-l- The princess bring about the war -l-

ลำดับตอนที่ #4 : -l- ม่ายน้า!!! จูบแรกอันบริสุทธิ์ของนู๋เซลฯโดนจิ๊กไปแหล่ว -l-

เซลเซียองค์หญิงผู้เดียวแห่งแคว้นลูเลน่ากำลังเข้าตาจน เธอถูกชายหนุ่มที่มีนามว่า จอมโจรมิเคล็อต ดึงตัวเอาไว้ทำให้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย นอกจากร้องขอความช่วยเหลือ



“ปล่อยข้านะ ไอ้โจรบ้า ข้าเจ็บ >o<” สาวน้อยร้องและพยายามสะบัดมือของชายหนุ่ม



“ฮึ!ใครโจรบ้ากัน ข้ามิเคล็อตตางหากเล่า I_I”ชายหนุ่มสวมหน้ากาก ผมสีน้ำตาลแดงยาว ดวงตาสีมรกต ยิ้มแสยะให้เซลเซีย จนเธอถึงกับตกใจกลัวปนขนลุกนิดหน่อย



“ยิ้มทำไมน่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้าจะจับข้าไปขายน่ะ >o<” (นู๋เซลฯคิดมากจัง =  =  อะยิ555+)



“เฮ้ยยย จะบ้าเหรอ เจ้าน่ะถึงโดนเอาไปขายก็ไม่มีใครมาซื้อไปหรอกน่า เงียบได้แล้ว แหกปากจังเลย โตขึ้นอยากเป็นแม่ค้ารึไงฮะ I_I” ชายหนุ่มเกาหัวตนเอง ก่อนที่จะมือปิดปากสาวน้อย ทำให้สาวน้อยยิ่งดิ้นไป-มาเข้าไปใหญ่



“อ๊าย~อ่อยอ้าอ๊ะ อ้าเอ็บไอโอนอ้า (ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บไอโจรบ้า) >o<” สาวน้อยร้องก่อนที่เธอจะกัดมือของชายหนุ่มเข้าให้



---!!!งั่มมมม!!!---



“โอ๊ย!เจ็บนะ ยัยเจ้าหญิงจอมแก่นเอ๊ย o_O” ชายหนุ่มรีบเอามือออกจากปากของสาวน้อย (ไม่งั้นก็คงโดนกัดอีกรอบอ่ะจิ)



“แบร่...สมน้ำหน้า ฟันข้าคมนะ ถ้าไม่อยากโดนกัดอีกก็ปล่อ... >o<” สาวน้อยพูดยังไม่ทันจบ เธอก็โดนชายหนุ่มกระชากเขาหา เสียงของสาวน้อยหายไปเหลือเพียงภาพที่ชายหนุ่มใช้ปากกระกบกับปากของสาวน้อย ทั้งคู่อยู่อย่างนั้นนานพอสมควร จนเสียงอึกทึกของทหารในวังจะดังขึ้น



“จะ จะ เจ้าทำบ้าอะไรน่ะ... o_O” สาวน้อยยืนตัวสั่นพลางเบิกตาโพรง



“ในที่สุดก็เงียบซะที...เป็นไงรู้สึกดีบ้างไหม ฮึฮึ ^  ^”



“ไม่!ไม่เด็ดขาด แก...ไอ้โจรบ้า บ้าๆๆๆ ยังมาหัวเราะอีกนะ ชั่วที่สุดเลย >o<”



“โทดทีนะ สาวน้อย ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้แต่ข้าต้องไปแล้วละ ^  ^”



“เชอะ!ไปก็ไปสิ ชิ่วๆ ข้าเกลียดเจ้าที่สุดเลย >_<”ว่าแล้วชายหนุ่มก็กระโดดไปบนต้นไม้และหายไปอย่างไร้ร่องรอย



“องค์หญิง อยู่ที่ไหนเพคะ!!! O_O” เสียงของสาวใช้คนสนิทดังขึ้นจากด้านนอก



“อยู่ที่นี่จ้า~ มิเชล >_<” สาวน้อยตะโกนแล้วรีบวิ่งไปหาเธอ



“เป็นอะไรรึป่าวคะ องค์หญิงO_O”



“อ๋อ...ไม่เป็นไรจ๊ะ ข้าขอกลับห้องนอนก่อนนะ ข้าเหนื่อยแล้ว ^  ^”



“ค่ะ  ^  ^” ว่าแล้วมิเชลสาวใช้คนสนิทก็ได้ไปส่งเซลเซียจนถึงห้องนอน



“ราตรีสวัสดิ์นะคะ องค์หญิง ^o^” มิเชลกล่าวก่อนที่จะออกจากห้องไป สาวน้อยเหน็ดเหนื่อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก เธอถึงรีบเข้านอนทันที



“มิเคล็อต...ข้าเกลียดเจ้าที่สุดเลย แต่ข้าก็โกรธเจ้าไม่ลงทำไมกันนะ ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าทำให้ข้านึกถึงคนๆนึง แล้วทำไมข้าถึงนึกไม่ออกว่าคนๆนั้นเป็นใคร เจ้าเป็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดเลย =_=” สาวน้อยเอ่ยเบาๆก่อนที่จะปิดไฟนอนและหลับไปในเวลาต่อมา



“ฮึๆ!ไม่นึกว่าจะหลับเร็วขนาดนี้นะเนี่ย T  T” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น เขา คือ มิเคล็อต นั่นเอง



“ข้าขอโทดนะ ที่ทำอะไรแบบนั้นไป ข้ามาส่งสารแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์ สาวน้อย ^  ^” ชายหนุ่มกล่าวแล้วก้มลงไปหอมแก้มเซลเซียครั้งนึงก่อนที่จะทิ้งกระดาษใบเล็กๆไว้บนโต๊ะของเธอแล้วหายตัวไปท่ามกลางความมืดและความเงียบสงัด



----------------------------------------------------------------------------------------------------------



อ่านะ =  = นานๆจะได้เข้ามาอัพที่เน้อ เด๋วนี้ติดนู่นติดนี่มากมายมะค่อยมีเวลาเลย ฮือๆ TT  TT ไหนจะเรื่องคอสเพย์ ไหนจะเรื่องการสอบอีก อยากตายโฟ้ยยย แงๆ >_<^