คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวัสดีโลกโคนัน :) Hello:พระเจ้าและซาตาน
เจ็บ
นั่นคือความรู้สึกครั้งสุดท้ายที่เธอได้สัมผัส ก่อนจะหลับตาลงเพราะทดพิษบาดแผลไม่ไหว ให้ตายสิเธอยังมีสิ่งที่ต้องการทำมากมายเชียวนะแล้วต้องมาจบชีวิตลงก่อนที่จะลงมือทำอีกต่างหาก
เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเฒ่าคนแก่ถึงชอบพูดว่าจงใช้ชีวิตอย่างมีค่าหรือลงมือทำในสิ่งที่อยากทำเพราะถ้าเกิดเราตายขึ้นมาแล้วจะรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะแถมเธอก็กำลังสัมผัสมันอยู่
" ที่ไหนกันเนี่ย " ทำไมมีรูปภาพเทพเจ้ากรีกติดเต็มฝาผนังมากมายขนาดนี้
เมื่อก้มมองดูสภาพตัวเองก็ทำให้รู้ว่าฉันอยู่ในชุดเดรสสีขาวกระโปรงสั้นเหนือเข่าไม่มากนักพร้อมลูกไม้ลายผีเสื้อที่ติดอยู่ตามบริเวณแขนและลำคอ
สุดปลายทางเดินปรากฏบานประตูไม้แกะสลักขนาดยักษ์ที่ดูท่าจะมีน้ำหนักมากพอสมควร เมื่อมองไปทางด้านหลังก็พบเข้ากับทางเดินที่ถูกปูพรมสีแดงคล้ายเม็ดทับทิมสุดลูกหูลูกตาอย่างไม่มีสิ้นสุด
" มีอะไรอยู่ด้านในกันนะ " เพราะเสียงพูดคุยเบาๆดังแทรกออกมาถึงด้านนอกทำให้ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกสงสัย
เอาล่ะ ในเมื่อทางด้านหลังก็ไม่รู้ว่าจะเดินไกลขนาดไหน แต่ฉันขอลองเปิดบานประตูด้านหน้าก่อนดีกว่า
หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวนวลย่างก้าวเดินเฉิบๆไปทางบานประตูไม้แกะสลักใหญ่โต เธอเดินมาหยุดหน้าประตูบานยักษ์ทำให้ได้ยินเสียงชัดเจนมากยิ่งขึ้น แต่ก็มิอาจจับใจความของประโยคได้
ร่างบางของไข่ตุ๋นสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่แล้วจึงถอนหายใจออกมาเพื่อระงับอาการตื่นเต้นที่ก่อกุมภายในจิตใจ
" ไปเลยไข่ตุ๋น "
ฝ่ามือของเธอแนบลงไปกับบานประตูไม้แกะสลักแสนสวยทั้งสองข้างพร้อมออกแรงผลักเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่กลายเป็นว่าบานประตูบานโตที่คาดว่าจะหนักพอสมควรกลับอ้าออกได้อย่างง่ายดายกับแรงผลักเพียงเล็กน้อยของหญิงสาว
เสียงเคลื่อนไหวดังแอ๊ดของประตูพร้อมปรากฏเรือนร่างของหญิงสาวเรือนผมสีดำรัตติกาลทำให้บทสนทนาของบุคคลคู่หนึ่งเงียบหายไป
สายตาทั้งสองคู่นั้นจ้องมองมายังร่างของไข่ตุ๋นที่เม้มริมฝีปากพร้อมจับชายกระโปรงจนยับยู้ยี้ เธอสะดุ้งเฮือกออกมาหลังจากบานประตูกลับเคลื่อนไหวไปปิดทางเข้าแบบเดิม
" พวกคุณคือใครน่ะ! " เมื่อประตูปิดตัวลงจนสนิท ฉันก็หันกลับมาตะโกนถามชายหญิงคู่นั้นที่สวมชุดแปลกประหลาดซึ่งอยู่บริเวณโต๊ะตัวโตจนอดนึกถึงโต๊ะของผู้พิพากษาไม่ได้
" หึหึ "
