ๆ ้วย ไม่เห็นร้อโวยวายอนทำแผลเลย”
เสียหมอทำให้าวรู้ัวว่าเรามอหมอนไม่ละสายาเหรอเนี่ย าวหลบาหมอ่อนะอบหมออินลับ “็บอแล้วว่าไม่เ็บไะ” แ่ริ ๆ เมื่อี๊ลัวผีนลืมเ็บมาว่า ส่วนอนนี้็มัวแ่มอหน้าหมอนลืมเ็บเหมือนัน
หมอ้มหน้าลมามอแผลอีรั้ “ีที่แผลนิเียวไม่้อเย็บ”
าวยมุมปาพร้อมถอนหายใ “ีแล้วที่ไม่เย็บ ไม่ั้นไ้ร้อสมใหมอแน่ ๆ”
ำอบอาวรั้นี้ทำให้หมออินถึับยิ้มบา ๆ ปนำออมาเล็ ๆ
าวที่มอหน้าหมออยู่เมื่อเห็นหมอยิ้ม็ถึับยิ้มออมาามหมอโยไม่รู้ัว
เฮ้ย… ทำไมหมอยิ้มน่ารัันะ แล้วเรา็เผลอยิ้มรับับหมอทำไมเนี่ย
หมออินลุึ้นาารทำแผล มานั่บนเีย้าาว แล้วมอไปรอบ ๆ “สสัยหม้อแปลระเบิ น่าะ่อมนานนะ”
“อนโอย่าหรูไม่มีไฟสำรอเหรอะ” าวมอไปในวามมืรอบ ๆ ห้อามหมออิน
“ผมว่าไม่มีหรอ ไม่ั้นไฟิเเล้ว... ั้นุนั่อยู่นี่่อน ผมะไปเ็บเศษแ้วที่แ”
าวพอรู้ว่าหมอะลุออไป็รีบว้าเเนหมอทันที “หมอะ... ยัไม่้อเ็บหรอ่ะ ยัไม่มีใรมาหรอ รอไฟมา่อน่อยเ็บ็ไ้”
หมอหันมามอหน้าาวเมื่อเห็นว่าาวว้าแนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “สสัยะลัวรินะเนี่ย”
าวพยายามทำเสียแ็ไม่ยอมรับว่าัวเอลัวริ ๆ “เปล่า่ะ”
หมออินรู้ว่าาวลัวแม้าวะปิเสธ “แล้วเราะทำอะไรันระหว่ารอไฟมา หรือว่าุะลับห้อไปนอน”
“ยั่ะ เรารอให้ไฟมา่อนีว่า่ะ” าวพยายามบ่ายเบี่ยที่ะลับห้อ
ลับห้อะนอนหลับไ้ไ ห้อมืนานั้น ทุทียัเปิไฟนอนเลย้วย้ำ
เมื่อาวยืนยันว่าะไม่ลับห้อ หมอ็ยอมใอ่อนให้าวอยู่ที่นี่ “ั้นุเอาาึ้นมาบนเียแล้วนั่พิับหัวเีย่อน็ไ้ ะไ้นั่สบาย ๆ”
“่ะ”
าวปล่อยแนหมอ แล้วยับัวเอึ้นมานั่บนเียอย่าที่หมออินบอ ะที่าวำลัยับัวนั่สบาย ๆ หมออิน็ลุึ้นาเีย
าวเห็นหมอลุ็รีบพูทันที “หมอะไปไหนะ”
“ผมะไปนั่ที่โ๊ะทำานที่ปลายเีย”
“ไม่้อหรอ่ะ หมอนั่บนเียนี้เเหละ่ะ” าวไม่ยอมให้หมอออไปห่าัว เพราะถึแม้ไฟะสว่าึ้นแ่็ไม่มา แล้วหลัไฟสว่าาว็รู้สึเหมือนมีเาอะไรมื ๆ อยู่ลอเวลาเมื่อมอไป
หมออินถอนหายใที่าวลัวมาแ่ไม่ยอมรับับหมอร ๆ “โอเ… ั้นผมอหยิบหนัสือแป๊บ”
าวพยัหน้ายอมให้หมออินเินไปหยิบหนัสือ แล้วหมออิน็เินไปหยิบหนัสือมาและลับมานั่บนเีย้า ๆ าว
าวหันไปมอหนัสือในมือหมออิน “หมออบอ่านหนัสือเหรอะ”
“ผมอ่านเพื่อหาวามรู้ใหม่ ๆ ้านารเเพทย์น่ะ”
“ไม่่ะ เเ่ถามว่าอบหรือไม่อบ”
หมออินมอหน้าาวแล้วนึอยู่ั่วรู่ “อือ... ็ไม่... แ่็้ออ่าน”
“เเล้วหมออบอะไรเหรอะ” าวแววาเป็นประาย
“เอ่อ… อิ่อน… ไม่่อยไ้ทำสิ่ที่อบนานแล้ว”
“อ้าว ทำไมล่ะะ”
“ผม้อเรียนหมอเพราะที่บ้านอยาให้เรียน”
“แล้วหมอ็ยอม” าวมวิ้วสสัย
“ใ่… ผมรัแม่และไม่อยาให้แม่เสียใ แม่าหวัให้ผมเป็นหมอมา” หมออินอบาวามรโยไม่ะิะวใที่ะพูับาว
