ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : + Chapter : I. ความตาย... +
Chapter : I.ความตาย...
“ความตาย..มีทุกหนแห่งไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย..เด็กหรือผู้ใหญ่ ล้วนที่จะต้องจากๆโลกนี้ไปทุกๆคน แต่ก็มีที่กล่าวขานกันที่ว่าการตายเหมือนกับการที่ได้พักผ่อน..นอนหลับ....โดยที่ไม่ต้องตื่นอีกเลย!”
---!!กริ๊งงง กริ๊งงง!!--- เสียง...เสียงอะไรน่ะ..ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันมองเห็นภาพของทุ่งหญ้าสีเขียว...และแม่น้ำ..หรือว่า ที่นี่คือแม่น้ำแห่งความตายที่เขาล่ำลือกัน...ดีจังนะ ที่ฉันได้มีโอกาสมาที่แบบนี้.....เฮ้ย!ดีพระแสงอะไรล่ะพี่ทั่น แม่น้ำแห่งความตาย เขาว่ากันว่าจะต้องเป็นคนที่ตายแล้วสิถึงจะมาได้!!!(นั่นสิๆเพิ่งจะรู้ตัวเรอะเจ๊!:คนแต่งเองเจ้าค่ะ)
“ริงโกะ!”เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น เสียงหล่อๆ(?)นี่มันต้องเป็นฟูอิมารุแน่ๆ “ฟูอิ?”ฉันรีบหันไปทางต้นเสียง อ๊ะ!ใช่จิงๆด้วยแฮะ “ฟูอิ!ที่นี่ที่ไหนอ่ะ” “เอาเถอะน่า..ไม่มีเวลาพูดพร่ำทำเพลงมากนักนะ เธอต้องรีบออกจากที่นี่”เห?รีบออก...ทำไมอ่ะ.. “ตามมาเถอะ”ฟูอิเอ่ยและลากฉันไปทางแม่น้ำ”เหๆ?นายลากฉันมาทำไมเนี่ย”ฟูอิเป็นอะไรเนี่ยฉันตายแล้วงั้นเหรอ...จริงสินะ ฉันโดนรถชนนี่นา “ขอโทดนะริงโกะ!ถ้าจะอัดฉันก็ไปต่อยหลุมศพฉันละกัน”ฟูอิเอ่ย เฮ้ย!หลุม? หลุมอะไรฟูอิ “น่ะ...นายจะทำอะไร ฟู...”
---!!ซู่!!---
แย็กส์ฟูอิเป็นบ้าอาร๊ายยยย นายพลักฉันลงน้ำหาพระแสงเรอะ คอยดูขึ้นจะน้ำละก็ฉันจะไปอัดนายให้เละเลย ย๊ากกกก! ฉันใช้วิชาที่มี...ท่าลูกหมาตกน้ำ!ย๊ากกก ฉันค่อยๆว่ายขึ้นมาและแล้วฉันก็ถึง!!! (มาย้อนนึกแล้วรู้สึกว่า \"มุกแป๊กทันตาเห็นค่ะ\" = =)
“ฟูอิ๊!!!ฉันจะฆ่าน๊ายยย”ฉันตะโกนเสียงหลง “ริงโกะ!เธอฟื้นแล้ว!!!”เห? เสียงโซระนี่ แล้วๆที่นี่มัน...ที่โรงพยาบาลนี่นา ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ เมื่อ..เมื่อกี๊ยังเป็นทุ่งหญ้าอยู่เลยนี่นา??? “น้าเคียวโกะฮะ!ริงโกะฟื้นแล้ว”ชิอากิเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวฉันไปตามน้าเคียวโกะมาให้นะ”โซระยิ้มพลางรีบวิ่งออกจากห้องไป
“ชิอากิคุง?ที่นี่ที่ไหน?”ฉันถามขึ้น “โรงพยาบาลน่ะ เธอถูกรถชน..พะ..พร้อมๆกับฟูอิมารุ”ชิอากิเอ่ยพลางหลบหน้าฉัน... “หมายความว่าไง? ถูกชนพร้อมฉันน่ะ” อะไรกัน...ฟูอิ? นี่นาย..หรือว่าตอนที่อยู่ที่แม่น้ำนายช่วยฉันไว้งั้นเรอะ? “นี่!แล้วฟูอิล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า ยังไม่ตายใช่ไหม เขาสบายดีรึเปล่า”ฉันยิงคำถามเป็นชุดๆแต่ก็ไม่ได้คำตอบจากชิอากิคุงเลย “คือ...ฟูอิเขากระโดดเข้าไปผลักเธอ เธอล้มหัวฟาดพื้น แต่ฟูอิถูกรถชนแทนเธอน่ะ” หา!ฟู...ฟูอิช่วยฉันอีกแล้วงั้นเหรอ...ไม่นะ เธอล้อเล่นใช่ไหมชิอากิคุง...