" ??? " หัวเราะ? ตลก? ไม่ทราบว่าคำถามของฉันมันมีอะไรน่าตลกมากงั้นเหรอหล่อนถึงยกมือป้องปากแล้วหัวเราะเหยียดยิ้มแบบนั้น
" อันดับที่เท่าไหร่กันล่ะ " เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เปิดปากถามขึ้นมาทำให้ฉันนึกสงสัยกับคำถามของเขา
" ถ้ารวมทั้งหมดก็อันดับที่20 แต่ถ้าเป็นเฉพาะก็คงอันดับที่17ล่ะมั้ง " หญิงสาวที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะตอบคำถามของเขาขณะที่สายตาของเธอมองมาทางไข่ตุ๋นด้วยแววตาเปล่งประกาย จนไข่ตุ๋นคิ้วกระตุก
" เดี๋ยวๆอันดับอะไรกัน " ฉันพลั้งปากเอ่ยถามออกไปจนชายคนนั้นตวัดหันมามอง ก็คนมันสงสัยหนิ
" อันดับคำท้าตัวเองแล้วเกิดเหตุผิดพลาดและอันดับรวมกับที่ชะตาชีวิตขาดก่อนเวลาอันควร " เขาตอบคำถามของเธอแล้วจึงยกมือกุมขมับบริเวณหัว
" ก็คนที่มีตำแหน่งเป็นพระเจ้าเกิดสะพรั่งขึ้นมาในหน้าที่น่ะสิ ชะนีโพผัวอย่างเธอจึงมาอยู่ในอันดับคำท้าตัวเองแล้วเกิดเหตุผิดพลาด " หญิงสาวในชุดโชว์เนื้อหนังสีดำแดงพร้อมเขาบางอย่างที่งอกขึ้นมาบริเวณหัวกล่าวข้อผิดพลาดที่ทำให้ไข่ตุ๋นมาอยู่ในสภาพแบบนี้
" ...... " ชะนีโพผัว? แล้วฉันควรทำสีหน้าแบบไหนออกมากัน
" ก็มีมนุษย์เป็นล้านๆคนนี่ ข้าหัวหมุนจนจะแย่อยู่แล้ว "
" นั่นสิ เดี๋ยวอีกสักพักเจ้าก็คงลงไปที่โลกมนุษย์เป็นบทลงโทษพร้อมทำตามข้อแลกเปลี่ยนในการกลับขึ้นมาอีกครั้งตามนิโคลัส " หลังจากที่น้ำเสียงหวานเอ่ยเสร็จ ชายหนุ่มก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างอ่อนแรงปล่อยให้ไข่ตุ๋นมองตาปริบๆเพราะตามบทสนทนาของทั้งคู่ไม่ทัน
" คือว่า...ฉันไม่เข้าใจบทสนทนาของพวกคุณเท่าไหร่ แต่ฉันก็โดนรถชนตามคำแช่งของตัวเองแล้วหนิ มีอะไรเป็นข้อผิดพลาดงั้นเหรอ? " ถึงจะตกใจกับบุคคลตรงหน้าที่มีตำแหน่งเป็นพระเจ้าก็เถอะ แต่ฉันตามไม่ทันประโยคของพวกเขาสักเท่าไหร่
" นี่ชะนีโพผัวยังไม่รู้อีกเหรอ ก็ตอนที่เจ้าช่วยชีวิตของยัยผู้หญิงคนนั้นแล้วตัวเองตายแทนนั่นแหละคือข้อผิดพลาด แทนที่เจ้าจะตายโดยไม่มีใครมายุ่งเกี่ยวกลายเป็นว่ายัยผู้หญิงคนนั้นกลับมีบทซะงั้นทำให้- "
" ทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีเวลาชีวิตน้อยลง " ชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นพระเจ้าพูดแทรกฝ่ายหญิงแทน
" อย่างงี้นี่เอง " ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจเล็กน้อยพร้อมเสยผมที่ปรกตาไปด้านหลังทีนึง ก่อนจะรับรู้ถึงสายตาประหลาดที่ชวนขนหัวลุก
" กรี๊ด ชะนีโพผัวขา~ "
" เฮ้ย!!! " ฉันถลาตัวถอยหลังไปตามแรงที่พุ่งชนมาจากหญิงสาวในชุดโชว์เนื้อหนังอย่างไม่ทันตั้งตัวแถมหล่อนยังแอบลวนลามฉันอีก!