ำอบหมอถึับทำให้าวอมยิ้ม “ีั หมอรัแม่มา เ้าว่าผู้ายที่รัแม่มา ถ้ามีแฟน็ะรัแฟนมา้วยเหมือนัน”
หมอำเล็ ๆ ับำพูอาว “ไม่รู้เหมือนัน ผม็ยัไม่เยมีแฟน”
าวถึับยิ้มเฝื่อนเพราะวามไม่เื่อที่หมอพู “ริเหรอะ หมอยัไม่เยมีแฟน หน้าาแบบนี้ไม่น่ารอ”
“ริ แ่ผมเรียน็ไม่มีเวลาไปเอใรเเล้ว เรียนเหนื่อยแล้วหนัมา” หมออบเสียหนัแน่น
“แล้วเพื่อนหมอ้วยันล่ะะ ไม่อบเหรอ”
“ไม่หรอ เพื่อนันหม”
“หมอไม่ แ่นอื่นอาะอบ็ไ้นะ” าวพยายามะล่อมให้หมออบให้ไ้
“แล้วุล่ะมีแฟนแล้วเป็นไ”
หมอไม่ไ้หลอถามเราใ่ไหม “าวแ่เยมี แ่อนนี้เป็นอีไปแล้วล่ะ ็ไม่่อยีเท่าไหร่หรอ” พูพลาถอนหายใ
หมออินทำหน้าสสัยเหมือนอยาถาม่อ แ่าว็ับทไปถามเรื่อหมอ่อน
“ั้นถ้าหมอไม่เรียนหมอ หมอะเรียนอะไร”
“ผมอบภาษา่าประเทศ ผมว่าภาษามันเหมือนับรหัสลับที่ทำให้นที่ใ้รหัสเียวันเ้าใันไ้ ึ่มันน่า้นหามาเลย ไม่ใ่แ่ภาษา ทั้วันธรรม สัมอผู้ใ้ภาษานั้น ๆ ็น่าสนใ้วยเหมือนัน”
“แสว่าหมออยาเรียนภาษา่าประเทศ”
หมอหันมอาวและพยัหน้าเบา ๆ “ใ่… ผมอยาเรียนภาษาและอยาออเินทาเพื่อเรียนรู้ผู้น”
แววาาวเป็นประายามหมอ “ีั่ะ าว็อบ าวว่ามันมีอะไรให้น่า้นหาอีมามาย และเราะไ้เรียนรู้มันมาึ้น”
หมอถอนหายใเบา ๆ ่อนะเบนหน้าหนีาวออไปทาอื่น “แ่เป็นหมอไปแล้ว ไม่ไ้หรอ”
“ทำไมล่ะะ เราอาะไม่้อเินทารอบโลลอเวลา หมอ็ยัเป็นหมออยู่ แ่หมอะ้อไม่ละทิ้วามอบ หมอ็มีวันหยุนี่ะ ใ้เวลาหยุสัอาทิย์ เพื่อออเินทาามวามอบอัวเอ็ไ้นี่ะ ไ้เป็นารรีเฟร ร่าาย้วย”
ำพูับพอร์อาวทำให้หมออินถึับยิ้มอ่อนออมา "ผมะเ็บไปพิาราู"
“แล้วุล่ะอบอะไร”
“าวอบออแบบ่ะ าวถึเรียนออแบบ”
แล้วทัู้่็เล่าวามอบและเรื่ออื่น ๆ สัพเพเหระันไปในวามมืที่มีเพียแสไฟาไฟายอหมอ าวพอไ้พูุยับหมอ็ลายเป็นลืมวามลัวไปเสียแล้ว หมอที่พอไ้พูุยับาว็ไม่ไ้หยิบหนัสือึ้นมาอ่านเป็นเพื่อนลายเหาอีเลย
เวลาผ่านไปหลายั่วโมไฟ็ยัไม่มาสัที นทัู้่เผลอหลับไป ้วยวามเพลียที่หมอ็ทำานมาทั้วัน และาว็ไปผับารสัมภาษ์บวหาานมาทั้วัน ืนนี้เป็นเหมือนืนที่ทำให้ทั้สอนเริ่มพูุยรู้ัันมาึ้น เป็นืนที่ไม่เพอร์เฟ็์ แ่มันลับทำให้ทัู้่เริ่มรู้สึอิ่มใยัไไม่รู้
เ้าวันรุ่ึ้นที่แสแอ่อน ๆ ในยามเ้าลอผ่านผ้าม่านเ้ามาทัทายในห้อที่เียบสั มีเพียาวและหมออินที่ำลันั่นพิหัวเียหนุนไหล่ึ่ันและันหลับปุ๋ยอยู่บนเีย บนผืนผ้าห่มเียวันภายในห้อนอนหมออิน ในะที่ทุอย่าในห้อเหมือนำลัหยุนิ่อยู่นั้น แ่ลับมีเสียฝีเท้าใรบานำลัเินมาทาหน้าห้อ ะที่าวับหมออินำลัหลับันเพลิน นลืมไปแล้วว่าทัู้่เผลอหลับอยู่บนเียเียวันั้แ่เมื่อืนนี้
ความคิดเห็น