คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ first world
โลกที่เราอยู่นี้มันทำให้เรารู้สึกพอใจได้จริงๆงั้นเหรอ? คนเราเกิดมามีชีวิตเดียวทำไมไม่ลองไปอาศัยในโลกที่เราต้องการล่ะ เกม first world จึงถูกสร้างขึ้นเพื่อตอบความต้องการนี้เกมเสมือนจริงที่คนเราเริ่มเล่นตั้งแต่ก่อนที่เกมจะออกวางขาย ความสามารถตัวละครจะตีค่ามาจากความสามารถพื้นฐานของคนเล่น ถ้าคุณวิ่งได้ 5 กิโลเมตรในโลกจริงในเกมก็จะวิ่งได้ตามนั้น เพราะงั้นก่อนการเล่นจึงต้องมาสมัครผ่านสำนักงานเพื่อทดสอบร่างกาย มันเป็นเกมที่ดูยุ่งยากตั้งแต่ก่อนการเล่นดังนั้นเลยมีการจำกัดจำนวนคนเล่นเพื่อให้ได้รับความสมจริงมากที่สุด วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มีการขยายจำนวนผู้เล่น
"ยินดีต้อนรับท่านลูกค้า วันนี้.......ผมคงไม่ต้องบอกเนอะก็เกมออกจะดัง"
เริ่มต้นของงานขยายจำนวนผู้เล่นก็ต้องเริ่มจากบรรยายเรื่องงานไม่ก็เกี่ยวกับเกมเหมือนงานปกติ เพียงแค่รอบนี้เป็นการบรรยายแบบเร่งรีบไปหน่อยเท่านั้นเอง
งั้นเพื่อไม่ให้ผมต้องเสียเวลาบรรยายก็เริ่มเกมเสี่ยงโชคเลยล่ะกัน"
ทันทีที่พิธีกรพูดเสร็จ คนในงานทั้งหมดก็ก้มลงไปดูบัตรเข้างานที่มีหมายเลขบอกไว้
"งั้นก็สำหรับครั้งนี้ต้องการ 100 ก็เอาเป็นเลข 1-100 ล่ะกัน"
ใบหน้าของคนส่วนใหญ่เริ่มเต็มไปด้วยความเศร้า แน่นอนรวมถึงผมเองด้วยแต่ที่ผมเศร้ามันเป็นเหตุผลที่ต่างจากคนอื่นนิดหน่อยน่ะ ก็ผมดันเป็นผู้โชคร้ายที่เขาจับได้นี่ ความจริงจะหนีไปเลยมันก็ได้ถ้าในสถานการณ์ปกติ หลังจากที่ทนยอมรับความจริงมาสักพักผมก็ขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับบัตรเบอร์ 1
"คุณรู้สึกยังไงกับการที่ได้เล่นเกม fw ครับ"
"หืม? ก็เศร้าสิ"
ด้วยความที่ขึ้นไปแบบไม่พร้อมมากจึงทำให้ผมเผลอตอบความรู้สึกจริงๆออกไป นั่นทำให้คนที่มาร่วมงานหลายคนส่งสายตาประมาณ "ถ้าลงมาเมื่อไหร่ตาย" หาผมตลอดเวลาแต่ถึงจะพูดว่าหลายคนแต่พอเทียบกับคนที่มาแล้วเป็นจำนวนที่น้อยมาก ก็ดูเหมือนจะโชคดีแต่ความจริงมันโหดร้ายกว่าที่คนคิดเสมอ คนส่วนใหญ่น่ะเริ่มก้มลงไปถอดรองเท้าตัวเองก่อนที่จะเริ่มเล็งมาหาใครสักคนที่ตัวผมเองรู้ดีอยู่แล้ว ไม่มันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ขอแค่พิธีกรถามเหตุผลก็พอ
"งั้นก็คนต่อไปครับ.."
ก่อนที่พิธีกรจะพูดจบ ร่างกายของผมก็วิ่งเข้าไปหาเขาและเริ่มปิดปากก่อนที่ชีวิตของผมจะจบลงด้วยรองเท้า
"แฮ่ก แฮ่ก....ไม่คิดจะถามเหตุผลหน่อยเหรอครับ คงไม่อยากโดนรองเท้าสินะ"
ผมลดเสียงประโยคสุดท้ายให้เบาที่สุดเพื่อเน้นให้พิธีกรถาม ถ้านิสัยที่ผมคิดไว้ถูกล่ะก็เขาจะต้องถามแน่นอนเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นอะไร
"งั้นขอกลับมาที่คนก่อนนะครับ ทำไมคุณถึงเศร้าครับ"
"ก็ผมมีไอดีอยู่แล้วน่ะครับ แบบนี้คนที่รออยู่ข้างล่างก็ต้องอดเล่น
เพราะผม ทั้งๆที่ผมอยากเล่นพร้อมกับทุกคน"
ผู้คนที่อยู่ข้างล่างเวทีเริ่มร้องไห้ออกมา บางคนทำหน้ารู้สึกผิด ส่วนพิธีกรที่น่าจะจ้างมาด้วยราคาถูกๆก็ทำหน้าดีใจที่ไม่โดนขว้างรองเท้าใส่ออกมาอย่างชัดเจน
"งั้นทางเราขอเชิญคุณมารับรางวัลพิเศษล่ะกันเชิญมาที่เครื่องเล่นเลยครับ"
พิธีกรเดินไปหาเครื่องเล่นโดยที่ไม่รอผมสักนิด ไม่นานก็มาถึงเครื่องเล่นที่มีลักษณะเป็นแคปซูลสำหรับนอน ถึงจะมาที่นี่ได้สักพักนึงแล้วก็เถอะแต่ก็ไม่มีบทสนทนาหรืออะไรออกมาจากพิธีกรเลย
"รอนานมั้ย หุ่นยนต์แบบนี้คงต้องพัฒนาอีกเยอะเลยสินะ"
ต้นเสียงไม่ได้มาจากพิธีกรแต่มาจากผู้หญิงที่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ ผมยาวดำกับผิวสีขาวที่ดฺูเหมือนไม่ได้ถูกแสงแดดมานานซึ่งน่าจะถูกถ้าดูจากรอยคล้ำใต้ตาแต่คนปกติน่าจะไม่ได้สนใจจุดนี้เนื่องจากโดนดึงดูดจากนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูเหมือนเป็นตัวแทนของคำว่า ดวงตาของคนคืออัญมณีที่สวยที่สุด ผมรู้จักกับเธอดีหนึ่งในสองผู้สร้างเกม Fw โค้ดเนม mg(mad gamer)
"งั้นก็เริ่มเกมกันเลยเถอะนะ"
สิ้นสุดคำพูดของเธอร่างกายของผมก็โดนผลักลงไปในเครื่องเล่นเกม ทุกอย่างรอบตัวของผมขาวไปหมด
"ยินดีต้อนรับสู่โลกที่แท้จริงสำหรับคุณ first world ค่ะ"
ความคิดเห็น