“ชิอากิคุง เธอล้อเล่นใช่ไหม? ตอบฉันสิว่าเธอล้อเล่นน่ะ แต่ฟูอิเขาไม่เป็นไรใช่ไหม...”ฉันเขย่าตัวชิอากิคุงก่อนที่ฉันจะรั้งน้ำตาของตัวเองไม่ไหว... “พี่คร๊าบบบ~” เห...เสียงนี่มัน..ริวงะนี่! อุ๊บ!จู่ๆน้องชายตัวแสบก็โผเข้ากอดฉันซะงั้น? “พี่ครับ..พี่ไม่เป็นไรใช่ไหมฮะ ฮือๆ” เห...เด็กคนนี้ห่วงฉันเป็นด้วยเหรอ? ฮิฮิ...ดีใจจังเลย “ริงโกะ!ลูกเป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ”เอ๊ะ!แม่ก็มาเหรอ? “ไม่เป็นไรค่ะ ริงโกะสบายดี”ฉันพยายามยิ้ม “แม่คะ..แล้วฟูอิล่ะคะ”ฉันไม่ลังเลที่จะถามคำถามนี้
“เอ่อ...”สีหน้าของแม่เริ่มเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังพระบาท (เวลาหยั่งงี้ยังจะตลกอีกนะแก : ริงโกะ) “แม่...โซระซัง...ชิอากิคุง...ทำไมต้องเงียบด้วยล่ะ”เป็นอะไรกันไปหมด “ริงโกะอย่าคิดมากนะจ๊ะ”เสียงของแม่ฟังดูสั่นๆ “น้าเคียวโกะคะ!”โซระเอ่ยปากห้าม “ไม่เป็นไรจ้ะ...”แม่เว้นช่วงนิดหน่อยก่อนที่จะพูดต่อ “ฟูอิถูกรถชนแทนลูก...เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อกี๊”หา!?! “เมื่อกี๊!”ฉันอ้าปากค้าง... “แม่คะ ริงโกะอยากไปหาฟูอิได้มั๊ยคะ”ฉันพยายามลุกขึ้น “ไม่ได้จ้ะ!” “แต่แม่คะ..ริงโกะอยากเห็นหน้าฟูอิ...เป็นครั้งสุดท้าย....” “เฮ้อ...ก็ได้จ้ะ รีบๆกลับมานะจ๊ะ” “ริงโกะพวกเราตามไปด้วยนะ”โซระค่อยๆประคองฉัน “เอ่อ...ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันไปเองดีกว่าห้องอยู่ทางขวาใช่ไหม...” ว่าแล้วฉันก็เดินออกจากห้องไป
“แม่ฮะ...ทำไมพี่ถึงโดนรถชนล่ะฮะ แล้วแมวเกี่ยวอะไรด้วยล่ะฮะ”ริวงะถามขึ้น “เอ่อ...นั่นสิคะหนูก็อยากรู้เหมือนกัน”โซระเห็นด้วย “เรื่องมันเป็นอย่างงี้จ้ะ...ริงโกะน่ะ เคยเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง..ริงโกะตั้งชื่อให้มันว่า เชมิ เด็กคนนั้นรักเชมิมากเหมือนกับว่ามันเป็นน้องสาวคนหนึ่ง ริวงะคงจำไม่ได้หรอก เพราะ มันนานมากเลย น้าคิดว่าพอริงโกะเห็นแมวตัวนั้นเลยนึกถึงเชมิและช็อคไปน่ะ” “เห...แล้วเชมิตายไปแล้วเหรอฮะ”ชิอากิถาม “จ้ะ...ถูกรถชนตายน่ะ...”
