ชีวิตเหมือนตกนรกเมื่อโดนอัญเชิญไปต่างโลก

ลำดับตอนที่ #3 : เคเบรอส

บางทีผมก็คิดนะว่าการที่เราไม่ต้องจ่ายเงินค่าที่พักแล้วได้พักฟรีๆแถมมีคนเดินมาเฝ้าดูความสะดวกสบายทุกๆชั่วโมงนี่มันเหมือนกับผู้มีอำนาจเลยนะ แต่แค่ไม่มีอาหารมาให้บางทีอาจจะมีก็ได้ถ้าผมสั่งไปแต่ก็สั่งไม่ได้หรอกก็ผมมันพูดอะไรไม่ได้เลยนี่ เหมือนกำลังจะบอกว่า 'ทางเราให้อิสระกับแขกโดยที่ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว' สงสัยว่าคนของโลกนี้จะไม่มีคอมมอนเซนส์เลยสักนิด คอมมอนเซนส์น่ะ ไม่ได้ดื่มน้ำมา 1 วันเต็มแล้วก็ควรเอามาให้แบบไม่ต้องขอแล้วดิ เดี่ยวสิ คนที่เอาคอมมอนเซนส์โลกตัวเองมาตัดสิคนอื่นนี่น่าจะแปลกสุดต่างหาก คนโลกนี้เขาน่าจะอยู่ได้แบบไม่ต้องดื่มน้ำกับกินข้าวแบบว่าโครงสร้างร่างกายต่างกันอะไรประมาณนี้ หลังจากที่เห็นการฝึกที่เขาฝึกกันก็ชวนให้รู้ถึงความโหดร้ายของราชาประเทศนี้จนชวนให้คิดว่าน่าจะเป็นประมาณ 'คนที่ไม่ได้ฝึกจะเหนื่อยหรือหิวได้ไง'มากกว่านะ ความคิดแบบนี้ก็ไม่ค่อยอยากให้เกิดสักเท่าไหร่เลยนะถ้าเกิดฝึกแบบนั้นจริงๆบางทีผมอาจจะตายจริงก็ได้ ในโลกนี้มีเวทย์รักษาอยู่ก็จริงแต่ไม่มีอะไรมารองรับเลยสักนิดว่าจะใช้กับคนจากต่างโลกได้อย่างเช่นการรักษาแผลของคนโลกนี้ที่หายเองเป็นผลจากโครงสร้างเวทย์ในร่างกายส่วนเวทย์รักษามีหน้าที่แค่ไปกระตุ้นกระแสเวทย์ในร่างกายให้เร่งการรักษา ผมที่ไม่มีของพวกนั้นอยู่ก็จะเท่ากับการรับเวทย์รักษาไม่ได้ กรณีทฤษฎีนี้ของผมถูกต้องจริงๆก็มีข้อดีเพียงแค่ไม่สามารถใช้เวทย์ที่มีผลโดยตรงกับร่างกายได้ ลองคิดภาพของนักรบที่ใช้เวทย์ไม่ได้ผลดูสิถ้าตามในการ์ตูนนี่มันไร้จุดอ่อนเลยนะโจมตีระยะใกล้หรือไกลก็ป้องกันได้แถมพวกเวทย์ต่างๆยังใช้ไม่ได้ผล ถ้าร่างกายของผมมันเป็นแบบนั้นก็คงถือว่าโชคดีแต่ของผมมันดันเป็นตายในดาบเดียวแค่ชื่อนี้ยังทำให้แปลความหมายได้ 2 ทางเลย คนในโลกนี้ถ้าเกิดได้ยินว่าเป็นคนจากโลกอื่นคงจะมองในแง่ดีอย่างกำจัดทุกอย่างได้ในดาบเดียว คิดผิดกันไปแล้วล่ะเพราะตัวผมนะตายได้ในดาบเดียวไม่ว่าคนฟันจะเป็นใครต่างหากล่ะ เรื่องนี้ถึงจะพูดไปยังไงมันก็ยังไม่ใช่ประเด็นที่จะมาเถียงกันถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผมคงจะไม่ได้ตายในดาบเดียวแน่ๆ มันจะกลายเป็นการตายเนื่องจากการเสียน้ำมากเกินไป ยังไงที่นี่ก็เป็นปราสาทล่ะนะคงพอหาน้ำเองได้อย่างมากก็แค่ไม่สะอาดหน่อย ก่อนอื่นก็เริ่มจากพวกอัศวินที่เดินดู เอาล่ะลองไปขอน้ำดูก็คงได้ล่ะนะ พูดเหมือนกับกำลังบอกว่าสื่อสารรู้เรื่องทั้งๆที่ไม่นานมานี่ยังมีบ่นเรื่องคุยไม่รู้เรื่องเลยเนี่ยนะ ดูเหมือนผมจะโดนดูถูกมากเกินไปหน่อยแล้วมั้งมนุษย์เรามันต้องพัฒนาขึ้นเรื่อยๆสิมันก็มีคำพูดที่ว่า 'ลูกผู้ชายต่อให้คุยกันไม่รู้เรื่องก็ใช้หมัดคุยกันได้ มันมีบางเรื่องที่ใช้ได้แต่หมัดเท่านั้น' ได้เวลาไปลองผลของการฝึกแล้ว  เริ่มจากการไปอยู่ข้างหน้าอัศวินกำหมัดหลวมๆไว้ตรงหน้าอกให้ได้องศาพอเหมาะค่อยๆยกมันขึ้นมาให้อยู่แถวปากตัวเองให้องศาของมืออยู่ที่ 45 องศา

