ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -l- สามัญชนในแบบขององค์หญิง? -l-
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ แคว้นลูเลน่า อาณาจักรที่ใหญ่โต มีเทคโนโลยีที่ทันสมัยพอสมควรและเป็นที่ต้องการของแคว้นข้างเคียง จนเมื่อ 10-15 ปีที่แล้วได้เกิดสงครามยึดครองแคว้นลูเลน่าขึ้น…
“เฮ้อ~เช้าแล้วเหรอเนี่ย ยังง่วงอยู่เลยแฮะ >.<”สาวน้อย ที่มีนามว่าเซลเซีย บ่นขึ้นพลางลุกจากเตียงของตน
“องค์หญิงเพคะ ชุดของพระองค์ หม่อมฉันวางไว้ที่โต๊ะนี่นะเพคะ” สาวใช้กล่าวแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
“ว้า~ไม่ทันไรก็ต้องไปเรียนซะแล้ว ยังไม่อยากไปเยย = =”สาวน้อยกล่าวขณะที่กำลังเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ
--- ซ่า!!! --- สาวน้อยเปิดน้ำจากฝักบัว เธอสะดุ้งเล็กน้อย เพราะ น้ำค่อนข้างเย็น และแล้ว ณ ห้องอาหารของราชวังลูเลน่า
“เซลเซียวันนี้ลูกต้องทำตัวเป็นสามัญชนธรรมดานะ อย่าให้ใครจับได้ว่าลูกเป็นเจ้าหญิงละ” เสียงของราชาดังขึ้น
“ค่าๆก็อุตส่าห์ไม่ออกไปให้ใครเห็นหน้ามาต้องกี่ปีละ ตอนนี้ข้าก็ปาเข้าไป 14 แล้วนะ >o<”สาวน้อยกล่าว ก่อนที่จะเหลียวมองนาฬิกา แล้วรีบร้อนออกจากวังไป เธอกลืนน้ำลายเข้าไปหลายอึกก่อนที่จะเดินเข้าห้องเรียนแล้วตรงไปนั่งที่นั่งของตนที่ถูกจัดไว้อย่างรวดเร็ว
“หวัดดี เธอชื่อเซลเซียสินะ ข้าชื่ออูเลียต ยินดีที่ได้รู้จัก ^ ^”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอกล่าวขึ้นแล้วยิ้มให้
“อื้อ!ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ อูเลียต o_O” สาวน้อยยิ้มแห้งๆกลับแล้วจับมือกับชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง เธอไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้จะมาเป็นเพื่อนกับเธอคนแรก ใบหน้าของอูเลียตมีอะไรที่แปลกกับคนอื่นๆมากจนเซลเซียรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าที่เรียวยาวและงดงาม บ่งบอกถึงฐานะว่าดีขนาดไหน ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลแดงทำให้เธอนึกถึงสีตาของตนทันที
“นี่!เซลเซีย หน้าของข้ามีอะไรแปลกงั้นเหรอ T.T ” ชายหนุ่มกล่าวทำให้สาวน้อยหลุดจากภวังค์
“อ๋อ...ปล่าวๆไม่มีอะไรหรอกจ้า ผมของนายยาวจังเลยนะ ที่จิงคนเมืองนี้ไม่ค่อยไว้ผมยาวถึงบั้นท้ายหรอก อ่า...แล้วเจ้าไว้มากี่ปีแล้วละ >.<”
“นานเหมือนกันแหละ ข้าไว้มา..อ่ะ...เอ่อ..15 ปีน่ะ แฮะๆ”ชายหนุ่มค่อนข้างติดๆขัดพลางเกาหัวตนเอง
“โห!!! 15 ปีเลยเหรอ ข้าเคยคิดจะไว้แบบเจ้าแหละแต่มันก็รำคาญเลยตัดไปครั้งนึงก่อนที่จะไว้ยาวอีกทีน่ะ>o<”
“อืม...เซลเซีย ผมของเธอสีดำเข้มมากเลยนะ ย้อมเอาเหรอ ToT”
“หืม?ปล่าวนะข้าไม่ได้ย้อมเลย นี่ผมธรรมชาติ ผมของข้าเป็นสีดำตั้งนานแล้ว >.<”
“เหรอ...แต่ข้าคิดว่าสีตาของเจ้าน่าจะเป็นสีแดงนะ ขัดกับสีผมของเจ้าดี ฮะฮะ ^ ^”
“เอ่อ...ถ้าข้ามีดวงตา สะ..สีแดง ข้าก็เหมือนกับองค์หญิงแห่งลูเลน่าน่ะสิ o_O”เซลเซียสะดุ้งนิดหน่อยแต่เธอก็ตอบกลับพอได้ เพราะ ตอนนี้เธอใส่คอนแทคเลนสีน้ำตาลข้มอยู่
“ฮะ ฮะ ข้าพูดเล่นน่า องค์หญิงแห่งลูเลน่า จะมาเรียนที่นี่ได้ยังไง แต่ก็น่าแปลกเนอะ ที่องค์หญิงน่ะไปเคยออกมาให้เห็นหน้าเลยอ่ะ บอกแต่ข้อมูล น่าแปลกจัง = =”
“น่ะ...นั่นสินะ o_O”ตอนนี้ใจของสาวน้อยเต้นอย่างแรง เธอกลัวเขาจะรู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิง
“นี่!จะว่าไปพอพูดถึงเรื่ององค์หญิงแล้ว ข้าอยากเห็นหน้าขององค์หญิงจังเลยนะ ว่าไหม เซลเซีย ^ ^”
“อื๋อ...เหรอ นั่นสินะข้าก็อยากเห็นเหมือนกัน แฮะๆ >.<”
