คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ลูกสาวกำมะลอ [1]
“น้าพเยีย่ะ น้อมะปราอยืมโทรศัพท์มือถือโทรหาุพ่อไ้ไหมะ” น้อมะปราเอ่ยึ้นทันที ยมลพรพาน้อมะปราึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนุเรียมัวะเ้านอน หลัาที่มื้อเย็นภายในรอบรัวอหิสาวบล้วยวามสนุสนาน
“ไ้ิะ” ยมลพรหยิบโทรศัพท์มือถืออเธอส่ให้น้อมะปราโทรหาภูมินทร์ามที่เ็สาวอ หลัาเธอปลล็อโทรศัพท์มือถือให้แ่เ็สาวแล้ว
“อบุ่ะ” น้อมะปรารับโทรศัพท์อหิสาวมาโทรหาพ่ออเธอทันทีามเบอร์โทรศัพท์ที่ยมลพรบันทึไว้ในโทรศัพท์มือถือ
“ั้นน้าเ้าไปอาบน้ำ่อน็แล้ว่ะ น้อมะปราะไุ้ยับุพ่อไ้เ็มที่” หิสาวว่าแล้วเินเ้าห้อน้ำไปทันทีปล่อยให้น้อมะปราุยับภูมินทร์นเป็นพ่อามลำพัระหว่าที่เธอเ้าไปอาบน้ำในห้ออาบน้ำ
“สวัสี่ะุพ่อ...นี่น้อมะปราเอนะะ” เ็สาวเอ่ยไปามสาย หลัาที่นเป็นพ่อรับสายอเธอ
[อ้าว...น้อมะปราเอเหรอลู มีอะไรหรือเปล่าะ] ภูมินทร์เอ่ยถามลูสาวที่อยู่ปลายสายอย่าสสัย
“น้อมะปราแ่โทรมาเยๆ นะะ ว่าแุ่พ่อทำอะไรอยู่่ะ”
[ุพ่อำลัับรถลับบ้านนะะ] ภูมินทร์อบลูสาว
“อ๋อ่ะ...”
[แล้วที่บ้านน้าพเยียเป็นอย่าไรบ้าะ] ภูมินทร์ถามลับ้วยวามเป็นห่วลูสาวที่รบเร้าะไปเที่ยวบ้านอยมลพรที่่าัหวั ั้ไ้รู้ว่าอีฝ่ายะลับบ้านที่่าัหวัในวันศุร์
“ี่ะ ทุนที่นี่น่ารัมาเลย่ะ โยเพาะุยาย่ะ ุยายเอานมมาให้น้อมะปราทานั้หลายอย่าแน่” น้อมะปรารีบุยโวใส่นเป็นพ่อยให่ หลัาที่เมื่อ่วเย็นไ้ิมนมฝีมืออยลรีที่นออมาให้น้อมะปราิม
[ว้า...เสียายัไม่ไ้ไป้วย อทานนมับน้อมะปรา้วยเลย] ภูมินทร์ว่าอย่าเสียายลับมา ทั้ๆ ที่เาไม่ไ้อะไรมาับสิ่ที่น้อมะปราบอ เาแ่แล้วทานนมแบบน้อมะปรามาไม่ไหว เี๋ยวโรเบาหวานะถามหาเาเสีย่อน
“ไม่เป็นไร่ะ รอน้อมะปราับน้าพเยียลับไป่อน เี๋ยวน้อมะปราอให้น้าพเยียทำให้ทาน่ะ” น้อมะปราว่า
[ริเหรอรับ ีัเลย เี๋ยวุพ่อะรอิม็แล้วันรับ] ภูมินทร์อบลับลูสาวนสวยอเาทีุ่ยโวเรื่อนมแสนอร่อยที่ิมไปเมื่ออนเย็น
“ริๆ ิะ ว่าแุ่พ่อโอเหรือเปล่าะที่น้อมะปราหนีมาเที่ยวบ้านน้าพเยียแบบนี้นะะ” น้อมะปราถามนที่อยู่ปลาย้วยน้ำเสียเป็นัวลหน่อยๆ ที่ัวเอหนีมาเที่ยวเ่นนี้
[โอเิรับ ในเมื่อน้อมะปราอบน้าพเยีย อยาอยู่ใล้น้าพเยียแบบนี้ แล้วอีอย่าน้าพเยียอน้อมะปรา็เป็นนี ทำไมพ่อะ้อไม่โอเ้วยละรับ แ่น้อมะปราอย่าลืมที่พ่อบอละว่า...เรื่อที่ะให้พ่อับน้าพเยียรัันมันอาะไม่สมหวัอย่าที่น้อมะปรา้อาร็ไ้ น้อมะปรา้อทำใไว้้วย เ้าใที่พ่อบอใ่ไหมะ] ภูมินทร์เอ่ยอย่าไม่อยาให้วามหวัลูสาวอเา ลัวว่าวันหนึ่เาเอไม่ไ้รัไม่ไ้อีฝ่าย หรืออีฝ่ายไม่ไ้สนใเา เ้ามาเพราะวามเอ็นูน้อมะปราเท่านั้น น้อมะปราะไ้ไม่เสียใที่หลั