- เมื่อเวลาผ่านไป -
((หากคุณเป็นคนรักการ์ตูนไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม งานการ์ตูนครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ .... สหรัฐอเมริกา ลงทะเบียนได้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจนถึงวันที่ 11 ตุลาคมนี้เท่านั้น)) - วูบ – งานการ์ตูนงั้นเหรอ? ฉันหยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวี...อยากไปมั่งจังเลย แต่วันนี้ก็วันที่ 10 ตุลาแล้วล่ะนะ แถมยังเจ็บตัวแบบนี้อีก...อยากไปจังเยย ฮือๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อุแง้วๆ อัพติดต่อกันวันละตอนแล้ว ให้ฟามรู้สึกว่าตัวเองขยันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ >< วันนี้เราเพิ่งเปิดเทอมเป็นวันแรกเค่อะ...เรื่องที่นั่งดันได้ขยับมาข้างหน้าที่นึง เซ็งมากๆเยยฮือ...ตอนเทอมที่แล้วนั่งวาดรูปเล่น+แต่งฟิคลงสมุดรร. เผอิญอาจารย์แกสายตาดีจัดนั่งหลังๆยังมองเห็นเลยโดนเอาไปประจานหน้าห้องซะงั้น เพื่อนฮาแตกเยย 555+ พักนี้เปิดเทอมแล้วขอให้ตั้งใจเรียนกันมากๆนะงับ ขอบคุงหลายๆที่มาอ่าน~ บ๊ะบาย~~~ อ๊ะ!แต่ลืมคำถามสุดท้ายไปเจ้าค่ะ...เราอัพตอนสั้นไปรึเปล่า??? ช่วยเก็บไปคิดทีนะคะ แง้วๆ
“ความตาย..มีทุกหนแห่งไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย..เด็กหรือผู้ใหญ่ ล้วนที่จะต้องจากๆโลกนี้ไปทุกๆคน แต่ก็มีที่กล่าวขานกันที่ว่าการตายเหมือนกับการที่ได้พักผ่อน..นอนหลับ....โดยที่ไม่ต้องตื่นอีกเลย!”
---!!กริ๊งงง กริ๊งงง!!--- เสียง...เสียงอะไรน่ะ..ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันมองเห็นภาพของทุ่งหญ้าสีเขียว...และแม่น้ำ..หรือว่า ที่นี่คือแม่น้ำแห่งความตายที่เขาล่ำลือกัน...ดีจังนะ ที่ฉันได้มีโอกาสมาที่แบบนี้.....เฮ้ย!ดีพระแสงอะไรล่ะพี่ทั่น แม่น้ำแห่งความตาย เขาว่ากันว่าจะต้องเป็นคนที่ตายแล้วสิถึงจะมาได้!!!(นั่นสิๆเพิ่งจะรู้ตัวเรอะเจ๊!:คนแต่งเองเจ้าค่ะ)
“ริงโกะ!”เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น เสียงหล่อๆ(?)นี่มันต้องเป็นฟูอิมารุแน่ๆ “ฟูอิ?”ฉันรีบหันไปทางต้นเสียง อ๊ะ!ใช่จิงๆด้วยแฮะ “ฟูอิ!ที่นี่ที่ไหนอ่ะ” “เอาเถอะน่า..ไม่มีเวลาพูดพร่ำทำเพลงมากนักนะ เธอต้องรีบออกจากที่นี่”เห?รีบออก...ทำไมอ่ะ.. “ตามมาเถอะ”ฟูอิเอ่ยและลากฉันไปทางแม่น้ำ”เหๆ?นายลากฉันมาทำไมเนี่ย”ฟูอิเป็นอะไรเนี่ยฉันตายแล้วงั้นเหรอ...จริงสินะ ฉันโดนรถชนนี่นา “ขอโทดนะริงโกะ!ถ้าจะอัดฉันก็ไปต่อยหลุมศพฉันละกัน”ฟูอิเอ่ย เฮ้ย!หลุม? หลุมอะไรฟูอิ “น่ะ...นายจะทำอะไร ฟู...”