"วิชาลับภาษามือ ละครใบ้ท่าขอน้ำ"

ผมก็ไม่ค่อยรู้หรอกนะว่าทำไมต้องพูดชื่อถ้าปัญญาอ่อนแบบนี้ออกมาแต่เห็นส่วนใหญ่ในการ์ตูนพวกพระเอกมันต้องตะโกนชื่อท่าก่อนใช้ไม่ก็หลังใช้ทุกครั้งเลยลองทำมั้ง อัศวินก็หันหน้าไปคุยกันหลังจากนั้นผมก็ได้รับความรู้สึกที่ไม่ได้รับมานาน ความเย็นที่อยู่บริเวณปาก น้ำที่ได้มาในจำนวนที่มหาศาลจนไม่อยากได้มากกว่านี้ ที่สำคัญที่สุดคือไม่อยากดื่มน้ำอีกแล้ว ใครมันจะทนอยากดื่มน้ำได้อีกในสถานการณ์ที่ได้ดาบเหล็กเข้ามาในปากจนความกลัวอยู่ในระดับที่เหงื่ออกมาเต็มที่ได้อีกกันฟะ ตอนนี้มันมีแค่ความรู้สึกอยากก้มหัวขอโทษแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิมแล้วสิ ถึงจะอยากยังไงแต่ถ้าดาบยังอยู่ที่ปากแบบนี้จะขยับก็คงไม่ดีแน่ๆ เฮ้อรู้สึกอยากให้พวกที่ฝึกกันมาฝึกกันเร็วๆจังไปขอแบ่งอาหารจากพวกนั้นคนละนิดก็คงได้ล่ะนะอย่างน้อยคนที่ลากผมมาก็คงยศสูงอยู่น่าจะกินอาหารเหลือ ไม่ ไม่ ไม่ จะเหลือหรือไม่เหลือมันไม่สำคัญมันต้องแสดงความรับผิดชอบที่ลากผมมาสิ เรื่องน้ำกับอาหารก็ขอมโนไปเองว่าไม่มีปัญหาไปก่อนแล้วกันคนเรามันต้องเดินทีละก้าวนี่ล่ะ ถ้าก้าวนี้ไม่รอดก็ตาย ทำเหมือนตอนโดนแกล้งก็ได้มั้งห้ามทำเป็นกลัวไม่งั้นจะโดนแกล้งเพิ่มให้ทำเหมือนเราเก่งเดี่ยวก็ไม่โดนแกล้งแล้ว ลุยโลย ดูเหมือนจะไม่ได้ผลล่ะ แหมๆถ้าอัศวินที่ผ่านการรบมามากขนาดนั้นมากลัวกับอะไรแค่นี้ประเทศนี้คงอยู่ไม่รอดถึงขนาดนี้หรอกเนอะ อัศวินประเทศนี้นี่น่าชื่นชมดีจริงๆทั้งๆที่โดนบังคับจับฝึกโหดแบบนั้นแท้ๆ ยังจะทำตามคำสั่งราชาอย่างเคร่งครัด มันดูเหมือนกับการปกครองด้วยความกลัวที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ทหารที่ถูกฝึกหนักขนาดนี้ควรจะแข็งแกร่งพอที่จะต่อกรกับราชาได้แล้วถึงราชาจะเก่งยังไงก็ไม่มีทางที่จะเอาชนะคนที่มากกว่าตัวเองมากขนาดนี้ได้ ถึงตามประวัติศาสตร์ที่เรียนมาจะมีพวกที่ชนะสงครามโดยที่จำนวนคนน้อยกว่าได้แต่อันนั้นมันมีจำนวนคนมากกว่า 1คน ยังไงก็ไม่มีทางที่คนที่อัญเชิญคนจากต่างโลกมาจะเก่งถึงขนาดที่เอาชนะพวกอัศวินแน่ๆ อยากจะลองพูดชักชวนให้มาก่อกบฎอยู่หรอก มันดันติดที่พูดไม่ได้นี่ล่ะ

