-l- The princess bring about the war -l-

ลำดับตอนที่ #7 : -l- ฝันแปลกประหลาดที่ไม่แปลกประหลาด? (อ่านแล้วงงเจ้าค่ะ) -l-

“งูยักเหรอ... T_T ”เสียงของชายชราที่มีหนวดค่อนข้างยาวกล่าวขึ้นในห้องทำนายที่มีไฟสลัวๆ



“ค่ะ...น่าแปลกใช่ไหมคะ แฮะๆ...อยู่ๆก็ฝันว่ามีงูตัวใหญ่เข้ามาทำร้ายแล้วก็ตื่นขึ้นมาเลยอ่ะค่ะ - -” เซลเซียยิ้มขึ้น (แปลกมากล่ะเจ้าค่ะ)



“อืม...ก็ตามคำทำนายทั่วๆไป ใครที่ฝันถึงงูก็แสดงว่าจะเจอเนื้อคู่นั่นแหละแต่สีของงูนี่สิ อืม...ขอเวลาข้าทำนาย แปปนึงนะ” น็อน(non)กล่าวพลางลุกจากเก้าอี้แล้วพาเซลเซียไปที่โต๊ะอีกตัวหนึ่งที่มีลูกแก้ววางอยู่



“ทำจิตใจให้สงบแล้วนึกถึงฝันเมื่อคืน... ichi ke hi o so pa la … -o-” น็อนเริ่มร่ายคาถาบางอย่าง (คาถามั่วๆที่ข้าเจ้ามั่วขึ้นเอง 555+)



“อ๊ะ!องค์หญิง” ชายชราอุทานขึ้นเมื่อภาพเริ่มปรากฎ ทำเอาสาวน้อยสะดุ้ง กลัวความจะแตกว่าเธอเล่าเรื่องไม่ครบ



“เห็นแล้ว...เนื้อคู่ขององค์หญิงเป็นคนจากต่างแดนที่ไม่ใช่คนอื่นคนไกล...เคยพบกับท่านมาแล้ว เป็นคนใหญ่คนโต เก่งกาจและแข็งแกร่ง มีนิสัยค่อนข้างละเอียดละออ ร่าเริงแจ่มใส ยิ้มง่าย...มีแค่นี้แหละ ที่ข้าพอจะทำได้”



“อ่า...เหรอ อือ...แต่ก็ขอบใจท่านมากเลยนะ น็อน ^  ^ ” สาวน้อยยิ้มแล้วจึงเดินพลางกระโดดออกไป



“..... องค์หญิง ข้าไม่อยากให้ท่านจากไปเลยแต่เพื่อหลีกเลี่ยงสงครามที่จะหวนกลับคืนมา” น็อนพึมพำขึ้น



“เฮ้อ~เนื้อคู่เหรอ...เป็นนที่ข้าเคยพบมาแล้ว.....ใครกันฟระ นึกไม่ออก =  =”สาวน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะนอนราบบนเตียงนอนของเธอพลางเหลือบไปมองนาฟิกาที่ตั้งอยู่



“อ๊า~ 1ทุ่มแล้วเหรอ...ไปกินข้าวดีกว่า o_O” สาวน้อยกล่าวกับตนเองก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป



“องค์หญิงเพคะ...เพื่อความปลอดภัยกรุณากลับเข้าไปที่ห้องเถอะเพค่ะ o_o”เสียงของสาวใช้มิเชลดังขึ้น



“เห...มีอารายเหรอ ข้าว่าจะลงไปกินข้าวน่ะ ยังไม่ได้กินเลย แฮะๆ =  =” สาวน้อยเกาหัวพลางยิ้มแห้งๆ



“เอ่อ...คือว่า น็อนบอกว่าคืนนี้ลูกจะมีอันตรายน่ะ เลยมาเตรียมการไว้ก่อนน่ะ ส่วนเรื่องอาหารน่ะ เดี๋ยวข้าจัดหารให้เองไม่ต้องห่วง มิเชลช่วยหน่อยนะ ToT” เสียงของราชาดังขึ้นจากทางด้านหลังของมิเชล