“อ๊ะ!อาจารย์เข้ามาแล้วละ รีบนั่งที่เถอะ เดี๋ยวโดนบ่น”อูเลียตกล่าวก่อนที่จะรีบวางกระเป๋าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ของตน
“เฮ้อ~เช้าแล้วเหรอเนี่ย ยังง่วงอยู่เลยแฮะ >.<”สาวน้อย ที่มีนามว่าเซลเซีย บ่นขึ้นพลางลุกจากเตียงของตน
“องค์หญิงเพคะ ชุดของพระองค์ หม่อมฉันวางไว้ที่โต๊ะนี่นะเพคะ” สาวใช้กล่าวแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
“ว้า~ไม่ทันไรก็ต้องไปเรียนซะแล้ว ยังไม่อยากไปเยย = =”สาวน้อยกล่าวขณะที่กำลังเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ
--- ซ่า!!! --- สาวน้อยเปิดน้ำจากฝักบัว เธอสะดุ้งเล็กน้อย เพราะ น้ำค่อนข้างเย็น และแล้ว ณ ห้องอาหารของราชวังลูเลน่า
“เซลเซียวันนี้ลูกต้องทำตัวเป็นสามัญชนธรรมดานะ อย่าให้ใครจับได้ว่าลูกเป็นเจ้าหญิงละ” เสียงของราชาดังขึ้น
“ค่าๆก็อุตส่าห์ไม่ออกไปให้ใครเห็นหน้ามาต้องกี่ปีละ ตอนนี้ข้าก็ปาเข้าไป 14 แล้วนะ >o<”สาวน้อยกล่าว ก่อนที่จะเหลียวมองนาฬิกา แล้วรีบร้อนออกจากวังไป เธอกลืนน้ำลายเข้าไปหลายอึกก่อนที่จะเดินเข้าห้องเรียนแล้วตรงไปนั่งที่นั่งของตนที่ถูกจัดไว้อย่างรวดเร็ว
“หวัดดี เธอชื่อเซลเซียสินะ ข้าชื่ออูเลียต ยินดีที่ได้รู้จัก ^ ^”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอกล่าวขึ้นแล้วยิ้มให้
“อื้อ!ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ อูเลียต o_O” สาวน้อยยิ้มแห้งๆกลับแล้วจับมือกับชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง เธอไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้จะมาเป็นเพื่อนกับเธอคนแรก ใบหน้าของอูเลียตมีอะไรที่แปลกกับคนอื่นๆมากจนเซลเซียรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าที่เรียวยาวและงดงาม บ่งบอกถึงฐานะว่าดีขนาดไหน ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลแดงทำให้เธอนึกถึงสีตาของตนทันที
“นี่!เซลเซีย หน้าของข้ามีอะไรแปลกงั้นเหรอ T.T ” ชายหนุ่มกล่าวทำให้สาวน้อยหลุดจากภวังค์
“อ๋อ...ปล่าวๆไม่มีอะไรหรอกจ้า ผมของนายยาวจังเลยนะ ที่จิงคนเมืองนี้ไม่ค่อยไว้ผมยาวถึงบั้นท้ายหรอก อ่า...แล้วเจ้าไว้มากี่ปีแล้วละ >.<”
“นานเหมือนกันแหละ ข้าไว้มา..อ่ะ...เอ่อ..15 ปีน่ะ แฮะๆ”ชายหนุ่มค่อนข้างติดๆขัดพลางเกาหัวตนเอง
“โห!!! 15 ปีเลยเหรอ ข้าเคยคิดจะไว้แบบเจ้าแหละแต่มันก็รำคาญเลยตัดไปครั้งนึงก่อนที่จะไว้ยาวอีกทีน่ะ>o<”
“อืม...เซลเซีย ผมของเธอสีดำเข้มมากเลยนะ ย้อมเอาเหรอ ToT”
“หืม?ปล่าวนะข้าไม่ได้ย้อมเลย นี่ผมธรรมชาติ ผมของข้าเป็นสีดำตั้งนานแล้ว >.<”
“เหรอ...แต่ข้าคิดว่าสีตาของเจ้าน่าจะเป็นสีแดงนะ ขัดกับสีผมของเจ้าดี ฮะฮะ ^ ^”
“เอ่อ...ถ้าข้ามีดวงตา สะ..สีแดง ข้าก็เหมือนกับองค์หญิงแห่งลูเลน่าน่ะสิ o_O”เซลเซียสะดุ้งนิดหน่อยแต่เธอก็ตอบกลับพอได้ เพราะ ตอนนี้เธอใส่คอนแทคเลนสีน้ำตาลข้มอยู่
“ฮะ ฮะ ข้าพูดเล่นน่า องค์หญิงแห่งลูเลน่า จะมาเรียนที่นี่ได้ยังไง แต่ก็น่าแปลกเนอะ ที่องค์หญิงน่ะไปเคยออกมาให้เห็นหน้าเลยอ่ะ บอกแต่ข้อมูล น่าแปลกจัง = =”
“น่ะ...นั่นสินะ o_O”ตอนนี้ใจของสาวน้อยเต้นอย่างแรง เธอกลัวเขาจะรู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิง
“นี่!จะว่าไปพอพูดถึงเรื่ององค์หญิงแล้ว ข้าอยากเห็นหน้าขององค์หญิงจังเลยนะ ว่าไหม เซลเซีย ^ ^”
“อื๋อ...เหรอ นั่นสินะข้าก็อยากเห็นเหมือนกัน แฮะๆ >.<”
“อ๊ะ!อาจารย์เข้ามาแล้วละ รีบนั่งที่เถอะ เดี๋ยวโดนบ่น”อูเลียตกล่าวก่อนที่จะรีบวางกระเป๋าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ของตน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น