"งั้นก็มาเล็งที่ผลลัพธ์ร้ายแรงกันเถอะ"

ถึงจะร้ายแรงแต่ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุด จะทำให้ร้ายแรงที่สุดมันก็ทำได้นะ ทำไมไม่ทำน่ะเหรอ? มันก็ง่ายๆนี่ขืนทำไปผมก็ตายกันพอดีสิ ไม่ได้บอกไปสินะว่าที่ร้ายแรงน่ะมันหมายถึงร่างกายของผม คนที่มีหน้าที่ให้มาเฝ้าดูเกิดทำให้คนที่ถูกจับตามองบาดเจ็บร้ายแรงไม่ว่าจะเกิดจากความประมาทหรือตั้งใจยังไงก็ต้องโดนทำโทษอยู่แล้ว อันนั้นมันประเด็นรอง เห็นแบบนี้ผมเป็นคนที่มีจิตใจดีมากเลยนะก็ที่เล็งๆเอาไว้ก็อย่าง พิสูจน์ทฤษฎีการรักษาของผมถ้าหากที่ผมคิดถูกต้องตัวของผมจะกลายเป็นสิ่งมีค่าในโลกนี้อย่างน้อยก็จะได้รับการดูแลดีอย่างอาหารหรือน้ำแล้วยังน่าจะไม่ต้องไปฝึกหนักแบบพวกอัศวินเพราะไม่มีจุดมารับรองความปลอดภัยของผม ส่วนถ้าที่ผมคิดผิดก็ได้รับการรักษา ไม่ว่าทางไหนก็ไม่มีเสียทั้งนั้นเลยยกเว้นเรื่องที่ผมต้องเจ็บตัว เพื่อกันการตายต้องเริ่มจากการถอยหลังก่อนไม่ให้ดาบอยู่ในปาก ระหว่างที่เดินถอยหลังก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้อัศวินตอบสนองโดยการใช้ดาบนั้นฟันบนหรือล่างในตอนที่ดาบอยู่ที่ปาก ดูท่าคำภาวนาของผมจะเป็นจริงหลังจากนั้นได้เวลาที่ทำให้ตัวผมเจ็บตัวแล้วเอายังไงดีคอหรือมือดี ช่วยไม่ได้งั้นเอามันทั้งคู่นี่ล่ะ สันชาตญาณการเอาชีวิตรอดของมนุษย์เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดแม้ว่าความคิดจะบอกให้ทำแต่ร่างกายกลับไม่สามารถขยับตามที่คิดไม่ได้สักนิด ร่างกายกลายเป็นตัวสั่งการแทนสมองทำให้สมองคิดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับจนไม่กล้าสั่งให้ร่างกายทำ ไม่มีทาง ไม่มีทาง คนอย่างผมเนี่ยนะจะต้องทำอย่างอื่นนอกจากสิ่งที่สมองสั่งให้ทำ คิดว่าผมคนนี้เป็นใครกัน 