“หืม??? อันตราย...แล้วทำไมถึงไม่มีทหารมาคุ้มกันบ้างเลยละคะ? o_O”



“ก็น็อนบอกว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงนักน่ะ เพราะ มีคนคอยช่วยเจ้าอยู่นะ ฮึฮึฮึ ^  ^”



“ช่วยข้า ??? ใครอ่ะคะ O_O???” สาวน้อยทำท่างงพลางเกาหัว (ถามโง่ๆแต่ข้าเจ้าไม่บอกหรอกว่าคราย)



“เอาเถอะ!เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้ กลับเข้าห้องไปเถอะ แล้วอย่าลืมล๊อกประตูหน้าต่างให้เรียบร้อยละ ^  ^”



“ค่า~เชื่อเหอะไม่มีใครทำอะไรข้าได้หรอกน่า =  =” สาวน้อยบ่นก่อนเดินกลับเข้าห้องไป จากนั้นไม่นานมิเชลก็นำมาอาหารขึ้นมาที่ห้องของเธอ



“เฮ้อ~ใครจะมาทำอะไรข้าได้นะ มิเชล แค่ขึ้นมาถึงชั้น2ได้ก็เก่งเกินแล้ว... =o=” คำพูดของสาวน้อยทำให้เธอนึกถึงชายหนุ่มที่มีนามว่า มิเคล็อต เพราะ เขาสามารถกระโดดขึ้นมาได้สบายๆ



“เอ่อ...องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันคงต้องกลับตำหนักคนใช้แล้วละค่ะ... -  -”



“อือ...จ้า พักให้สบายนะ ราตรีสวัสดิ์ ^o^”สาวน้อยยิ้มก่อนที่มิเชลจะเดินออกจากห้องไป ในตอนนี้เหลือเซลเซียอยู่คนเดียวในห้องนอนที่แสนกว้าง มันเงียบสงบจนเธอรู้สึกกลัวเรื่องที่ราชากล่าวมานิดหน่อย ทำให้เธอพยายามคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อกลบความกลัว



[[ในที่สุดก็เงียบซะที...]]เสียงในความทรงจำเมื่อคืนกลับมาหลอกหลอนเธอ จนเธอเริ่มโมโหแทน (อ่าว!ซะงั้นอ่า เจ้าค่ะ)



“ปัดโธ่เอ๊ย!ทำไมเวลาน่ากลัวๆแบบนี้ข้าถึงต้องนึกถึงเจ้าด้วยนะ โดยเฉพาะรอยยิ้มของเจ้าในตอนนั้น...มันทำให้ข้าถึงกับขนลุก ซู่ ขึ้นทุกทีเลย แง่งงงงง >o< >_< >o<” สาวน้อยตะโดนโพรงพรางขึ้นเสียงดัง



“เหอะ!ยัยบ้าเอ๊ย...เวลาแบบนี้ยังมาว่าข้าได้นะ เฮ้อ... =  = ”เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่ร่างที่อยู่บนต้นไม้หลังหน้าต่างห้องของเซลเซียจะหายไป



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โฮกกกกก!ดีใจจัง...ในที่สุดข้าเจ้าก้ขุดเวลาทที่มีอยู่มาอัพนิยายเรื่องนี้ เนื่องจากหลังเรามันเริ่มยาวเลยต้องขยันซะหน่อยเจ้าค่ะ TT TT ไม่งั้นป่านนี้คงนั่งวาดรูปติ๊งต๊องๆอยู่ต่อปายยย ตอนนี้ข้าเจ้าหาวิกผมที่จะเตรียมแต่งคอสได้แล้วเหลือแต่ชุดเท่านั้นเจ้าค่ะ ข้าเจ้าจะไปงาน คอมมิคปาร์ตี้ ในวันอาทิตย์ที่ 16 ต.ค ณ ฐานเศรษฐกิจค่ะ แต่งเป็นอีฟในแบล็คแคทเจ้าค่ะ ถ้าเห็นก็ทักได้นะคะ ^  ^ มีเพื่อนเยอะๆหนุกดี อิอิ