" มิคาเอลๆ ข้าขอเป็นคนส่งชะนีโพผัวคนนี้เอง " เธอหันไปบอกคนที่มีตำแหน่งเป็นพระเจ้าพร้อมพูดชื่อของเขาออกมาทำให้ไข่ตุ๋นทราบชื่อของอีกฝ่าย
" หล่อนถามฉันหน่อยเถอะว่าต้องการมั้ย! " ช่างแม่งแล้วตำแหน่งพระเจ้า ตำแหน่งซาตานหรืออะไรก็ช่างฉันไม่สนแล้วเพราะตอนนี้หล่อนกำลังลวนลามทางสายตากับฉันอยู่
" แล้วแต่เจ้าอย่าลืมหาร่างให้หล่อนด้วยล่ะ คงอีกสักพักที่ข้าจะได้ลงไป "
" เข้าใจแล้วๆ อย่าเก๊กให้มากล่ะหมันไส้ " ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวก็หันไปพูดกับมิคาเอลด้วยใบหน้าเหม็นขี้หน้าในขณะที่กอดไข่ตุ๋นไว้ในอ้อมอก โดยมีมือของไข่ตุ๋นพยายามต่อต้าน
มิคาเอลหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาหลังจากที่อีกฝ่ายเอ่ยแซวกับบทแสดงของเขาที่วางมาสพระเจ้าผู้เคร่งขรึมและเฉยชาซึ่งตรงกันข้ามกับนิสัยที่แท้จริงเพราะว่ามิคาเอลนั้นมีนิสัยออกไปทางซื่อๆบ๊องๆซะหน่อย ง่ายๆคือเหมือนคนเฮฮาสติไม่ค่อยดีนั่นคือนิยาม
" ลิลิธ!!! "
ไม่รีรอฟังคำบ่นของมิคาเอลลิล ลิลิธก็ฉุดกระชากร่างของไข่ตุ๋นให้วิ่งไปตามตนโดยมีเสียงโววายของมิคาเอลกับไข่ตุ๋นผสมปนเปกัน
เธอผลักบานประตูไม้แกะสลักออกไปจนเห็นแสงสีรุ้งสว่างวาบออกมาจนร่างบางที่สวมชุดเดรสสีขาวต้องหลี่ตาลงขณะวิ่งพุ่งเข้าไปในแสงนั้นตามแรงดึง
" โอ๊ย แสบตาชิบหาย " ฉันบ่นออกมาขณะขยี้ตาไปพลาง เสียงคลิ๊กบางอย่างดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าทำให้ฉันต้องลืมตามองต้นตอของเสียง ร่างเพรียวบางสุดเซ็กซี่ของซาตานที่มีนามว่าลิลิธจ้องมองมาที่ฉันเหมือนกำลังชื่นชมผลงานตัวเอง
" อื้ม สีผมเด่นตาดีแถมยังคงสภาพโพผัวอีกต่างหาก "
" พูดอะไรของหล่อน "
" กรี๊ด ชะนีโพผัวต้องดูเองค่ะ " ลิลิธบิดเกลียวไปมาจนฉันนึกถึงแป้งร่ำกระเทยแกร่ง หล่อนหันหลังไปหยิบบานกระจกมาจ่อหน้าฉันด้วยท่าทีดี๊ด๊าในขณะที่ฉันเบิกตาโพลง
" สีผมเด่นตานี่มันคืออะไร! "
เรือนผมสีขาวออกไปทางหิมะสั้นประบ่าพร้อมนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคล้ายอัญมนีหรือพลอย ดวงตาเฉี่ยวคมออกไปทางมีเสน่ห์และน่าดึงดูดประกอบด้วยจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากบางแต่อวบอิ่ม
บอกได้เลยว่าถ้าฉันเป็นคนอื่นแล้วมาเห็นร่างนี้ก็สะดุดตาบ้างแหละเล่นเหมือนตัวละครจากนิยายหรือเรื่องเล่าเลย แต่พอรู้ว่าตัวเองเป็นวิญญาณของร่างนี้กลับรู้สึกว่าหลงตัวเองยังไงชอบกล
ตาสีฟ้าไม่เท่าไหร่เพราะพบเห็นได้ง่ายอยู่ แต่สีผมนี่น่ะสิ!
" เอาไปเถอะ สวยดีออก " เออ รู้หรอกว่าสีสวยแต่มันแปลก!