“...่ะ น้อมะปราเ้าใ่ะ แ่ยัไน้อมะปรา็อบน้าพเยียอยู่ี่ะ” น้อมะปราอบนเป็นพ่อลับไป้วยน้ำเสียสั่นๆ ในอนแรที่ไ้ยินในสิ่ที่พ่อบอแ่เธอเอาไว้ เพื่อเป็นารทำใไว้ในเบื้อ้น
[ีแล้วละรับ พ่อถึห้อแล้ว แ่นี้่อน็แล้วันรับ วันอาทิย์เย็นเอันรับ] ภูมินทร์บอลูสาวอเา่อนที่ทั้สอะล่ำลาันเล็น้อยแล้ววาสายไป พอีับที่ยมลพรเินออมาห้อน้ำในุนอนัวเ่อเธอ
“อ้าว! ุยับุพ่อเสร็แล้วเหรอะ” หิสาวร้อถาม
“่ะ ุพ่อยุ่อยู่นะะ”
“ไม่เป็นไร่ะ ุพ่อำลัทำานเนอะ แ่อนนี้ะสี่ทุ่มแล้ว เราเ้านอนันีว่า่ะ เี๋ยวพรุ่นี้น้าะพาเราไปเที่ยวับไปเินลาและหาที่ถ่ายรูปันีไหมะ” หิสาวเอ่ยโปรแรมเที่ยวที่เธอวาไว้ร่าวๆ เพื่อน้อมะปราสนใไปเที่ยวเธอะไ้พาไปเที่ยวแทนารอยู่บ้าน เพราะเธอเห็นน้อมะปราอนเ้าออไปเรียน อนเย็น็ลับมา็เอาแ่อยู่ในห้อไม่่อยออไปไหนเท่าไร หรือออเที่ยวไหนามลำพัับภูมินทร์สัเท่าไร เท่าที่สัเมา ึเห็นว่าไหนๆ ็พาน้อมะปรามาบ้านเธอแล้ว็พาออไปเที่ยว็น่าะี
“ี่ะ น้อมะปราอยาไป ้อสนุมาๆ แน่เลย่ะ” น้อมะปราบอ้วยน้ำเสียื่นเ้นที่ะไ้เที่ยววันพรุ่นี้
“ถ้าอย่านั้นเรารีบนอนันีว่า่ะ พรุ่นี้ะไ้มีแรเที่ยว” ยมลพรว่าแล้วัที่นอนให้เ้าที่เ้าทา่อนเธอะล้มัวนอนบนเียนอนให่ โยมีน้อมะปราปีนเ้ามาสอัวใ้ผ้าห่มผืนให่อหิสาว
“ฝันี่ะน้าพเยีย” น้อมะปราบอหิสาวพร้อมยับัวเ้าไปุหน้าอเพื่อหาไออุ่นาายหิสาว
สะพานแุมวิวโลมาื่อัเป็นสถานที่แรที่ยมลพรพาน้อมะปรามาเที่ยวและถ่ายรูปมวิว ่อนที่อาาศะร้อนใน่วสายอวัน ่อนะเินเที่ยวมวิวสอ้าทาเป็นป่าายเลน พร้อมับถ่ายรูปน้อมะปราไว้หลาย่อหลายรูปให้เ็สาวเอาไปไว้อวภูมินทร์ ่อ้วยพาน้อมะปราไปไหว้อนุสร์สถานแห่วามื่อสัย์ที่ศาลพันท้ายนรสิห์และไหว้พระที่วัใล้ๆ ันอีสอสามวั่อนะพาน้อมะปราไปเที่ยว่อที่ลาริมลอพ่อพันท้ายนรสิห์ และหาอาหารลาวันทานันสอนเป็นารปิท้ายทริปพาน้อมะปราทัวร์ในวันนี้
น้อมะปราอให้ยมลพรส่รูปที่เธอถ่ายรูปน้อมะปราับวิวรนั้นรนี้และุเ็อินสวยๆ ไปให้ภูมินทร์ู หลัาที่ทั้สอสาวทานอาหารลาวัน้วยันอิ่มแล้ว และนั่เล่นมอวิวและผู้นที่มาเที่ยวเินผ่านไปผ่านมาระหว่ารอิเินอพนัานร้านอาหาร
“วันนี้สนุไหมะ” ยมลพรถามเ็สาว
“สนุ่ะ รอบหน้าน้าพเยียพาน้อมะปรามาเที่ยวอีนะะ” น้อมะปราว่าอย่ามีวามสนุที่ไ้ไปเที่ยวามสถานที่่าๆ ับยมลพรสอน