---!!ซู่!!---
แย็กส์ฟูอิเป็นบ้าอาร๊ายยยย นายพลักฉันลงน้ำหาพระแสงเรอะ คอยดูขึ้นจะน้ำละก็ฉันจะไปอัดนายให้เละเลย ย๊ากกกก! ฉันใช้วิชาที่มี...ท่าลูกหมาตกน้ำ!ย๊ากกก ฉันค่อยๆว่ายขึ้นมาและแล้วฉันก็ถึง!!! (มาย้อนนึกแล้วรู้สึกว่า \"มุกแป๊กทันตาเห็นค่ะ\" = =)
“ฟูอิ๊!!!ฉันจะฆ่าน๊ายยย”ฉันตะโกนเสียงหลง “ริงโกะ!เธอฟื้นแล้ว!!!”เห? เสียงโซระนี่ แล้วๆที่นี่มัน...ที่โรงพยาบาลนี่นา ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ เมื่อ..เมื่อกี๊ยังเป็นทุ่งหญ้าอยู่เลยนี่นา??? “น้าเคียวโกะฮะ!ริงโกะฟื้นแล้ว”ชิอากิเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวฉันไปตามน้าเคียวโกะมาให้นะ”โซระยิ้มพลางรีบวิ่งออกจากห้องไป
“ชิอากิคุง?ที่นี่ที่ไหน?”ฉันถามขึ้น “โรงพยาบาลน่ะ เธอถูกรถชน..พะ..พร้อมๆกับฟูอิมารุ”ชิอากิเอ่ยพลางหลบหน้าฉัน... “หมายความว่าไง? ถูกชนพร้อมฉันน่ะ” อะไรกัน...ฟูอิ? นี่นาย..หรือว่าตอนที่อยู่ที่แม่น้ำนายช่วยฉันไว้งั้นเรอะ? “นี่!แล้วฟูอิล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า ยังไม่ตายใช่ไหม เขาสบายดีรึเปล่า”ฉันยิงคำถามเป็นชุดๆแต่ก็ไม่ได้คำตอบจากชิอากิคุงเลย “คือ...ฟูอิเขากระโดดเข้าไปผลักเธอ เธอล้มหัวฟาดพื้น แต่ฟูอิถูกรถชนแทนเธอน่ะ” หา!ฟู...ฟูอิช่วยฉันอีกแล้วงั้นเหรอ...ไม่นะ เธอล้อเล่นใช่ไหมชิอากิคุง...
“ชิอากิคุง เธอล้อเล่นใช่ไหม? ตอบฉันสิว่าเธอล้อเล่นน่ะ แต่ฟูอิเขาไม่เป็นไรใช่ไหม...”ฉันเขย่าตัวชิอากิคุงก่อนที่ฉันจะรั้งน้ำตาของตัวเองไม่ไหว... “พี่คร๊าบบบ~” เห...เสียงนี่มัน..ริวงะนี่! อุ๊บ!จู่ๆน้องชายตัวแสบก็โผเข้ากอดฉันซะงั้น? “พี่ครับ..พี่ไม่เป็นไรใช่ไหมฮะ ฮือๆ” เห...เด็กคนนี้ห่วงฉันเป็นด้วยเหรอ? ฮิฮิ...ดีใจจังเลย “ริงโกะ!ลูกเป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ”เอ๊ะ!แม่ก็มาเหรอ? “ไม่เป็นไรค่ะ ริงโกะสบายดี”ฉันพยายามยิ้ม “แม่คะ..แล้วฟูอิล่ะคะ”ฉันไม่ลังเลที่จะถามคำถามนี้
“เอ่อ...”สีหน้าของแม่เริ่มเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังพระบาท (เวลาหยั่งงี้ยังจะตลกอีกนะแก : ริงโกะ) “แม่...โซระซัง...ชิอากิคุง...ทำไมต้องเงียบด้วยล่ะ”เป็นอะไรกันไปหมด “ริงโกะอย่าคิดมากนะจ๊ะ”เสียงของแม่ฟังดูสั่นๆ “น้าเคียวโกะคะ!”โซระเอ่ยปากห้าม “ไม่เป็นไรจ้ะ...”แม่เว้นช่วงนิดหน่อยก่อนที่จะพูดต่อ “ฟูอิถูกรถชนแทนลูก...เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อกี๊”หา!?! “เมื่อกี๊!”ฉันอ้าปากค้าง... “แม่คะ ริงโกะอยากไปหาฟูอิได้มั๊ยคะ”ฉันพยายามลุกขึ้น “ไม่ได้จ้ะ!” “แต่แม่คะ..ริงโกะอยากเห็นหน้าฟูอิ...เป็นครั้งสุดท้าย....” “เฮ้อ...ก็ได้จ้ะ รีบๆกลับมานะจ๊ะ” “ริงโกะพวกเราตามไปด้วยนะ”โซระค่อยๆประคองฉัน “เอ่อ...ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันไปเองดีกว่าห้องอยู่ทางขวาใช่ไหม...” ว่าแล้วฉันก็เดินออกจากห้องไป
“แม่ฮะ...ทำไมพี่ถึงโดนรถชนล่ะฮะ แล้วแมวเกี่ยวอะไรด้วยล่ะฮะ”ริวงะถามขึ้น “เอ่อ...นั่นสิคะหนูก็อยากรู้เหมือนกัน”โซระเห็นด้วย “เรื่องมันเป็นอย่างงี้จ้ะ...ริงโกะน่ะ เคยเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง..ริงโกะตั้งชื่อให้มันว่า เชมิ เด็กคนนั้นรักเชมิมากเหมือนกับว่ามันเป็นน้องสาวคนหนึ่ง ริวงะคงจำไม่ได้หรอก เพราะ มันนานมากเลย น้าคิดว่าพอริงโกะเห็นแมวตัวนั้นเลยนึกถึงเชมิและช็อคไปน่ะ” “เห...แล้วเชมิตายไปแล้วเหรอฮะ”ชิอากิถาม “จ้ะ...ถูกรถชนตายน่ะ...”
- เมื่อเวลาผ่านไป -
((หากคุณเป็นคนรักการ์ตูนไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม งานการ์ตูนครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ .... สหรัฐอเมริกา ลงทะเบียนได้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจนถึงวันที่ 11 ตุลาคมนี้เท่านั้น)) - วูบ – งานการ์ตูนงั้นเหรอ? ฉันหยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวี...อยากไปมั่งจังเลย แต่วันนี้ก็วันที่ 10 ตุลาแล้วล่ะนะ แถมยังเจ็บตัวแบบนี้อีก...อยากไปจังเยย ฮือๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อุแง้วๆ อัพติดต่อกันวันละตอนแล้ว ให้ฟามรู้สึกว่าตัวเองขยันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ >< วันนี้เราเพิ่งเปิดเทอมเป็นวันแรกเค่อะ...เรื่องที่นั่งดันได้ขยับมาข้างหน้าที่นึง เซ็งมากๆเยยฮือ...ตอนเทอมที่แล้วนั่งวาดรูปเล่น+แต่งฟิคลงสมุดรร. เผอิญอาจารย์แกสายตาดีจัดนั่งหลังๆยังมองเห็นเลยโดนเอาไปประจานหน้าห้องซะงั้น เพื่อนฮาแตกเยย 555+ พักนี้เปิดเทอมแล้วขอให้ตั้งใจเรียนกันมากๆนะงับ ขอบคุงหลายๆที่มาอ่าน~ บ๊ะบาย~~~ อ๊ะ!แต่ลืมคำถามสุดท้ายไปเจ้าค่ะ...เราอัพตอนสั้นไปรึเปล่า??? ช่วยเก็บไปคิดทีนะคะ แง้วๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น