" มันเด่นตามากเกินไปไง ส่วนน้อยเท่านั้นแหละที่พบเห็นบนโลก "
" ช่างพวกนั้นไปสิ บางทีคนอาจคิดว่าชะนีโพผัวย้อมก็ได้ " ลิลิธเอ่ยออกมาพร้อกอดอกบ่น ก็เธอชอบสีนี้นี่นา
" งั้นฉันก็สามารถย้อมเป็นสีอื่นได้น่ะสิ "
" ไม่ได้!!! " ลิลิธตะโกนเสียงดังลั่นจนฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ทำไมฉันสะดุ้งบ่อยจังวะ
" ทำไม "
" ข้าไม่ให้ชะนีโพผัวย้อมหรอก ถ้าชะนีโพผัวย้อมข้าก็จะมาอยู่กับเจ้าเลยเป็นไงล่ะ " จากนั้นลิลิธก็เดินมาควงแขนไข่ตุ๋นพร้อมแนบหน้าลงบนต้นแขนของเธอ
" ไม่ย้อมก็ได้วะ " ดิฉันจะไม่ยอมเสี่ยงค่ะเพราะสายตาของหล่อนคู่นั้นดูท่าจะเป็นความจริงแล้วรอฉวยโอกาศอยู่แน่ๆ
" ต้องอย่างงี้สิคะชะนีโพผัว อ่านข้อมูลเอาเองแล้วกันเพราะข้าต้องไปจัดการกับหน้าที่ต่อละ "
" เออ รีบๆไป " เหม็นขี้หน้านางวุ้ย!!! ซาตานบ้าอะไรไม่สมกับตำแหน่งเลย
" กรี๊ดดด ชะนีโพผัวไล่ข้า เขาไล่ข้า " เออ อีกสักนิดจะเปลี่ยนเป็นไล่ฆ่าจริงๆ
" (==) " ฉันมองลิลิธที่ทำท่าดีดสะดิ้งระหว่างเปิดประตูตู้เสื้อผ้าที่เชื่อมต่อกับแดนสวรรค์มั้งเท่าที่ประมวลผล หล่อนยังคงลีลามาเอ่ยชมอย่างนู้นอย่างนี้จนฉันแอบหงุดหงิด
รีบๆไปซะทีดิวะ!!!
" รีบไปเหอะ งานรอเพียบเลยไม่ใช่รึไง "
" กรี๊ดด ชะนีโพผัวห่วงข้าด้วย! "
" รำคาญเว้ย!!! "
" กรี๊ดดด! "
จากนั้นฉันก็ถีบหลังของหล่อนจนเต็มแรงแอบได้ยินเสียงกระดูกดังกร๊อบนิดนึงด้วยนะ แต่นางเป็นซาตานนี่อาจยังไม่ตายก็ได้
" ฮึ่ย น่ารำคาญเหมือนอิกรผสมกับแป้งร่ำชิบหายเลยวุ้ยแล้วเอกสารข้อมูลอะไรมันเยอะขนาดนี้ "
ไข่ตุ๋นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดระหว่างเดินไปหยิบกองกระดาษที่ถูกแนบมาด้วย ด้านหน้ามีภาพของเธอในร่างนี้ขนาดหนึ่งนิ้วกับข้อมูลมั่วไปเหมือนกับตอนกรอกเอกสารทางโรงเรียน
ร่างนี้ที่เธอมาสิงอยู่ชื่อกาคุรุ ยูกิเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนเรียวเทย์ที่คับคล้ายกับมหาลัยซึ่งนักเรียนทุกคนสามารถย่อมสีผมได้ นั่นก็ดีทุกคนจะได้ไม่ลงความสนใจมาที่เธอคนเดียว
กรุ๊ปเลือดเอบี ได้แยกมาอยู่ในโตเกียวคนเดียวจากครอบครัว มีพ่อที่ทำอาชีพเกษตรกับแม่ที่เปิดธุรกิจเล็กๆของตัวเอง จนเธอแอบสงสัยว่าพวกเขาไปเอาเงินมากมายมาขนาดไหนถึงสามารถส่งเรียนที่โรงเรียนนี้ได้เพราะค่าเทอมน่าจะไม่ใช่น้อยๆ
" ...... " ฉันไล่อ่านข้อมูลในแผ่นกระดาษไปเรื่อยๆ มีตั้งแต่ข้อมูลของกลุ่มเพื่อนจนไปถึงคนรู้จักซึ่งฉันแอบเบื่อกับข้อมูลพวกนี้ มันไม่ต่างไปจากการเรียนวิชาประวัติศาสตร์เลย
" หืมมม " กระดาษสีฟ้าพาสเทลแผ่นหนึ่งล่วงหล่นลงมากองอยู่บนพื้นพร้อมข้อความบางอย่าง ฉันเอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นทำให้รับรู้ถึงกลิ่นหอมของดอกไม้ที่โชยมา
' สิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนและคำท้าของเจ้าจะเริ่มตั้งแต่วันที่ท่านผู้นั้นลงมายังบนโลกมนุษย์ '
" ท่านผู้นั้น? คงหมายถึงพระเจ้ามิคาเอลแน่เลยแต่ประโยคที่บอกว่าสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนและคำท้าของฉันนี่หมายความว่ายังไง " จากนั้นฉันก็พลิกกระดาษทำให้เห็นข้อความด้านหลัง แล้วจึงเหยียดยิ้มมุมปากออกมา
" รู้ดีจังเลยเนอะ "
' เมื่อถึงวันนั้นเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง อันดับรวมที่ยี่สิบ '
" ว่าแต่...ฉันมาอยู่โลกโคนันจริงๆเหรอ? "
ความคิดเห็น