“อันนี้็้อแล้วแุ่พ่ออน้อมะปราเลย่ะ ว่าะอนุาให้น้าพาน้อมะปรามาเที่ยวแบบนี้อีไหมนะะ” ยมลพรบอพร้อมยิ้ม่อท้ายให้แ่เ็สาวที่แอบทำหน้าเศร้าหน่อยๆ แ่็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะพนัานเสิร์ฟนำบิล่าอาหารมาให้ยมลพร พอีับที่เสียโทรศัพท์เรียเ้าอยมลพรัึ้นมาพอี เธอึรีบวานหาโทรศัพท์ในระเป๋าออมารับสาย เมื่อเห็นว่าเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเ้ามาเป็นพี่ายอเธอ
“มีอะไรพี่พะแพ” ยมลพรถามปลายสายลับไปอย่าสสัย
[แอยู่ไหน] ยศพลร้อถามมาามสายเสียัอย่าร้อนร้น
“อยู่ร้านอาหารับน้อมะปราพี่พะแพมีอะไรันแน่ ทำไม้อเสียั้วย” ยมลพรถามอย่าใร่สสัยในัวพี่ายอเธอทีู่่ๆ ็โทรมาหาเธอ ทั้ๆ ที่เมื่อเ้า่อนออมาบอแล้วแท้ๆ ว่าะมาเที่ยับน้อมะปราสอน
[็ุินะิ เินทาลับมาาเาหลี เา้อารให้แไปรับที่สนามบิน ันพึ่รู้่าวาเลาเาเมื่อไม่ี่นาทีที่ผ่านนี้เอ แรีบลับมาที่บ้าน่อน] ยศพลบอน้อสาว้วยเสียเป็นัวลพอสมวร เนื่อาิ นัธุริวัยสี่สิบ้นๆ ที่ทำธุริ้วยันมาหลายปี หมายายมลพรมาั้แ่ไหนแ่ไร พยายามามีบ ามื๊อ ทำทุวิถีทาเพื่อให้น้อสาวอเายอมลบหาับอีฝ่ายในานะแฟนสาว นถึั้นล่าสุบัับให้ยมลพรไปทาน้าว้วยันสอ่อสอ มิเ่นนั้นะไม่ยอมลเรื่อธุริอะไร้วย
ทำให้ยศพลไม่อบี้หน้าผู้ายนนี้เอาเสียเลย แ่็ทำอะไรมาไม่ไ้ในเมื่อยั้อทำธุริร่วมันอยู่ และพอมาวันนี้็ให้เลาอเาโทรมาบอให้ยมลพรไปรับที่สนามบินแทนเา่อนที่เรื่อบินะลอที่สนามใน่วเย็นๆ อวัน
“ริิ! เี๋ยวเยียะลับไปเียวนี้เลย” ยมลพรร้อออมา้วยวามใ พร้อมรีบว้าระเป๋าสะพายอเธอมาถือไว้ในมือ้าหนึ่ และมืออี้ารีบหันไปว้ามือน้อมะปราวิ่ริ่ไปที่รถยน์อเธอ
“มีอะไรหรือเปล่าะน้าพเยีย” น้อมะปราถามหลัาที่ึ้นมานั่ในรถเรียบร้อยแล้วและยมลพรำลัเลี้ยวออมาาลานอรถอร้านอาหาร
“ืออย่านี้่ะ...ุิเป็นลู้าอบริษัทอน้า แล้วเาอบน้านะะ แ่น้าไม่อบเาและวันนี้เาบัับให้น้าไปรับเาที่สนามบินแทนพี่ายอน้านะะ ลุพะแพพึ่โทรมาบอน้าเมื่อี้ น้าเลยรีบลับบ้านเพื่อไป่วยลุพะแพิหาวิธีนะะว่าะทำอย่าไรี น้าไม่อยาไปเอเาสัเท่าไรนะะ” ยมลพรพยายามอธิบายให้น้อมะปราเ้าใไ้่ายที่สุเท่าที่ะทำไ้
“ทำไมูเป็นนนิสัยไม่่อยีเลยละ่ะ” น้อมะปราว่าพร้อมทำท่าออไม่พอใ
“น้อมะปราไม่พูแบบนั้น่ะ มันไม่น่ารั เอาเป็นว่าเราลับบ้านัน่อนีว่า่ะ” ยมลพรว่า
“่ะ” น้อมะปรารับำสั้นๆ ยมลพรึับรถรลับบ้านทันที
โปริามอน่อไป......
ลที่น้อมะปรามาบ้านน้าพเยียเป็นแผนารอน้อมะปราเอินะ ร้ายไม่เบาเลยสาวน้อยนนี้
อยาใล้ิเพื่อที่พ่อับน้าพเยียะไ้รู้ัันมาึ้น ถึั้นยอมามน้าพเยียลับบ้านันเลยทีเียว
เ้าแผนารแ่เ็เสียริ
ความคิดเห็น