ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 + ความรู้สึกแปลกๆ +
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องพยาบาล
“...อืม...โอ๊ย!!!” เธอครางขึ้นมาขณะที่กำลังชันตัวขึ้น แล้วมือของเธอก็ปัดไปโดนรอนที่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงเธอ
“...นี่..รอน..รอนตื่นสิ..รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเขย่าตัวรอนที่กำลังหลับสนิท
“อืม..........อ้าว! เฮอร์ไมโอนี่..ตื่นแล้วหรอ?” รอนพูดขณะที่ยังงัวเงียอยู่
“อืม.....แล้วแฮร์รี่ล่ะรอน?”
“อ๋อ...ไปซ้อมควิดดิชน่ะ”
“อืม.....แล้วนี่...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“อ๋อ...ก็ตอนที่เรากำลังจะเดินไปที่บ้านแฮกริดอ่ะ มีฝูงยูนิคอร์นฝูงใหญ่วิ่งเข้ามาทางเธอ”
“ตายจริง! แล้วนี่ฉันรอดมาได้ไงเนี่ย?”
“..........มัลฟอย.....มัลฟอยวิ่งเข้ามาช่วยเธอไว้น่ะ”
“............มัลฟอยหรอ?”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างของมาดามพอมฟรีย์ที่หน้าประตู
“คุณเกรนเจอร์จ๊ะ ได้เวลาทานยาแล้วจ่ะ” มาดามพอมฟรีย์พูดพลางยกถาดยามาวางที่โต๊ะข้างๆเตียง
“มาๆ ทานยานะจ๊ะ” พูดจบมาดามพอมฟรีย์ก็รินยาน้ำใส่ช้อนก่อนจะป้อนให้เฮอร์ไมโอนี่
แกร๊ก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่หวังว่าคนที่เปิดประตูจะเป็น’คนๆนั้น’ แต่ทว่า........กลับเป็นแฮร์รี่ ที่เดินมาด้วยร่างกายที่สะบัดสะบอมสุดๆ ทำให้มาดามพอมฟรีย์กรีดร้องเบาๆ
“ตายแล้ว! คุณพอตเตอร์ ทำให้สะบัดสะบอมอย่างงี้เนี่ย” พูดจบนางก็ลากแฮร์รี่ไปทำแผลอีกห้องหนึ่ง
“ฮ่าๆๆ โดนเข้าซะแล้วแฮร์รี่.....เธอต้องกินยาอีกช้อนสินะ...มาๆๆ ฉันป้อนมะ?” รอนพูดทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง
“ม่ะ...ไม่ต้องหรอก.....คือฉัน...กินเองได้น่ะ” พูดจบเธอก็พยายามเอื้อมมือไปหยิบยาที่โต๊ะ แต่ทว่า.....
“โอ๊ย!!!!!” เธอร้องพลางเอามือกุมสะโพกข้างซ้ายตัวเองไว้
“ตายจริง! ฉันลืมไปว่าเธอสะโพกเจ๊บนี่นา...มานี่ๆ ให้ฉันป้อนซะตั้งแต่แรกก็ดีนี่นา” รอนพูดแกมบ่นหมือนคนแก่ๆ
“อ๊ะ! อ้าปากสิ”
“อ้า!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่อ้าปาก
แกร๊ก.....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเป็นครั้งที่3 เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยหันไปดูผู้มาเยือน และคนๆนั้นคือ.....
“มัลฟอย!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้น
ทางด้านมัลฟอยที่เพิ่งเข้ามาได้เห็นเหตุการณ์ที่รอนกำลังป้อนยาให้เฮอร์ไมโอนี่ ทำฝห้เขาเข้าใจผิด คิดว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่คบกันแล้ว เขารีบเดินออกไปในทันที
‘ไม่นะ...ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลย...นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมถึงมีความรู้สึกแปลกๆน้า’ เฮอร์ไมโอนี่คิด
ทางด้านมัลฟอย.....
“ฮึ่...โอ๊ย!” มัลฟอยที่กำลังโมโหเดือด ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ได้เดินเตะโน่นเตะนี่จนดันไปเตะโดนเสาต้นแข็งจนร้องออกมาด้วยความเจ๊บ
“หนอย! ไอ้เสาบ้านี่” เขาสบถออกมา
‘.....นี่เราโกรธอะไรกันเนี่ย..เฮอะ’ มัลฟอยคิดอย่างโกรธๆขณะเดินไปที่หอนอน สริธีริน
ณ ห้องนอนของเดรโก้ มัลฟอย
“เฮ้อ...ทำไมมันว้าวุ่นนอนไม่หลับนะ” มัลฟอยพูด ขณะเดียวกันภาพของรอนที่กำลังป้อนยาเฮอร์ไมโอนี่ ได้ลอยเข้ามาในหัวของเขา
“โธ่เว๊ย! ยัยเลือดสีโคลน...เธอเข้ามาในหัวฉันทำไมกันนะ เฮอะ!” มัลฟอยพูดทั้งๆที่เขาไม่รู้เลยว่า เฮอร์ไมโอนี่ไม่เพียงแค่เข้ามาอยู่ในหัวเขาเท่านั้น แต่เธอน่ะ ได้เข้ามานั่งอยู่ในใจเขาซะแล้ว โดยที่เขาไม่รู้เลย
***จากผู้เขียนถึงผู้อ่าน***
วันนี้ฮันนี่ เบลล์ มาคุยกับผู้อ่านนะคะ คือว่านี่เป็นผลงานแรกของฮันนี่ ก็เลยอาจจะมีอะไรที่ผิดพลาดบ้าง ยังไงก็ถ้ามีข้อติชมอะไรก็ช่วยๆบอกมาหน่อยนะคะ ฮันนี่จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไข ในตอนต่อไป
Honey Bells
“...อืม...โอ๊ย!!!” เธอครางขึ้นมาขณะที่กำลังชันตัวขึ้น แล้วมือของเธอก็ปัดไปโดนรอนที่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงเธอ
“...นี่..รอน..รอนตื่นสิ..รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเขย่าตัวรอนที่กำลังหลับสนิท
“อืม..........อ้าว! เฮอร์ไมโอนี่..ตื่นแล้วหรอ?” รอนพูดขณะที่ยังงัวเงียอยู่
“อืม.....แล้วแฮร์รี่ล่ะรอน?”