"หึหึหึ ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ ยอดเยี่ยมๆ"

ตามที่คนบอกไว้มันก็จะมีพวกที่เวลาสับสนในตัวของตัวเองแล้วจะบ้าจนบุคลิกเปลี่ยนไปอยู่เหมือนกัน ส่วนผมนี่คงจะเป็นอะไรประมาณนั้นเหมือนกันบุคลิกที่ 3 แล้วสินะ จะมีนิสัยกี่แบบก็ไม่เป็นไรถ้าตัวผมยังเป็นตัวผมอยู่ เพื่อให้ยังเป็นตัวของตัวเองก็คงได้เวลาสั่งสอนร่างกายอวดเก่งแล้วล่ะ ผมใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ตัวดาบเพียงแค่สัมผัสโดยที่ไม่ได้กำมือลงไปที่ตัวดาบเลยสักนิดแต่เลือดก็เริ่มไหลออกมาดูแล้วน่าจะเป็นแผลลึกด้วยดาบสมัยก่อนนี่คมขนาดนี้เลยเหรอ อัศวินที่ถือดาบอยู่ก็กำดาบหลวมลงดูท่าจะไม่คิดว่าผมจะทำแบบนี้ ไม่ไหวเลยนะ อัศวินประเทศนี้กล้าขู่ด้วยกำลังแต่กลับไม่เตรียมใจที่จะฆ่าไว้แบบนี้ เวลาของผมมันก็มีแค่ไม่นานล่ะนะอีกไม่กี่วิคงจะรู้สึกตัวแล้วกำแน่นเหมือนเดิมผมเลยชิงใช้มือกำตรงคมดาบให้แน่นมากที่สุดแล้วก็ดึงมันมาให้เสียบทะลุหัวใจของผม

"ถ้าจะต้องสูญเสียตัวตนของผมมันก็ต้องตายไปทั้งคู่นี่ล่ะ สมองกับร่างกาย"

ผมพูดให้ร่างกายตัวเองฟังด้วยพลังทั้งหมดที่มี ผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญมาต่างโลกได้ 2 วันได้เสียชีวิตลงเนื่องจากทนแรงกดดันไม่ไหวจนกลายเป็นและฆ่าตัวตายในที่สุด เป็นบทสรุปที่ไม่ค่อยได้เห็นหรือจะพูดว่าไม่เคยเห็นสักที่เลยจะดีกว่า

"ราชายังไม่ขยับเลยนะ แล้วหมากจะรีบหายไปไหนกัน"

ภาษาของโลกผม ทำไม? ในโลกนี้ไม่น่าจะมีคนพูดได้แล้วนี่ พระเจ้าที่เจอกันก่อนหน้านี้ล่ะมั้ง ไหนๆก็จะตายอยู่แล้วไม่ต้องสนใจมันหรอก ผมปล่อยตัวไปตามธรรมชาติเพื่อให้ตายอย่างสงบ อัศวินที่เป็นเจ้าของดาบที่แทงผมอยู่ย่อตัวลงมาอยู่ในระดับเดียวกันผมเหมือนกับจะไม่อยากให้ตาย เรื่องธรรมดาล่ะนะถ้าผมตายไปคนซวยก็หมอนั่นนี่สุดท้ายคนจะตายก็ยังห่วงเรื่องของตัวเอง

"ต่อไปนี้นายคือตัวหมากของข้า ในฐานะผู้กล้าที่มี 3 นิสัย เคเบรอส"

น้ำเสียงแบบนี้มันเหมือนกับคำพูดก่อนหน้านี้ งั้นในโลกนี้ก็ยังมีคนที่สื่อสารกับผมรู้เรื่องในโลกนี้อยู่ทำไมกัน ร่างกายผมเต็มไปด้วยความอยากรู้แต่ก็ฝืนไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรอย่างอื่นได้นอกจากการนอนรอความตายอยู่เฉยๆ