“อ๋อ...ไปซ้อมควิดดิชน่ะ”
“อืม.....แล้วนี่...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“อ๋อ...ก็ตอนที่เรากำลังจะเดินไปที่บ้านแฮกริดอ่ะ มีฝูงยูนิคอร์นฝูงใหญ่วิ่งเข้ามาทางเธอ”
“ตายจริง! แล้วนี่ฉันรอดมาได้ไงเนี่ย?”
“..........มัลฟอย.....มัลฟอยวิ่งเข้ามาช่วยเธอไว้น่ะ”
“............มัลฟอยหรอ?”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างของมาดามพอมฟรีย์ที่หน้าประตู
“คุณเกรนเจอร์จ๊ะ ได้เวลาทานยาแล้วจ่ะ” มาดามพอมฟรีย์พูดพลางยกถาดยามาวางที่โต๊ะข้างๆเตียง
“มาๆ ทานยานะจ๊ะ” พูดจบมาดามพอมฟรีย์ก็รินยาน้ำใส่ช้อนก่อนจะป้อนให้เฮอร์ไมโอนี่
แกร๊ก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่หวังว่าคนที่เปิดประตูจะเป็น’คนๆนั้น’ แต่ทว่า........กลับเป็นแฮร์รี่ ที่เดินมาด้วยร่างกายที่สะบัดสะบอมสุดๆ ทำให้มาดามพอมฟรีย์กรีดร้องเบาๆ
“ตายแล้ว! คุณพอตเตอร์ ทำให้สะบัดสะบอมอย่างงี้เนี่ย” พูดจบนางก็ลากแฮร์รี่ไปทำแผลอีกห้องหนึ่ง
“ฮ่าๆๆ โดนเข้าซะแล้วแฮร์รี่.....เธอต้องกินยาอีกช้อนสินะ...มาๆๆ ฉันป้อนมะ?” รอนพูดทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง
“ม่ะ...ไม่ต้องหรอก.....คือฉัน...กินเองได้น่ะ” พูดจบเธอก็พยายามเอื้อมมือไปหยิบยาที่โต๊ะ แต่ทว่า.....
“โอ๊ย!!!!!” เธอร้องพลางเอามือกุมสะโพกข้างซ้ายตัวเองไว้
“ตายจริง! ฉันลืมไปว่าเธอสะโพกเจ๊บนี่นา...มานี่ๆ ให้ฉันป้อนซะตั้งแต่แรกก็ดีนี่นา” รอนพูดแกมบ่นหมือนคนแก่ๆ
“อ๊ะ! อ้าปากสิ”
“อ้า!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่อ้าปาก
แกร๊ก.....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเป็นครั้งที่3 เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยหันไปดูผู้มาเยือน และคนๆนั้นคือ.....
“มัลฟอย!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้น
ทางด้านมัลฟอยที่เพิ่งเข้ามาได้เห็นเหตุการณ์ที่รอนกำลังป้อนยาให้เฮอร์ไมโอนี่ ทำฝห้เขาเข้าใจผิด คิดว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่คบกันแล้ว เขารีบเดินออกไปในทันที
‘ไม่นะ...ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลย...นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมถึงมีความรู้สึกแปลกๆน้า’ เฮอร์ไมโอนี่คิด
ทางด้านมัลฟอย.....
“ฮึ่...โอ๊ย!” มัลฟอยที่กำลังโมโหเดือด ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ได้เดินเตะโน่นเตะนี่จนดันไปเตะโดนเสาต้นแข็งจนร้องออกมาด้วยความเจ๊บ
“หนอย! ไอ้เสาบ้านี่” เขาสบถออกมา
‘.....นี่เราโกรธอะไรกันเนี่ย..เฮอะ’ มัลฟอยคิดอย่างโกรธๆขณะเดินไปที่หอนอน สริธีริน
ณ ห้องนอนของเดรโก้ มัลฟอย
“เฮ้อ...ทำไมมันว้าวุ่นนอนไม่หลับนะ” มัลฟอยพูด ขณะเดียวกันภาพของรอนที่กำลังป้อนยาเฮอร์ไมโอนี่ ได้ลอยเข้ามาในหัวของเขา
“โธ่เว๊ย! ยัยเลือดสีโคลน...เธอเข้ามาในหัวฉันทำไมกันนะ เฮอะ!” มัลฟอยพูดทั้งๆที่เขาไม่รู้เลยว่า เฮอร์ไมโอนี่ไม่เพียงแค่เข้ามาอยู่ในหัวเขาเท่านั้น แต่เธอน่ะ ได้เข้ามานั่งอยู่ในใจเขาซะแล้ว โดยที่เขาไม่รู้เลย
***จากผู้เขียนถึงผู้อ่าน***
วันนี้ฮันนี่ เบลล์ มาคุยกับผู้อ่านนะคะ คือว่านี่เป็นผลงานแรกของฮันนี่ ก็เลยอาจจะมีอะไรที่ผิดพลาดบ้าง ยังไงก็ถ้ามีข้อติชมอะไรก็ช่วยๆบอกมาหน่อยนะคะ ฮันนี่จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไข ในตอนต่อไป
Honey Bells
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น